Morgunblaðið - 29.03.2005, Síða 21

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. MARS 2005 21
MÉR vitanlega hefur aldrei fyrr
verið staðið ófaglega að ráðningu
fréttastjóra útvarpsins. Þegar Jón
Magnússon féll skyndilega frá í
ársbyrjun 1968 sóttum við Ívar
Guðmundsson um starfið. Fyrst
var Ívar ráðinn og þegar hann
gekk svo frá starfinu var ég ráðin.
Við vorum bæði fagmenn. Hann
eldri og reyndari, hafði starfað sem
blaðamaður og blaðafulltrúi árum
saman. Ég hafði starfað fyrst sem
blaðamaður í tæp fimm ár, síðan
sem fréttamaður útvarps í átján ár
og var varafréttastjóri þegar Jón
féll frá. Þegar ég hætti störfum um
áramótin ’86–’87 var þáverandi
varafréttastjóri, Kári Jónasson,
ráðinn fréttastjóri.
Fyrir hálfu ári hætti
hann í því starfi. Þá
tók við Friðrik Páll
Jónsson sem hafði
verið varafréttastjóri í
18 ár en starfað á
fréttastofunni í 28 ár.
Við erum öll fagmenn.
Í mínum huga felst
fagmennska í mennt-
un, reynslu og þekk-
ingu í tilteknu fagi.
Faðir minn kenndi
mörgum iðn rafvirkja.
Ungir menn komu
sem sveinar til hans
að læra iðn, fag, verk-
legt og bóklegt í nokk-
ur ár. Svo urðu þeir
meistarar, fagmenn. Faðir minn
hefði aldrei ruglað saman læri-
sveini og meistara. Hvernig hefði
hann þá getað rekið traust og
virðulegt fyrirtæki áratugum sam-
an?
Hálfu ári eftir að Kári Jónasson
hætti var starf fréttastjóra auglýst.
Tíu manns sækja um starfið. Sá
lakasti þeirra er talinn bestur og
ráðinn í starfið. Í fyrsta sinn er
ráðning í starf fréttastjóra útvarps
ófagleg. Ég varð því andaktug þeg-
ar ég heyrði menntamálaráðherra
segja í sjónvarpi að þessi ráðning
hefði verið fagleg. Við skiljum orð-
ið ekki sama skilningi.
Þessi ráðning er fjarstæðukennd.
Fyrst er lögð ærin vinna og fyr-
irhöfn í að meta hæfni umsækj-
enda. Þeir teljast allir hæfir. Svo
eru sumir hæfari og fimm hæfastir.
Útvarpsstjóri lætur eins og hann
heyri ekki þessa niðurstöðu. Fólkið
sem vann alla þessa vinnu er haft
að fíflum. Tveir fulltrúar rík-
isstjórnarflokkanna, mennta-
málaráðherra og fulltrúi Fram-
sóknarflokksins í útvarpsráði hafa
keppst við að lýsa útvarpsráð úrelt,
enda eru vinnubrögð þess öllum
kunn. Útvarpsstjóri segir þetta ráð
hins vegar marktækast af öllu.
Fréttastofan er lífakkeri út-
varpsins. Atlaga Framsókn-
arflokksins að sjálfstæði hennar og
þar með því hlutverki að flytja
hlustendum faglega unnar fréttir
og fréttaskýringar, ómengaðar af
öllum annarlegum sjónarmiðum,
ber ekki vott um mikið siðvit. Vill
flokkurinn ekki stuðla að lýðræð-
islegum umræðum í samfélaginu?
Hvernig ber að skilja að flokkurinn
reynir að niðurlægja og lítilsvirða
frábæra starfsmenn fréttastof-
unnar? Hvaðan kemur þeim sem
ráða hér ferð Framsóknarflokksins
vald til þess að gera slíka atlögu?
Frá kjósendum? Er þetta stefna
sem sómakærir framsóknarkjós-
endur vilja að sé mörkuð gagnvart
útvarpinu? Öðruvísi mér áður brá.
Það var ráðherra flokksins, Vil-
hjálmur Hjálmarsson, sem tók af
skarið og tók fyrstu skóflustung-
una að fyrsta og eina útvarpshúsi
Íslendinga. Hvernig má það vera
að þessi sami flokkur telji nú lak-
asta umsækjandann um frétta-
stjórastarfið fullgóðan í lýðinn? Er
það stefna flokksins að hafa skuli
að engu reynslu, menntun, trú-
mennsku og fagmennsku þegar
ráðið er í ábyrgðarstöður? Er það
stefna flokksins að þegar menn
hafa öðlast fagmennsku með ára-
tuga starfi séu þeir orðnir gamlir
og úreltir? Skýtur það ekki skökku
við þar sem flokkurinn hefur núna
fengið forsætisráðherra sem vissu-
lega og óumdeilanlega er fagmaður
í pólitík með umfangsmikla
reynslu, að vísu orðinn fimmtugur,
en fjarri því að vera gamall eða úr-
eltur?
