Heimilistíminn - 30.04.1978, Blaðsíða 23

skeggjaður maður birtist i dyrunum, en bak
við hann var dauf ljósskima.
Hann bauð þeim að gang inn á eftir sér.
— Ég er doktor Davidson, og þetta er ungfrú
Benson, sagði John Davidson. — Við komum
frá Hilton General sjúkrahúsinu.
Það var ekkert hægt að lesa úr svip manns-
ins.
— Ég kom með ungfrú Benson með mér til
þess að hún gæti talað við kvenfólkið, sagði
John Davidson eins og til þess að útskýra hvers
vegna hún væri þarna komin.
— Konurnar eru i bakherberginu. Maðurinn
benti á hurð i hinum enda herbergisins. Það
var heldur vanbúið húsgöngum. Oliulampi
lýsti upp eitt hornið á herberginu, og það var
kalt þarna inni.
Maðurinn sagði: — Komið með mér. Hann
gekk með Barböru inn i stórt herbergi, þar sem
tvær konur sátu. Þær voru báðar eins klæddar,
og mjög látlausar. Hárið var greitt beint aftur
og falið undir húfum, sem þær voru með á höfð-
inu. Það var engin leið að segja til um það,
hversu gamlar þær væru, hugsaði Barbara
með sjálfri sér. En um leið sá hún, að annað
var unglingsstúlka, og mjög lagleg.
— Þetta er kona min og tengdadóttir, sagði
maðurinn stuttur i spuna, og svo skildi hann
Barböru eftir hjá þeim og fór aftur fram i hitt
herbergið.
Eldri konan horfði með grunsemdaraugum á
Barböru. Sú yngri brosti feimnislega við henni
og kom með stól handa henni að setjast á.
Hvorug konan gerði minnstu tilraun til þess
að hef ja samræður. Fullorðna konan var að af-
hýða epli og hélt áfram við vinnu $ina. Epla
lyktin fyllti herbergið. Gamaldags ofn hitaði
upp herbergið. Fallegur gamall bollaskápur
stóð i einu horninu, og bak við glerið i hurðinni
mátti sjá gamla fallega enska bolla og sitthvað
fleira.
Barbara minntist þess, að þetta fjallafólk
lagði mikið upp úr að eiga gamla fallega hluti,
og hún reis á fætur og fór að tala um, hvað
margt fallegt væri i skápnum.
Konan lagði frá sér hnifinn og ýtti eplaskál-
inni til hliðar. — Hver hilla táknar einn ættlið,
sagði hún Barböru, og gekk yfir að skápnum til
hennar. — Minn ættliður er á annarri hillunni.
Sú neðsta tilheyrir tengdadóttur minni. Hún
benti með höfðinu i átt til stúlkunnar, sem hún
kallaði Ruth.
Stúlkan virtist vera nokkuð ung til þess að
geta verið gift. Hún var með dásamlega fallega
húð og skærblá augu. Bliðlegt andlit. Án þess
að taka eftir þvi fór Barbara að bera hana
saman við Jennie. Stúlkan var á aldur við
Jennie. Hún var ekkert förðuð i andliti. Fötin
hennar voru gerð eftir sama sniði og föt
tengdamóður hennar. Hér uppi i fjöllunum
voru konur ekkert að velta þvi fyrir sér, hvað
var að gerast i heiminum i kringum þær.
Lifnaðarhættir þessarar stúlku höfðu verið
ákveðnir fyrir langa löngu, og hún hélt áfram
að lifa i fortiðinni. Fæðing, dauði og gifting
voru eðlilegir hlutir. Það var ekki hægt að sjá
nokkur svipbrigði á andliti stúlkunnar.
— Ég kom hingað með doktor Davidson,
sagði Barbara, þegar þær voru seztar niður
aftur. Konan tók aftur upp hnifinn og fór að
taka utan af eplunum sem voru i skálinni i
kjöltu hennar.
— Doktor Davidson hefur gert alveg dásam-
lega hluti fyrir það fólk, sem veikzt hefur af
lömunarveikinni, hélt hún svo áfram.
Ekkkert svar, en gat það verið imyndun, að
henni hafði sýnzt eldri konan lita aðvörunar-
augum til ungu stúlkunnar, sem þó gættitess
að lita ekki i augu hennar. bBb
— Ég hef heyrt, að einhverjir hafi veikzMBF,
sagði Barbara staðráðin i þvi að láta p^jn
þeirra ekki hafa nein áhrif á sig.
— Hér eru engin vandræði, sagði eldri konan
snöggt.
Barbara tók eftir þvi að unga stúlkan horfði
biðjandi augum til hennar. Var hún að biðja
hana um að segja ekkert, eða var hún sam-
mála þvi, sem Barbara hafði sagt?
Um leið fór barn að gráta i næsta herbergi.
Stúlkan ætlaði að risa á fætur.
— Það er allt i lagi með hann, sagði eldri
konan, og það var hörkusvipur i kringum munn
hennar.
Eitt augnabilk hikaði stúlkan. Svo reis hún
upp og þaut i áttina að dyrunum og inn i her-
bergið, og Barbara heyrði hana tala mjúkum
rómi við einhvern þar inni.
Augnabliki siðar opnaði dr. Davidson dyrn-
ar. — Ertu tilbúin að koma? sagði hann hrana-
lega. Hann var rauður i andliti og reiðin
glampaði i augunum.
Barbara hikaði. Skeggjaði maðurinn stóð i
dyragættinni bak við hann, en fyrir aftan hann
sá Barbara annan mann, ungan og skeggjaðan,
en augun voru dökk og i þeim mátti sjá óró-
leika.
23