Morgunblaðið - 08.06.2005, Síða 36

36 MIÐVIKUDAGUR 8. JÚNÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Lögmál lífsins er
dauðinn, en samt kem-
ur hann ávallt óvænt og
menn setur hljóða, þó
hann hafi boðað komu
sína.
Þótt dauðinn geti
verið líkn fyrir suma og
léttir aðstandendum þeirra, þá eru
áhrif hans „sorg“ og við sem eftir er-
um förum að fara yfir þær stundir er
við áttum með þeim látnu.
Við getum orðið angurvær, reið,
þakklát og skilningsvana, en „hann“
er tvímælalaust lögmál lífsins er við
öll verðum að lúta.
Blómin hvert á fætur öðru,
fölna og falla í lífi hörðu,
dauðinn spyr ekki um aldur
né drauma, drottnar einvaldur.
Sjáandi mönnum er lífið unaður,
látleysi ríkir, lítill er munaður,
á mælikvarða manns í dag,
sérhver unir sínum hag.
(B. Hrafnar.)
Fyrir u.þ.b. 13 árum var ég tíma-
bundið búandi og starfandi á gisti-
heimilinu Egilsborg í Reykjavík, með
syni mína (f.́80 og 8́6). Starf mitt fólst
meðal annars í því að taka á móti
pöntunum og einn daginn var hringt
og karlmaður spurði um langdvalar-
herbergi, sem oftast var einn mán-
uður. Það var til, en hvernig sem á því
stóð, þá gengum við frá leigusamn-
ingnum í þessu símtali, þannig; að
hann mátti borga seinna.
Venjan var að greiða leiguna við af-
hendingu lykilsins, en ég tók mér það
bessaleyfi að hafa þennan háttinn á
og mun ég aldrei sjá eftir því. Hann
kom og man ég hvað mér fannst hann
flottur og fyrirmannlegur og um leið
svo umkomulaus og einmana.
Hann var kurteis og með þetta tví-
ræða bros sem ég heillaðist af. Öll
framkoma hans og fas bar vott um að
þarna væri mjög sérstakur maður á
ferð.
Hann var svo fallegur, góðlegur og
glettinn, en yfir honum var dulinn
skuggi er gerði mig enn forvitnari um
hann.
Þetta var Gunnar Gunnarsson.
Nokkrum dögum eftir að hann
flutti inn var ég í fríi, stödd í Breið-
holti hjá móður minni, þegar hringt
var frá gistiheimilinu og ég beðin um
að koma með hraði.
Ég keyrði á „mega“hraða niður
eftir og skemmtu synir mínir sér vel
og voru stoltir af henni mömmu fyrir
þennan líka hraðaksturinn.
Er við komum var allt fullt af
sjúkraliði og læknir og mikið írafár.
Hvað hafði gerst? Ég fékk fljótt að
vita það: Uppáhaldsgesturinn minn
vildi ekki lifa lengur, en á síðustu
stundu áttaði hann sig á því að það er
sama hvernig allt veltur og fer, þá er
lífið dásamlegt. Er verið var að bera
hann niður horfði hann í augu mín og
sagði: „Fyrirgefðu.“ (Við höfðum lítið
sem ekkert talað saman, en ég skildi
hvað hann átti við og magnaði það álit
mitt á honum).
GUNNAR
GUNNARSSON
✝ Gunnar Gunn-arsson fæddist í
Reykjavík 18. nóv-
ember 1956. Hann
lést 28. maí síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Bústaða-
kirkju 7. júní.
Ég stóð eftir algjör-
lega lömuð og skiln-
ingsvana, vissi ekkert
hvert farið yrði með
hann, gat engan spurt
því ég þekkti hann ekk-
ert. Einhvern veginn
fannst mér ég verða að
finna hann.
Auðvitað var það
mitt verk að ganga frá
herberginu og pakka
dótinu hans, sem ekki
var mikið.
Eigendur gistiheim-
ilisins vildu halda því
þar til leigan yrði
greidd, ég sagði ekkert við því heldur
setti það í geymslu og fór í það að
hafa uppi á honum.
Ég þurfti að hafa dálítið fyrir því,
en það hafðist, hann var á sjúkrahúsi.
Ég hringdi og spurði hvort ég mætti
koma og var það í lagi.
Ég hitti hann, sagði honum frá
dótinu og spurði hvort hann vildi ekki
fá það til sín og hann svaraði: „Bara
þetta persónulega og frakkann.“
Daginn eftir laumaði ég dótinu út,
fór með það til hans og upp frá því
urðum við vinir og er ég segi „vinir“,
þá meina ég „vinir“! Þar bar aldrei
skugga á og ég elskaði að hlusta á
hann segja sögur úr lífi sínu.
Ef ég var ekki í keng af hlátri, var
ég gapandi af undrun og ég þreyttist
aldrei á að hlusta á hann.