Fylgdi útvarpsstjóri kannski
ekki neinni stefnu
þegar hann sagði að
mál væri að yngja upp
á fréttastofunni?
Fréttastofan næði svo
illa til unga fólksins.
Hver skilur þetta?
Auglýst er eftir
fréttastjóra, ritstjóra
frétta. Síðan kemur
útvarpsstjóri og segir
að fréttastjóri eigi
fremur að stjórna
fjármálum og rekstri
en fréttum. Þegar ráð-
inn var á sínum tíma
viðbótaryfirmaður á
fréttadeild, Bogi
Ágústsson sem líka er
fagmaður í fréttum,
var það meðal annars til sjá um
rekstur og fjármál, svo að frétta-
stjórarnir gætu einbeitt sér að sínu
fréttastjórastarfi. Hvað á sölu- og
markaðsstjóri að gera í stól frétta-
stjóra? Er verið að gera bakara að
smið?
Mér vitanlega hefur útvarps-
stjóri aldrei fyrr snúist opinberlega
gegn starfsfólki og gert lítið úr
störfum þess. Aldrei fyrr hafa 93%
á um 200 manna fundi starfsmanna
samþykkt vantraust á útvarps-
stjóra – sem jafngildir nokkurs
konar pereati. Fjarri fer því að
ekki hafi heyrst bæði hósti og
stuna í þessari stofnun, hún hefur
ekki verið staður friðsældar, enda
lifandi allan sólarhringinn. Aldrei
fyrr mér vitanlega hefur hins vegar
stjórnandinn, útvarpsstjórinn, stað-
ið einn á skeri andspænis starfs-
fólkinu. Hver kom honum á ein-
manalegt skerið?
Þegar skjólstæðingur stjórn-
málaflokks er ráðinn í starf frétta-
stjóra almannaútvarps er hann tor-
tryggilegur í starfi í augum
kjósenda annarra flokka og líka í
augum okkar munaðarleysingjanna
í íslenskri flokkapólitík. Það skiptir
auðvitað engu máli hvort skjól-
stæðingurinn er flokksbundinn eð-
ur ei – hann er ráðinn í skjóli
flokks. Hvernig er þá hægt að
treysta því að viðkomandi standi
fast á sjálfstæði og frelsi fréttastof-
unnar, sé ekki handbendi eða þý
flokksins sem veitti honum skjólið?
Er ekki sá sem er ráðinn fyrir til-
stuðlan flokks óhjákvæmilega
ánetjaður honum? Flokka-
málgögnin dóu. Hver vill flokka-
fréttastofu?
Útvarpið er merk og mikilvæg
stofnun sem væntanlega lifir af í
tilfallandi og tímabundnum valda-
stríðum. Útvarpið gegnir hlutverki
sem engin önnur stofnun rækir,
það er þjónustustofnun fyrir al-
menning, húsbændur eru hlust-
endur alls staðar þar sem menn
geta hlustað á íslensku. Þau miklu
viðbrögð og umræður sem hafa
orðið um hina fjarstæðukenndu
fréttastjóraráðningu hljóta að vera
uppörvun fyrir starfsfólkið, sýna
því að það starfar ekki í tómarúmi
fyrir daufum eyrum, heldur heyr-
andi hlustendur.
Um fag-
mennsku
Margrét Indriðadóttir
skrifar um ráðningu frétta-
stjóra útvarpsins
’Í mínum huga felstfagmennska í mennt-
un, reynslu og þekk-
ingu í tilteknu fagi.‘
Höfundur er fyrrverandi fréttastjóri
útvarpsins.
Margrét
Indriðadóttir
hafa hoppað á rétta hillu. Ég held að ungt fólki eigi að
fara í flugnám ef það hefur áhuga. Þetta er sérstök at-
vinna og þegar menn starfa hjá félagi eins og Atlanta
með rekstur um allan heim verður fjölskyldulífið nátt-
úrlega einnig með sérstöku sniði. Úthaldið er þrjár vik-
ur og síðan álíka langt frí en þeir sem starfa hjá ís-
lensku áætlunarfélögunum geta í flestum tilvikum sofið
heima hjá sér á nóttunni. En það er uppgangur í fluginu
núna og atvinnutækifærin fyrir hendi svo ef menn hafa
áhuga er öllu óhætt.“
unnar úr fyrirtækinu og hann segist tilbúinn að láta
eina B747-breiðþotu í safnið á Akureyri. Vandamálið sé
bæði plássið sem hún þarf á flugvallarstæðunum og hitt
að það kosti talsvert að halda slíkri vél við þótt henni
verði ekki flogið.
