Heimilistíminn - 02.12.1976, Blaðsíða 7

Svínin á
Laugaveginum
Enn má nefna Magnúsá Vallá, föður
Bensa.OgHljálnarskáldá Hofi á Kjal
arnesi. Hann var Húnvetningur að ætt.
Og Stefán i Reykjahlið, þann mikla
sóma- og greiðamann. Og þá ekki sið-
ur Jón i Varmadal. Við hann hafði ég
hvað mest saman að sælda af ná-
grönnum minum þarna, hann og Birgi
Halldórsson i Viðinesi.
Jón var mikill hestamaður, rótt eins
og Þorgeir i Gufunesi. Við Jón fengum
okkur oft i staupinu saman, þvi að það
þótti honum gott. Einu sinni fór ég með
þrjú svin i kerru aftan i jeppa til
Reykjavikur, ætlaði með þau i slátur-
hús.Með mér var vinnumaður, sem ég
hafði þá, danskur. En þegar við
erum komnir niður á Lauga-
veginn, á móts við Mjólkurfélagið,
verðum við þess allt i einu varir að
svinin eru stokkin úr kerrunni. Þarna
varð gifurlegt uppistand og læti, þegar
svinin blönduðu sér i umferðina, hróp
og köll og bilaflaut og fólk þyrptist að.
Með aðstoð þessa mannsafnaðar tókst
okkur um siðir að króa svinin af,
þröngva þeim til undanhalds inn i
Mjólkurfélag og taka þau þar höndum.
Við héldum siðan áfram með þau i
sláturhúsið, eins og ætlað var.
Þetta var nú gott og blessað, svo
langt sem það náði, en það versta var
að það voru aðeins tvö svinanna, sem
við náðum aftur. Það þriðja var hvergi
sjáanlegt, svo að við komumst að
þeirri niðurstöðu, að það hefði stokkið
af áður. Við svipuðumstum eftir þvi á
leiðinni inneftir, en fundum hvergi. Og
um kvöldið gerir útsynning, versta
veður.
Jón i Varmadal er mikill fjármaður
ogf undvis. Ég fer nú til hans morgun-
inn eftir og segi við hann, að hann skuli
fá flösku af góðu konjaki, ef hann finni
fyrir mig svinið.sem sjálfsagt sé dautt
eftirkuldann og slagviðrið um nóttina.
Það verð ég að athuga, segir Jón.
Og út i hesthús og leggur á hest með
það sama. Undir kvöld kemur hann
svo heim til min og er búinn að finna
svinið. Það var þá þar. sem hæst ber á
Alísnesinu, en þar er kallaö Háheiðin.
Það sá ekki á svininu frekar en það
hefði verið i húsi.Við rekum svo svinið
heim og förum að drekka konjakiö. Og
þá var gaman að Jóni. Hann söng mik-
ið, og ég held að ég hafi komið með
rlíi •< P > I lil
Ég þekkti lika Pétur i Norðurgröf,
sem var góðviljaður maður og af-
skiptalaus, og Odd i Þverárkoti, sem
drukknaði i Leirvogsá. Það var fornt
heimili og flest með sniði gamla tim-
ans. Enn skal getið Teits i Móum og
Sigurðar i Hrafnhólum. Sigurður er
ættaður úr Landeyjum og við erum
frændur.
Svo höfum við
snör handtök
við að skíra
Þá er mér ljúft og skylt að geta séra
Hálfdánar Helgasonar i Mosfelli, sem
var sonur Jóns Helgasonar biskups.
Hann var gagnmerkur maður og stór-
brotinn, þess konar prestsöldungur,
sem maður þekkir bezt úr þjóðsögum
og frásögnum fyrri tiða. Ollum börn-
um þótti sérstaklega vænt um séra
Hálídán, enda var hann mjög barn-
góður. Hann húsvitjaöi alltaf og sjálf-
sagt þótti að gefa honum sjúss, þvi að
hann var mikið fyrir vin.
