Morgunblaðið - 16.07.2005, Blaðsíða 40

40 LAUGARDAGUR 16. JÚLÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigríður Bene-dikta Jónsdóttir
fæddist á Akureyri
30. apríl 1929. Hún
lést á Kristnesspít-
ala 1. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Rann-
veig Sigurðardóttir,
f. 1888, og Jón Sig-
urðsson, f. 1889.
Systur Sigríðar eru
Ingibjörg, búsett á
Akureyri, Ester,
látin, Jakobína, lát-
in, Ragnhildur, dó
barnung, Pálína búsett á Akur-
eyri og Hermína búsett á Ak-
ureyri.
Sigríður giftist 24. september
1955 Guðmundi Magnússyni frá
Siglunesi við Siglufjörð, f. 24.
febrúar 1929. Foreldrar Guð-
mundar voru hjónin Antonía Er-
lendsdóttir, f. 1901, og Magnús
Baldvinsson, f. 1895. Börn Sigríð-
ar og Guðmundar eru: 1) Jóna, f.
1956, búsett í
Reykjavík, maki
Þórólfur Geir Matt-
híasson og eiga þau
tvær dætur og tvö
barnabörn. 2)
Magna, f. 1957, bú-
sett á Akureyri,
maki Úlfar Björns-
son og eiga þau
þrjú börn. 3) Guð-
mundur Baldvin, f.
1962, búsettur á
Akureyri, sambýlis-
kona Katrín Dóra
Þorsteinsdóttir.
Guðmundur á þrjá syni og Katrín
tvær dætur. 4) Rannveig Antonía,
f. 1966, búsett í Reykjavík, maki
Vilhjálmur Grímsson, og eiga
þau samtals þrjú börn.
Sigríður og Guðmundur
bjuggu allan sinn búskap á Ak-
ureyri þar sem hún starfaði
lengst af við Dvalarheimilið Hlíð.
Útför Sigríðar hefur farið
fram.
Í lok langrar gönguferðar berast
okkur hjónum boð um alvarleg veik-
indi. Tólf tímum síðar er elskuð
amma dætra minna og móðir konu
minnar öll. Þungbært, ótímabært
og þó óhjákvæmilegt. Það eru síðan
tregablandnar hugsanir sem fara í
gegnum hugann þegar henni er
fylgt til grafar á mánudegi og sam-
eiginleg búslóð hennar og tengda-
föður míns er borin út í gám á
stuttu seinna í samræmi við löngu
skipulagðar búsetubreytingar. Bú-
slóðin rúmast í gámi og líkaminn í
litlum kassa. En í hugum okkar sem
kynntumst Sigríði Jónsdóttur tekur
hún stærra pláss og skilur eftir sig
meira tóm en mælt sé í gámafetum
eða öðrum rúmmálseiningum.
Sigríður kom inn í líf mitt stuttu
eftir að ég hafði kynnst Jónu dóttur
hennar. Frumburður okkar Jónu,
Eirný Þöll, kom síðan inn í líf okkar
allra. Án þess að nokkrum þætti
taka því að ræða það hófum við bú-
skapinn inni á heimili Guðmundar
og Sigríðar. Það var þægileg og
árekstralaus sambúð. Og gott var
fyrir byrjendur í foreldrafaginu að
eiga aðgang að ráðleggingum Sig-
ríðar. Hún kunni þá list að taka ekki
af fólki ráðin. Ráðleggja þegar ráða
var leitað. Hún var reyndar því frá-
bitin að ganga um og segja öðrum
hvernig þeir ættu að haga lífinu. Ég
man eiginlega bara eftir einni und-
antekningu: Þeim hjónum báðum
þótti það nálgast fjárglæfrar þegar
við, litla fjölskyldan, fluttum nokkr-
ar húslengdir í leiguíbúð og lögðu
nokkuð að okkur dvelja lengur í
Byggðaveginum.
Stuttu seinna fluttum við til út-
landa. Sigríður sá til þess að við
gleymdum ekki gamla landinu.
Pósturinn bar okkur pakka með ís-
lenskum varningi, bæði matarkyns
og fatakyns. Viðurgjörningur í mat
og drykk og almennu atlæti í árleg-
um jólaheimsóknum var einnig slík-
ur að dóttir okkar hélt að á Íslandi
væri eilíf veisla og sífelld glaðværð
og uppátektir. Þvílíku lífi tókst Sig-
ríði að glæða hversdagslega hluti að
stærsta tilhlökkunarefni Eirnýjar í
þeim heimsóknum var að fara með
ömmu sinni í fótabað. Stundum
fannst okkur sem þær baðferðir
tækju pakkastússi jólaheimsóknar-
innar fram í tilhlökkun ömmustelp-
unnar.
