Heimilistíminn - 02.12.1976, Blaðsíða 9

Þarna er sérstök stofa, sem
Rómverjarnir höfðu til að
drekka í og borða, og þar inn
af var sérstakt herbergi til
að gubba í. Annað sérstakt
herbergi var þarna líka, þar
sem kvenfólk var haft til taks,
er einhvern skyldi langa í það.
vandræðum með að fá hann viðgerðan.
Hann kemurá bilaverkstæði nokkurt i
Reykjavik með bilinn, en þá á að fara
að loka þar. Hann hittir þar ungan
mann, nýgiftan, og segist skuli gleðja
hann vel á eftir, ef hann geri við bilinn.
Meðan á viðgerðinni stendur, fer
kunningi minn og kaupir vinflösku.
Þegar viðgerðinni er lokið og kunningi
minn hefur borgað viðgerðarmannin
um, réttir hann honum flöskuna og
segir, að hann skuli hafa hana i kaup-
bæti. Þá segir viðgerðarmaðurinn:
Jæja, þú kemur þá með heim til
minnar konu, og við drekkum hana
saman þar.
Svo fara þeir báðir heim til
viðgerðarmannsins. Þau eiga heima i
fjögurra hæða húsi þar skammt frá, og
búa i kjallaranum, en á hæðinni fyrir
ofan búa foreldrar konunnar hans, á
annarri hæö býr systir hennar, gift, og
amma þeirra systra þar fyrir ofan.
Kona viðgerðarmannsins er kornung
og bráðmyndarleg, og þau setjast
þarna aö drykkju i rólegheitum og fer
hið bezta á með þeim öllum. Eftir dá-
litla stund segir konan:
Má ég nú ekki bjóða þeim öllum að
koma niður og spila, systur minni og
henni mömmu og henni ömmu, þvi að
þeir eru úti i nótt, bæöi mágur minn og
faðir minn, að tina ánamaðka. Þeir
ætla i veiðitúr á morgun.
Jú, kunningi minn hélt nú aö hann
hefði ekkert á móti þvi. Hann náöi svo i
meira vin. Þetta er finn maður, altaf
glaður og mikill söngmaður og tók
bara lagið, og allt var i fina lagi. Jæja,
það er ekkert annað en það, að þær
koma niöur þrjár, sin af hverri kyn-
slóð, bráðmyndarlegar konur allar
saman, og siöan er farið að spila og
allir verða dálitið kenndir. Það erekki
aö orölengja það, að þegar dálitið er
liöiö á kvöldið vikur kunningi minn
systur húsmóðurinnr á eintal og biður
hana að koma upp með sér, segir að
sig langi til að spjalla dálitla stund viö
hana i næöi. Hún tekur vel undir það,
og hann fer upp með henni og upp á
hana eins og skot.
Svo fara þau niður áftur og halda á-
fram aö spila við þau hin, og þannig er
haldið áfram til klukkan tvö eöa þrjú
um nóttina. Þá er kuiuiingja minum
farið að litast dável á móður þeirra
systranna, fer að gefa henni auga og
vikja henni afsiðis, og er hún að öllu
leyti hin vinsamlegasta.Liður þá ekki
á löngu áður en þau fara saman upp i
ibúðina tilhennar og þar fer hann upp
á hana lika. Aö þvi búnu fara þau niður
al'tur og halda áfram að spila enn um
hrið, ásamt þeim hinum.
Þá tekur kunningi minn eftir þvi, að
amman er farin að lita anzi hýrt til
hans. Hún var um sjötugt, en engu aö
siður hin errilegasta. Kunningi minn
hugsar þá með sér að það nái ekki
nokkurri átt og sé á engvan hátt rétt-
lætanlegt að láta hana verða útundan.
Liðursvo ekki á lönguáðuren hann fer
meö gömlu konunni upp til hennar og
gerir henni sömu skil og hinum. Og
það sagðist hann geta sagt meö sanni
að hún hefði verið sú langbezta af þeim
öllum, heföi gert þetta eins og hún væri
viss um aö þetta yrði i siðasta sinn.
Þegar ég
gerðist læknir
Ég ætla að segja ykkur aöra smellna
sögu og viö hana kemur þessi kunningi
minn lika. Eitt sinn á fyrstu árunum min-
um i Alfsnesi bar svo til að ég kom til
vinafólks, míns, fjölskyldusem átti heima
i Miöbænum. Það er mála sannast, að ég
hef fengizt viö margt um dagana, en
sjaldan þó lækningar, enda tel ég mig
ekkert færan á þvi sviöi og ætlast ekki til
þes að fólk leiti til min i þeirri von að fá
bót meina sinna. 1 það sinn, sem hér
greinir frá, er þó svo að sjá, að mér hafi
auðnazt að veita manneskju nokkra
heilsubót.
Ég átti eitthvert erindi til Reykjavikur
og kom við hjá þessu vinafólki minu i leið-
inni, Ég drekk kaffi hjá húsmóðurinni og
við ræðum um alla heima og geima. Þá
kemst þaö til tals, að hjá henni sé kona
vestan af landi sem er i bænum til lækn-
inga. Hún er alveg tútal fyrir hjartanu,
sagði húsmóðirin. svona slæm á taugun-
um, hjartataugunum og allt eftir þvi. Hún
var gift svona frekar fullorðnum manni
þarna vestur frá.
Vilt þú ekki keyra hana fyrir mig vestur
i bæ, segir húsmóðirin. Hún heldur þar
nefnilega til og mér þætti vænt um ef þú
geröir þetta, þvi aö sonur minn, sem ætl-
aði að skutla henni, er ekki heima.
Ég segi að það sé alveg sjálfsagt. Svo fer
ég með konuna aö vestan og þegar hún er
komin úl i bil hjá mér, fer ég að tala við
hana, og hún er mjög almennileg og
elskuleg. Þetta var myndarkona, liklega
svona um þritugt eöa ekki það, en alveg
aðframkomin af heilsuleysi. Hún var
áberandi viðmótsgóð viö mig, svo að ekki
höfðu farið nema fá orö á milli okkar þeg-
ar ég segi:
Eigum við ekki aö keyra eitthvað hérna
rétt út fyrir bæinn?
Mer er alveg sama hvert þú ferð, segir
hún.
Ég segi: Jæja, það er þá bezt að ég fari
það sem fært er.
Svo keyri ég hana beint upp að Sóllandi,
þar sem Ragnar bróðir býr, upp á afleggj-
arann hjá honum. Þar tölum við saman
lengi og svo fer ég upp á hana þarna i
blilnum.
Siðan fer ég niður úr, niður á Snorra-
braut. Þá sé ég þar bil kunningja mins,
þess hins sama oglagöi þrjá ættiiði i sæng
meö sér eina og sömu nóttina. Hann var
þá staddur þar i húsi hjá frænku sinni. Og
þegar ég ek þar framhjá, hittist svo á aö
hann er að koma út.
Ég stoppa þá, kalla i hann og bið hann
nú að gera mér greiða, keyra þessa konu
vestur i bæ. Ég var þá orðinn sein- fvrir
með sitthvað. sem ég þurfti að erinda. þvi
að þetta hafði tekið sinn tima. Kunningi
Frh. á bls. 36.
----------------------^
9