Morgunblaðið - 09.07.2005, Page 38

38 LAUGARDAGUR 9. JÚLÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Hann afi var alltaf svo róleg-
ur og góður maður og vildi
manni alltaf það besta. Að
fara í veiðiferð með afa var
mjög gaman, því það var
áhugamál okkar beggja,
hvort sem við fórum upp í
Lón eða í Hofsá, og ef pabbi
var á sjó á veiðidegi fjölskyld-
unnar fór afi alltaf með okkur
bræðurna, ég gleymi því aldr-
ei elsku afi minn. Hann hvatti
mig í öllum íþróttum en þó
sérstaklega í fótboltanum. Þú
varst og ert enn besti afi sem
hægt er að hugsa sér, minn-
ingarnar um það sem við tveir
gerðum saman munu alltaf
hvíla í hjarta mínu.
Þinn afastrákur,
Sævar Knútur.
Elsku afi minn, ég á marg-
ar góðar minningar um sam-
verustundir okkar, eins og
það að við fórum nýlega í
fjallgöngu inn á Bergárdal,
við vorum vel nestaðir, en það
var mjög nauðsynlegt að okk-
ar mati, við sáum hreindýr og
foss. Svo fór ég nú í sum-
arbústað með ykkur ömmu,
það var mikið ævintýri og að
sulla í heitapottinum með þér
var mjög gaman.
Afa urru keyrir hratt yfir
stóra steina, það er sem ég
segi satt því er ekki að leyna.
Þinn afastrákur,
Egill Jón.
HINSTA KVEÐJA
✝ Egill Jónassonfæddist á Húsa-
vík 1. október 1944.
Hann lést laugar-
daginn 2. júlí síðast-
liðinn. Hann er son-
ur hjónanna Huldu
Þórhallsdóttur, f.
1921, og Jónasar
Egilssonar, f. 1923,
d. 1998. Egill er elst-
ur sex systkina, hin
eru: 1) Kristbjörg,
gift Sigmari P.
Mikaelssyni, 2)
Baldur Þórhallur,
kvæntur Margréti G. Einarsdótt-
ur, 3) Garðar, kvæntur Hildi Bald-
vinsdóttur, 4) Hörður, og 5) Hulda
Jóna, gift Rúnari Óskarssyni.
Egill kvæntist 6. nóvember 1968
Aðalheiði Sigríði Hannesdóttur
frá Höfn í Hornafirði, f. 18. nóv-
ember 1946. Foreldrar Aðalheiðar
minna mótornámskeiði Fiskifélags
Íslands 1963 og starfaði sem vél-
stjóri á bátum og smyrjari á milli-
landaskipum í nokkra mánuði að
því loknu. Árið 1964 stundaði Egill
nám við fiskvinnsluskólann Sta-
tens Lærebruk í Vardö í Noregi.
Hann hóf störf hjá Fiskiðjuveri
KASK á Hornafirði 10. janúar
1965, fyrst sem verkstjóri og síðar
sem yfirverkstjóri til ársins 1992.
Síðustu árin starfaði Egill sem um-
sjónarmaður niðurlagningar á síld
hjá Skinney-Þinganesi.
Egill tók virkan þátt í ýmsum fé-
lagsmálum og var m.a. félagi í
Lionsklúbbi Hornafjarðar í ára-
tugi. Þá gegndi Egill ýmsum trún-
aðarstörfum, var m.a. formaður
umhverfisnefndar Sveitarfé-
lagsins Hornafjarðar og fulltrúi
sveitarfélagsins í stjórn Heilbrigð-
iseftirlits Austurlands. Hann var
formaður Verkstjórafélags Aust-
urlands frá 1992 til dauðadags og
sat einnig í stjórn Verkstjórasam-
bands Íslands.
Útför Egils fer fram frá Hafnar-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
eru Sigurbjörg Þor-
leifsdóttir, f. 1918, og
Hannes Erasmusson,
f. 1915. Bróðir Aðal-
heiðar er Rögnvaldur
Hannesson. Synir
Egils og Aðalheiðar
eru Jónas, f. 1969, í
sambúð með Bryn-
hildi Hall, hún á tvær
dætur, Borgþór, f.
