Morgunblaðið - 21.12.2003, Blaðsíða 25

21.12.2003 | 25
„Þegar ég var unglingur stunduðum ég og bróðir minn mikið þá íþrótt að rífast
og það svolítið heiftarlega,“ segir Óskar Jónasson kvikmyndagerðarmaður þeg-
ar hann er beðinn um að rifja upp misheppnuðustu jólagjöfina sem hann hafi
gefið. „Svo ein jólin vorum við búnir að vaxa upp í það að gera samning um að
hætta að gefa hvor öðrum jólagjafir. En þegar kom að því að opna pakkana var
einn pakkinn merktur frá mér til hans. Hann varð þá frekar fúll á svipinn og
sagði: „Hva, ég hélt að við hefðum ætlað að hætta að gefa jólagjafir.“ Ég sagði
honum að opna bara pakkann og þá kom í ljós að í honum var handsápa og
naglabursti.“
Óskar segir að gjöfin hafi ekki komið til vegna þess að bróðir hans hafi verið
sérstaklega óhreinn á höndunum heldur hafi þetta líklega átt að vera einhver
pilla af sinni hálfu. „En sápan hlýtur að hafa komið að góðum notum því ég held
að hún sé alveg örugglega búin.“
Hann segir að það hafi verið um svipað leyti sem hann hafi gefið annarri
manneskju öllu betur heppnaða jólagjöf. „Það er sú jólagjöf sem ég er eiginlega
stoltastur af. Ég var hálfgerður pönkari á þessum tíma en var í myndlistarskóla
og mannaði mig upp í að teikna mynd af mömmu og gaf henni. Það hitti alveg í
mark; hún varð mjög glöð og átti örugglega ekki von á þessu. Og myndin er
ennþá til og hangir uppi á vegg.“
Hvað varðar bróður hans segir Óskar að þeir séu mjög góðir vinir í dag. „En
jólagjafabindindið heldur.“
GJAFASAMNINGURINN
SEM BRÁST
„Ömurlegasta og misheppnaðasta gjöf sem ég hef gefið voru lausir skyrtuhnappar
sem ég keypti fyrir Val, manninn minn,“ segir Ilmur Stefánsdóttir myndlistarkona.
„Þetta voru eiginlega ekki venjulegir hnappar heldur eins konar töluhulstur sem
var hægt að smella yfir venjulegar tölur og þar að auki voru þau með kúreka-
mynstri,“ heldur hún áfram hlæjandi. „Maður opnaði hulstrið og smellti því utan
um töluna, eins og það væri lítið hús fyrir hana. Þetta var algjört sérvitringsdót sem
ég var búin að uppgötva og fannst alveg rosalega sniðugt.“
Hún segir að Valur hafi orðið hálf undarlegur þegar hann opnaði pakkann. „Svo
setti hann þetta ofan í einhverja körfu heima og þar voru hnapparnir alltaf eitthvað
að þvælast fyrir þar til þeir voru allt í einu komnir í snyrtiveskið mitt. Þannig að í
síðustu flutningum var þeim bara hent. Hann notaði þá aldrei.“
Þessa undarlegu gjöf fann Ilmur á sínum tíma í verslun í Manchester í Englandi
þar sem Valur var við nám en þetta var skömmu eftir að þau byrjuðu að vera sam-
an. „Mörgum árum seinna fann ég í föndurbúð svona hnappa sem átti eftir að setja
skrautið á. Þá var ég ennþá alveg heltekin af þessari hugmynd og keypti alveg hell-
ing af þeim svo að Valur gæti nú fengið fleiri svona hnappa. Ég held að ég hafi ætl-
að að setja Fimo-leir á þá eða eitthvað slíkt enda var þetta á föndurtímabilinu
mínu. En það var ekki heldur alveg að gera sig,“ viðurkennir hún.
Með árunum hefur Ilmur lært betur inn á smekk eiginmannsins og gjafir und-
anfarinna ára hafa fallið miklu betur í kramið. Í fyrra hitti hún svo beint í mark.
„Þá gaf ég honum curving-skíði. Vinur minn benti mér á að kaupa svona skíði fyrir
hann og ég keypti þau þótt ég hefði aldrei heyrt um þau fyrr. Og hann var mjög
glaður og ánægður með þau.“
HELTEKIN AF HNÖPPUNUM
okkur og léttirinn er jafnan stór þegar gleði þiggjandans virðist ósvikin. Sjálfsagt höfum við flest líka upplifað blendin viðbrögð og eigin von-
brigði þegar við gerum okkur grein fyrir að gjöfin var misheppnuð. Stundum gerist það strax, þegar við sjáum að glampann vantar í augu þess
sem heldur á gjöfinni. Stundum gerist það síðar, þegar við uppgötvum að munstraða peysan sem eiginmaðurinn fékk liggur enn óhreyfð inni í
skáp mánuðum síðar, eða þá þegar við rekum augun í bókina, sem við gáfum mömmu, enn í plastinu inni í stofuhillu jólin á eftir.
Sem betur fer eru sigrarnir í þessum efnum oftast jafnáberandi og ósigrarnir og þegar öllu er á botninn hvolft er það vissulega hugurinn sem
býr að baki sem gildir. ben@mbl.is
Á RÉTTU GJÖFINA
ndsdóttur Ljósmyndir: Golli