Hann var perla! Hann sagði mér
frá þegar hann og kartöflubóndi, vin-
ur hans úr Þykkvabænum, lögðu
vörubíl í Lækjargötunni, hlöðnum
kartöflum bóndans og seldu á rétt-
látu verði. Bóndinn var að mótmæla
álagningu kaupmanna á kartöflum
og voru þeir ekki par hrifnir af þess-
um sölumönnum og stoppuðu þetta
með látum.
Hann sagði mér frá því er fjöl-
skylda hans flutti til Svíþjóðar (minn-
ir mig) og einn daginn var ákveðið að
fara á ströndina. Mamman, börn og
farangur fóru með strætó, en pabb-
inn á skellinöðru sem hann átti og var
afar stoltur af.
Það var smábrekka frá húsinu
þeirra niður á götu og þar var strætó-
stoppistöð. Þau voru komin í vagninn
og pabbinn á hjólið (og það er eins og
mig minni að hann hafi sagt hann
hafa haft flugmannaleðurhúfu), lét
það renna niður brekkuna og það
rann út á götu og svo bara stopp. Fór
ekki lengra, fór ekki í gang! Strák-
arnir, synir hans, stóðu aftast í vagn-
inum og veifuðu voða sætt og sak-
laust til pabba sem horfði á eftir
vagninum og skildi ekki hvað var að
gerast.
En það vissu „pottormarnir“ hans.
Þeir voru, þótt ungir væru (man ekki
hvað hann sagði, kannski um ferm-
ingu), komnir á fullt í „business“ og
höfðu selt eitthvert mikilvægt stykki
úr hjólinu sem gerði það að verkum
að það fór ekki í gang.
Hann sýndi mér myndir og sagði
mér frá dætrum sínum, sem hann var
svo stoltur af. En af einhverjum fá-
ránlegum ástæðum (að mínu mati)
vildu þær lítið sem ekkert samband
hafa við hann.
Þær bjuggu/búa í Ástralíu að mig
minnir og þeirra vegna vona ég að sá
tími komi að þær átti sig á „hver og
hvað“ faðir þeirra í raun var. Því
„Gunni Gunn“ var með eindæmum
merkur maður og ég er meira en
þakklát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast honum.
Synir mínir dáðu hann takmarka-
laust og hann kætti dóttur mína.
Já, það er óhætt að segja að hann
var einstakur í sinni röð og þegar
Gayle vinkona mín hringdi til að láta
mig vita, var mér brugðið.
Ekki fyrir það að ég hafi ekki vitað
að hverju dró, heldur því að á sínum
tíma gaf ég honum það loforð að vera
nálæg er að endalokum kæmi.
Og ég er miður mín, kemst ekki
einu sinni til að vera við útför hans,
vegna þess að ég er búsett í Dan-
mörku.
Þessi skrif mín eru hinsta kveðja
og það er erfitt að skrifa hana, svo
sár er dauðinn, sem liggur fyrir okk-
ur öllum. Minningar mínar um
Gunna Gunn eru margar og allar
góðar, en þó er ein sem ber hæst:
Jordgobber!
Samúðarkveðja til vina og vanda-
manna. Góður Guð vaki yfir okkur
öllum.
Mér finnst hún
svo undarleg
fegurðin bláa
sem leiftrar
svo mjúk
í mikilli fjarlægð.
Mér finnst hún
svo þægileg
vinaleg aldan
sem gutlar
í svarta
sandinum heima.
Mér finnst hún
svo falleg
veröldin víða
og fallegur
finnst mér
kletturinn „Thule“
(B. Hrafnar.)
Bryndís B. Guðbjartsdóttir.
Við vorum vön gustinum sem á
okkur skall þegar Gunni Gunn, eða
Gunni kokkur, kíkti við. Dökkhærð-
ur, fremur lágvaxinn og grannur en
það var ekkert verið að læðast og
pukrast, ekki hans stíll.
Glaðlegur og umhyggjusamur
drengur sem forðaðist að trítla í ann-
arra fótspor, fór heldur ótroðnar
slóðir, stundum svolítið ójafnar, hef-
ur nú kvatt.
Gunni var svo sannarlega einn af
máttarstólpum samfélagsins, fór oft
mikinn og var atvinnuskapandi.
Margir ríkisstarfsmenn, starfsfólk
athvarfa og félaga hafa leiðbeint hon-
um, og fengið leiðbeiningar, enda
stundum ekki vanþörf á.
Það er mikill missir þegar fólk sem
gefur lífinu lit og lætur í ljós sínar
skoðanir kveður, sérstaklega þegar
seinni hálfleikur á rétt að vera að
hefjast.
Þegar Vin, eitt athvarfa Rauða
kross Íslands, var nýstofnað fyrir 13
árum, fór Gunni Gunn að venja kom-
ur sínar þangað.
