Heimilistíminn - 19.03.1978, Blaðsíða 24

— Mig langar til þess að tala við þig, sagði
hann.
—Ég er að fara, sagði hún kuldalega.
— Farðu ekki, hann greip i handlegg hennar.
Henni hafði alltaf likað vel við stjórnarfor-
mann Hilton General. Bryan Foster var mynd-
arlegur maður, grannvaxinn en herðabreiður,
og hafði skemmtilega framkomu. 1 dag var
hann klæddur i grá flannelföt, og með svarta
þverslaufu. Hann var dökkhærður, en farinn að
grána i vöngum, og mjög sólbrúnn. Dæmigerð-
ur maður, sem hafði gaman af að fara og sitja i
klúbbnum sinum, hugsaði Barbara með sér.
Maður, sem giftist heimskri konu fyrir pening-
ana hennar, og þegar hann komst svo að raun
um, að lif hans var innantórpt og ástlaust, þá
leitaði hann ástar stúlku á borð við Fran
Harrison.
Hún næstum hataði hann þessa stundina. Hún
fann hjá sér óskaplega löngun til þess að slá
hann. Framar öllu öðru óskaði hún þess að hún
gæti gert honum skömm til og litillækkað hann.
— Ég hef ekkert við þig að tala, hr. Foster.
— Gerðu það. Þú verður að hlusta á það, sem
ég hef að segja.
— Þú getur ekkert sagt, sagði Barbara ákveð-
in, en svo sá hún eitthvað i augum hans sem
varð til þess að hún hikaði. Hún lét hann leiða
sig yfir að sófa i öðrum enda herbergisins,
skammt þar frá, sem Fran lá i kistunni. Blóma
ilmurinn blandaðist tóbakslyktinni af fötum
hans. 1 næsta herbergi heyrðist hljóð frá ritvél,
reglubundið og tilbreytingarlaust.
Hann sat svolitla stund og laut höfði, og
hendur hans fitluðu við hattinn, sem hann hélt
á.
— Ég elskaði Fran Harrison, sagði hann
snögglega. — Þú trúir þvi vist ekki?
Barbara hristi höfuðið.
— Mig langaði til þess að giftast Fran, en
konan min vildi ekki gefa mér eftir skilnað.
— Bjóstu einhvern tima við þvi, að hún
myndi gera það? spurði Barbara ákveðin.
Hann roðnaði. — Ég býst ekki við, að stúlka á
borð við þig geti nokkurn tima fyrirgefið fram-
komu mina.
— Ég gæti að minnsta kosti aldrei gleymt af-
leiðingunum, sagði Barbara.
Hann hafði stolið ást Fran og notfært sér til-
finningar hennar. Fran hafði hætt starfi sinu
fyrir hann og tapað þvi. Þegar skömmin blasti
við henni hafði hún valið einu færu leiðina, sem
hún sá. Hún hafði haft rangt fyrir sér. Bryan
Foster var ekki þessarar fórnar virði.
Barbara reis á fætur og flýtti sér fram að
dyrunum. Bryan Foster kom á hæla henni út úr
byggingunni.
— Billinn minn er hérna, sagði hann. — Má
ég ekki aka þér aftur á spitalann, ungfrú
Benson.
— Ég ætla að ganga. Barbara svaraði
hljómlausri rödd. Tárin blinduðu hana, þegar
hún gekk hröðum skrefum eftir götunni.
Þegar hún kom að aðaldyrum Hilton General
hitti hún Hugh, sem var að koma út. Hann tók
undir handlegg hennar og gekk með henni inn á
spitalann aftur.
— Értu búin að fara og sjá Fran?
Barbara jánkaði þvi.
— Ég ætla að komameð þér, sagði Hugh.
— Ég vildi fara ein. Það leið nokkur stund áð-
ur en hún gat náð stjórn á sjálfri sér og sagt
Hugh frá fundi þeirra Bryans Fosters.
-Vertu ekki of hörð við Bryan Foster.
— Hvernig getur þú reynt að verja hann?
— Ég er ekkert að reyna að verja hann, vina
min, en þú verður að viðurkenna, að hann
hefur ekki átt sjö dagana sæla með Daisy.
— Það neyddi hann enginn til þess að giftast
henni.
— Við skulum ekki fara að rifast út af Foster,
sagði Hugh. — Eigum við að fá okkur kaffi-
bolla? Ef þú vilt hlusta á mig, þá get ég sagt
þér svolitið meira um það, sem i raun og veru
kom fyrir.
Skömmu siðar var hún aftur komin inn i búð-
ina sina, þar sem hún kunni svo vel við sig. Vel
gat verið, að sorg og hörmungar riktu fyrir
utan búðarveggina, en inni i búðinni sat fólk
og talaði glaðlega saman, og annað slagið
heyrðist einhver hlæja. Þetta var mesti anna-
timi dagsins.
Barbara fór og hengdi upp kápuna sina áður
en hún settist hjá Hugh við eitt hornborðið.
Þau biðu þar til Jennie var búin að færa þeim
bolla með sjóðandi heitu kaffi. Svo sagði
Barbara, — Hvað fréttir þú um dauða Fran?
Segðu mér það Hugt.
—í fyrsta lagi, sagði Hugh, —hafði Fran
unnið allt of mikið. Hún annaðist einn af
sjúklingum Davidson þegar Foster fór að tala
um skilnað við konu sina. Þetta var allt heldur
óheppileg tilviljun. Davidson myndi ekki hika
við að ná sér niðri á hverri þeirri hjúkrunar-
konu, sem ekki fór nákvæmlega eftir öllum
hans reglum og fyrirmælum. Hefði ég þekkt
stulkuna betur, hefði ég varað hana við og sagt
henni að fara varlega.