Heimilistíminn - 13.05.1976, Blaðsíða 36

Parvue sagði þeim f rá öllu, sem gerst haf ði eftir að
hún kom til Wollengong.
— Hvernig leið frænkunum mínum? spurði John.
Ágætlega, þótt þær væru auðvitað daprar yfir að
missa móður sína svo skyndilega, en þæreiga báðar
börn, svo þær hafa um annað að hugsa. Ég vona
líka, að ég eignist bráðum barnabörn, sagði hún
dreymin og leit á þau til skiptis. — Peter sagði, að
þiðætluðuðaðgifta ykkur bráðum. Það gleður mig.
Mary þorði ekki að líta á John og varð dauðfeim-
in. Frú Parvu yrði bæði leið og vonsvikin einhvern
næstu daga og Mary óskaði af öllu hjarta, að hún
hefði ekki þurft að valda henni svona miklum von-
brigðum. Á morgun ætlaði hún að segja henni, að
hún þyrfti að fara heim til foreldra sinna, að
minnsta kosti um tíma. Enginn sæi neitt athugavert
við það, eftir allan þennan tíma, sem hún hafði
dvalist hérna.
— Við getum talað um það seinna, sagði John
lágt. — Gekk ferðin vel heim?
— Ágætlega. Það er satt að segja mun þægilegra
að fljúga en aka alla þessa leið, öruggara líka
kannske. Þau hlógu öll, þegar þeim datt hraðakstur
Peters í hug. — Það var athyglisvert fólk með f lug-
vélinni. Meðal annars sat ung stúlka fyrir framan
mig, reglulega lagleg stúlka, en þvílíkt dekurbarn!
Hún skipaði veslings flugfreyjunni fram og aftur,
heimtaði eitt og annað og kvartaði svo loks yfir
slæmri þjónustu. Þjónustan á flugvélinni frá
Sydney til Paradisarstrandarinnar hefði verið mun
betri, hún haf ði verið þar í leyf i og það var víst það,
sem hún vildi, að við vissum öll. Hún var í einum af
þessum níðþröngu kjólum, svo þröngum og stutt-
um, að...já, þú veist, hvernig þeir eru. Ég viður-
kenni, að hún hafði fallega fætur....
John hló og ýf ði hár móður sinnar um leið og hann
stóð upp. — Ég held, að ég láti ykkur um að tala um
þetta. Ég hef annað að gera en tala um þrönga kjóla
og fallega fætur...uss...er ekki að koma bill?
— Ö, það veit öll sveitin að mamma þín er komin
heim, sagði Mary rólega og safnaði saman bollum
og diskum á tevagninn. — Þess vegna koma gestir.
Er það nema eðlilegt?
— Gáðu, hver þetta er, John. Og ég sem hafði
vonast til að fá að tala í ró og næði við Mary augna-
blik.
Þau heyrðu bílhurð skella og síðan skæra rödd
segja: — Farðu varlega með töskurnar mínar, bíl-
stjóri! John stóð eins og frosinn í dyragættinni.
— Hvað er að? spurði móðir hans hvasst og stóð
upp, þegar hún sá svipinn á syni sínum. — John!
Mary f lýtti sér til hans og opnaði munninn til að
segja eitthvað, en kom ekki upp nokkru hljóði. Svo
ýtti hann Mary til hliðar og hljóp fram ganginn.
Mary og móðir hans litu hvor á aðra og flýttu sér
svo á eftir.
— Ö, en þetta er einmitt unga stúlkan, sem ég var
að segja ykkur f rá! sagði f rú Parvue ringluð. — Sú,
sem var með f lugvélinni...hún þagnaði. Það gat þó
ekki verið að einhver af f yrri vinkonum Johns væri
komin hingað til að eyðileggja þá hamingju, sem
hann hafði nú fundið....
— Johnnie! Greinilegt var, að stúlkunni létti stór-
um. — Ö, Johnnie, ég varð að koma. Ég hef ekki
36
verið heima, svo bréf ið þitt beið eftir mér og nú vill
þessi maður fá helling af peningum fyrir að aka
mér frá þessum litla bæog ég á bara ekki smápen-
inga. Viltu borga honum fyrir mig?
Mary greip höndinni fyrir munninn. Hún vissi,
hver þetta var og hennar fyrsta hugsun var að
þakka guði fyrir að Peter væri ekki heima þessa
stundina.
— Hver í ósköpunum er þetta? spurði frú Parvue
við hlið hennar. Henni geðjaðist alls ekki að því að
heyra son sinn kallaðan Johnnie á þennan hátt.
Unga stúlkan leit á hana, en svo Ijómaði andlit
hennar í brosi.
— En þér voruð líka með flugvélinni! hrópaði hún
hrifin. — Ég hefði líka átt að vita það. Þér eruð
móðir Johnnies. Við hefðum átt að kynna okkur!
— Já, en hver eruð þér?
— Ég er Marguerite. Marguerite Weston, þér vit-
ið. Kærastan hans Johnnies, sagði hún stolt og leit á
manninn, sem stóð fölur og ringlaður í dyrunum. —
Hvað er að? Ætlarðu ekki einu sinni að borga bíl-
inn?
Bílstjórinn leit af einu á annað. Hann hafði hitt
Marguerite Weston, hún hafði oft komið í bæinn
með John, frú Parvue og stundum með Peter líka.
Hann þekkti hana vel og geðjaðist vel að glettnu,
freknóttu andliti hennar og hvað hún var vingjarn-
leg við alla. Svo stóð þetta fyrirbæri hér í níðþröng-
um kjól og hélt því fram, að hún væri Marguerite.
Hann botnaði sannarlega ékkert í þessu. Og ef
dæma mátti af svipnum á hinum, skildu þau ekki
mikið heldur. Það væri kannske best, að hann færi
leiðar sinnar, en hann hafði þó sannarlega sitt að
hverju að segja, þegar hann kaemi til bæjarins aft-
ur.
— Ég skal skrifa þetta í bili, John, sagði hann og
settist aftur inn í bílinn.
— Þá byrjar það aftur! hvíslaði John og leit
örvæntingaraugum á Mary. Hún var orðin föl og
frú Parvue var alveg forviða. Aðeins Marguerite
var eins og hún átti að sér.
— Ég hélt, að þú yrðir ánægður að sjá mig,
Johnnie, sagði hún móðguð. — Ég sem er búin að
fara alla þessa leið, bara til að....
— Er hún raunverulega sú, sem hún segist vera?
skaut frú Parvue inn í, einkennilegri röddu og
horfði á yngri son sinn.
Hann kinkaði kolli þegjandi og móðir hans sneri
sér að Mary. — En ef hún er Marguerite Weston,
hver ert þú þá?
— Mary Lonsdale.
— En ég skil þetta ekki! Hvers vegna þóttistu
vera hún? Lonsdale? MARY Lonsdale? En það er
nafnið á hjúkrunarkonunni, sem flaug til mann-
anna t bilslysinu. Jane sagði mér það allt, meðan ég
beið eftir Peter. Hvers vegna getur enginn sagt
mér, hvernig í öllu liggur?
— John, það er best, að þú fylgir Marguerite inn,
svo skal ég skýra þetta allt fyrir mömmu þinni.
Viltu koma með mér upp á herbergið mitt, frú
Parvue? spurði hún vingjarnlega.