Morgunblaðið - 15.03.2005, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. MARS 2005 33
MINNINGAR
ar þú eyddir heilu tímunum í að
kenna mér íslenska stafsetningu og
málfræði. Ég man eftir þegar ég og
Kristín kíktum inn hjá þér og létum
þig fá fyrstu sónarmyndirnar af litla
englinum okkar, þú varst svo glöð. Þú
hringdir reglulega til að vera viss um
að allt væri í lagi hjá þeim báðum og
komst svo færandi hendi með heilu
pokana fulla af fallegum prjónapeys-
um og fleiru á hann eftir að hann kom
í heiminn. Þegar ég var síðan í Skot-
landi að klára þotuþjálfunina mína
fyrir tveimur vikum þá komstu í
heimsókn og sast með Ingva Hrafni
og þið töluðuð saman í góða stund. Ég
er mjög þakklátur að þú fékkst þenn-
an tíma með honum áður en þú fórst.
Elsku amma, ég bið Guð að geyma
þig og ég trúi því í hjarta mínu að
hann hafi fundið þér góðan stað hjá
sér og að þú hafir öðlast frið og ham-
ingju.
Hafsteinn Orri.
Hún amma var með þeim yndisleg-
ustu manneskjum sem ég hef kynnst.
Hún var alltaf til staðar þegar á
reyndi og þegar manni leið illa og
þurfti hjálp hennar. Hún var glæsi-
kona og bar sig vel.
Hún var kennari í Hlíðaskóla og
var þar meðal bestu kennara í skól-
anum. Hún var alltaf svo góð við mig
og vildi mér alltaf það besta. Hún hef-
ur gefið mér svo margt fallegt um
ævina og er það mér dýrmætt og mun
ég geyma það alla ævi. Við áttum svo
margar góðar stundir saman og mun
ég aldrei gleyma þeim.
Amma var ógleymanleg og um-
hyggjusöm og góð manneskja og
mun minningin um hana ávallt vera í
huga mér og átti hún allt gott skilið
fyrir alla þá góðu hluti sem hún gerði
í lífinu. Amma var mér allt og ég
sakna hennar mjög mikið og ef ég
ætti eina ósk þá myndi ég óska þess
að hún kæmi aftur en ég held að stað-
urinn sem hún er komin á sé betri en
þessi heimur sem við lifum í.
Amma, ég elska þig út af lífinu og
þú munt ávallt vera í hjarta mínu.
Þín
Sara.
Elsku Lára mín. Mig langar með
örfáum orðum að fá að kveðja þig. Ég
hitti þig fyrst fyrir þremur árum þeg-
ar við Hafsteinn Orri, dóttursonur
þinn, fórum að vera saman. Ég man
að mín fyrsta hugsun var: „Vonandi
verð ég svona flott amma,“ því það er
ekki ofsögum sagt að þú varst ein-
staklega falleg og tignarleg kona.
Okkar samverustundir voru ekki svo
margar en þó varð sambandið meira
eftir að ég varð ófrísk að Ingva
Hrafni, fyrsta langömmubarninu
þínu, litla kraftaverkinu eins og þú
kallaðir hann. Mér er það minnis-
stætt þegar við Haddi komum til þín
með fyrstu sónarmyndirnar hvað þú
varst óskaplega glöð og spennt og svo
var allt sett á fullt í prjónadeildinni og
litli kúturinn á svo sannarlega eftir að
njóta þess hvað langamma var dug-
leg að framleiða á þessum tæpu níu
mánuðum. Símtölin urðu ófá sem ég
fékk frá þér á meðgöngunni, þar sem
þú hringdir til að kanna hvort ég væri
ekki að hugsa vel um okkur og fara
varlega. Það sem stendur einna mest
uppúr hjá mér núna er heimsóknin
sem við mæðgin fengum þegar þú
bankaðir uppá fyrir tveimur vikum
síðan og sast hjá okkur í góðan
klukkutíma og áttir yndislega stund
með litla kútnum þínum og við áttum
jafnframt langt og gott spjall yfir
kaffibollanum. Þetta finnst mér
ómetanlegt núna því þarna varð okk-
ar kveðjustund og margt sagt sem
mér þykir virkilega vænt um og
geymi með mér um ókomna tíð.
