Morgunblaðið - 09.10.2004, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. OKTÓBER 2004 35
MINNINGAR
✝ Páll Kristjánssonfæddist í Höfða-
dal í Tálknafirði 22.
september 1918.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Patreksfjarðar
1. október síðastlið-
inn. Foreldrar Páls
voru hjónin Jóhanna
Pálsdóttir frá Hamri
á Barðaströnd, f.
1893, d. 1962, og
Kristján Kristófers-
son frá Brekkuvöll-
um á Barðaströnd, f.
1883, d. 1969. Systk-
ini Páls eru Jóna, f.
1917, Kristín, f. 1920, d. 2001,
Kristófer, f. 1922, d. 1964, Gísli, f.
1924, d. 1997, og Teitur, f. 1928.
Páll byrjaði ungur til sjós bæði
á bátum og togurum og lauk prófi
frá Stýrimannaskólanum í
Reykjavík 1951 og var eftir það
stýrimaður á togurum frá Pat-
reksfirði. Hann hætti sjómennsku
upp úr 1955 og gerðist bóndi í
Feigsdal í Arnarfirði og tók þar
við búi af foreldrum
sínum. 1966 hætti
hann búskap og
flutti til Bíldudals í
húsið Ás sem hann
var síðan kenndur
við og þar bjó hann
þar til yfir lauk. Á
Bíldudal stundaði
hann fyrst sjó-
mennsku og síðar al-
menna verkamanna-
vinnu til 1993.
Einnig fékkst hann
við smíðar og var
mjög laghentur.
Hann var flinkur við
og hafði gaman af matreiðslu, var
víðlesinn og fróður um flesta
hluti. Páll var eftirsóttur til vinnu
sökum dugnaðar og vandvirkni
og var einn þeirra sem komu Ís-
lendingum úr fátækt í þær alls-
nægtir sem við höfum nú.
Útför Páls verður gerð frá
Bíldudalskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14. Jarðsett verð-
ur í Patreksfjarðarkirkjugarði.
Palli minn, nú þegar komið er að
kveðjustund streyma allar góðu
minningarnar fram.
Fyrst man ég eftir þér þegar ég
var að koma í sveitina til þín með
mömmu. Það þótti mér mikið ævin-
týri, öll dýrin og að geta verið svona
frjáls.
Seinna þegar ég varð eldri og fór
að geta hjálpað til við bústörfin, þá
kenndir þú mér að hafa gaman af öll-
um störfum og öfunda engan og bý
ég enn að þessum góðu ráðum. Og
allar bækurnar sem þú bentir mér á
að lesa og vissir að ég hefði gott af.
Alltaf þegar maður hugsar um þig
kemur matur upp í hugann, en þú
varst snillingur við alla matargerð.
Eftir að ég varð fullorðin urðu kynni
okkar enn nánari og alltaf gat ég leit-
að til þín með mína erfiðleika. Ég á
eftir að sakna þess mikið að geta
ekki komið í Ás og spjallað við þig
um lífið og tilveruna og fengið ný-
bakað brauð með kaffinu. Alltaf fór
ég fróðari frá þér en ég var þegar ég
kom.
Að lokum ætla ég að kveðja þig
hinsta sinni með bæn sem þú kennd-
ir mér.
Vaktu, minn Jesús, vaktu’ í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrímur Pétursson.)
Birna Kristinsdóttir.
Nú er Palli frændi farinn héðan og
kominn á betri staðinn.
Margs er að minnast og margt er
að þakka. Ekki ætla ég að rifja það
allt upp. Samt koma smá minninga-
brot upp í hugann.
Þegar ég lítil stelpa kom vestur í
Feigsdal á vorin og hann sótti mig
inn á Bíldudal heilsaði hann mér allt-
af með þessum orðum: „Ertu komin,
Lilla mín, og nú verðum við að flýta
okkur heim því kindurnar eru að
bera.“
Árið 1966 brá Palli búi í Feigsdal
og flutti inn á Bíldudal ásamt þeim er
honum fylgdu. Eftir að ég fór sjálf að
búa leitaði ég oft til hans. Þar var
traustið og góðar ráðleggingar fyrir
ungt fólk. Margt var oft skrafað í
Ási. Setið yfir kaffi og meðlæti. Öll
mál milli himins og jarðar voru
rædd.
