Heimilistíminn - 27.01.1977, Qupperneq 8

Vesturbærinn I Reykjavik var
um og eftir strlð að mörgu leyti
áþekkur smá sjávarplássum, eins
og þau gerast enn. Þar var höfn-
in, slippurinn, fiskverkunarhiisin,
netagerð, auk fleiri staða, sem
eftirsóknarverðireru smáfólkinu,
svo sem skektuútgerðin i Selsvör1'
en þar gerðu þá út m.a. Pétur
Hoffmann og fleiri kappar. Við
strákarniri Vesturbænum vorum
miklir áhugamenn um smábáta,
en fengum færri tækifæri til sigl-
inga en hugurstóð til. Stöku sinn-
um „fengum við að láni” jullu
slippsins, en þær siglingar stóöu
stutt, enda höfðu starfsmenn
slippsins augun hjá sér gagnvart
okkur, en við vorum Alli túmat,
Biddi, Mensi, Bobbi, Þórir og viö
bræðurnir Diddi og Steini, kall-
aöir blámennirnir.
Alli fékk viðurnefnið túmat,
þegar hann hafði farið i sendiferð
fyrir konu nokkra, hún bauð hon-
um að launum 10 aura fyrir kara-
mellu, en Alli sagði: Gefðu mér
heldur 25 aura fyrir túmat.
Við bræðurnir fengum viður-
nefnið blámenn af heilgöllum,
helbláum, sem faðir okkar keypti
i Englandi, og við gengum mikið
i.
Þessi hópur hélt vel saman, og
þvl varð mikill fögnuður þegar
Bobbi áskotnaðist kajak. N.ú
skyldu hafnar siglingar með
krafti. Við fyrsta tækifæri
þrammar hersingin með kajak-
inn niður i fjöru, en er þangað
kom, hófust deilur um hver skyldi
fyrstur reyna fleytuna, og vildu
allir fara i jómfrúrsiglinguna.
Eftir nokkurt þóf var ákveðið að
fara eftiraldri, en Bobbi skyidi þó
fara fyrstur enda eigandi skips-
ins.
Litils háttar alda var, en af-
landsgola. Við vorum i nánd við
Selsvör, þar sem Ufsaklettur er.
Bobbi var komið fyrir i ka jakn-
um, og siðan voru allar hendur á
lofti við að ýta úr vör. Skaut
honum við þetta fram undir Ufsa-
klett, en tók þá til við róðurinn og
reri úr skjóli klettsins og klappa i
kringum hann út i hina lágvöxnu
öldu. Skiptir þá engum togum, að
hræðsla kemur að honum, og ætl-
ar hann aö snúa aftur til lands. En
er kajakinn snýr flatur fyrir öld-
unni, hvolfir honum. Höföu
kappar þeir, er i landi voru,
hvergi sparað köll og hróp til þess
að kenna Bobbi sjómennskuna.
Hræðsla greip nú hópinn i landi,
enda var Bobbi ósyndur og gat
auk þess verið fastur I kajaknum
sem nú var á hvolfi. Létti okkur
mjög, er kollinum á Bobbi skaut
upp með öskri miklu og busli.
Enginn okkar var syndur, en ein-
hverjir óöu til móts við sund-
manninn, en það merkilega gerð-
ist, að Bobbi synti. Við höfðum að
visu aldrei séð þvilikt sund, an-
með þessu furðulega „sundi”,
sem Bobbi fann þarna upp, fleytti
hann sér að stórum steini nokkuð
utar en við náðum til. Þar stanz-i
aði Bobbi og grenjaöi nokkra
stund en okkur hafði létt við að
sjá hann synda og spöruðum
hvergi frýjunaroröin. Þá kallaði
einhver: Úr þvi þú gazt synt
hundasund upp á steininn, getur
þú synt i land. Fór enda svo, að
Bobbi lagði i seinni áfangann upp
i fjöruna.
Meðan á þessu stóð, hafði eng-
inn hugsað um kajakinn, en nú
varð uppi fótur og fit að bjarga
honum. Vegna aflandsgolunnar
fór þó svo, að kajakinn rak frá;
landi, og varð ekki bjargað. Ar-
inni náðum við, en ekki urðu róðr-
ar stundaðir með henni einni,.
Varð þessi sjóferð ekki okkur til
frægðar, en Bobbf varð frægur
fyrir að bjarga sér i land á hunda-
sundi.
öskuhaugar Reykjavikur voru,
er þetta gerðist, vestur á Granda,
og var þá öllu hent þar, ónýtum
vélum, bilum, timbri, húsgögn-
um og sliku. Fyrir stráka á okkar
aldri, 9-12 ára, voru öskuhaug-
amir heill fjársjóður alls konar
gersema og byggingarefnis. Það
var nokkuð sama hvað þurfti að
smíða, hvort heldur þaö var
dúfnakofi, kerrubill, eða annað,
efnið var sótt á haugana. Eitt
sinn, er kerrubill var tilbúinn,
nema hjólin, var þó svo um þrot-
ið, að kerruhjól fundust ekki
nema þrjú, en þá hafði veriö
áformuö ferð af Framnesveg-
inum upp á Þórsgötu á vit frænda
vorra þar. Ekki þótti gott að
hætta við ferðina vegna hjólleys-
is, og var þvi gripið til þess ráðs
að nota sem fjórða hjól miöflögu
úr netakorki.