Mig langar að lokum, Lára mín, að
þakka þér góð kynni og umhyggjuna
sem þú hefur sýnt mér og litla sól-
argeislanum okkar Hadda sem ég
veit að þú vakir yfir núna og um
ókomna tíð. Ég mun leggja mig alla
fram við að hugsa vel um strákana
þína. Megi Guð geyma þig og veita
þér frið.
Kristín Berta.
Hún var Vesturbæjarmær og mér
fannst hún bera af öðrum ungum
stúlkum. Hún var stóra systir mín, 12
árum eldri, og ég var mjög stoltur af
henni. Mér fannst mikið til þess koma
að hún tók þátt í tískusýningum, því
að það þótti mikill heiður í þá daga.
Eftir að hún giftist Hafsteini og
fluttist á Mímisveginn má segja að
hún hafi verið einn af burðarásum til-
veru minnar og átti hún stóran þátt í
uppeldi mínu. Ég var þar öllum
stundum, passaði Ragnheiði, Kidda
og Lóu Láru, og leit á þau eins og litlu
systkini mín.
Ég og Kristín, konan mín, vorum
oft hjá Láru og Hafsteini í Stangar-
holti og tókum þátt í öllum fram-
kvæmdunum. Þar var oft margt um
manninn og glatt á hjalla. Þá stóð
Lára við pottana í eldhúsinu og töfr-
aði fram dýrindis rétti, enda lista-
kokkur.
Það eina sem vitað er með vissu í
þessu lífi er að einhvern tímann ber
dauðinn að dyrum og enginn fær und-
an vikist þegar kallið kemur. Vissu-
lega kom fráfall Láru mjög á óvart.
Líf hennar snerist mikið um umönn-
un Kidda og studdi hún vel við öll þau
vistheimili sem hann var á. Hún lagði
mikla ræktarsemi við foreldra okkar
og hugsaði vel um þau alla tíð.
Lára tók stúdentspróf frá öldunga-
deild MH og útskrifaðist frá Kenn-
araháskóla Íslands. Hún kenndi
nokkur ár við Hlíðaskóla og líkaði
mjög vel við það starf.
Á seinni árum urðu samskiptin við
Láru minni en ég á samt ótal margar
ljúfar og góðar minningar um hana
stóru systur mína og þær mun ég allt-
af eiga þó að hún sé nú horfin. Ég er
þakklátur fyrir allar þær góðu stund-
ir sem við áttum saman.
Grétar Hansson.
Elskuleg vinkona mín, Lára Hans-
dóttir, verður lögð til hinstu hvíldar í
dag. Áratugalöng vinátta skilur eftir
sig margar minningar sem gott er að
rifja upp þegar sorgin knýr dyra.
Við Óli áttum svo margar frábærar
stundir með Láru og fyrri eiginmanni
hennar, Hafsteini Sigurðssyni. Þau
áttu yndislegan unaðsreit við Langá
á Mýrum og þangað buðu þau okkur
oft. Þar undu menn við veiðar á dag-
inn og á kvöldin var stundum gripið í
spil, eða bara spjallað. Altént var allt-
af kátt á hjalla. Börnin mín eiga
sömuleiðis frábærar minningar frá
þessum ævintýrastað, þar lærðu þau
fyrst að aka bíl, draga lax á land og
setja sig í spor landkönnuða í leið-
öngrum um kjarri vaxið nágrennið.
Hafsteinn var mikill framkvæmda-
maður, sat jafnan sjálfur undir stýri á
vörubílnum og bar í vegi eða á ýtunni
að laga veiðistaði. Á miðjum aldri tók
hann líka upp á því að læra að fljúga
og útbjó þá sjálfur flugbraut skammt
frá sumarbústað fjölskyldunnar.
Lára var ekki síður kona fram-
kvæmdanna. Hún var vösk í allri
framgöngu og fljót að láta hugmyndir
verða að veruleika. Á sumrin lánuðu
þau gjarnan sumarbústað sinn er-
lendum veiðimönnum og rak þá Lára
veiðihúsið af miklum myndarskap og
var þar sannarlega vel um alla hugs-
að.
Fjölskyldur okkar Láru fóru líka,
ásamt tveimur öðrum fjölskyldum, í
heilmikla ferð um óbyggðir og öræfi
landsins á áttunda áratugnum, sem
var svo vel heppnuð að nánast hver
stund ferðalagsins er greypt í huga
okkar allra enn þann dag í dag.
