Heimilistíminn - 14.06.1979, Blaðsíða 33

skóginum, að báðir bátarnir héldu kyrru fyrir
úti á firðinum. Þá var hættan örugglega liðin
hjá i bili. Þegar Halli sá, hve aðstaða ofsækj-
enda þeirra var erfið, lá við að hann kenndi i
brjósti um þá. Þeir voru svo góðir félagar,
margir þessir umsjónarmenn á uppeldisheim-
ilinu.
6. kafii
Næturferð.
Brátt tók að birta i lofti. Nýr dagur var i
nánd.
,,Við getum sem bezt gengið eftir veginum,”
sagði Halli. ,,Áður en mennirnir hafa komizt að
landi og i sima, er engin hætta á ferðum fyrir
okkur.”
Drengirnir vissu, að þjóðvegurinn var rétt
fyrir ofan, og nú gengu þeir þangað og héldu
eftir honum drjúga stund. Halli hafði náð sér i
lurk, og bar töskuna á bakinu. Þeir höfðu gripið
til nestisins, þvi að þeir voru orðnir svangir eft-
ir allt þetta stapp. En ekki gáfu þeir sér tima til
að setjast niður, heldur mauluðu brauðið á
göngunni. Þeir gengu fram hjá smærri og
stærri bændabýlum, en urðu ekki enn þá varir
við neinar mannaferðir. Hins vegar voru krák-
ur og skjórar á flögri hér og þar i leit að
morgunverði, og á stöku stað urðu þeir varir
við kýr og kindur.
Þegar fyrstu geislar morgunsólarinnar bár-
ust upp yfir ásana i austri,og mynduðu langa
skugga af likömum drengjanna á döggvota
jörðina, spurði Villi, hvort ekki væri réttast, að
þeir færu að leita sér að felustað, þar sem þeir
gætu fengið sér blund og haldið kyrru fyrir um
daginn.
,,Við getum sem bezt haldið áfram enn um
stund,” sagði Halli. „Fólkið er ekki enn komið
á fætur.”
Halli fann tóman poka á vegarbrúninni og
hirti hann og einnig dós undan fiskibollum.
Þetta gat hvort tveggja komið sér vel seinna,
— en Villa fannst það furðulegt uppatæki.
Að nokkrum tima liðnum, þorðu þeir ekki
annað en að yfirgefa þjóðveginn og halda inn i
skóginn, þar sem þeir gerðu ráð fyrir, að menn
gætu farið að veita þeim athygli.
Halli hafði forystuna, eins og fyrr, og hugsaði
nú mikið um, hvernig leysa mætti skóvandræði
þeirra. Skóna, sem voru i töskunni, átti hann
alls ekki, og þeir voru lika alltof litlir á þá
báða, svo að það var ekkert við þá að gera,
annað en að henda þeim. Hann hafði tekið al-
gjör misgrip á þeim i myrkrinu. Og Villi hafði
alveg gleymt að taka sina skó i birgðageymsl-
unni. — Þeir ákváðu að hvila sig um stund und-
ir stóru grenitré. Greinar þess uxu alveg niður
að jörð, svo að þeir gátu verið þarna, eins og i
nokkurs konar tjaldi.
,,Ég ætla nú fyrst að gá að þvi, hvort hér eru
maurabú,” sagði Villi. Og hann varð harla
glaður, þegar svo var ekki.
Siðan fengu þeir sér nestisbita og nutu þess
konunglega að taka upp : sardinudós og gæða
sér á innihaldi hennar. Þorsta sinum svöluðu
þeir i læk, sem var þarna rétt hjá, og Halli fyllti
baukinn af vatni, svoað þeir hefðu nóg af þvi
fram eftir deginum. Sokka sina og skó, sem
voru blautir, hengdu þeir á grein til þerris og
fóru siðan að sofa, enda orðnir sárþreyttir.
Ekki fannst þeim ástæða til að halda vörð, þar
sem þeir voru i svo góðu skjóli, og gerðu ekki
ráð fyrir, að neinn gæti fundið þá.
Allt i einu hrukku drengirnir upp við
eitthvert þrusk og þungan andardrátt. Er þeir
höfðu áttað sig til fulls á aðstöðu sinni, sáu þeir
glytta i eitthvað rautt og hvitt á milli grein-
anna. Við nánari athugun sáu þeir fljótt, að
þetta var falleg kýr, sem var að skemmta sér
við skó þeirra og sokka, er héngu þarna á
grein. Þegar Villi sá, að kýrin var farin að éta
annan skóinn hans, varð hann fjúkandi
reiður, fann lurk og ætlaði að lemja dýrið. En
Halli stöðvaði hann strax og sagði:
,,Vertu rólegur drengur, og sjáðu, hvað ég
ætla að gera.” Siðan gekk hann með gætni til
kýrinnar, talaði vingjarnlega til hennar og
klóraði henni á bak við eyrun. Kýrin var hin
rólegasta og var auðsjáanlega ánægð með
þennan unga mann. Þvi næst tók Villi að
klappa kúnni ogklóra enHaHimjólkaðibaukinn
fullan úr hinu stóra júgri hennar. Svo drakk
hann úr bauknum og mjólkaði hann aftur
fullan, en kýrin sleikti buxur Villa af ánægju.
En nú hafði hún vist fengið nóg af þvi að vera
með drengjunum, hristi hausinn, svo að Villi
hrökk til hliðar, og rölti siðan niður hliðina, til
að hitta hinar kýrnar. Sólin var enn hátt á lofti,
og Halli gerði sér grein fyrir, i hvaða átt, þeir
skyldu halda næstu nótt. Baukurinn gekk á
milli þeirra, á meðan þeir fengu sér aftur ofur-
litinn nestisbita.
,,Mér finnst vera mikið skóbragð af mjólk-
inni,” sagði Villi.
Halli taldi hyggilegt, að þeir spöruðu nestið,
33