Við eigum eftir að sakna þín og
þinna miklu gæða.
Far þú í friði, Palli minn, og hafðu
þakkir fyrir allt.
Þín frænka
Jóhanna (Lilla).
Nú er Palli frændi í Ás, dáinn.
Hann gaf okkur alltaf rúgbrauð með
kæfu eða reyktum laxi og stórt
mjólkurglas með þegar við komum í
heimsókn, hann bakaði besta rúg-
brauð í heimi. Palli var alltaf svo góð-
ur við okkur þegar við heimsóttum
hann.
Það verður leiðinlegt að komast
aldrei aftur í heimsókn til hans Palla
í Ás.
Þínar frænkur
Lovísa Rut og Birna Sólbjört.
Ég kynntist Páli ekki fyrr en
haustið 1966 en þá unnum við saman
við beitningu á Andra BA-100. Ég
vissi ekkert þá um alla sjómennsku
Páls eða að hann væri fullmenntaður
skipstjóri. Ég vissi bara að hann var
fyrverandi bóndi og undraðist að
hann skyldi ráða sig í þessa vinnu.
Páll var þá komin nálægt fimmtugu.
Hann var óvanur að beita og seinn.
Við hinir vorum allir vanir og þótt
Páll mætti fyrstur á morgnana fór
hann síðastur heim. Eftir áramót
skiptu bátarnir yfir á net og fóru þrír
sem unnið höfðu við beitninguna til
að vinna á netaverkstæði, fella net og
útbúa þau veiðarfæri sem bátarnir
þurftu. Við Páll voru í þessum hóp.
Þarna naut Páll sín vel, nú var hann
komin á sinn heimavöll og kunni skil
á öllu. Hann var óspar á þekkingu
sína og kenndi mér marga hluti.
Þarna var vinnutími langur, oftast
unnið til 22 á kvöldin, stundum leng-
ur og oft um helgar. Þessi vetur á
netaverkstæðinu var skemmtilegur
tími.
Næst lágu leiðir okkar Páls saman
sumarið 1971 á skelfiskbátnum
Garðari BA-74.
Kynni okkar urðu meiri þegar ég
kvæntist Birnu Kristinsdóttur syst-
urdóttur Páls 1972. Urðu þá heim-
sóknir í Ás algengari og kynntist ég
Páli og hans kostum betur. Það var
gaman að koma í Ás og ræða hin
ýmsu mál. Páll hafði gaman af öllum
rökræðum.1975 byrjuðum við Birna
að byggja einbýlishús og voru það
ófá handtökin sem hann hjálpaði
okkur með. Við hefðum aldrei komið
þessu húsi upp nema með hjálpsemi
Páls.
Páll var mjög trúaður maður þótt
ekki sækti hann mikið kirkju en allt-
af hlustaði hann á útvarpsmessur og
lagði rækt við sína trú. Hann tók
mótlæti með ró og vann úr því. Með-
læti tók hann á sama hátt. Aldrei
heyrðist hann hæla sér af því sem
hann hafði gert vel um ævina sem
var þó ansi mikið. Palli minn, ég vil
þakka fyrir hvað þú reyndist okkur
Birnu og börnunum okkar vel.
Megi þú hvíla í Guðs friði.
Að lokum votta ég eftirlifandi
systkinum Páls og öðrum aðstand-
endum samúð mína.
Jakob Kristinsson.
Jæja, Palli minn, nú sit ég hér við
tölvuna mína og skrifa nokkur minn-
ingarorð um þig. Það eru svo margar
góðar minningar tengdar þér, þó það
séu 55 ár á milli okkar gátum við allt-
af talað saman um allt milli himins og
jarðar.
Fyrst þegar ég man eftir þér var
ég lítill gutti og fékk að fljóta með
Gunnari bróður mínum þegar hann
og þú voruð að smíða saman úti í Ási.