Lára sat um tíma í Menntaskólan-
um í Reykjavík á unglingsárum sín-
um en lauk ekki prófi þaðan. Hún lét
þann gamla draum rætast upp úr
miðjum aldri þegar hún settist aftur á
skólabekk, lauk stúdentsprófi með
glans og hélt áfram og öðlaðist kenn-
araréttindi. Hún kenndi í nokkur ár
við Hlíðaskóla og skilaði því starfi
með miklum sóma.
Lára hafði þá hugsjón að hlúa ætti
sem best að þeim sem ekki geta sjálf-
ir séð sér farborða og þess nutu bæði
Kristinn Már, sonur hennar og aðrir
drengir sem eignuðust heimili í
Tjaldanesi í Mosfellsdal. Allt það
mikla starf sem unnið var í þágu
þeirra drengja, var unnið í sjálfboða-
vinnu af dugmiklum einstaklingum
eins og Láru.
Hafsteinn lést aðeins skömmu eftir
sextugsafmælið sitt og var það Láru
og börnunum mikið áfall. Hún fann
þó hamingjuna aftur þegar leiðir
hennar og Gunnars Gunnarssonar
lágu saman. Örlögin höguðu því svo
að við bjuggum í sama fjölbýlishúsi
hin síðari ár og var það mér ómet-
anlegt að hafa þessa góðu vinkonu
svona nærri.
Ég kveð Láru með miklum söknuði
en jafnframt þökk fyrir liðna tíma.
Ég vil fyrir hönd fjölskyldunnar allr-
ar senda Gunnari, Ragnheiði Söru,
Kidda, Lóu Láru og öllum sem Láru
stóðu næst, innilegustu samúðar-
kveðjur. Guð blessi minningu hennar.
Guðrún G. Johnson.
Það er komið að kveðjustund eftir
tæplega fimmtíu ára samveru. Ég
kom inn á heimili Láru og Hafsteins
heitins aðeins nokkurra ára gömul
þegar við Ragnheiður Sara urðum
vinkonur. Stutt var á milli æskuheim-
ila okkar á Mímisvegi og Fjölnisvegi.
Lára varð mér strax sem önnur móð-
ir og á okkar fyrstu árum óþreytandi
í að skutla okkur hvert sem við þurft-
um að fara, í Ísaksskóla, í ballett og
aðra þá tómstundaiðju sem við hnát-
urnar tókum þátt í. Ragnheiður Sara
á tvö yngri systkini, Kristin Má og
Ólöfu Láru. Kiddi er jafn gamall syst-
ur minni Margréti, þ.e. þremur árum
yngi en við og drusluðumst við því
með þau með okkur eins og við höfð-
um tíma til. Lóa er níu árum yngri og
var því heilmikið sport að fá að passa
hana. Ég fékk að vera í vist að passa
hana eitt sumar, þegar Ragnheiður
Sara fór í sveit norður í land. Það
sumar skein sól í heiði mest allt sum-
arið og Lára því oft í sólbaði. Ég
hugsaði þá oft með sjálfri mér, að mig
langaði að verða svona flott kona þeg-
ar ég yrði stór, en Lára var einstak-
lega glæsileg kona, dökk á brún og
brá, og sérstaklega myndarleg hús-
móðir sem heimili hennar og sum-
arbústaður í Borgarfirði hafa borið
glöggt vitni um.
Árin liðu hratt við leik og nám.
Þegar við vinkonurnar urðum gjaf-
vaxta ákváðu feður okkar að við
skyldum fara til Sviss í eitt ár til að
læra frönsku og undirbúa okkur und-
ir lífið. Ég átti þá kærasta, Björn
Guðmundsson, sem síðar varð mað-
urinn minn. Honum var strax tekið
sem syni inn á heimili Láru og Haf-
steins og varð hann trúnaðarvinur
þeirra til æviloka.
Það er svo margs að minnast en að
leiðarlokum þá viljum við hjónin
þakka Láru fyrir allt það sem hún var
okkur. Ég bið góðan guð að halda
verndarhendi yfir ástkærri vinkonu
minni sem nú kveður móður sína og
lokar dyrunum á kynslóð foreldra
okkar. Megi hann gefa henni styrk til
að takast á við öll þau verkefni sem
bíða hennar.
