Heimilistíminn - 02.12.1976, Blaðsíða 36

Svo kom að því, að páfi sjálfur
veitti okkur áheyrn.
Þá varð kvenfólkið að hafa
svarta slæðu fyrir andlitinu,
öðruvísi fá kvenmenn ekki að
koma í augsýn páfa. Hann vill
víst ekki eiga neitt á hættu.
Frh. af bls. 9.
minn hélt nú það, vist skyldi hann keyra
konuna fyrir mig, og kemur og litur á
kvenmanninn og sér að þetta er myndar-
kona. Ég læt hann svo um þetta, hún fer
upp i bilinn til hans og hann fer meö hana.
En hann kom ekki heim fyrr en um
morguninn klukkan tiu, þvi að hann fékk
lánaö hjónarúm systur sinnar og var með
konuna þar yfir nóttina.
Nokkrum árum siðar, þegar ég kom til
fyrrnefnds vinafólks mins i Miðbænum,
minntist ég á þessa konu. Húsmóðirin
ságði mér þá að af henni væri allt gott að
frétta, þvi að henni hefði bráðbatnað svo
við ferðina suður að hún heföi einskis
meins kennt sér siðan. Ég hef það siðan
fyrir satt að við, ég og kunningi minn, höf-
um læknaö hana báðir i félagi. Mér er nær
aðhalda, að kalla megi þetta kraftaverk,
þótt ekki væri það beinlinis andalækning.
Hann er likur mér i þvi, aö hann deyr
ekki ráðalaus, þessi kunningi minn. Einu
sinni var staddur i heimsókn hjá honum
forretningsmaöur úr nágrenninu og
framamaður um margt, mesti ágætis-
maður og góöur kunningi okkar beggja,
en átti það til að fá sér drjúgum neðan I
þvi, eins og margan góðan manninn hend-
ir. Aö þessu sinni var hann blindfullur og
vildi með engu móti fára heim. Þegar hann
svo að lokum lognast út af, ákvað vinur
minn að keyra hann heim. En nú voru góð
ráð dýr, þvi að þá var kunningi minn bil-
laus. Hann tók það ráð að setja karlinn I
tunnu, lyfta tunnunni svo upp á skita-
dreifarann og ók honum heim þannig.
Þegar þeirkomu heim til karls, var hann
farinn að hjarna við og þonnr kunninpi
minn hafði hjálpáð honum upp úr tunn-
unni, verður karli að orði og er þá heldur
niöurdreginn:
Þessi myndi nú enginn trúa, aö maöur i
minni stöðu væri keyrður heim á skita-
dreifara.
Rómarferð
Þaö var á búskaparárunum i Alfsnesi,
sem ég fór i eina skemmtilegustu ferð,
sem ég hef fariö um dagana, en það var
hópferð til Rómar. Þetta var raunar
meira en venjuleg ferð, þvi að hún varö
landsfræg. Þannig var, aö ég held, að
Flugfélag Islands bauð fjárveitinganefnd
Alþingis og flugráði i ferö til ftaliu i sér-
stakri flugvél. Þeir, sem voru boðnir,
fengu ferðir og fararstjórn ókeypis, en
uröu að borga annað sjálfir. Siöan voru
seldir viðbótarmiöar unz komið var í flug-
vélina. Það var þannig sem við hjónin
komumst meö. Þetta var 1958, og “þaö
kostaöi fimmtán þúsund krónur fyrirtvo i
ferðina þá.
t þessum leiðangri var svo margt stór-
menni, að það er ekki meir en svo, að ég
treysti mér til þess að muna eftir þvi öllu
i einni svipan. Þar voru Karl Kristjáns-
son, alþingismaöur, Friðjón Skarphéðins-
son, alþingismaöur og ráðherra um skeið,
Halldör Asgrimsson, alþingismaður,
Friðrik, sem var með verzlunarfélagið i
Borgarnesi, Pétur Jónsson I Reynihlið viö
Myvatn, Pétur Ottesen, alþingismaður,
Jón Kjartansson, sýslumaður i Vik, Þórð-
ur Björnsson, sakadómari, Agnar Kofoed-
Hansen, flugmálastjóri, sem var farar-
stjóri, Kari Guðjónsson, þingmaöur frá
Vestmannaeyjum, Magnús frá Mel, siðar
ráðherra, séra Sveinbjörn Högnason og
fleiri og fleiri. Flestir voru neð frúrnar
sinar með sér, þeir sem þær áttu.