Hoppaði á rétta hillu
Í lokin má spyrja þeirrar sígildu spurningar hvort
hann myndi leggja út á flugbrautina ef hann mætti velja
á ný sem ungur maður í dag og hvort hann gæti ráðlagt
ungu fólki að leggja fyrir sig flug:
„Já, ég held það og þegar ég horfi til baka tel ég mig
r líka við
hefur
r. Og
ður er
ða vel í
em
við höld-
ið
ms-
“ segir
nn og
ungu
n það við-
Arn-
anda af
ru
ri flokk-
kkinn.
m flokk
ög á
dast
eða nið-
komnir
maður
óð-
a í flug-
nn um
Íslands
nn huga
um.
mi,
a landið
þekki
Tryggva
fluginu
flýta
ma til að
ira og
hálend-
landi
hef líka
alasíu.
heims-
verið í
ktfluginu
eru 44.“
u. Arn-
verði
það.
mætt
ík-
Við höf-
lugvell-
a svæði
luta
r hafa oft
a. Tölur
m og
iður. Það
ngur
rðið lok-
na. „Við
nú er
m. Það er
og við
u flug-
varð-
gær
ni til
gsög-
Atlanta lauk flugstjóraferlinum með Kúbuferð
ð
Arn-
ann-
gs-
Morgunblaðið/RAX
Arngrímur Jóhannsson í flugstjórasætinu í Boeing 747-breiðþotu Atlanta og Gunnar sonur hans hægra megin.
Morgunblaðið/RAX
Arngrímur Jóhannsson er hér í aðflugi á Akureyrarflugvelli á renniflugu sinni með íslenska fánanum. Þessari
flugvél flaug Arngrímur fyrst á ferli sínum þegar hann hóf flugnám fyrir meira en fimmtíu árum.
joto@mbl.is
ÝMSAR sögur hafa verið sagðar um Arngrím. Þær
hafa varðveist hjá fjölskyldu og vinum og hér á
eftir lýsir Ragnheiður, dóttir hans, nokkrum atvik-
um sem hún man sérstaklega eftir þegar hún var
beðin að rifja upp sögur:
Óþarfa spurningar
Pabbi hefur lag á að fá mann sjálfan til að leysa
úr vandamálum í stað þess að rétta manni lausn-
irnar fyrirhafnarlaust. Ég fann mikið fyrir þessu
þegar ég var að fljúga mínar fyrstu ferðir sem
flugnemandi og átti það til að vera sífellt að
spyrja: „Pabbi, er þetta ekki rétt svona? – pabbi,
er þetta ekki rétt leið“ – „pabbi, á ég ekki alveg
örugglega að svara …“ – Ég reyndi að fá hann til
að staðfesta allt sem ég gerði, en svo eftir að vera
búin að láta rigna yfir hann spurningum leit ég á
hann þar sem hann sat í rólyndi sínu, skælbros-
andi, oft syngjandi, flautandi eða trallandi, alls
ekki á þeim buxunum að svara einni einustu spurn-
ingu … vegna þess að „maður á ekkert að vera að
spyrja að einhverju sem maður veit“.
Arngrímur sjálfur …
Eitt sinn sem oftar vorum við að koma fljúgandi
frá Spáni á Tri-Star-vélinni sem var fyrsta far-
þegavélin sem við flugum saman. Þetta var í lok
nóvember og veðurspáin fyrir Keflavík var ekki
upp á marga fiska, við vorum búin að fylgjast með
veðrinu allan daginn og þegar leið á kvöldið – við
að nálgast Ísland – fór veðrið versnandi með
hverri veðurathuguninni sem við hlustuðum á og
var orðið hið versta þegar við komum að Íslands-
ströndum. Það var á mörkunum að við þyrftum að
snúa frá Íslandi og lenda á varavellinum. Ég var
farin að ókyrrast heldur í mínu sæti, gamal-
kunnum spurningum farið að rigna yfir pabba, sem
tók á þessu eins og öðru sem að höndum ber; af
hinu mesta rólyndi.
Í aðfluginu buldi á okkur alkunn Íslandslægð
með öllu tilheyrandi, hífandi roki, rigningu og mik-
illi ókyrrð, vélin hentist til og frá. Pabbi var hinn
rólegasti, raulaði lítið lag og „smurði“ vélinni inn
eins og ekkert væri. Fólk hafði orð á því eftir lend-
inguna að hafa aldrei lent í slíku fyrr en hafði þó
þá vissu allan tímann að það væri í góðum höndum
þar sem Arngrímur sjálfur væri við stjórnvölinn.
Pabbi, hliðið …
Eitt sinn var pabbi að heimsækja vin sinn í veiði,
ásamt Gussa bróður (Gunnari), sem þá var bara
polli, á lítilli tveggja sæta vél sem pabbi átti hlut í.
Pabbi sat í aftursætinu og Gussi í framsætinu. Eft-
ir að vera búnir að leika sér í dágóða stund, leika
alls konar listir og tilheyrandi, ætluðu þeir að
halda aftur í bæinn en pabbi ákvað þó að taka
smásprell í lokin og flaug samhliða jeppanum hjá
vini sínum og fór að lokum fram fyrir hann til að
stríða honum svolítið. Allt í einu kallar Gussi, sem
er nú reyndar frekar rólegur sjálfur: „Pabbi …
pabbi … pabbi þú verður að hækka flugið, hliðið er
lokað!“
Rólegur á hverju sem gengur