Síðan man ég alltaf eftir því þegar
við systkinin fórum með mömmu og
pabba til að heimsækja þig, og voru
heimsóknirnar til þín á aðfangadag
alltaf mjög skemmtilegar, þá varst
þú í essinu þínu, búinn að sjóða
hangikjötið og bauðst upp á nýbakað
rúgbrauð með hangikjöti. Síðar þeg-
ar ég kynntist henni Sólrúnu og við
fórum að búa varst þú alltaf tilbúinn
að hjálpa okkur og gátum við alltaf
leitað til þín þegar við þurftum á að-
stoð að halda t.d við smíðar eða að fá
lánuð verkfæri eða hvað sem var. Þú
varst alltaf svo góður við börnin okk-
ar og fannst þeim mjög spennandi að
koma til þín út í Ás og fá eitthvað
gott að borða. Það var alltaf gott að
koma til þín út í Ás og borða rúg-
brauð með kæfu, og tala um allt milli
himins og jarðar. Var þá oft talað um
sjómennsku og allt sem henni til-
heyrði því við vorum báðir menntað-
ir frá Stýrimannaskólanum í Reykja-
vík, þú útskrifaðist 1951, en ég hóf
þar nám árið 1991. Þegar ég kom í
land og í heimsókn til þín þá voru
dregin upp sjókort, staðsetning sett
út í kort hvar ég hefði verið í síðustu
sjóferð. Þú hafðir yndi af að búa til
mat, t.d. bakaður þú alltaf þín eigin
rúgbrauð og gerðir þína eigin kæfu
sem var orðin heimsþekkt í minni
fjölskyldu. Eftir að þú veiktist í sum-
ar komum við bræður til þín á Land-
spítalann og þegar við spurðum þig
hvernig þú hefðir það þá svaraðir þú
strax „hér er alveg yndislegt að vera,
ég held þetta sé bara betra en í sjálfu
himnaríki“. Já, þannig varst þú,
óeigingjarn og svo jákvæður. Eins
og þú sagðir alltaf við mig og reyndir
að kenna mér að öfunda engan því
öfundin væri upphaf að öllum deil-
um.
Þinn frændi,
Jón Páll.
Við andlát föðurbróður míns, Páls
Kristjánssonar, koma minningar
upp í hugann er ég og fjölskylda mín
heimsóttum hann á Bíldudal. Páll
var ekki lengi að töfra fram smurt
brauð og kaffi. Börnunum leist ekki
á þegar hann mundaði stóran hníf-
inn, skar örfínt niður kæfu, en
smjörið var skorið í sneiðar og lagt á
brauðið.
Það voru allir forvitnir að fá að sjá
steininn sem valt úr fjallinu innum
dyrnar á húsi frænda og endaði við
rúmið án þess að koma við veggi né
dyrakarma. Páll dó ekki ráðalaus,
sagaði gat í gólfið og lét steininn falla
niður í kjallara þar sem smíðað var
borð yfir hann.
Í sumar þegar Páll lá á Landspít-
alanum áttum við tal saman og bar
þá bíllinn, Sumbeam 1250 árgerð
1972, á góma. Honum var mjög annt
um bílinn, sem hann kallaði sólar-
geislann og ekki sama hvað um hann
yrði. Fól hann mér að hugsa um
hann og er ég þakklátur fyrir það
traust. Þegar ég og faðir minn fórum
vestur 17. júní sl. til að sækja grip-
inn, vakti það mikla athygli að Sum-
beaminn, sem boðað hafði sumar-
komu ár hvert á Bíldudal, var
kominn uppá vagn og á leiðinni til
Reykjavíkur.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Úr vísumVatnsenda-Rósu.)
Góða ferð til fyrirheitna landsins
með kærri þökk fyrir allt.
Hilmar Teitsson og fjölskylda.
PÁLL
KRISTJÁNSSON
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
ÖRN SIGURJÓNSSON
vélstjóri,
Lækjasmára 2,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju mánu-
daginn 11. október kl. 15.00.
Inga Guðmundsdóttir,
Kristín Arnardóttir, Steinn Kárason,
Ragnheiður Inga Arnardóttir, Benedikt Ó. Benediktsson,
Ingólfur Örn Arnarson, Dagbjört Lára Ottósdóttir
og barnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
GUÐMUNDUR ÓFEIGSSON,
Kirkjusandi 1,
Reykjavík,
lést fimmtudaginn 7. okt. sl.