Lífið tekur og lífið gefur, lítill Ingvi
Hrafn mun nú lýsa upp tilveru ykkar.
Við Bjössi sendum ykkur öllum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Helga Lára.
Lára var mér alltaf svo góð, alveg
frá fyrsta degi. Dóttir hennar hún
Lóa kynnti mig fyrir henni fyrir utan
Kvennaskólann. Lára sat inni í bíl
sínum og var að sækja Lóu sína í
skólann og keyra hana heim. Hún
bauð mig strax velkomna í bílinn og
bauð mér heim með þeim í kaffi. Ég
þáði boðið og hef tengst þeim mæðg-
um síðan. En síðan eru liðin 30 ár.
Fyrst kynntist ég allri umgjörðinni
á lífi Láru og síðan einnig innihald-
inu. Umgjörðin var elegans og þokki.
Húsið var stórt á tveimur hæðum
með járngirtu fallega útskornu hliði,
stórum garði og fallegri heimreið.
Innandyra var allt í röð og reglu.
Dýrindis teppi á gólfum, tignarleg
málverk á veggjum, skrifstofa fyrir
húsbóndann og eldhúsið fullt af mat.
En það sem situr eftir í minningunni
var andrúmsloftið sem Lára skapaði
á sínu eigin heimili en þar ríkti ró og
friður. Svo fullkominn friður.
Ég fann strax að heimilið og fjöl-
skyldan togaði í mig eins og segull.
Ég nánast flutti inn. Fyrir mig var
þetta yndislegur griðastaður. Ég og
Lóa dóttir Láru vorum óaðskiljanleg-
ar. Lára tók mér eins og stjúpdóttur.
Ég var alltaf velkomin, alltaf. Hún
bar í okkur roast beef með remúlaði
sem hún af sinni einskæru natni var
búin að bardúsa við áður en við kom-
um úr skólanum. Ég er nú alveg viss
um að það voru nú ekki margir nem-
endur í þá daga, fyrir þrjátíu árum,
sem borðuðu roast beef og remúlaði í
nónkaffinu. En það gerðum við. Fyrir
mig var þetta ævintýri og ég naut
hverrar mínútu.
Lára var há, tignarleg og mjög
myndarlega kona. Elegans gustaði af
henni og hún hafði alltaf nóg að gera.
Vildi hafa allt tipp topp og hélt flottar
veislur þar sem ekkert var til sparað.
Lára tók húsmóðurhlutverkið alvar-
lega og hugsaði vel um börnin og
Hafstein sinn. Henni var mjög um-
hugað um velferð Kidda sonar síns
sem er þroskaheftur. Var vakin og
sofin yfir líðan hans. Kiddi var eldri
en við unglingarnir, hár og myndar-
legur maður eins og mamma sín og
hún leyfði honum að vera einn af okk-
ur þegar hann var á staðnum. Lára
sagði mér að hún hefði svo miklar
áhyggjur af því ef hún færi á undan
Kidda sínum. En ég veit að systurnar
munu hugsa vel um Kidda núna.
Borgarfjörðurinn og Lára eru eitt í
minningunni. Þar er sumarbústaður
fjölskyldunnar við Langá. Þangað
komu erlendir tignargestir til að
veiða lax. Þar var ráðskona sem eld-
aði og sá um heimilishaldið. En sú
sem stjórnaði öllu batteríinu var
Lára sjálf. Það var hún sem hugsaði
um öll smáatriðin og var potturinn og
pannan í öllu. Í veiðibústaðnum var
sérsvefnálma sem var lokuð. Þar ríkti
ró og friður. Þar voru amerísk rúm og
allt í stíl, gluggatjöld, rúmteppi og
púðar. Allt svo smekklegt og úthugs-
að. Land Roverinn var órjúfanleg
eining í veiðilandinu. Á honum hoss-
uðumst við Lóa í alls konar sendiferð-
ir fyrir Láru. Í Borgarfirðinum elsk-
aði Lára að vera. Þangað kom
Hafsteinn fljúgandi á sinni flugvél
með viðskiptavinina. Hátt setta er-
lenda forstjóra stórfyrirtækja til að
njóta fegurðarinnar, kyrrðarinnar og
allrar veiðinnar. Þarna hélt fjölskyld-
an til meira og minna allt sumarið. Og
þarna leið öllum vel.