Ferðir Vesturbæinga um
Austurbæinn gátu verið hið mesta
hættuspil, þvi Austurbæingar
iumbruðu gjarnan á okkur, ef færi
gafst. Var það raunar ekki að
ósekju, enda vöröum við slippinn,
örfirisey, f jörurnar og öskuhaug-
ana sem okkar eign. Var þannig
Austurbæingum hollast að halda
sig fjarri yrirráöasvæði okkar.
Fórum viö þvi yfirleitt ekki inn á
svæði óvinanna nema i stærri
hópum, og gátu þá orðið miklir
bardagar, ef hinir náðu að safna
liði.
í þessa ferð á kerrubílnum
með korkhjólið fórum við tveir.
Meðferöis voru birgöir af vara-
korki, og gekk ferðin vel upp á
Þórsgötu. Þar vorum við I góöu
yfirlæti hluta úr degi. Þegar liða
tók að heimferð, vorum viö orönir
uggandi um fyrirsát, enda hafði
það spurzt út i nágrenninu, að
tveir Vesturbæingar væru á
ferðinni. Kom þar sérst.aklega
korkhjólið upp um okkur, enda
höfðu Austurbæingar ekki mikinn
aðgang að slikum „sjávarföng-
um”.
Viðtókum til þess bragðs að fara
i ökuferð með frænda en meðan
hann var með okkur var öllu ó-
hætt, þá vorum við I fylgd
Austurbæings. tJr Þórsgötunni
liggur Baldursgata I vesturátt,
og er hún mjög brött niður 1 þá átt
og endar á Laufásvegi, sem
liggurtilnorðurs, en stutti þá átt
er Skothúsvegur, allbrattur niður
að tjörn. Þegar þangað er komið,
erörstuttyfir tjarnarbrúna, og er
þá komið i Vesturbæinn.
Segir nú ekki af ferð okkar með
frænda, en við höguöum ferðinni
þannig, að við smá nálguðumst
brattann i Baldurgötunni. Er
þangað var komið, kvöddum við
frænda i skyndi, og settum bilinn
á fulla ferð undan brekkunni.
Skipti engum togum, að fram
spruttu strákar á óliklegustu
stöðum og þustu á eftir okkur með
ópum og óhljóðum. Nokkrirkom-
ust i veg fyrir okkur, en billinn
hafði náð það mikilli ferð, að þeir
náðu ekki taki á okkur. Við
báðum þess i ofvæni, að kork-
hjólið héldi undir þessu álagi, en
billinn var kominn á geysilega
ferð, ér dró niður undir Laufás-
veg, og hópurinn orðinn góðan
spöl á eftir okkur. Þá splundrað-
ist korkhjólið sem betur fer, þvi
að við hefðúm aldrei náð beyg-
junni inn á Laufásveginn á þess-
ari ferð. Við vorum orðnir vanir
að skipta um hjól, og tók það
okkur þvi örfá andartök aö
skipta, Siðan var hlaupið af stað
með bilinn i átt að Skothúsvegi,
en f jandaflokkurinn nálgaðist. Er
á Skothúsveginn kom, settum viö
á ógnarferð, stukkum á bilinn og
renndum á fullri ferð yfir Fri-
kirkjuveg, en áður en við náðum
brúnni var korkhjóliö enn búið.
Við skiptum enn um og hlupum
siðan yfir brúna, en óvinirnir,
sem höfðu dregizt alllangt aftur
úr, stóðu uppi á Skothúsvegi,
austurbæjarmegin við Frikirkju-
veg, og sendu okkur tóninn, en við
þóttumst hafa sloppið úr hinum
mesta háska.
Var þessi ferð rómuð mjög i
Vesturbænum, en ekki var önnur
gerð með korkhjól undir bilnum.
Hættur á haugunum
Efnisleiðöngrum á haugana gat
fylgt hætta á ýmsa lund, t.d. ef
tveir, sem ekki voru i sama hópi,
sáu girnilegan hlut i einu. Þá kom
gjarnan upp deila um, hvor heföi
séö hlutinn fyrst. Könnuðu
strákar þá liö sitt, og hafði gjarn-
an sá hlutinn, sem fjölmennari
hafði hópinn á staðnum, en stund-
um voru svo jöfn lið, að I bardaga
sló. Fór þá jafnvel svo, aö bar-
daga loknum, aö gullið, sem bar-
izt var um, var gieymt.
Einnig kom fyrir, aö þeir, sem
liðfærri voru, hörfuðu af haugun
um, söfnuöu liði og sátu fyrir