Margir þessara manna voru og eru
merkismenn, svo að út af fyrir sig var
gaman að verða þeim samferöa og blanda
við þá geði. Ég get i þvi sambandi nefnt
þá góðvini mina Karl Kristjánsson og
Halldór Asgrfmsson, eða Þórð Björnsson,
núverandi rikissaksóknara. Margir eru
tortryggnir i garð dómsmálakerfisins, ef* 1
það þyröi ég að ábyrgjast gagnvart hverj-
um sem væri, að aldrei hefur nokkur
blettur fallið á skjöld Þórðar Björnsson-
ar i þeim efnum. Allir þessir menn voru
og eru mikilhæfir þjóðskörungar,
hræddur er ég um aö þeirra likar finnist
ekki ýkja margir meðal yngri kynslóða
framámanna þjóðarinnar. Þá er skylt að .
nefna jafn gagnmerka og heilsteypta öld-
unga og þá Pétur Ottesen og Sveinbjörn
Högnason. Þaö var skemmtilegur rnaöur,
séra Sveinbjörn, og einhver fluggáfaðasti
og fjölhæfasti maður, sem ég hef kynnzt-
annan eins tungumálamann hef ég varla
fyrir hitt, ég held aö hann hafi talað flest
helztu Evrópumálin jafn reiprennadi, þar
á meðal frönsku og itölsku. Hann er ein-
hver bezti ferðafélagi, sem ég hef haft.
Alltaf syndandi rólegur. Hann gekk jafn-
an aftastur iskoðunarferðum,og átti þá til
að bregða sér inn á eitthvert veitinga-
húsið til að svala þorstanum i hitanum-
Hann hafði góðan smekk fyrir ljúfum
veigum Suðurlanda, en það sama varö
ekki sagt um Pétur Ottesen, sem var
strangur bindindismaöur. Hann gerði
talsvert að þvi að reyna að sjá um, aö
Sveinbjörn drægist ekki aftur úr.
Með fleginn
beljuhatis á baki
Viö komum til Napólí og vorum þar I tvo
daga. Þaðan fórum við til Pompei og upP
á Vesúvius. Þaö rýkur alltaf úr gignúm-
Viö fórum þangað upp i stóllyftu á virum,
og ég man að ég var helviti lofthræddur I
þeirri ferð. Ég var orðinn svo tauga-
óstyrkur þegar upp kom, aö ég lét þar
veröa mitt fyrsta verk að kaupa mér
flösku i sjoppu, sem var að sjálfsögðu til
staðar á tindinum. En á leiðinni niöur
fann ég ekki til lofthræðslu, enda þá orö-
inn vel mjúkur.
í Pompei man ég bezt eftir afsteypun-
um af mannskapnum, sem varð þarna til
þegar borgin eyddist i gosinu. Næsta dag
fórum viö til Kapri og vorum þar tvær
nætur. Þar komum viö i höll, sem Tiber-
ius keisari hafði látiö byggja. Þaö var
sagt að hann hefbi látib negraþræla
byggja höllina, og þegar verkinu var lok-
ið, lét hann steypa þeim öllum fram af
hömrum. Þaö voru feiknabreiöir gangar
og vegir i kring, allir settir mósaikplötum
með myndum af hundum og öllu mögu-
legu. Stofurnar þarna voru ennþá nógu
veglegar, þótt af sé þakið, þvi að málning-
in er enn á veggjunum. Þarna er sérstök
stofa, sem Rómverjarnir höfðu til aö