1974, kvæntur Örnu
Ásmundardóttur,
eiga þau einn son og
fyrir átti Aðalheiður
soninn Hannes Inga
Jónsson, f. 1967, sem Egill gekk í
föðurstað, hann er kvæntur Sig-
nýju Knútsdóttur, þau eiga þrjá
syni.
Egill ólst upp í foreldrahúsum á
Húsavík þar sem hann lauk venju-
bundnu skólanámi. Hann stundaði
sjómennsku um tíma og lauk
Lifðum saman æskuárin
ærsl og gleði, barnatárin,
vafin öll af ást og hlýju
áfanga að lífi nýju.
Enginn veit hver örlög hremma
öllum horfinn varstu snemma,
burt frá þeim sem bljúgir sakna,
biðja að þú megir vakna.
Lífið er af Guði gefið
gildir eins um hinsta skrefið,
saman því við bæn nú biðjum
brjótumst út úr sorgarviðjum.
Gakk þú frjáls til helgra heima,
hjörtu okkar minning geyma
margar stundir bjartar blíðar.
Bróðir hittumst aftur síðar.
(Baldur Jónasson.)
Kveðja,
systkini og móðir.
Það er stutt síðan ég fékk símtal frá
Agli. Hann var að bíða eftir kunningja
sínum og datt í hug að slá á þráðinn til
frænku sinnar í Reykjavík og spjalla
aðeins rétt á meðan hann beið. Þetta
er bara eitt af ótal mörgum símtölum
sem við áttum. Erindið þurfti ekki
alltaf að vera eitthvað sérstakt, bara
láta í sér heyra og athuga hvernig
gengi hjá mér og mínum. Þannig var
það svo oft, stutt og laggott en alltaf
jafn notalegt. Það eru ekki bara sím-
tölin góðu sem ylja mér núna þegar
ég hugsa til baka. Heimsóknirnar á
Grandaveginn í gegnum árin eru
óteljandi og það var ósjaldan sem
hann kíkti í kvöldkaffi þegar hann átti
erindi til Reykjavíkur, stundum einn
á ferð en oft með spúsu sína með sér.
Það voru líka mörg skiptin sem þau
Egill og Alla voru stödd í Reykjavík á
sama tíma og foreldrar mínir þegar
þau brugðu sér suður yfir heiðar frá
Húsavík. Nánast undantekningar-
laust hittumst við þá öll í morgun-
kaffi, einhver fór í bakaríið og þá var
sko ekkert verið að kaupa eintóma
hollustu.
Nú síðast 18. júní sátum við öll
saman, nú á nýjum stað við nýja borð-
stofuborðið heima hjá mér. Þetta var í
fyrsta skipti sem ég lagði á þetta borð
og ég man að ég hugsaði að hér ætt-
um við oft eftir að sitja og spjalla, rifja
upp gamlar vitleysur og skondin at-
vik. Við gátum endalaust hlegið að
sömu sögunum aftur og aftur sama
hvort það var upprifjun á „ellefufrétt-
unum“ eða öðru.
Ein af mínum fyrstu minningum
um Egil er þegar ég var lítil stelpa að
í hvert skipti sem við hittumst tók
hann í hönd mína, heilsaði mér kurt-
eislega en kreisti síðan höndina vel og
lengi. Þetta þótti mér alltaf jafn gam-
an og það var gott að finna traust og
hlýtt handtakið sem vakti líka hjá
mér svona mikla kátínu. Þannig hafa
okkar samskipti verið allar götur síð-
an. Þéttingsfast handtak og hlýtt
faðmlag í öll þessi ár.
Þórhalla Sólveig.
Man ég afl andans
í yfirbragði,
og ástina björtu,
er úr augum skein.
Var hún mér æ,
sem á vorum ali
grös in grænu
guðfögur sól.
(Jónas Hallgrímsson.)
Við skyndilegt, hörmulegt og
ótímabært fráfall Egils frænda míns
setur mig hljóðan. Dugnaðarforkur,
hraustmenni, máttarstólpi byggðar-
lags og fjölskyldu er hrifinn á brott.
Harmurinn rænir okkur orðum,
eins og Snorri lýsir í Sonatorreki
Eglu. En sorgin dregur líka fram
þann kærleik, sem við oft byrgjum
inni, leiðum hjá okkur eða látum
ógert að tjá hvert öðru í dagsins önn.