Einu sinni er ég á leið upp i Alfsnes, i
versta veðri. Ég var oft i reddingum
þá. Ég þurfti að koma við i Hlégarði,
sem þá var nýbyggður, og stoppaöi
bilinn þvi þar. Þá kemur séra Hálfdán
þar á bil, með prestsfrúnni. Ég vissi,
að henni var ekkert vel við það, að
hann væri að drekka vin. Prestur ekur
sér öllum og kveður mikinn hroll i sér
og gerir mikið úr þvi hvað sé kalt. Ég
skildi hvað hann átti við. Ég var með
einn pela af konjaki, Courvoiser. Það
hefur lengi loðað við mig konjakið. Ég
tek upp pelann og rétti honum. Og
hann tekur i einum teyg tvo þriðju Ur
pelanum og réttir mér. Og nuddar á
sér brjóstið og segir:
Þetta var gott, ólafur minn.
Það sá ekkert a' honum af þessu litil-
ræði, og það sá aldrei á honum vin,
nema hvað hann varð kátur.
1951 var hann að skira hjá mér. Ég
vissi hvað blessuðum öðlingnum kom,
svo að ég kalla á hann áfsiðis fljótlega
eftir að hann var kominn, og spyr
hvort hann vilji sjúss.
JU, blessaður vertu, segir hann, ég
ætla að fá það núna áður en ég fer i
hempuna. Hann smakkaði það aldrei i
hempunni. Hann fær sér svo dropa hjá
mér, og segir svo:
Nú er það gott.
Og bætir við eftir andartak:
Svo höfum við soör handtök við að
skira.
Við það stóð hann, og á eftir varð
mikill gleðskapur.
Séra Hálfdán lézt árið 1953, og i sam-
bandi við það rifjaðistupp gömul sögn,
er snertir Viðeyjarkirkju. Þannig bar
til að þrir prestar, þeir Hálfdán Helga-
son, prófastur, Sigurgeir Sigurðsson,
biskup og séra Halldór Jónsson á
Reynivöllum i Kjós, voru allir samtim
isviðmessu i Viðey sumariö 1953. Arið
var ekki liðið, þegar þeir voru allir
fallnir frá. Hin gamla sögner einmitt á
þá leið, að séu þrir prestar samtimis
við messu i Viðeyjarkirkju, þá falli
þeir allir frá á þvi sama ári.
Stefán á
Korpússtöðum
og fleiri
Þá er mér minnisstæður Kjartan á
Hraðastöðum.hestamaður mikill. 1955
fór hann með mér norður i land og
hafði aldrei komið þangað áður, en
þekkti þó hvern einasta bæ, sem við
fórum framhjá. Allt af lesningu. Þetta
var, þegar ég tók að mér heyflutning-
ana fyrir Mosfellssveitarhrepp ó-
þurrkasumarið fimmtiu og fimm.
Fékk þrjú þúsund krónur fyrir túrinn.
Ég sótti heyið að Asi i Hjaltadal, fór
noröur einn daginn, hlóð á bilinn ann-
an daginn og komst á Sauöarkrók, og
fór alla leið suður þann þriðja.
Ég kynntist lika Guðmundi á Skelja-
brekku, sem oft hefur skrifað um hesta
i Tfmann. Ég keypti af honum kú, þeg-
ar ég flutti upp eftir. Hún kostaði fjög-
ur þúsund krónur og reyndist vel. Ég
rak upp eftir.átta kýr þegar ég flutti i
Alfsnes, en þótti það of litið. Hann er
greindur maður, Guðmundur,
skemmtinn og léttur i máli.
Mér likaði mjög vel við hana Guö-
rúnu Magnúsdóttur, simstöðvarstjóra
á Brúarlandi. Hún er dóttir séra
Magnúsar á Mosfelli. Synir hans voru
þeir lika Ólafur söngvari frá Mosfelli
og Bergþór Magnússon i Viðey.
Aö öllu þessufólki ólöstuðu er þaö þó
Stefán á Korpúlfsstööum, sem ég
hugsa til með mestri virðingu og þakk-
lqeti, þegar Alfsnessárin min eru ann-
ars vegar. Það var sko finn maður og
þar gat ég komið ef mig vantaði eitt-
hvað til hlutanna. Aldrei kom ég þar
svo að ég fengi ekki sjúss, ogoft fór ég
vel mjúkur þaðan. Hann hjáipaði mér
------------------->