Heimilistíminn - 30.04.1978, Blaðsíða 25

Ævintýra-
ljóminn
Ég hefði ekki slegiö hendinni á móti
réttum eins og „foie gras, saumon fumé,
oeufs á la gelee, sole Matternich, poulet
en cocotte”, eftirrétti og sterku svörtu
tyrknesku kaffi. Ég hafði einhvern tima
lesið, aö þetta væruþeir réttir, sem stæðu
á matseðli lestarinnar. Ég hafði lagt til
hliðar hvorki meira né minna en 25 doll-
ara i þeim tilgangi að eyða þeim i matinn,
og hugðist gera það. Ég hafði ekki farið i
þessa ferð á öðru farrými og það uppisitj-
andi til þess eins að sitja þarna yfir nött-
ina.
Englendingurinn, sem hafði setið þarna
og grúft sig yfir timaritið, sem hann var
að lesa sagði mjög hógværlega: Það er
enginn veitingavagn i lestinni. Frakkinn
brosti og bauð mér aftur brauð og ost. Það
reyndist álls ékki sehílivePst,'J !),! íf
Draumsýn min um að geta setið i veit
ingavagninum í félagsskap slls konar
manna og kvenna varð að engu á einu
augnabliki. Og eitt auknablik óskaði ég
þess, að þau Agatha Christie og Graham
Greene hefðu farið sömu leið og bófarnir i
sögum þeirra. Ég hafði reyndar ekki
imyndað mér, að rekast þarna á ættstóra
menn með einglyrni, frá fyrri árum, sem
höfðu meira að segja komið með munn-
þurrkurnar sfnar með fangamarkinu með
sér. Og ég vissi, að rússneska lafðin, sem
fór tvisvar á ári frá Belgrad til Parisar til
þess að láta klippa þar púdulhundana sina
var ekkert nema imyndun! En samt.
Vín i Ijósaskiptunum
Næstamorgun bauðég Frakkanum upp
á kaffiog rúnstykki i veitingavagninum,
sem tengdur hafði verið við lestina um
nóttina i Stuttgart. Skógarnir og fjöllin
fyrir utan gluggana voru fallegri heldur
en gráir veggir vagnsins. Það þýddi ekk-
ertaö slá i glösin eða skálarnar. Það söng
ekki i þeim eins og gera á, ef þetta er allt
úr hreinum ósviknum belgiskum krystal.
En einu sinni hafði þetta allt verið miklu
stórkostlegra, hugsaði ég mér.
Ég komst til Vinar i ljósaskiptunum.
Eftir að hafa horft á eftir ferðafélögum
minum, sem ekki ætluðu sér að fara
lengra, sneri ég mér að lestarmanninum,
sem var að aftengja vagnana —
Paris-Bucharest og þann sem fara átti til
Búdapest — og færa þá yfir á spor sex og
tengja þá þar við nýju Austurlanda-hrað-
lestina, sem halda átti áfram til Istanbúl,
með viðkomu i Hegyeshalom, Gyor og
Orsova.
Það fór hrollur um mig, þegar eftirlits-
maðurinn blés i flautu sina og gaf með þvi
merki um, að nú skyldi lestin leggja af
stað aftur. Það hafði lika farið hrollur um
mig við svipað tækifæri kvöldiö áður i
Tra.la.la.la....Ekki skil ég að
hún skuli nenna að halda svona
stöðugt áfram.
Bfllinn kostaði mig 300 þúsund en
þá reikna ég lika allar bæturnar
meö.
Þú getur ekki imyndað þér, hvað
hún er hrifin af dýrum, Hún
myndi gera hvað sem væri fyrir
mink.
Paris. Ég horfði á lestina sniglast út af
Vesturstöðinni i Vin. Þetta var i siðasta
sinn, sem ég sá Austurlanda-hraölestina.
Hún var ekki annað en imyndun, saga, en
stórkostleg var hún samt. Ef til vill hafði
þetta alltaf verið meiri rómantik en raun-
veruieiki.
I dag tilheyrir lestin fortiðmni — minn-
ingunum . f mai i fyrra, fyrir einu ári, fór
hún sina siðustu ferð inn i sagnaheiminn,
eftir að hafa runnið eftir teinunum i 94 ár
samfleytt. Þá fórhún siðustu ferðina frá
Paris til Istanbul — og það sem meira
var, hún kom til Sirkeci-stöðvarinnar
hvorki meira né minna en fimm klukku-
stundum og 38 minútum of seint! Þfb
1
Rfítl
25