Heimilistíminn - 02.12.1976, Blaðsíða 35

— Og við Jónas, sem rétt i þessu slæst í hópinn,
segir hún í uppgjafartón.
— Allir þessir rauðu kettir eru að gera mig vit-
lausa! Það gæti ekki verið verra að henda reiður á
þeim, þótt þeir hefðu verið sautján eins og í tíð
Brittu Lambert. Ég sagði þér frá f jósamanninum.
— Hún var með köflótta tösku, sagði hann, — og
setti þá í hana, einn ofan á annan.
Frú Haraldsson hef ur komið auga á Gert Berger,
og hún sendir hann af stað ákveðinn á svip til að
sækja gamla manninn, sem um er rætt.
— Ekki vegna þess að Anton sér sérstakur boð-
beri sannleikans, stundum held ég að hann Ijúgi
bara af stríðni — bara af því að honum finnst
gaman að Ijúga.
Jónas hló.
— En svona eru Vermlendingar. Þeir hafa
uppgötvað að það er skemmtilegra og hugmynda-
auðugra að Ijúga en lýsa leiðinlegum atburði, eins
og hann átti sér stað í raun og veru. Svo þeir bæta
svolitlu við hér og draga ögn f rá þar til að gera sög-
una betri. Þeir eru líka svo f jandi hjálpsamir. Ef
þeir rata ekki til einhvers staðar, sem aðkomumað-
ur er á leið til í bíl sínum, þá skálda þeir bara upp
leiðarlýsingu. Og þeim er skít sama um hvar öku-
maðurinn hafnar að lokum. Og ef Bodil segir? —
Tók hún tvo ketti með sér í einu? þá fær hún strax
staðfestingu á því: — Já, einmitt— í einu. Annar
ofan á hinum. Þeir tróðu hvor á öðrum. En hér
kemur víst vitnið okkar.
Anton brosir sínu vingjarnlega, tannlausa brosi
og er ekki hið minnsta undrandi yfir þeim áhuga,
sem köttum hans er sýndur.
— Og tveir þeirra eru enn hér á Marbakka?
— Jú, jú-ú, það er rétt.
— Og hvernig er það, Anton, f rú Samzelius keypti
einn?
— Ja-á, Hún hafði beðið um leyfi til að kaupa
einn og fékk það, en ég hélt nú ekki að hún gerði al-
vöru úr því...
— Þetta voru sem sagt þrír. En hinir tveir— hvað
er orðið af þeim?
— Já, þá fékk hún með sér, Ingalill, þegar hún
fór. Þaðvarindæl, falleg og lífleg stúlka og hún var
alveg vitlaus í kettina. Hún skýrði annan þeirra
Dohnu greifafrú og hinn kallaði hún fröken Sin-
claire.
Það hlakkaði ánægjulega í honum yfir þessum
fínu nöfnum á köttunum.
— Segðu mér, skýtur Bodil inn í, kettlingurinn,
sem frú Samzelius keypti hvað hét hann?
— Að því er ég vissi haf ði hann ekkert naf n.
— En fröken Sinclaire og Dohna greifafrú það
voru kettir Ingulill. Frú Haraldsson leiðir samtalið
aftur inn á rétta braut. Og hún fór burt með þá, en
líklega ekki báða í sama sinn?
— Jú-ú, svarar hann reiðubúinn. Einn mánudag
tók hún greifafrúna með sér og næsta dag fröken-
ina.
Frú Haraldsson og Bodil skiptast á mikilvægu
augnaráði, Gert, sem ekkert veit um þetta flókna
mál viðvikjandi köttunum, er fremur skilningslaus
á svip en Jónas skellihlær.
— Ih...... hjálp.... hvað sagði ég ekki? Þið verðið
að játa að hann er stórkostlegur.
Og Anton tekur þetta ekki illa upp fyrir honum.
Þvert á móti — hann blimskakkar augunum sér-
staklega vingjarnlega á manninn sem hlær og seg-
ir?
— Ja-á, mér fannst ég þekkja hann. Það var
hann, sem var hér og tók myndir af stúlkunni og
köttunum frammi fyrir herragarðinum. En um
nóttina uppi við Hvíldarstein..þá var enginn tími
til að fást við ketti.
— Uppi við Hvítdarstein? Hvern fjandann átti
hann við með þessu?
— Jú, jú. Litli maðurinn gefur frá sér hljóð sem
likist einna helzt frísi. Jú-ú, ég sá þig nógu vel...
þegar þú saztá steininum og kysstir hana. Jú-jú, jú-
jú. Hann hoppar frísandi i burtu í átt að f jósinu.
H$Ð
— Veiztu, aö mig langar allt-
af svo i epli á eftir.
35