Eftir að við fluttum heim aftur
urðu heimsóknirnar í Byggðaveginn
tíðari. En alltaf var tekið á móti
okkur og ömmu- og afabörnunum af
sama örlæti og með sömu glaðværð.
Afi Mundi, með dyggum tilstyrk
ömmu Siggu, hélt áfram að birgja
heimilið upp af sérvöldu barnagóð-
gæti þegar von var ömmubarna í
heimsókn og náði sú siðvenja allt
fram á fullorðinsár þeirra og reynd-
ar passaði það að langömmubarnið
náði að loka hringnum öllum til mik-
illar ánægju.
Sigríður var fjölhæf kona. Áður
en hún hóf búskap stundaði hún
saumaskap bæði á Akureyri og í
Reykjavík. Hún tók fullan þátt í
matvöruverslunarrekstri Guð-
mundar á áttunda áratugnum. Auk
þess að versla með hefðbundinn
varning markaði hún versluninni
sérstöðu með því að leggja áherslu á
heilsuvarning og var þar langt á
undan sinni samtíð. Eftir að þau
hjón seldu Eyrarbúðina hóf hún
störf við aðhlynningu og sauma hjá
Dvalarheimilinu Hlíð. Vann þar svo
lengi sem aldur leyfði. Áhuganum á
heilsu og heilbrigði var fundinn far-
vegur undir merkjum Náttúrlækn-
ingafélags Akureyrar. Væru ömmu-
börn í heimsókn á laugardags-
morgni fengu þau gjarnan að dvelja
með ömmu í ævintýraheimi flóa-
markaðs þess félags. Þar stóð
amma Sigga vaktina innan um alla
dýrgripina og lagði sitt af mörkum
til fjáröflunar félagsins. Og Sigríður
hugsaði um eigið heilsufar af sömu
alúð. Hún fór í sund á hverjum
morgni um áratuga skeið og hætti
ekki fyrr en Parkinsonssjúkdómur-
inn hafði svipt hana vöðvastyrkn-
um.
Við leiðarlok setur mann hljóðan
og maður hugsar sitt um tilgang
lífsins og verkefni mannsins. Þegar
Sigríður Jónsdóttir er kvödd fylgir
því mikill söknuður en jafnframt sú
góða vissa að henni tókst að koma
mörgu í verk. Þau verk lifa í huga
þeirra sem henni voru nánir og
henni þótti vænt um. Blessuð sé
minning Sigríðar Jónsdóttur.
Þórólfur Matthíasson.
Við frændsystkinin erum svo lán-
söm að hafa átt undurgóða og ynd-
islega ömmu. Þrátt fyrir það að 22
ár eru á milli yngsta og elsta barna-
barnsins eigum við öll keimlíkar
minningar um hana ömmu okkar.
Hjá ömmu Siggu og afa Munda var
alltaf opið hús og alltaf nóg að sýsla.
Amma dreif okkur barnabörnin
með sér í hvað sem hún tók sér fyrir
hendur. Við fengum að taka þátt í
kleinubakstri með henni, fórum í
berjamó (misviljug), í sund, á flóa-
markaðinn hennar, eða út á stétt
með brúnköku og mjólk að njóta
sólarinnar. Þegar engin var sólin
var alltaf hægt að grípa í spil eða
syngja nokkur vel valin lög og þá
spilaði amma undir á gítar. Amma
Sigga var alltaf flott og ræktaði sál
og líkama. Hún stundaði sund af
kappi, borðaði hollan mat og saum-
aði á sig falleg föt. Við nutum góðs
af saumahæfileikum hennar, því
þær eru ófáar flíkurnar sem hún
hefur töfrað fram á okkur í gegnum
tíðina. Amma var líka menningar-
lega sinnuð og lét ekki spennandi
listviðburði fram hjá sér fara, hvort
heldur sem um var að ræða skóla-
tónleika hjá barnabarni, sinfóníu-
tónleika eða nýjustu uppfærslu
Leikfélags Akureyrar. Það var allt-
af erfitt að kveðja ömmu eftir góða
samveru og þau okkar sem lengra
fóru felldu oftar en ekki tár á
kveðjustund. Nú kveðjum við ömmu
í hinsta sinn með miklum trega og
djúpum söknuði. Megi góður guð
geyma ömmu Siggu.
Barnabörnin.
Það er svo margt að minnast á,
frá morgni æskuljósum.
(E. Sæm.)
Mig langar að minnast Sigríðar,
vinkonu minnar til margra ára,
nokkrum orðum.
Þær eru margar myndirnar sem
ég á af þér í myndaalbúminu mínu.
