Heimilistíminn - 02.12.1976, Blaðsíða 34

— Nú, já, þegar um er að ræða höfund beztu
draugasagna í bókmenntum okkar á maður ekki að
vera of viss í sinni sök, hún gæti tekið upp á ýmsu
f urðulegu.
Hann snýr sér ákafur að Bodil.
— En þessi reykur, sem þéttist og tekur á sig
mannsmynd, og lýsist siðan upp og svíf ur burt eins
og þokumóða, hann er hvorki að finna í Eklinum
eða Peningum herra Árna! Hvar.... hvar, lýstir hún
þvi? Það er það, sem ég hef alltaf sagt, konan
skrifaði of mikið, maður drukknar í því og getur
ekki séð hafið fyrir vatni.
— Þú verður að biðja mig afsökunar, segir Bodil
eins hvasst og hún getur.
Þegar Jónas loks er risinn upp, virðist hann meir
en nokkru sinni f yrr vera þungur og ógnandi hnefa-
leikari við hlið hins grannvaxna Berts Berger.
— Svo það varst þú, sem læstir kærustuna mína
inni í gærkvöldi? Finnst þér ekki viðeigandi að
koma með skýringu?
Ljósar, þykkar augabrúnir Gerts, sem voru
hnyklaðar meðan hann var að hugsa, sléttast nú
skyndilega og hann brosir ánægjulega:
— Tröllkonan frá Austurmörk var það! Hún, sem
spratt fram úr hugskoti Selmu klædd óhreinu og
fitugu leðurpilsi, og hneigði sig og þakkaði fyrir að
hún hafði munað eftir kerlingunni alveg frá
bernsku. Það var dýrlegt! Ef það er eitthvað sem
getur gert mig vitlausan þá eru það svona gloppur í
minninu.
— Ég sagði að útskýring væri....
— Það er ekkert að heyrn minni. Þú sagðir líka
að þú værir kærasti Bodil, er það raunverulega
satt?
— Auðvitað.
— Svo, já einmitt! Og hvenær skauzt þú upp koll-
inum?
— Fyrir nokkrum tímum. En hvern
f jandann ?
Endi er bundinn á allar frekari samræður, þegar
frú Haraldsson birtist við vesturgafl hússins. Hún
er klædd i dökkbláa kjóldrakt með hvítum brydd-
ingum, hún er frískleg og dugnaðarleg... og bálreið
við veslings Gert.
— Hvaðgerðuð þið af lyklunum? Stofnunin leyfði
yður aldrei að hafa þá alla nóttina. Þér lofuðuð að
fara til hreingerningakonunnar með þá fyrir mig,
hún á að byrja að þrífa kl. sjö á morgnana, en nú er
klukkan níu, og hún er enn ekki búin að fá lykla-
kippuna.
Gert dregur lyklana upp úr buxnavasanum án
þessaðvera sérlega iðrandi á svip. Frú Haraldsson
er mjög þungbúin. Svo uppgötvar hún nokkuð, sem
æsir hana enn meir upp.
— Og þér hafið skiiið eftir galopinn glugga í
borðsalnum. Þéreruð sannarlega svo hirðulaus, að
það er næstum ófyrirgefanlegt. Ég gef skýrslu um
þetta...
Allir stara augnablik á gluggann í borðsalnum.
Svo horfa þauofar, og frú Haraldsson hrópar upp:
— Þarna er annar. Glugginn þarna lengst í burtu
i bókaherberginu, sá sem er beint fyrir framan
34
skrifborðið. Og í nótt þegar bæði var þrumuveður
og rigning....
— En hann var lokaður, hvíslar Bodil æst. Hann
var lokaður í þrumuveðrinu. Eða.... eða var hann
það ekki?
Andlit Jónasar endurspeglar mikla furðu og
vantrú. Gert f lautar og umlar eitthvað, sem hljóðar
á þessa leið:
— Ó, börn okkar tíma! Ég krefst þess ekki að
neinn trúi þessum gömlu sögum. Þær geta ekki
verið annað en lygar og skáldskapur.....
En Bodil hleypur á eftir frú Haraldsson. Það er
hún, sem ber ábyrgð á Marbakka, hún á rétt til að
vita, hvað gengið hefur á hér í nótt.
Unga stúlkan veitir aftur athygli hve nánast
stuttaralega hún hlustar á það sem við hana er sagt.
Hún lætur ekkert uppskátt um hvað henni eiginlega
finnist um þetta allt saman. Hún þegir lengi, því
næst segir hún aðeins:
— Fröken Odén — þér verðið að snúa yður til lög-
reglunnar.
— Ég er þegar búin að skrifa bréf en ég hef
hvorki umslag né frímerki.
— Fáið mér heimilisfangið, svo skal ég með
ánægju senda bréfið áleiðis.
Þær hafa gengið ótal hringi, um hringlaga gras-
flötina sem er fyrir framan herragarðinn. Hér
nemur frú Haraldsson staðar og bætir við óróleg:
— Ég er hrædd um að ég hafi gert nokkuð mjög
vanhugsað í gær. Berger stúdent kom akandi í
gamla bílnum sínum hingað siðdegis, og þá spurði
ég, hvort þér hefðuð náð tali af honum. Þegar ég
nefndi nafn yðar, sagði hann: — Svo það var þá
hún, og þvínæst spurði hann hvað þér vilduð. Og þá
hraut það út úr mér, að þér hefðuð áhyggjur af því,
að þér hefðuð ekkert heyrt frá systur yðar síðan
tíunda ágúst, og það hefði ég kannski alls ekki átt
að segja honum.
— Hvernig .... hvernig brást hann við?
— Honum brá, jú honum brá, en hversu mikið
það var vegna þess að þetta með Ingulill kom
honum á óvart, eða hvort hann hafði þegar eitthvað
á samvizkunni, það gat ég ekki ráðið. Hann varð
allavega hvítur í framan og svartur í augum, og
hann steinþagnaði aldrei slíku vant, og það er
öruggt merki um að hann er úr jafnvægi.
Já, og það meira en litið! Bodil minnist óþolandi
og óbærilegrar kimni hans síðar um daginn, þegar
hann til skiptist var hinn versti við veslings Sú-
sönnu, kyssti hana og jós yf ir hana skammaryrðum
— og stillti sér siðan upp og fór með Ijóðið um Ingu-
lill fyrir Bodil niðri við vatnið. Hún verður æ sann-
færðari um að hann veit eitthvað, leynir einhverju
Upphátt segir hún:
— Hann tók Ingulill upp til By, viku áður en hún
hvarf. Þau voru með rauðu kettina héðan meðferð-
is.
— Var það sá, sem systir yðar týndi? Henni þótti
það mjög leitt, en hún fékk jú annan þegar hún fór.
— Tvo aðra, leiðrétti Bodil vélrænt.
— Tvo, nei, það hlýtur að vera vitleysa.
— Það var maður niðri við f jósið, sem sagði það.