Heimilistíminn - 30.04.1978, Síða 32

Sagan um Tóta
og systkin hans
„Já, ég skal reyna að muna það, mamma
min,” svaraði Inga litla.
En eitthvað varð hún að dunda við. Hún rölti
út og horfði i kringum sig, rannsakandi augna-
ráði. Hvert átti hún nú að fara? Hvaða staður
skyldi vera skemmtilegastur, þar sem hún
gæti leikið sér um stund?... Jú, þarna var
stóra fjósið. Þar hlaut að vera eitthvað, sem
gaman væri að dunda við. Hún skauzt þangað,
opnaði dyrnar og smeygði sér inn. Fjósið var
tómt. Nokkrar hænur tritluðu út og inn um
gluggann á hænsnastiunni, og kisa sat þar á slá
og þvoði sér.
Inga leit i kringum sig. Og allt i einu datt
henni nokkuð i hug. Hún sá að á einum
veggnum voru litlir gluggar. Ef hún klifraði
upp á eina slána, sem var á milli básanna,
mundi hún geta náð upp i einn þennan glugga
og gægst út. Þetta hlaut að vera afar gaman.
Hún náði sér i mjaltaskemil i miklum flýti og
bar hann að slánni. Þvi næst hoppaði hún upp á
skemilinn og tókst þannig að klöngrast upp á
slána, sem var milli básanna. En Inga hafði
ekki hugsað um það, að sláin var mjó og erfitt
fyrir litla stúlku að halda þar jafnvægi. Það
munaði þvi minnstu eitt sinn, að hún dytti
niður, og þá hefðí hún áreiðanlega getað meitt
sig mikið. Á siðustu stundu tókst henni þó að ná
i gluggakarminn og hefja sig upp i gluggann,
sem var opinn. Og þar lá hún á maganum um
stund, hvildi sig eftir áreynsluna og horfði út.
Héðan var hið fegursta útsýni. Hún sá yfir
allt Bárðarvatn, ána fallegu og upp eftir
dalnum. Drengirnir voru við veiðar rétt hjá
32
12
árósnum. Ingu fannst að þeir hefðu svo sem
getað leyft henni að vera með sér.
Allt i einu kom Brúnka röltandi fyrir fjós-
hornið. Þá hlaut pabbi að vera kominn heim til
að borða. Hún var önnum kafin við að háma i
sig grængresið sem óx við fjósvegginn. Nú var
hún beint undir glugganum... Þá datt Ingu
skyndilega dálitið sniðugt i hug.
Ef hún skriði alveg út um gluggann, með
mikilli varfærni, og yfir á vegginn. Það reynd-
ist erfitt, þvi að glugginn var svo litill, en tókst
þó.
Hún gægðist niður. Jú, Brúnka var þarna enn
þá, beint fyrir neðan hana. Hún náði næstum
þvi með fótunum niður á bak hennar.
„Halló, Brúnka!” kallaði Inga, og fleygði sér
skyndilega niður á bak hennar og greip föstu
taki i faxið.
Brúnku hafði vist aldrei fyrr orðið eins bylt
við, enda vissi hún ekkert um barnið. Hún
hneggjaði hátt og bæði jós og prjónaði. Og hefði
Inga ekki haldið jafnfast i faxið og raun var á,
hefði hún strax dottið af baki. En þótt furðulegt
væri, gerðist það ekki.
Og þegar Brúnku tókst ekki að hrista af sér
þetta óvæntu óværu, þaut hún af stað með ofsa-
hraða. Með öðrum orðum: Hryssan ramm-
fældist, eins og algengt er með hesta, þegar
þeir verða snögglega hræddir. Og auðvitað
heyrði hryssan ekki, i þessu ástandi, þótt Inga
reyndi að kalla hvað eftir annað:
„Stanzaðu, Brúnka, stanzaðu!”
Brúnka hljóp fyrst niður túnið, þar næst að
vatninu og upp með þvi, i áttina að árósnum.
Það gegndi hinni mestu furðu, að telpan, sem
var enn svo ung, skyldi geta tollað á baki
hryssunnar undir slikum kringumstæðum. En
vafalaust var ástæðan sú, að hún hafði fyrr
komið á hestbak hjá pabba sinum. Og hann
hafði kennt henni, hvað gera skyldi, þegar
hesturinn hljóp hratt. Þá átti hún að halla sér
vel fram og halda sér fast i faxið. Og þetta var
einmitt það, sem hún gerði með svo ótrúlegum
árangri.
Raunar var hún komin fram á makka mer-
arinnar og hvarf að mestu i fax hennar. Þó sást
að nokkru á köflóttan kjól og tvo nakta fætur,
sem þrýstu eins fast að hálsi hestsins og kraft-
ar leyfðu.
Maður nokkur, sem kom gangandi eftir