Heimilistíminn - 02.12.1976, Blaðsíða 17

Hvert loforð vér lesum úr fræðum
i legsteinsins fastmæli bundið
Að síðar vér söfnumst í hæðum
er svefnþunga grafar mun hrundið.
í griðastað duftið skal gista
án greiningar tímans er líður,
unz hafið til himneskra vista
það heimtir þá önd sem þess biður.
Því eitt sinn muni vaknandi kraftur
í kulnuðum líkama hrærast
og yljandi blóðstraumur aftur
um æðarnar stirðnaðar færast.
Að haustlagi hverfur það sæði
og hylst undir biturleik frosta,
sem von er að vorsólin glæði
og veki til gróandi kosta.
Eins lyftast þeir limir að nýju
úr lægingu, myrkrum og doða,
sem hressast við birting og hlýju
frá himni sem glóir í roða.
Ein gjöf er sem dauðinn oss gefur,
þótt grimmd hans til jarðar oss beygi,
vor hjörtu til drottins hann hefur,
til heimferðar býr hann oss vegi.
Hirð barn þitt, ó mold þú hin milda,
i móðurskaut hóglega vafið,
og vit þér er sköpuð sú skylda
að skila því næ þess mun krafið.
Þar átti sá andi sér skýli
sem aldrei þá trú sína missti
að hugskotið óttalaust hvíli
í hjálpræðisvonum frá Kristi.
Lát geymdan, ó gröf, hjá þer una
hinn gangmóða, veit honum friðinn,
unz drottinn skal mynd sína muna
að morgni þá nóttin er liðin.
Nær bergstuðlar jarðríkis braka
og básúnur englanna hljóma,
mun alvaldur eign sína taka
til yngingar, dýrðar og blóma.
Jón Helgason prófessor.
17