Heimilistíminn - 18.11.1976, Blaðsíða 5

Truntusól, bók Sigurðar
Guðjónssonar, vakti mikla
athygli er hún kom út fyrir fá-
um árum, m.a. vegna þess að
hann f jallaði á opinskáan hátt
um veru sína á geðsjúkrahúsi.
Við kynnum að þessu sinni
aðra bók Sigurðar, I leit að
sjálfum sér, sem Iðunn gefur
út og nýkomin er í bókaverzl-
anir. Þessi bók er e.k. sjálfs-
ævisaga, en jafnframt sterk
gagnrýni á þjóðfélag nútím-
ans.
Sigurður er 29 ára gamall
Reykvíkingur, en fæddist í
Vestmannaeyjum. Hann á
sama afmælisdag og
Guðmundur Hagalín og Verdi,
10. október.
— í viðtali kvaðst Sigurður
ekki vera byrjaður á nýju rit-
verki síðan hann lauk l leit að
sjálfum sér, hann væri að gera
áætlanir. I sumar hefði hann
orðið fyrir mikilli reynslu,
hann hefði skroppið yfir í
'annan heim, eða réttara sagt
marga heima, og lent á sjúkra-
húsi. — Ég var bæði í himna-
riki og helvíti í bókstaflegri
merkingu, sagði Sigurður. —
Ég er ekki búinn að ná mér
eftir þetta ennþá.
I leit að sjálfum sér eftir
Sigurð Guðjónsson er syrpa 23
kafla, þar af eru 17 unnir upp
úr kveðjum og sendibréfum til
vina og kunningja, eða úr dag-
bók höfundarins, sem hann
hefur haldið frá því hann var
fjórtán ára gamall.
— AAér lætur ekki beint vel
að skrifa fyrir „ókunnugt"
fólk segir Sigurður í formála
bókarinnar. — Ástæðan fyrir
því að ég f reista þess að saf na
þessum skissum saman á einn
stað er einfaldlega sú, að ég
SigurOur Guöjónsson
<----------------------
álít að þær allar — hver með
sínum hætti — verðskuldi að
finnast í einni bók. Þær mega
með nokkrum hætti kallast
saga ævi minnar og hugsunar,
það tímabil sem þær spanna að
vísu ósamsett og í brotum.
Ævisögur eru vinsælt lestrar-
efni á Islandi. Varla nær sá
maður, er einhver umsvif
hefur haft i þjóðfélaginu, and-
lega eða veraldleg, eftirlauna-
aldri að hann setji ekki saman
bókarkorn um lífshlaup sitt.
Flestar eiga þessar króníkur
það sameiginlegt, að þær eru í
letur færðar löngu eftir að þeir
atburðir gerðust er þær herma
frá. í annan stað eru þær
mestanpart lýsing á ytri
atburðum, en svoer að sjá sem
höfundarnir hafi aldrei átt í
sálarstríði, spurt spurninga og
leitað svara, hvað þá komizt að
niðurstöðum. Það er engu lík-
ara en þeir hafi ekki átt neitt
innra líf og lesendur eru yfir-
leitt litlu nær um þróun skoð-
ana þeirra og viðhorf til sjálfs
sin og umheimsins. Hitt tel ég
mjög fátítt, ef ekki einsdæmi,
að menn skrái sögu hugmynda
sinna, reynslu og síðast en ekki
sízt skynjunar, svo að segja
um leið og dagarnir líða. Þessi
bók hefur þó að miklu leyti
orðið til á þann hátt, Að vinna
slíka spegilmynd upp úr dag-
bókum og kunning jabréf um
hefur ýmsa kosti. Þegar við
tölum við sjálf okkur eða til
góðra vina erum við oftast nær
einlægari og meira blátt
áfram en er við komum fram
opinberlega. AAargt er það í
sendibréfum sem er algerlega
tengt persónulegum samskipt-
um sendenda og þess er við
tekur. En f leira er það þó sem
hefur almennara gildi. Að
minnsta kosti hef ég aldrei
getað litið svo á, að hugmyndir
sem ég ræði við vini mína,
sögur sem ég segi þeim eða
lýsingar á þvi er gerist í huga
mér og hjarta sé þeirra einka-
eign. Þess vegna hef ég ekki
hikað við að nota lengri og
skemmri kafla úr bréfum,