Morgunblaðið - 21.12.2003, Blaðsíða 42

Ég er af erlendu bergi brotin ogvar gift yndislegum manni.Hann hafði verið giftur áður en
ég ekki og átti tvö börn. Ég varð ófrísk
en missti fóstrið og tók það mjög nærri
mér. Nokkru síðar lenti maðurinn minn
í slysi og lést samstundis. Mér líður síð-
an eins og ég sé hálftilfinningalaus, ég
vil bara vinna og sofa. Mig langar aldrei
að hitta fólk en auðvitað verð ég að gera
það vegna starfs míns. Upp á síðkastið
hef ég verið að hugsa um hvort ég verði
kannski alltaf svona. Er kannski álitamál
hvort ég næ mér? Öðru hverju finnst
mér eins og það séu mikil umbrot innra
með mér en þau koma aldrei upp á yf-
irborðið almennilega og ég græt varla
neitt sem heitið getur. Ætti ég að taka
þunglyndislyf?“
Mér vitanlega eru engin lyf til sem
lækna sorg en sjálfsagt gætir þú fengið
lyf sem létta þér lífið. Það virðist mjög
misjafnt hvernig sorg leikur fólk en haf-
ið er yfir allan vafa að sorgarferlið hefur
sinn gang, það verður varla stöðvað eða
því afstýrt. En það er ekki þar með sagt
að þú getir ekkert gert til að bæta líðan
þína annað en taka lyf.
Þeir sem verða fyrir þungbærri sorg
reyna sumir að flýja sjálfan sig, t.d. með
vinnu, þú segist fylla þann flokk. Það er
auðvitað álitamál hvernig eigi að grípa
inn í slíkt ferli.
Sumir sem missa ástvin búa einir og
hafa engan til að snerta að gagni. Ef sorg
slær inn, eins og virðist vera í þínu til-
viki, þá vilja vöðvar stífna, það er ekki
aðeins að fólk dofni andlega eins og þú
lýsir, líkaminn dofnar upp líka. Stund-
um getur þá hjálpað að fara í nudd.
Dæmi hef ég heyrt um að nudd og nál-
arstungur hafi losað um eitthvað inni-
byrgt þannig að grátur brjótist fram og
fólk gráti jafnvel lengi. Sumir sem syrgja
fara í félög þar sem aðrir syrgendur eru
fyrir. Auðvitað þurfa allir félagsskap,
líka þeir sem syrgja, og víst er það af
hinu góða að hitta fólk. Eigi fólkið hins
vegar það eitt sameiginlegt að syrgja get-
ur skapast viss hætta á að sorgarferlið
endi í sorgardekri, sorgin verði svo
nauðsynlegt bindiefni í félagsskapnum
að án hennar verði honum ekki viðhald-
ið. Kannski er félagsskapur „venjulegs“
fólks heppilegri þótt ekki sé sársauka-
laust að taka þátt í honum, sjálfur með
hjartasár mitt á meðal hinna hressu og
hraustu. Eitt sýnist þó næsta víst, það er
engum heppilegt að loka sig inni frá
fólki til langframa – það læknar varla
sorg, en gæti skapað lífsleiða henni til
viðbótar. Síðast en ekki síst eru sérfræð-
ingar sem hægt er að leita til og mjög
sennilega myndi samtalsmeðferð hjálpa
í tilviki sem þínu til að losa um sársauk-
ann þannig að hann missi heljartök sín.
Gott er líka að muna að þótt takist að
losa um það versta þá kemur sorgin oft
áfram í köstum, en þeim fækkar smám
saman og þau verða „grynnri“. Mest er
um vert að missa ekki kjarkinn og muna
að það bíður manns oftar en ekki eitt-
hvað skemmtilegt handan við næsta
horn – bara ef maður hefur sig fyrir
hornið.
Guðrún
Guðlaugsdóttir
Álitamál
Mig langar ekki að gera neitt nema að vinna
Stendur þú andspænis erfiðum aðstæðum? Guðrún Guðlaugsdóttir veltir upp möguleikum í stöðunni | gudrung@mbl.is