Heimilistíminn - 13.05.1976, Blaðsíða 37

14. kafli.
Frú Parvue sat þögul og forviða, meðan Mary,
niðurlút og rjóð í kinnum, sagði hanni alla söguna,
allt frá því andartaki, þegar hún hafði kastað pen-
ingi yf ir öxlina á sér til að sjá, hvert hún ætti að aka
til að finna sól, hvíld og ró.
— Og þetta var allt, sagði hún loks lágt, eftir að
hafa lýst fyrstu fundum þeirra Johns í bænum. —
Afganginn þekkir þú.
— Ég hef aldrei á ævinni heyrt annað eins! Frú
Parvue fékk loks málið aftur. — Að sonur minn
skuli stinga upp á svona löguðu við bláókunnuga
manneskju, og að þú skulir láta hafa þig út í það!
Þú þekktir hann ekkert! Hún virtist stórhneyksluð á
þessu.
— Nei. Mary hristi höfuðið. — Þú skilur, þetta er
allt því að kenna, að ég er fædd með óeðlilega mikla
ævintýraþrá.
— Ég skil það.... en að taka þessa áhættu.... hann
hef ði getað verið hver sem var, hann hefði meira að
segja....
— En hann gerði það ekki! Mary brosti. — Ég hæli
sjálf ri mér að því að vera ágætis mannþekkjari, og
John virtist bezti strákur. Auk þess var hann svo
áhyggjufullur. Hann kynnti mig fyrir móður sinni
og bróður. Ég getgætt mín sjálf, og ég hafði Fif i og
byssuna.
— Byssuna? spurði frú Parvue skjálfandi.
— Pabbi kenndi mér að skjóta fyrir mörgum ár-
um og gafst ekki upp, fyrr en ég var orðin góð. En
það kemur ekki málinu við. Ég vona bara að þú f yr-
irgefir mér áður en ég fer héðan.
— Elsku barn, það er ég, sem á að biðja um fyrir-
gefningu. Fyrir það, hvernig John hef ur hagað sér,
fyrir allt það sem Peter hef ur skipað þér að gera til
að láta þig borga þessa bannsettu skuld. Og að
hugsa sér svo að John skuli hafa talið sig ástfang-
inn af þessu dekurfyrirbæri hérna, bætti hún við
reiðilega. — Nú þegar ég er búin að sjá hana, skil ég
heilmikið, sem mér var ekki Ijóst áður. Ég gat
aldrei skilið að stúlka eins og þú hefðir skapað hon-
um svona mikla erf iðleika. Satt að segja held ég að
þú munir aldrei skilja, hvað mér hefur þótt indælt
að hafa þig hérna, sagði hún og augu hennar fyllt-
ust tárum. — Og heldur ekki, hvað það eru mér
mikil og sár vonbrigði, að þú skulir ekki giftast
John eftir allt saman. Það er mér áfall. Getur ekki
verið, að þú sért orðin ástfangin af honum? spurði
hún eftirvæntingarfull, og Mary hristi höfuðið.
— Nei, mér þykir það leitt, en ég er það ekki.
— Þá eignast ég sem sagt ekki þá tengdadóttur,
sem ég hef óskað mér svo innilega?
— Marguerite er komin, og ég get ekki annað en
farið leiðar minnar, þú skilur það? John verður
sjálf ur að greiða úr vandræðum sínum héðan í f rá.
Ég er búin að gera það sem ég hef getað, og notið
þess. En ég get ekki verið hérna lengur, ég verð að
fara.
— En þó ekki í dag? Það var hneykslun í röddinni.
— Jú, ég verð. Mary stóð upp og staðnæmdist við
gluggann, þar sem hún horfði út yfir landslagið,
sem henni var orðið svo kært. — Ég verð....áður en
Peter kemur heim í kvöld.
— O! Frú Parvue horfði fast á baksvip Mary og
hnakka og sperrti upp augun. Peter! Var það þá
hans vegna, sem Mary hafði verið hérna svona
lengi? hún fór að hugsa nánar um ótal smáatvik,
dæsti hún ánægjulega.
— Ég ætla ekki að halda þér, ef þér f innst þú endi-
lega verða að fara, sagði hún auðmjúklega. — Það
er ég, sem stend í þakklætisskuld við þig, Mary.
— Það er ekki um neina skuld að ræða neins stað-
ar. En Peter er nógu illa við mig fyrir. Mary fannst
nauðsynlegt að gefa skýringu á hvers vegna henni
var svo mikið í mun að fara strax. — Þetta, ofan á
allt annað, myndi gera hann svo reiðan, að ég þori
ekki að hitta hann. Ekki undir þessum kringum-
stæðum.
— Ég get skilið það. Segðu mér, ert þú raunveru-
lega hjúkrunarkonan, sem flaug á slysstaðinn með
John Fairton?
— Já, ég er reynd hjúkrunarkona. Howard þekkti
mig og vissi allan tímann, hver ég var. Hann var
aðstoðarlæknir við sjúkrahús \ Sydney, þar sem ég
starfaði líka.
— Það skýrir margt, sagði frú Parvue hugsandi.
'— Ætlarðu að fara beint heim? Eða ertu að hugsa
um að fara alla leið til Cobar til að geta sagt, að þú
haf ir verið þar? Það er m jög athyglisverður staður.
— Já, ég býst við að ég geri það. Mömmu vantaði
myndi þaðan, og ég hef ekki tekið neinar myndir
hér, svo eitthvað verður hún að f á úr þessum lands-
hluta. Hún er iöllum bréf unum búin að biðja mig að
hætta þessu gabbi og koma heim.
— Hefurðu sagt foreldrum þínum þetta a'llt sam-
an?
— Já, þau hafa fylgzt með þessu öllu, allt frá
byrjun.
— Auðvitað myndir þú ekki gera annað. Höfðu
þau ekkert á móti því?
— Pabba og ömmu fannst þetta bráðskemmti-
legt. En ekki mömmu.
Frú Parvue stóð upp af rúmstokknum og tók utan
um Mary og kyssti tárvota vanga hennar. — Ekki
gráta, Mary. Ég verð að fá að þakka þér fyrir allt,
sem þú hef ur gert hérna til að hjálpa John. — Ég er
sannfærð um, að hann lendir ekki í svona vandræð-
um aftur. Hann hef ur lært sína lexíu, og ég held, að
hann sé búinn að ákveða að verða hér og hjálpa
bróður sínum. Ég þarf líka að þakka þér fyrir að
hugsa svo vel um drengina mína, meðan ég var í
burtu, og f yrir að gera mér kleift að fara til systur
minnar, er hún var veik. Ég vil helzt ekki að þú
farir héðan, en ég held, að ég skilji þig. Reiður Pet-
er er ekki nbtalegur í viðmóti, og hann hefur
áreiðanlega sitt að segja, þegar hann kemur heim.
Ég held næstum þvi að hann springi! Hún virtist
alls ekkert smeyk við tilhugsunina, og Mary leit
hissa á hana, þangaðtil hún mundi, að móðirin var
eina manneskjan, sem ekki fékk að finna fyrir
hvassri tungu Peters. — En nú ætla ég niður og sjá
hvað verður úr þessu með Marguerite. Langar þig
ekki að vita, um hvað þau hafa verið að tala? Mig
langar til þess.
Hún lokaði dyrunum hljóðlega á eftir sér, og stóð
siðan andartak og hallaði sér upp að dyrastafnum.
Framhald
37