Heimilistíminn - 13.05.1976, Blaðsíða 24

Eva sagði: — Þau koma áreiðanlega
aftur, þvi nú vita þau, að hér er matur
handa þeim.
Já, þau hljóta að gera það, svaraði Jón
— ef þessivinurhennar ferekki með hana
of langt i burtu.
En þau komu aftur. Allt sumarið var
Dáddý öðru hverju við bæinn. Stundum
kom hUn ein, stundum með eitt eða fleiri
dýr með sér. Einu sinni tókst syst-
kinunum að lokka hana alla íeið inn i
eldhUs og þá voru góðgerðirnar ekki
sparaðar.
Svo var það einn sjóðheitan sumardag
um sláttinn, að allir voru Uti á túni önnum
kafnir við að bjarga heyinu I hús. A
austurloftinuhéngu ógnandi þrumuský og
boðuöu rigningu. Eftir nokkrar klukku-
stundir yrði ekki eitt strá þurrt Uti og þess
vegna varö að hamast.
Það var Jakob sláttumaður, sem
fyrstur kom auga á Dáddý. HUn kom
hlaupandi yfir túnið og nam ekki staðar
fyrr en rétt hjá fólkinu. HUn tvisteig
órólega, hljóp nokkur skref niður eftir,
nam staðar, kom upp aftur og tvisteig.
Þetta endurtók sig svo oft, að Jakob fór að
velta fyrir sér, hvort hUn væri orðin eitt-
hvað skrýtin. HUn var ekki vön að haga
sér svona, svo eitthvað hlaut að vera að.
Skyndilega stakk hann heykvislinni i
jörðina. — Ég held, að Dáddý vilji fá
okkur með sér, sagði hann. — Það er bezt
að við athugum, hvað er að. Ég hef heyrt
að dýr hagi sér svona, þegar þau leita
hjálpar.
— Nei, viö höfum ekki tima til þess,
sagði pabbi og þurrkaði svitann af enni
sér.
— Ég hef tima, svaraði Jakob. — Heyið
liggja á meðan. Hann sagði þetta svo
ákveðinn, að pabba langaði ekki að þrasa
við hann. En þegar Jón vildi fara með,
sagði pabbi. — Nei, þU verður hér. — Það
er nóg að einn stingi af, þegar svona mikið
er að gera.
Jakob fór á eftir Dáddý, sem stökk á
undan honum niður tUnið og brekkuna.
Það hlaut að vera eitthvað sérstakt að og
hann var eftirvæntingarfullur. Þegar þau
voru komin það langt, að hann sá járn-
brautarteinana, skildi hann málið. Daddý
var þegar komin niður á teinana og stóð
þar við hliðina á litilli veru, sem sat á
miðjum teinum og lék sér að smásteinum.
Það var Eirikur litli!
Jakobi kólnaði og hitnaði til skiptis, en
svo stökk hann að drengnum. Þar sem
hann stóð með hann i fanginu við teinana,
horfði Dáddý á þá um stund, en rölti svo
af stað. Þaö var allt of heitt fyrir hana
þarna Uti og hUn hafði lokið verkefni sinu.
24
NU var gott að koma i skuggann aftur. NU
var hUn bUin að þakka fyrir lifgjöfina
forðum.
Hitt fólkið trúði varla sinum eigin
augum, þegar Jakob kom með Eirik litla
á handleggnum. Mamma var næstum
fallin i ómegin, þegar hún heyrði, hvar
hann hafði verið. Hún hafði skilið hann
eftir i leikgrindinni i skugganum bak við
húsið og þar hafði hann verið undanfarna
daga meðan allir voru i heyskapnum. En
honum hafði tekizt að komast úr grindinni
og tritlað af stað upp á eigin spýtur. 1
önnunum hafði enginn tekið eftir þvi —
nema Dáddý.
Pabbi þakkaði Jakobi og bað hann
afsökunar á þvi að hafa orðið gramur. En
Jakob brosti bara. — Ég skil dýrin
sæmilega vel, sagði hann.
Dáddý bjargaði lifi Eiriks, á þvi er
enginn vafi, þvi nokkrum minútum eftir
að Jakob var kominn með hann, þaut
hraðlestin framhjá. Upp frá þessum degi
þótti heimilisfólkinu enn vænna. um
Dáddý, sem hélt áfram að koma öðru
hverju i heimsókn. Yfir rúmi Eiriks litla
hangir stór mynd af henni.
HVAÐ VEIZTU
1. t hvaða borg er Akrópólishæö?
2. Hvað þýðir að vera „liberal”?
3. Hvað hét fyrsta fólkið i norrænni
goðafræði?
4. Er krókódiliinn spendýr?
5. i hvaða landi var Nefrótita drottn-
ing?
6. Af hvaða dýri er hermelin-skinn?
7. Hvað heitir kona Chaplins?
8. t hvaða landi er Nairobi
höfuðborg?
9. Hvenær voru fyrstu vetrar-
ólympiuleikarnir haidnir?
10. Hvað heitir prinsinn af Wales?
Hugsaðu þig vandlega um, en iausnina
er að finna á bls. 39.
H^ilÐ

— Ég komst að þvi einn daginn að þetta
var fiugfiskur.
— Nei, þctta er ekki lifrin, hún brann fyrir
hálftima.
— Það var leitt, að ég skyldi fá rangt
númer, cn þakka þér fyrir þetta ágæta
langa spjaii.