Það sem við sjaldnast sögðum þegar
færi gafst, en kann svo að verða um
seinan.
Það var stutt milli heimila okkar
frændfólks á bernskuárunum á Húsa-
vík og tvö sumur dvöldum við Egill
saman, ungir piltar við sveitastörf hjá
góðu frændfólki í Fagradal í Vopna-
firði. Egill var árinu eldri, stærri,
reyndari og vaskari og litla frænda
sínum haukur í horni. Svo skildi leiðir,
eins og vill verða, en alltaf fagnaðar-
fundir þegar færi gafst.
Ég minnist Egils eiginlega best
fyrir það hve hann var hjálpfús og
greiðvikinn öllum, sem til hans leit-
uðu, og þeir voru margir. Þannig líkt-
ist hann Jónasi föður sínum, en fáa
hef ég þekkt sem hafa verið jafn ós-
ínkir á tíma sinn og hjálpfúsir og þeir
feðgar, og reyndar frændfólk mitt allt
úr Árholti á Húsavík. Það er þessi
greiðvikni, fórnfýsi og gleði við að
hjálpa öðrum, sem yljar í minning-
unni.
Í suðurstofunni í Árholti hefur
Hulda frænka mín á hverju kvöldi
kveikt kertaljós við mynd og minn-
ingu Jónasar.
Nú er þar tvö ljós að tendra.
Ljós, sem eru táknræn fyrir það
hvernig þessir einlægu, fórnfúsu og
hjálpsömu feðgar, tendruðu með um-
hyggju sinni og hjálpfýsi ljós í hjört-
um allra, sem á vegi þeirra urðu.
Þessir mannkostir eru í senn minning
þeirra og arfleifð, – og boðskapur til
næstu kynslóða.
Bjarni Sigtryggsson,
New York.
Það er um margt merkilegt hvern-
ig leiðir liggja saman fólks í millum.
Við Egill Jónasson höfðum verið lít-
illega málkunnugir í mörg ár áður en
börnin okkar tvö, Borgþór sonur hans
og Arna dóttir mín, hófu búskap sam-
an. Það voru gæfuspor unga parsins
sem juku kynni okkar Egils. Sam-
fundum okkar fjölgaði eftir því sem
árin liðu og úr varð traust og góð vin-
átta. Hann kom býsna oft í heimsókn
til okkar í Árnanes, hvort heldur var
færandi hendi eftir vinnu með síld of-
an í túrhesta eða hafði hér viðkomu
eftir fuglaskoðun inni í sveit eða eftir
heimsókn á tind Ketillaugarfjalls
hvar Egill átti sín síðustu spor í þess-
um heimi. Oftar en ekki var lífsföru-
nautur hans með í för, sú mæta kona
Aðalheiður Hannesdóttir. Aldrei
skorti umræðuefnin og ávallt var nóg
í neftóbaksdósinni.
Egill var mannkostamaður, harð-
duglegur, ábyggilegur og traustur í
hverju því sem hann tók sér fyrir
hendur. Var annt um hag síns byggð-
arlags og þess vinnustaðar sem hann
starfaði við lengst af sinni starfsævi.
Ferill hans sem formaður Verkstjór-
afélags Austurlands var aðdáunar-
verður. Umfram allt var Egill þó fjöl-
skyldumaður og barnakarl af bestu
gerð.
Ég kveð góðan vin með trega og
færi fjölskyldu hans mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Ásmundur Gíslason.
Síminn hringir á laugardagskvöldi
og tilkynnt er sviplegt andlát Egils
Jónassonar, formanns Verkstjórafé-
lags Austurlands. Okkur félaga hans í
stjórninni og aðra setur hljóða við
þessa frétt. Það er enginn tilbúinn að
meðtaka þetta, þetta er allt of
snemmt, félagið okkar átti eftir að
njóta krafta hans miklu lengur.