Kristín Guðmundsdóttir,
Jóhann Guðmundsson, Guðrún Kristinsdóttir,
Helga Guðmundsdóttir Sørdal,
Bjarnfríður Guðmundsdóttir, Guðmundur Ingi Haraldsson,
Ófeigur Guðmundsson, Lilja Friðvinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og systir,
KATLA NIELSEN EIRÍKSDÓTTIR,
Kaplaskjólsvegi 51,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi að
morgni fimmtudagsins 7. október.
Gréta Björg Nielsen Egilsdóttir, Reynir Þór Guðmundsson,
Olga Perla Nielsen Egilsdóttir, Einar Ásgeirsson,
Líf Anna Nielsen,
Þór Nielsen, Bjarney Guðmundsdóttir
og barnabörn.
Þegar dóttir mín
hringdi grátandi í mig
vissi ég að þessari
þrautargöngu þinni
væri lokið, kæri Gunn-
ar. Það er margt sem fer í gegnum
hugann á þessari stundu, þó að við
hefðum ekki verið í miklu sambandi
síðustu ár þá fór alltaf ágætlega á
með okkur þegar við hittumst. Þeg-
ar ég hugsa til baka kemur fyrst
upp í hugann hvað þú varst greið-
vikinn og hjálpsamur, þú varst ein-
staklega handlaginn og fátt var það
sem þú réðst ekki við, það fengum
við svo sannarlega að njóta og verð
ég þér alltaf þakklátur fyrir það.
En mig langar að minnast ógleym-
anlegrar ferðar sem við fórum. Það
var veiðiferð norður í fljót, hún var
fyrir margar sakir nokkuð sérstök.
Þar veiddi ég minn fyrsta lax með
aðstoð þinni, þar lenti ég líka í
miklum hremmingum sem ég
gleymi seint. Þar sem ég á við fötl-
un að stríða þá þurfti ég stól til að
sitja á við veiðiskapinn, ég var bú-
inn að fá lánaðan rafmagnshjólastól
hjá kunningja mínum, mikil græja.
Ég gat keyrt meðfram bakkanum
GUNNAR
BALDURSSON
✝ Gunnar Baldurs-son fæddist á
Kópaskeri 14. apríl
1935. Hann lést á
Landspítala - há-
skólasjúkrahúsi 21.
september síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Fossvogs-
kirkju 30. septem-
ber.
hjálparlaust, nú Gunn-
ar hafði ákveðið að
fara á röltið og kanna
aðra staði við ána.
Ég var að veiða
ágætlega á þeim stað
þar sem ég var þegar
ég finn andardrátt við
hálsmálið. Dettur mér
strax í hug að Gunnar
sé þar kominn en viti
menn, þegar ég lít við
er þar mætt þessi fal-
lega belja. Mér bregð-
ur við þetta og ákvað
að færa mig en þegar
ég er að keyra af stað
á stólnum þá tekur beljan stökkið á
eftir mér. Nú leist mér ekkert á
þetta svo ég stoppa stólinn og baða
út öllum öngum en beljan bara
starir á mig. Nú sé ég að Gunnar
hefur tekið eftir þessu og hleypur í
áttina til okkar og róast ég við
þetta og ákveð að setja stólinn í
brunabotn á móti Gunnari en þá gaf
bara beljan í líka og dró á mig. Ég
sé að Gunnar er ekkert að hlaupa
til okkar heldur hleypur hann að
bílnum og nær í myndavél og fer að
mynda þetta bak og fyrir. Þannig
var Gunnar, hann gat alltaf séð það
spaugilega við hlutina. Ég er líka
þakklátur þér fyrir það hvað þú
reyndist mínum börnum góður þó
að ég og mín fyrrverandi værum
skilin.
Um leið og ég votta öllum að-
standendum samúð mína þakka ég
þér fyrir góð kynni. Guð vaki yfir
þér, kæri vinur.
Grétar Pétur Geirsson.