Heimilistíminn - 22.02.1979, Page 32

Bernhard Stokke
Þýöing: SIGURÐUR GUNNARSSON
Villi sat inni á saumastofunni og var önnum
kafinn við að gera við treyjuna sina. Samtimis
braut hann heilann um það hvemig hann ætti
að fá Halla til að strjúka með sér. Honum
fannst hann alltaf verða hálfruglaður þegar
hann kom út i sveit og tapa þar öllum áttum. 1
vor hafði hann til dæmis átt að skjótast i sendi-
ferð til bóndabæjar nokkurs sem var rétt hjá
uppeldisheimilinu en þangað komst hann ekki
fyrr en eftir margra klukkutima villu i skógin-
um. Að sjálfsögðu höfðu allir á heimilinu gert
sér mikið gaman af þessu. En ef hann fengi
Halla með sér horfði málið öðru visi við, —þá
mundu þeir aldrei sjást oftar hér á uppeldis-
heimilinu.
Jú, — þeir mundu kannski koma aftur, þegar
þeir væru orðnir rikir. ,,Ég ætla að koma ein-
hvern tima hingað á aðfangadag jóla”, hugsaði
hann. ,,Þá verð ég mjög vel búinn, i frakka
með fóðruðum skinnkraga, með hatt á höfði
eða loðskinnshúfu, i ljósum sóhlifum og með
gula leðurtösku i hendi”. Svo ætlaði hann að
ausa góðgæti til strákanna á báða bóga, og þeir
mundu verða mjög hrifnir og segja:
,,Hann var hér einu sinni i vist alveg eins og
við”.
Já, þetta mundi verða ákaflega gaman! Villi
var með ýmsa kynduga tilburði, á meðan hann
var i þessum hugleiðingum svo að strákarnir,
sem dunduðu með honum á saumastofunni,
brostu i laumi eða flissuðu. Og umsjónarmað-
urinn undraðist, hve Villi var rólegur i þessum
tima.
„Allir halda, að þú hafir tekið peningana”,
sagði Villi við Halla, þegar þeir gengu út úr
borðsalnum og niður þrepin, á eftir öllum hin-
um. Enþessu skrökvaði hann, þvi að hann hélt,
að þá mundi hann frekar fá Halla til að str júka
með sér.
32
„Það töluðu allir um það á verkstæðinu. Og
þú værir hreinasti kjáni, ef þú hefðir ekki tekið
þá”.
Halli svaraði honum ekki.
Villi dró hann með sér inn i eitt hornið við
skólahúsið en fylgdist einnig jafnframt vel með
ums jónarmönnunum.
„Við stelum lyklum og laumumst svo inn i
birgðageymsluna. Við verðum að vera vel út-
búnir, þegar við strjúkum”.
„Það verður nú ekki auðvelt að ná lyklun-
um”, sagði Halli. Hann hafði litla trú á, að það
mundi takast.
Drengirnir þögðu um stund. Villa var ljóst,
að innan skamms mundi hann sigra Halla, — fá
hann til að strjúka með sér. Siðan mælti Halli:
„Ég var næstum að þvi kominn að strjúka
frá Nielsi bónda i gær”.
„Það var gott, að þú komst hingað aftur,
Halli, þvi að þá getum við strokið saman”.
Villi varð nú enn þá ákveðnari með sjálfum
sér að strjúka, þegar hann fann, að hann var
alveg að ná valdi á Halla.
Þeir gengu nú út af lóðinni og námu staðar
við ofurlitinn skurð, sem þar var skammt frá.
Sáu þeir þá allt i einu eitthvað óvenjulegt i
skurðinum og athuguðu málið. Þetta var góður
skeiðarhnífur, sem einhver hafði glatað þarna.
Þeir tóku hnifinn upp, þurrkuðu hann og
földu hann siðan vel undir steini við girðing-
una. Hann mundi áreiðanlega geta komið sér
vel, ef þeir legðu i áhættusama ferð einhverja
nóttina, fyrr en seinna. Fyrsta undirbúningi
þeirra var lokið.
— Þvi næst gengu þeir aftur inn á lóðina.
Villi brosti til umsjónarmanna sinna og félaga
og var sá fyrsti, sem kom sér fyrir i röðinni,
þegar hringt var.
Þegar Halli var útskrifaður af uppeldisheim-