Á miðjum aldri byrjaði Lára í
námi. Ég dáðist að henni. Hún tók
stúdentspróf sama ár og Lóa og síðan
lá leið hennar í Kennaraháskólann og
þaðan lauk hún kennaraprófi. Þvílík-
ur dugnaður og elja. Hún gerðist svo
kennari í Hlíðaskóla og blómstraði í
kennarastarfinu.
Lára hefur nokkrum sinnum
breytt um stefnu í lífinu. Hún beygði
og hóf námið. Og svo tók hún aðra
beygju þegar Hafsteinn lífsförunaut-
ur hennar dó. Enn aðra beygjuna tók
hún þegar hún kynntist honum
Gunnari. Og núna hefur hún tekið
stóru beygjuna sem við öll tökum í
lokin, þegar við kveðjum.
Elsku Lára, hvíl í friði og takk fyrir
allt.
Hanna Birna.
Kveðja frá fyrrverandi sam-
kennurum í Hlíðaskóla
Strjál eru laufin
í loftsölum trjánna
blika, hrapa
í haustkaldri ró.
Virðist þó skammt
síðan við mér skein
græn angan
af opnu brumi.
(Snorri Hjartarson.)
Góð kona er gengin, sómakonan
Lára Hansdóttir er nú kvödd hinstu
kveðju. Okkur er ljúft og skylt að
minnast hennar nokkrum orðum.
Lára hóf kennslustörf í Hlíðaskóla
þegar hún hafði komið eigin börnum
á legg og helgaði honum alla sína
starfskrafta. Skólanum var mikill
akkur í að fá Láru til starfa, hún var
farsæll kennari og vann störf sín af
alúð og samviskusemi. Hún bar hag
nemenda sinna fyrir brjósti sem
væru þeir hennar eigin börn. Lára
hvatti nemendur sína í námi og lagði
áherslu á góða hegðun og vönduð
vinnubrögð. Nemendur skynjuðu
væntumþykju hennar og mátu hana
að verðleikum, hún átti virðingu
þeirra og hlýhug. Lára hafði faglegan
metnað fyrir hönd skólans og sinnti
störfum sínum af áhuga og eldmóði
sem smitaði út frá sér. Við sem unn-
um með henni nutum góðs af ferða-
lögum hennar erlendis, þaðan kom
hún ætíð hlaðin námsgögnum og
fræðiritum og dreifði á meðal okkar.
Hún tók virkan þátt í félagslífi skól-
ans og var um tíma í stjórn starfs-
mannafélagsins. Þar líkt og í kennsl-
unni nutu starfskraftar hennar sín
vel. Við minnumst þess með hlýhug
þegar okkur var boðið í sælureit fjöl-
skyldunnar við Langá á Mýrum. Sú
ferð var ógleymanleg, enda kunni
Lára öðrum betur þá list að taka vel á
móti gestum.
Að leiðarlokum viljum við þakka
Láru Hansdóttur fyrir góð kynni og
óeigingjarnt starf í þágu skólans.
Fjölskyldu hennar vottum við okkar
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Samkennarar í Hlíðaskóla.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
HJALTI BJÖRNSSON,
Tröllaborgum 23,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir laugardaginn
12. mars.
Sigurlín Helgadóttir,
Birgir Hjaltason, Bjarndís Sumarliðadóttir,
Helgi Hjaltason, Guðrún Stefánsdóttir,
Björn Hjaltason,
Kolbrún Hjaltadóttir Lowell, John Lowell,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginkona mín og besti vinur, móðir
okkar, dóttir, systir og tengdadóttir,
HELGA BJÖRG SVANSDÓTTIR
musíkþerapisti,
Malarási 15,
lést sunnudaginn 13. mars.
Útför fer fram frá Langholtskirkju föstudaginn
18. mars kl. 13.00.
Árni Stefánsson,
Heiðar Már Árnason,
Una Svava Árnadóttir
Svanur Ingvason, Rán Einarsdóttir,
Harpa Rut Svansdóttir,
Stefán Tyrfingsson, María Erla Friðsteinsdóttir.