Heimilistíminn - 12.02.1978, Blaðsíða 23

um ástir i bókum og sá sitthvað álika i kvik-
myndum, og hana dreymdi um ástaræfintýri,
sem hún einhvern tima myndi lenda i.
Hún hafði ekki upplifað neitt þvi likt til
þessa, hugsaði hún með sjálfri sér, þegar
hún sat ein og dreypti á kaffinu sinu um kvöld-
ið. Kannski hún væri eins barnaleg og Jennie,
og hefði ekki mikið vit á karlmönnum.
Var eitthvað spennandi við John Davidson,
eitthvað, sem vert var að leggja sig eftir, eins
og Jennie hafði látið liggja að? Væri hættulegt
fyrir hana að láta sig dreyma um, að einn góð-
an veðurdag myndi henni takast að brjóta nið-
ur múrinn i kringum hann.
Barbara hugsaði með sér, að hún væri ehgu
skárri en Jennie. Svo tók hún saman matar-
diskana og áhöldin eftir kvöldmatinn, og hét
þvi, að hún skyldi ekki leiða hugann að dr. John
Davidson aftur.
Annar kafli
Barbara Benson hafði fyrst komið á Hilton
General sem sjúklingur. Hún hafði þurft að
gangast undir smáaðgerð, og komst þá að raun
um, að mikil þörf var á að á sjúkrahúsinu væri
smágjafavöruverzlun. Læknirinn hennar hafði
sýnt málinu áhuga, og fyrir tilstilli hans hafði
hún fengið tækifæri til þess að ræða hugmynd
sina við stjórnarnefnd sjúkrahússins. Eigin-
maður Daisy Foster fékk áhuga á málinu, og
tveimur árum áður en John Davidson kom til
Hilton var Barbara farin að starfrækja
verzlunina, og gat meira að segja varla trúað
sjálf velgengni sinni og heppni.
Nefndarmennirnir sjálfir voru hinir ánægð-
ustu að hafa gert rétt, þegar þeir studdu hana
til þess að koma á fót verzluninni. Barbara var
sjálf alvarlega hugsandi stúlka, sem vildi að-
eins ná sem lengst, og lét sér i léttu rúmi liggja
áhuga ungu mannanna, sem komu oft inn i
verzlunina hennar. Hún hugsaði um það eitt, að
þetta fyrirtæki mætti heppnast sem bezt.
Verzlunin óx úr þvi að vera aðeins á fáeinum
hillum og einn standur með kortum upp i það
sem hún nú var orðin, verzlun með glerveggj-
um innréttuð i aðalinngangi sjúkrahússins.
Barbara gat fylgzt með þvi sem fram fór fyrir
utan i gegn um glerveggina á búðinni.
Á öðru ári var svo bætt við veitingaaðstöðu,
þar sem fólk gat keypt sér gosdrykki og kaffi
og fengið sér samlokur, og þá hafði Barbara
orðið að fá sér aðstoð. Jennie var þriðja stúlk-
an, sem vann hjá henni. Hinar tvær höfðu ekki
verið lengi að krækja sér i eiginmenn.
Þannig stóðu málin, þegar John Davidson
kom að Hilton frá sjúkrahúsinu, sem hann
hafði unnið við i Pennsylvaniu. Hann hafði ekki
fallið inn i hinn litla heim sjúkrahússins. Hann
fór ekkert leynt með það, að hann hafði ekki
áhuga á að láta draga sig inn i iðandi lif þess,
nema hvað við kom starfinu sjálfu, sem hann
sinnti óaðfinnanlega Framkoma hans kom illa
við þá, sem venjulega voru vingjarnlegir i garð
annarra. Flestir hörmuðu afskiptaleysi hans,
þó að Hugh Harding undanskildum. Velgengni
og místök annarra höfðu engin áhrif á hann, og
brátt var svo komið, að hann stóð einn utan við
allt, sem fram fór á sjúkrahúsinu.
Sumir töldu, að hann ætti bjarta framtið fyr-
ir sér vegna hinna miklu hæfileika hans sem
skurðlæknis. Aðrir, ogþar á meðal Hugh, héldu
þvi fram, að hæfileikarnir einir gætu ekki bætt
upp framkomu hans gagnvart umhverfinu.
Það var mikið að gera næsta dag. Kaffistof-
an var yfirfull, og einn kom er annar fór.
Jennie hafði engan tima til þess að svikjast um
fyrr en langt var liðið á daginn. Þá gekk hún
yfir til Barböru, sem var að pakka inn gjafa-
kassa og hvislaði: — Sjáðu hver er kominn.
Barbara leit upp, og sá dr. Davidson nema
augnablik staðar i dyrunum, áður en hann
skálmaði yfir að borði, sem var úti við einn
vegginn. Þar dró hann fram stól og settist.
—Ég er hrædd við hann, sagði Jennie og hló.
— Það er bjánalegt. Ég hef ekki vitað til
þess, að nokkur karlmaður gæti hrætt þig.
— Ég skal ljúka við að ganga frá pakkanum.
Farðu og taktu við pöntuninni hjá honum.
— Allt i lagi, sagði Barbara kuldalega. En
hjarta hennar tók að slá hraðar um leið og hún
gekk i áttina til hans og að borðinu. — Hvað má
gera fyrir þig? spurði hún mjög alvarleg..
Hann hafði tekið upp læknatimarit og lagt
það fyrir framan sig, og virtist svo niðursokk-
inn i lestur þess, að hann tók ekki eftir henn til
að byrja með.
— ó, bara kaffibolla. Ekki mjólk. Hann leit
ekki einu sinni upp.
Það var enginn vottur af áhuga i tali hans.
Við hverju bjóst hún annars? Hún spurði sig
þessarar spurningar um leið og hún gekk i
burtu. Og hvers vegna lét hún návist þessa
manns hafa áhrif á sig? Hún pantaði kaffið, og
fór svo aftur til Jennijar, sem gekk heldur illa
að pakka inn gjöfinni, og sagði henni að sjá um
dr. Davidson.
Þegar Barbara var búin að afgreiða næsta
23