Heimilistíminn - 14.06.1979, Blaðsíða 23

þetta væri... Göran. Ég fann lyktina þegár ég
kom hingað inn aftur — ég hélt... Hún tók fast
utan um handlegg hans vegna þess að nú
mundi hún eftir draumunum, sem liktust mest
martröð um að ef til vill myndi Göran koma
aftur og hún velti þvi fyrir sér hvað hún hefði
gert, ef hann hefði i raun og veru birzt, eins og
hann leit út, þegar þeir fundu hann við klett-
ana... Hún næstum veinaði upp yfir sig og svo
seig á hana höfgi. Roland hélt utan um axlir
hennar og hvislaði:
— Ég veit hvað þú átt við vina min. Ég veit
það. En eins og ég hef sagt þér, þá gerist það
mjög sjaldan — og Göran myndi aldrei vilja
hræða þig. Þú veizt. Þú hefur imyndað þér
þetta allt saman, Það er svo auðvelt ef
maður...
Hann þagnaði og leit upp, svo hélt hann
áfram:
— Það er auðvelt ef maður hefur setið og
spurt glasið, eins og þið Elsa voruð að gera.
Eða voruð þið ekki að þvi?
— Jú , hvislaði Katarina.
— Jæja þá, sagði Roland bliðlega. — Það er
ekki að undra, að þú skyldir halda þetta — en
komdu nú, ég skal fylgja þér heim. Við skulum
fara gangandi það er betra fyrir þig og svo get-
um við lika talað saman á leiðinni... Elsa?
Elsa kom inn i stofuna með koniaksglas i
hendinni. — Elsku góða sagði hún við Katarinu
— fáðu þér svolitinn sopa áður en þú ferð. Mér
datt aldrei i hug að þú yrðir svona æst út af
þessu...
Katarina drakk hlýðin svolitinn sopa og
koniakið brenndi hana i hálsirín. Þegar hún var
búin að hósta dálitið gat hún ekki látið hjá liða
að segja við Elsu:
—Fannstu alls ekki þessa lykt sem var hérna
inni, lyktina af rakvatninu? Mér fannst hún svo
greinileg og þess vegna...
— Rakvatninu? Roland greip fram i fyrir
henni. —-Var þetta þess vegna? Nú er ég farinn
að skilja...
Hann lauk ekki við setninguna, heldur hvarf
út úr herberginu. Þær Elsa og Katarina horfðu
hissa hvor á aðra og heyrðu um leið að hann
flýtti sér fram i baðherbergið og eftir stutta
stund kom hann inn aftur með flösku i hend-
inni.
— Er það þetta sem þú átt við?
Hönd Katarinu titraði, þegar hún tók flösk-
una og hallaði henni til. Það var aðeins smá-
vegis lögg eftir i henni. Þrátt fyrir það að lokið
væri vandlega skrúfað á fann hún ilminn, sem
hún þekkti svo vel og það varð til þess að það
fór skjálfti um hana. Hún kinkaði kolli án þess
að segja nokkuð og rétti Roland flöskuna aftur.
—Merkilegt, sagði hann og horfði á flöskuna.
—í morgun tók ég eftir þvi að ég var búinn með
rakvatnið mitt, og svo rakst ég á þessa flösku i
baðskápnum hennar Elsu. A meðan ég stóð
þarna i baðherberginu heyrði ég einhvern
hávaða utan af götunni og fór hingað inn til
þess að lita út um gluggann, og þá hlýt ég að
hafa haldið á flöskunni með mér... Það er
skrýtið að lyktin skuli hafa haldizt hér i allan
dag, en það er þó eina skýringin sem ég get
fundið.
Katarina andvarpaði eins og henni létti.
Þetta var þá svona einfalt eftir allt saman!
— Fyrirgefið sagði hún lágt. — Mér finnst ég
vera svo mikill kjáni.
— Láttu ekki svona sagði Roland og tók um
handlegg hennar og þrýsti hann. —-Það er eng-
infurða þó að þú hafir orðið hrædd! Komdu nú,
þú þarft að fá þér friskt loft.
— Hugsaðu vel um hana, sagði Elsa þegar
hún lokaði dyrunum á eftir þeim. Þá mundi
Katarina allt i einu þarna sem hún stóð i stig-
anum, hvað glasið hafði sagt, og hvers vegna
hún hafði farið aftur til Elsu þarna skömmu
áður. Hún leit upp til Rolands og sagði hjálpar-
vana:
— Að þetta skuli geta verið svona einfalt!
Svona smámunir og svo hélt ég strax, að Gör-
an...Göran.
Roland hneigði höfuðið til samþykkis og tók
aftur þéttingsfast um handlegg hennar.
— Þetta er mjög venjulegt, sagði hann og
gekk af stað i átt að bænum. Katarina fylgdi á
eftir án þess að spyrja, hvert þau væru að fara.
Það var svo þægilegt að vera komin út úr ibúð
Elsu sem var svo dimm og það meira að segja
þótt loftið i miðborginni væri ekki sérlega
ferskt eða gott. Roland gekk hratt og það
fannst henni lika þægilegt. Hún var vön að
ganga úti með Göran sem gekk eins og i her-
göngu, Roland beygði inn á breiðustu og björt-
ustu göturnar, þar sem hver upplýstur
verzlunarglugginn tók við af öðrum. Það var
hlýtt og kvöldið var fallegt, en það var lika
mánudagur og siðasta sýningin i kvikmynda-
húsunum stóð enn yfir. Þau rákust ekki á
marga vegfarendur en flestir sem þau hittu
voru pör, rétt eins og þau sjálf, sem ekki höfðu
áhuga á umhverfinu. Katarina hafði það
heldur ekki, og hún leit ekki einu sinni i áttina
að búðargluggunum, en hún skildi hvers vegna
23