Heimilistíminn - 19.03.1978, Blaðsíða 33

Eitt var þó strax alveg vist: Þessi maður var
ekki ættaður héðan úr byggðarlaginu, og tæp-
ast heldur úr nágrannasveitunum, þvi að hann
talaði alveg á sérstakan hátt, sem Tóti hafði
aldrei heyrt fyrr. Hann hlaut að vera kominn
langt að.
Loksins hafði maðurinn lokið við að borða.
Tók hann þá fram pipu sina og kveikti i henni
með greinarstúf frá bálinu. Hinir karlmennirn-
ir gerðu allir það sama. Pabbi sneri sér að
ókunna manninum.
„Kemur þú langt að?” spurði hann.
,,Já, ég á heima hinum megin við Löngu-
fjöll,” svaraði maðurinn, — ,,það er rétt við
landamæri Sviþjóðar.”
„Nafn þitt kemur mér kunnuglega fyrir,”
sagði afi, — „mér finnst ég hafi heyrt það
fyrr.”
„Já, það má vel vera,” svaraði maðurinn.
„Afi minh hét Eirikur Hallvarðarson, eins og
ég, og hann var ættaður héðan úr þessu
byggðarlagi.”
„Þá átt þú liklega einhverja ættingja hér um
slóðir,” sagði pabbi.
„Já, það er enginn vafi á þvi, en ég þekki þá
bara ekki, þvi miður. Það hefði vissulega verið
gaman að hitta einhverja þeirra.”
Bogga gekk nú til gestsins og hellti meira öli i
könnu hans.
„Þú þarft nú ekki að fara öllu lengra til
þess,” sagði hún.
„Hvað áttu við?” spurði Eirikur og leit undr-
andi til hennar.
Bogga brosti.
„Menn kalla mig Boggu,” mælti hún, — „en
fullunafniheitiég Borghildur Hallvarðardóttir,
og langafi þinn var einnig langafi minn..”
„Nei, hvað heyri ég? Þetta eru sannarlega
óvæntar fréttir,” sagði Eirikur og spratt strax
á fætur. Hann tók þéttingsfast um herðar
Boggu... „Er þetta alveg satt?”
„Já, vist er það satt,” sagði Bogga og hló, —
„þú hefur þegar hitt nákominn ættingja.”
Þá sveiflaði Eirikur Boggu i hring af ein-
skærri gleði, svo að skvampaði i ölkönnunni.
„Nú verður Anna glöð, þegar hún veit, að við
eigum hér ættingja,” sagði hann hlæjandi.
„Hver er Anna?” spurði Litli-Jón.
„Áttu kannski börn?” kallaði Bárður.
„Nei, nú er nóg komið,” sagði pabbi ákveð-
inn, — ,,Eirikur getur ekki svarað mörgum
spurningum i einu...Fleygið nokkrum fauskum
á eldinn, drengir minir.”
Drengirnir flýttu sér að gera það, sem pabbi
bað þá um, og eldurinn blossaði upp. Þvi næst
komu þeir strax aftur, settust og horfðu ákafir
til Eiriks.
„Raunar veit ég varla, hvar byrja skal,”
sagði Eirikur og klóraði sér i hnakkanum.
Gamli-Jón hafði ekki enn lagt hér orð i belg.
En nú bar hann fram þá spurningu, sem bjó
efst i hugum allra.
„Hvert er erindi þitt hingað? ” spurði hann
stuttaralega en ákveðið. „Hvað býr þér eigin-
lega i huga? Og hvert er förinni heitið?”
Eirikur leit til hans.
„Reyndar hafði ég ekki hugsað mér að fara
öllu lengra,” svaraði hann og brosti.
„Hvað áttu við með þvi?” spurði Gamli-Jón
aftur.
Eirikur tók greinarstúf og stakk honum
nokkrum sinnum i völlinn. Það var eins og
hann ætti erfitt með að svara. Að lokum leit
hann þó upp og mælti:
;,Þegar ég kom upp i skarðið hér fyrir ofan i
dag, nam ég staðar stundarkorn og virti fyrir
mér hið fagra útsýni yfir vatnið og dalinn. Þá
fannst mér, að hér vildi ég gjarna setjast að, á
þessum fagra og friðsæla stað, — ef þið gætuð
þá hugsað ykkur að fá okkur sem nágranna.”
Það varð djúp þögn djúga stund. Allt fólkið
horfði mjög undrandi til Eiriks og drengirnir
með opinn munn. Eirikur hrökk við. Hann bjóst
ekki við þessum viðbrögðum.
Héf ég talað eitthvað af mér? Hef ég sagt
einhverja fjarstæðu?” spurði hann.
Afi hló.
„Nei, alls ekki,” sagði hann. „Okkur finnst
aðeins svo furðulegt, það sem þú segir, þvi að i
rauninni vorum við á vissan hátt að tala um
þig, rétt áður en þú komst.”
„Um mig?” spurði Eirikur. Og nú varð hann
meira en litið undrandi. „Þið hafið þó aldrei
séð mig fyrr.”
Afi skýrði nú Eiriki frá þvi, sem Bogga hafði
verið að tala um, — að það væri nóg rými fyrir
fleira fólk hér i Stóradal.
„Og svo komst þú, eins og þú værir kallað-
ur,” sagði Bogga og hló.
Eirikur leit i kringum sig, bæði undrandi og
glaður.
„Eruð þið þá öll sammála um, að ég megi
byggja mér nýbýli hér i dalnum?” spurði hann.
„Já, það er ekkert þvi til fyrirstöðu,” sagði
Gamli-Jón og kinkaði kolli. ,
„Við finnum áreiðanlega einhvern góðan
33