Hann tilkynnti á aðalfundi okkar í
vor að hann væri tilbúinn að halda
áfram. En tveimur mánuðum síðar er
Egill allur og stórt skarð höggvið í
hópinn. Egill tók við formennsku í
Verkstjórafélaginu vorið 1992 og á
þeim tíma hefur félagið vaxið og fé-
lögum fjölgað ört. Sami hópurinn hef-
ur unnið með honum í stjórn og segir
það meira en mörg orð, það var gam-
an að vinna með honum. Egill var
stórhuga en raunsær maður og vildi
hag sinna félagsmanna sem mestan
og bestan og bera störf hans í þágu fé-
lagsins þess glöggt vitni. Hans mark-
mið var að ef ekki var hægt að „gera
hlutina myndarlega“, þá væri betra
að sleppa þeim. Það sést best á aðal-
fundum félagsins þar sem fé-
lagsmönnum og mökum þeirra hefur
verið boðið til kvöldverðar og
skemmtunar og síðan fjölskyldudag-
urinn á sumri hverju þar sem öll fjöl-
skyldan er boðin til grillveislu. Egill
sagði alltaf: „Félagarnir sjálfir eiga
félagið og þeir skulu njóta, það á ekki
að safna sjóðum.“
Það er sama hvar borið er niður, or-
lofsíbúðir félagsins í Reykjavík eða
leiga á sumarhúsi, allt skyldi þetta
vera vel úr garði gert þannig að allir
hefðu vellíðan og ánægju af.
Egill átti hugmynd að því að verð-
launa afburðanemendur í framhalds-
skólum fjórðungsins á vori hverju.
Hann var vakinn og sofinn í að hugsa
um hag félagsins og hvernig væri
hægt að ná inn nýjum félögum og
vekja athygli á félaginu. Ekki taldi
hann eftir sér ökuferðirnar um fjórð-
unginn ef þær gátu orðið til góðs, svo
við tölum nú ekki um stjórnarfundina
sem yfirleitt voru haldnir á Reyðar-
firði á laugardagsmorgnum og stjórn-
armenn á heimavelli mættu oftar en
ekki aðeins of seint, en Egill skrapp
þetta frá Höfn.
Hann hafði skýr markmið varðandi
framtíð félagsins á þeim uppgangs-
tímum sem framundan eru hér á
Austurlandi og var hann þegar farin
að vinna að þeim. Það verður að vera
markmið okkar sem eftir erum að
halda nafni Egils hátt á lofti og halda
ótrauð áfram veginn með minninguna
um góðan og tryggan félaga og for-
mann í veganesti.
Elsku Alla, hafðu hjartans þakkir
fyrir öll þessi ár, án þíns stuðnings
hefði hann ekki getað starfað með
okkur fyrir félagið.
Kæru aðstandendur, Aðalheiður,
synir og fjölskyldur og Hulda móðir
Egils, við viljum á þessari erfiðu
stundu votta ykkur okkar dýpstu
samúð. Eftir standa góðar minningar
sem við geymum öll.
Benedikt, Páll, Heimir
og Sigurbjörg.
Fljótlega eftir að ég hóf störf hjá
Verkstjórasambandinu í upphafi árs
2000 kynntist ég Agli Jónassyni. Sú
viðkynning hefur alltaf verið ánægju-
leg. Egill var formaður Verkstjórafé-
lags Austurlands. Hann var sérstak-
lega virkur og duglegur formaður og
það er ekki síst fyrir hans tilverknað
að félagafjöldi þar hefur ríflega tvö-
faldast í hans stjórnartíð. Egill var
kjörinn til setu í stjórn Verkstjóra-
sambands Íslands og hefur verið þar í
stjórn um sextán ára skeið, hann fór
fyrir laganefnd sambandsins og sat í
samninganefnd fyrir verkstjóra.
Honum þótti það aldrei neitt tiltöku-
mál að skjótast akandi frá Höfn til
fundahalda í Reykjavík. Hann var
mikill og ástríðufullur félagsmála-
maður og kom víðar við í félagsmál-
um, alltaf ábyrgðarmikill og lifandi.
Réttlæti og sanngirni voru þau atriði
sem hann vildi alltaf leggja mesta
áherslu á.
Egill var fróður um málefni verk-
stjóra og kunnugur flestu er sneri að
félagsmálum þeirra. Það var gott að
leita til hans með spurningar varð-
andi málefni þeirra. Hann kom oft
með skemmtilega nýstárlegar hug-
myndir og var tilbúinn að berjast
nokkuð fyrir framgangi þeirra. Það
var þó ekki síst ef hann varð undir
með hugmyndir sínar sem einn af
hans stóru kostum kom í ljós. Því
hann studdi alltaf heils hugar niður-
stöðu meirihlutans og leit svo á að
þegar mál væru afgreidd, þá væru
þau afgreidd og þyrfti ekki að ræða
það neitt frekar.
