Heimilistíminn - 13.05.1976, Blaðsíða 23

eftir teinunum i þá átt sem lestin átti aö
koma út. öðru hverju leit hann til þeirra
tveggja, sem börðust fyrir lifi sinu. Svo
heyrði hann lágar drunurnar i lestinni.
Hann kallaði til pabba sins og var viss um
að vesalings dádýrið væri glatað. Hann
gat ekki hugsað sér að sjá þetta, en stökk
upp brekkuna og hlustaði á lestina
nálgast.
Pabbi heyrði kall Jóns og fann um leið
titringinn i teinunum. Nú var að duga eða
drepast! Það var ekki um annað að ræða
en taka á, og vona að fóturinn brotnaði
ekki. Ef hann geröi það, fyndist ráð á
eftir. Það var allt betra en að verða undir
stálhjólum lestarinnar.
Hann rétti úr sér og tók á af öllum kröft-
um. Dádýriö brauzt um, en pabbi sleppti
þvi ekki. Meö hörðum kipp gat hann slitið
fótinnlausanog fleygt sér út af teinunum.
Það var á siðasta andartaki. Loftbylgja
frá lestinni skall á þeim um leið og hún
þaut framhjá. Dádýrið reyndi að komast
burt, en pabbi hélt þvi i fangi sér, hann
vildi ekki sleppa þvi, fyrr en búiö væri að
athuga fótinn betur.
Dýrið róaðist, þegar lestín fjarlægöist’
Pabbi lét það stiga nokkur skref upp i
brekkuna, meðan hann hélt um háls þess.
Það haltraði, en fóturinn virtist ekki
brotínn. Hins vegar lagaði blóð úr djúpum
rispum i húðinni.
Hann kallaði á Jón, sem stakk höfðinu
fram undan sverum trjástofni. Þegar Jón
sá, að dýrið var heilt á húfi, stökk hann
upp af gleði og þaut til þeirra.
— Ö, pabbi, þér tókst það! hrópaöi
hann fagnandi.
— Já, en það mátti ekki miklu muna. —
En þessi sár eru ljót, svo ég held, að við
ættum að reyna að koma dýrinu upp i fjós.
— Já, hrópaði Jón. — Þá getum við
leikið okkur við það lika.
— Jæja, en viö skulum fyrst reyna að
lækna sárin, svaraði pabbi. — Svo verðum
við aðsleppa þvi út i skóginn aftur. Það er
ekki hægt að halda svona dýri föngnu.
Mamma og Eva voru steinhissa þar
sem þær stóðu á hlaöinu og horföu á þau
sem komu yfir túnið. Dádýriö kom
fúslega með og meðan Jón sagöi söguna,
reyndi Eva að gefa þvi brauðbita. En
dýrið varð órólegt, þegar hún nálgaðist
það og pabbi sagði að hún yrði aö biða,
þangað til það kynntist henni betur.
í fjósinu girtu þeir af eitt hornið og
slepptu dýrinu þar. Þeir gáfu þvi vatn og
hey og hringdu til dýralæknisins. Hann
batt um fótinn og sagði að dýrið þyrfti að
vera i ró og næði i hálfan mánuð.
Nú voru Jón og Eva ekki i vandræðum
með að láta timann liða. Oft urðu dag-
arnir allt of stuttir. A morgnana, áður en
þau fóru i skólann, litu þau alltaf inn i
fjósiö. Eftir skóla hlupu þau heim, til að
gæla við dádýrið. Eirikur litli varö frá sér
numinn af hrifningu, þegar honum var
lyft upp og leyft að klappa dádýrinu.
— Daddý, daddý, hrópaði hann og
baðaði út handleggjunum. Þar meö haföi
dýrið fengið nafn. öllum fannst dáddý
ágætis nafn.
En allt tekur enda. Eftir hálfan mánuð
kom dýralæknirinn aftur og sagöi, að
sárin væru vel gróin. Nú mætti sleppa
Dáddý aftur. Bæði Jón og Eva grétu, þeim
fannst þau vera að missa bezta leikfélaga
sinn. En pabbi var ákveðinn. Þau gætu
ekki haldið Dáddý. Dýr, sem var vant
frelsinu i skóginum átti ekki að vera
fangi.
En pabba fannst sjálfum leitt að þurfa
að sleppa þessum ferfætta vini. Hann
vonaði að Dáddý héldi sig i grennd við
bæinn, að minnsta kosti fyrst i stað,
þannig að þau gætu gefið henni bita stöku
sinnum og séð að hún hefði það gott.
Þegar fjósdyrnar voru opnaðar, stóöu
Jón og Eva og vonuðu að Dáddý vildi ekki
fara frá þeim, heldur snúa viö. En þannig
fór það ekki. Dáddý tiplaði varlega um,
horfði hissa i kringum sig og þefaði i allar
áttir. Svo varö henni skyndilega ljóst að
hún var frjáls. Eðlishvötin sigraði og með
kerrtan hnakka tók hún á sig stökk i átt til
skógar. Hétt áður en hún hvarf, nam hún
andartak staðar, leit við og laut höfði
alveg niður undir jörð, eins og hún væri að
þakka fyrir sig. Svo hvarf hún — inn i sinn
eigin heim.
Siðar um daginn báru Jón og Eva sinn
hvorn heybinginn út á túnið. En dagarnir
liðu og heyið lá ósnert. Sorgin var mikil,
en þeim mun meiri varð gleöin einn dag-
inn síðdegis, þegar Jón og Eva voru að
koma neðan frá ánni. Þá sáu þau tvö
dádýr ganga hlið við hlið, aðeins fáeina
metra frá heybingjunum. Var Dáddý
annað þeirra?.
— Þetta er Dáddý, hvfsiaði Jón, þegar
annað dýrið gekk að heyinu og fékk sér
visk. — Ég þekki hana aftur!
— Komdu, sagöi Eva. — Við skulum
reyna að nálgast þau. Þau fóru varlega og
Dáddý fylgdist meö þeim. Hún var ekki
búin aö gleyma dvölinni i fjósinu, þvi hún
stóö kyrr og horfði á börnin sem læddust
að henni. Hitt dýrið stökk dálitið frá, en
Dáddý stóð kyrr.
Jón og Eva réttu fram hendurnar. —
Dáddý? sagði Eva. — Ekki vera hrædd.
Þetta erum bara við, skilurðu?
Nú stóðu börnin öðrum megin við bing-
inn og Dáddý hinum megin. Jón tók
nokkur strá og rétti fram. Það glampaði i
svörtu augunum. Dáddý var svolitið
hrædd, en lika forvitin. Hún steig eitt
skref aftur á bak, en kom svo og greip
stráin úr hendi Jóns. Hann ætlaöi aö fara
að klappa henni, þegar hitt dýrið tók
viðbragð og stökk i átt til skógarins. Þá
fór Dáddý að dæmi þess og þau hurfu
bæði.
w
Nú var að duga eða drepast. Það var ekki um annað að ræða en
kippa i og vona, að fóturinn brotnaði ekki.
23