Gestir Vinjar nutu svo sannarlega
kunnáttu Gunna í matargerð, lærður
kokkurinn sá um matinn fyrstu jólin.
Framborinn sem á fínasta veitinga-
húsi og bragðið eftir því. Hinir svo-
kölluðu Cabaré-diskar voru eftirsótt-
ir í hádeginu. Þó voru á þeim
afgangar og bara það sem til var í ís-
skápnum en snillingar gera gott úr
litlu.
Þó að Gunni væri oftast hinn
snyrtilegasti og flinkur kokkur, var
hann ekki mjög flinkur að halda
heimili. Átti það til að bjóða full
mörgum í heimsókn, í gleðskap og
fögnuð við minni fögnuð nágranna.
Missti íbúðina og var húsnæðislaus á
tímabili eftir það. Þá var nú ekki
reglusamt líferni efst á blaði en hvað
gerir maður við svoleiðis aðstæður,
blankur og á hvergi heima?
Kraftinn vantaði þó ekki og eljuna
og lífsins notið í botn. Stofnaði Gunni
stjórnmálaflokk, Lýðræðislega jafn-
aðarmannaflokkinn. Voru stefnumál
hans kynnt þar sem því var viðkomið
og blöð gefin út. Fá mál voru flokkn-
um og formanni hans óviðkomandi.
Hreyfðu þó skrifin við mörgum því
margt, ekki síst samfélagsmálin,
voru reifuð þannig að flestir voru
sammála um að hugmyndir Gunna
um betrumbætur væru býsna fram-
bærilegar. Allmörg tölublöð komu út
af Lýðræðislega jafnaðarmanna-
blaðinu en frekar hægt gekk þó að
smala í flokkinn.
Síðustu árin bjó Gunni Gunn að
Miklubraut 20 þar sem Samhjálp
hefur haldið úti stoðbýli með miklum
myndarskap.
Það kom berlega í ljós að þegar
menn hafa fast húsnæði, sitt her-
bergi og eigin muni, þá kemst jafn-
vægi á hugann. En líkaminn var orð-
inn lélegur og eldurinn var ekki eins
magnaður og áður hjá þessum eld-
huga þessa síðustu mánuði.
Kokkurinn fór hægar yfir en oftast
áður. Heilsan ekki góð en æðrulaus
rölti hann um bæinn og heilsaði upp á
vini og kunningja.
Um leið og við vottum dætrum
Gunnars sem búa erlendis og fjöl-
skyldu hans okkar samúð, minnumst
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
LEGSTEINAR
Helluhrauni 10, 220 Hf. • sími 565 2566
Englasteinar
Ástkær sambýliskona mín og móðir okkar,
GUÐNÝ SKJÓLDAL KRISTJÁNSDÓTTIR,
Lindasíðu 2,
Akureyri,
lést mánudaginn 6. júní.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Ari Steinberg Árnason,
Eiríkur Helgason og
Garðar Helgason.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
JENSÍNA SVEINSDÓTTIR
frá Gillastöðum
í Reykhólasveit,
áður til heimilis að Austurbrún 6,
andaðist á Hrafnistu, Reykjavík, sunnudaginn
5. júní.
Hjörtur Hjartarson, Unnur Axelsdóttir,
Hermann Hjartarson, Edda Halldórsdóttir,
Kolbrún Hjartardóttir,
Helga Guðmundsdóttir,
Matthías Hjartarson,
Elísabet G. Hjartardóttir Rune, Allan Rune,
Sveingerður S. Hjartardóttir, Guðmundur Einarsson,
ömmubörn og langömmubörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
RÓSA EINARSDÓTTIR,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði sunnudaginn
5. júní sl.
Útförin verður gerð frá Garðakirkju þriðju-
daginn 14. júní kl. 13.00.
Dagný Guðmundsdóttir, Jón E. Ingólfsson,
Helga Bára Bragadóttir, Karl Elí Þorgeirsson,
Sigurjón G. Bragason, Sigrún Einarsdóttir,
Haukur Bragason, Hanna Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Móðir okkar og tengdamóðir
ÁSTA HARALDSDÓTTIR,
frá Garðshorni,
Vestmannaeyjum,
sem lést á Heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja
fimmtudaginn 2. júní, verður jarðsungin frá
Landakirkju laugardaginn 11. júní 14:00.
Magnús Bjarnason, Unnur Gígja Baldvinsdótir,
Ágústa Björk Bjarnadóttir, Anton Örn Kærnested,
Ásta Birna Bjarnadóttir
og fjölskyldur.
Maðurinn minn, faðir okkar, fósturfaðir og sonur,
ÁSKELL BJARNASON,
lést á heimili sínu í Danmörku mánudaginn 6. júní.
Katrín Guðmundsdóttir,
Halldóra Áskelsdóttir,
Aron Þór Sigurðsson,
Halldóra Áskelsdóttir.