Verkstjórastéttin hefur misst góð-
an fulltrúa og við erum mörg sem
söknum frábærs félaga. Mestur er þó
missir fjölskyldunnar, Aðalheiðar,
sonanna, tengdadætra og barna-
barna. Ég votta þeim samúð okkar
hjónanna og starfsmanna Verkstjóra-
sambandsins. Ég mun minnast Egils
er ég heyri góðs manns getið.
Kristín Sigurðardóttir,
framkvæmdastjóri
Verkstjórasambands Íslands.
Örlög sín
viti engi fyrir,
þeim er sorgalausastur sefi.
(Úr Hávamálum.)
Ég sé fyrir mér mann á toppi fjalls-
ins, tindsins. Hann er meðalmaður á
hæð, nokkuð þrekvaxinn og vel á sig
kominn, góðlegur á svipinn og ber
svipmót beggja foreldra sinna. Hann
hefur stundað fjallgöngur og leiðsögn
lengi. Hefur farið á fjallið oft, svo oft
að ferðirnar má telja í tugum. Í eitt
skiptið enn á að njóta kyrrlátrar nátt-
úru, fuglasöngs og gróðurilms. En
tími hans er kominn og sem hendi sé
veifað er hann farinn. Farinn á vit
feðra sinna, til annarra fjalla og ann-
arra tinda. Nú er ekkert erfiði lengur,
engin spenna um hvað er handan við
næsta stein, næstu hæð eða hvað ber
fyrir augu á toppnum. Hvers vegna
eru menn að leggja á sig erfiðið við að
klífa fjöll? Það skilja aðeins þeir sem
hafa reynt. Það eru tilfinningar,
spenna og ánægja sem menn finna.
Ekki síður náttúran, landið og fegurð-
in sem ber fyrir augu á góðum degi.
Ég hef reynt þetta og skil. Það gerði
hann frændi minn líka, hann Egill,
sem fór sína síðustu fjallgöngu á laug-
ardaginn var. Hann átti ekki langt að
sækja áhugann fyrir göngu. Móðir
hans hefur haft mikla ánægju af úti-
vist og gönguferðum og gekk um alla
Húsavík og nágrenni á hverjum degi í
fjöldamörg ár og móðir mín, systir
hennar, var meðal þeirra fyrstu sem
klifu Herðubreið, drottningu
fjallanna. Með þessum fátæklegu orð-
um sendi ég fjölskyldu Egils samúð-
arkveðjur.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Ég minnist góðs drengs með hlý-
hug.
Sveinn Arason.
Fyrr en hugði fór á braut
fjörs er liðin senna
yndi lífsins ætíð naut
en ei má sköpum renna.
(EAJ.)
Þessi vísa kom upp í huga okkar
þegar við fengum þær hörmulegu
fréttir að okkar kæri vinur Egill Jón-
asson hefði farist í fjallgöngu á laug-
ardagsmorguninn 2. júlí sl. Hann fékk
sér gjarnan smágöngutúr á laugar-
dagsmorgnum þegar konan hans var
að vinna og þá varð Ketillaugarfjall
gjarnan fyrir valinu, svo að hann var
ekki ókunnugur þar.
Egill var fæddur og uppalinn á
Húsavík, elstur í sex systkina hópi.
Hann var sannarlega góður sonur
og stóri bróðir og góð fyrirmynd
systkina sinna og sinnti foreldrum og
systkinum mjög vel, þrátt fyrir að búa
í fjarlægð frá þeim öll sín fullorðinsár.
Móðir Egils lifir hann og er harmur
hennar mikill.
Tengdaforeldrar Egils sjá einnig á
eftir góðum syni. Egill og Alla hafa
alla tíð búið í næsta húsi við gömlu
hjónin og var Egill þeim eins og besti
sonur.
Egill hleypti heimdraganum ungur
og fór til Noregs að læra fiskvinnslu.
Þegar heim kom höguðu örlögin
því svo að honum bauðst vinna á
Hornafirði hjá KASK frystihúsi sem
EGILL
JÓNASSON
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800