Heimilistíminn - 12.02.1978, Qupperneq 32

1
Sagan um Tóta
og systkin hans
svo komu þau öll hlaupandi til þeirra og köll-
uðu hvert i kapp við annað:
,,Ertu þarna Tóti?... Ertu með Mariu litlu
hjá þér?... Eruð þið bæði heil á húfi?”
Tóti tók i hönd Mariu litlu og gekk stirðlega i
áttina til þeirra.
Hvað átti hann eiginlega að segja? Mundu
þau nokkurn tima fyrir gefa honum að hann
hafði ekki gætt Mariu litlu nógu vel... að nú
hefði hún getað legið einhvers staðar undir
snjódyngjunni miklu. Augu hann fylltust af
tárum. Hann hafði verið ákaflega vondur
drengur og brugðizt þvi sem honum hafði verið
til trúað.
Nú kallaði pabbi eitthvað og hann nam
staðar til að heyra hvað það var.
,,Vertu alveg rólegur þar sem þú ert,”
kallaði hann.
Tóti stóð kyrr og beið. Hann þorði ekki að lita
upp. Auk þess gat hann ekki lengur tára
bundizt,þau runnu i striðum straumum niður
kinnar hans. Og allt i einu fékk hann mikinn
magaverk svo að honum leið mjög illa. Og eftir
örlitla stund varð honum hræðilega óglatt og
varð að sleppa hönd Mariu litlu. Þvi næst tók
hann að kúgast og seldi brátt upp i snjóinn.
En nú var pabbi einmitt kominn til hans.
Hann sagði ekki neitt stóð aðeins hjá Tóta
þangað til það versta var liðið hjá. Þá tók
hatnn drenginn sinn i fangið og hélt heim á leið.
Afi hélt á Mariu litlu i faðmi sinum.
Tóti hallaði höfðinu að öxl pabba Hann opnaði
augun til hálfs og það var sem gráleitur, óslétt-
ur snjórinn bylgjaðist til fyrir neðan hann. Nú
var orðið langt siðan að einhver hafði borið
32
hann i fanginu, — hann var lika orðinn stór
drengur. En ósköp var gott að láta bera sig
núna þvi að hann var svo óttalega þreyttur. Og
það var lika gott að enn þá hafði pabbi ekki
sagt.
Það hlaut að vera mjög erfitt fyrir pabba að
bera hann, hann var orðinn svo þungur.
,,Ég get vel gengið pabbi,” hvislaði hann.
,,Néi, vertu ekkert að hugsa um það, þú ert
ekki svo þungur,” sagði pabbi. Rödd hans var
alls ekkert reiðileg. Þvert á móti brosti hann
litið eitt og bætti við:
,,Þú skildir nú eftir meiripartinn úr magan-
um þinum þarna upp frá!”
Tóti reyndi lika að brosa. En i sama bili fékk
hann kölduflog. Honum varð svo ægilega kalt
að likami hans skalf allur og hristist, þótt að
sólin skini enn þá glatt. Pabbi hljóp við fót og
Tóta fannst að það værk svo furðulega langt
heim. Hann hafði aðeins óljósa hugmynd um
þegar þeir komu heim á túnið og skömmu
seinna inn i bæinn. Hann var strax háttaður
niður i stóra rúmið þeirra pabba og mömmu og
amma breiddi ofan á hann og allt i kringum
hann, bæði ullarteppi og hlýjan skinnfeld.
Svo kom mamma með volga mjólk blandaða
hunangi og bað hann að drekka. Hann opnaði
augun, reis upp við dogg og svolgraði hinn ljúf-
fenga drykk i stórum teygum. Hann fann að
honum hlýnaði strax um allan likamann. En
svo hné hann niður á koddann og féll strax i
mók á ný.... Jörðin var öll snævi þakin og hann
heyrði brak og bresti allt i kringum sig. Hann
hafði náð i Mariu litlu en Pila lenti i snjóflóðinu
og hvarf.
,,Pila” kallaði hann og settist upp.
,,Hún er hérna vinur minn,” sagði amma rétt
hjá honum.
Þá mundi hann að hann var heima og hneig
aftur niðurá koddann. ,,Ég gleymdi Pilu,”
tautaði hann eins og við sjálfan sig.
,,Hún er alveg ómeidd,” sagði afi hughreyst-
andi.
,,Hún lenti i snjóflóðinu en við grófum hana
upp,” kallaði Bárður hreykinn.
„Usssst... Ekki hafa hátt,” hvislaði
mamma.
En þrátt fyrir allt, mátti Tóti til með að snúa
sér og svipast um eftir Pilu.
Jú, þarna lá hún við eldstæðið og sleikti á sér
lappirnar. Og þegar hann hafði gert sér grein
fyrir þvi, féll hann strax i eins konar mók á ný.
Og þó heyrði hann eins og i svefni, að fullorðna
fólkið talaði lágt saman.