Ég kynntist þér fyrst þegar þú varst
líklega 11 eða 12 ára. Svo liðu nokk-
ur ár, en fljótlega eftir fermingu
fórstu að vinna á Saumastofu Gefj-
unar. Þar var ég líka að vinna og eft-
ir það varðstu mín besta vinkona.
Við höfðum hlotið svipað uppeldi og
höfðum svipuð áhugamál. Það var
mjög gaman að vinna á saumastof-
unni, þar voru margar ungar stúlkur
og líka vel fullorðnar konur sem
tóku okkur sem yngstar voru með
eindæmum vel og við áttum þær að
vinum til æviloka þeirra. Þarna
lærðum við líka heilmargt sem kom
sér vel í lífinu. Á sumrin var sauma-
stofunni lokað og allir fengu hálfs-
mánaðar frí. Í eitt skiptið fórum við í
fríinu til Ísafjarðar og á ég eina
mynd af okkur og Sigurjónu um
borð í Fjallfossi. Þú fórst til að vera
hjá Immu systur þinni og Óskari, en
við Sigurjóna fórum nokkrum dög-
um seinna til Reykjavíkur.
Veturinn 1946 skelltum við okkur
í að læra sænsku og sóttum um skóla
í Svíþjóð sumarið 1947. En þá gripu
forlögin í taumana. Ég gat ekki farið
að heiman og það kom ekki til mála
að þú færir án mín, allt í lagi að bíða
til næsta sumars, og ef til vill var í
lagi að við fórum ekki því nú varst
það þú sem gast ekki farið vegna
veikinda svo við fórum aldrei lengra
en austur í Vaglaskóg. Þú náðir sem
betur fór góðri heilsu og sumarið
1949 fórum við til Danmerkur. Pála
systir þín var þar gift og nýbúin að
eiga litla stelpu. Í Fredericia hjá
Pálu og Matthíasi áttum við yndis-
legar vikur og enginn munur gerður
á mér, óskyldri Pálu, og þér systur
hennar. Þetta var ævintýri sem aldr-
ei gleymist og ég get ekki þakkað
sem skyldi. Þá eru þær margar
myndirnar úr ferðinni með Immu og
Óskari, tjaldferð sem var engu lík.
Já, myndirnar geyma óteljandi
minningar. Og árin liðu og nú erum
við komnar til Reykjavíkur, setj-
umst upp hjá Immu og Óskari, það
virðist ekkert mál að ég sé þar líka
þó þau hafi ekki mikið pláss fyrir
sig. Við ráðum okkur á saumastofu.
Um jólin förum við heim til Akur-
eyrar, þú ferð ein suður aftur en ég
verð eftir og þá er gripið í taumana.
Ég uppgötva að mér er ætlað að
verða bóndakona. Við skrifumst á,
sendum á milli dagbækur.
Sumarið 1954 kemur þú til okkar í
sveitina sem kaupakona. Þú gengur í
verkin og að heyskap af sama dugn-
aði og öllu öðru sem þú tókst þér fyr-
ir hendur á ævinni. Það sumar fædd-
ist mitt fyrsta barn. Þá var frábært
að hafa þig. Í byrjun næsta árs hafð-
ir þú hitt ungan, myndarlegan mann
hann Guðmund, sem varð þinn lífs-
förunautur og hamingja. Þú bjóst
ykkur fallegt heimili og börnin ykk-
ar fæddust eitt af öðru og bera ykk-
ur fagurt vitni. Það var alltaf gott að
koma til ykkar, fyrst í Eiðsvallagöt-
una síðan í Byggðaveginn, oft gagn-
kvæmar heimsóknir, fermingaveisl-
ur og fleira. Þegar börnin uxu úr
grasi og við höfðum betri tíma gáf-
ust okkur tækifæri til að ferðast
saman. T.d. þegar við ókum hringinn
og fórum m.a. út á Dalatanga, þar
sem við fengum höfðinglegar mót-
tökur.
Þegar maður eldist líður tíminn
svo hratt, að árin líða hjá í einni svip-
an, en vinátta okkar hélst óslitin. Þú
varst einstök manneskja, listræn og
gefandi, samkvæm sjálfri þér og vin-
ur í raun. Þú tókst veikindum þínum
með hetjulund og kvartaðir ekki.
Ég kveð þig með söknuði, elsku
vinkona, og þakka öll árin.
Kæri Guðmundur og fjölskylda,
við Siggi og fjölskyldan sendum
ykkur öllum innilegar samúðar-
kveðjur.
Svava.
SIGRÍÐUR BENE-
DIKTA JÓNSDÓTTIR
✝ Árni ÁsgrímurÞorbjörnsson
fæddist á Geita-
skarði í Langadal í
A-Hún. 10. júní
1915. Hann andað-
ist á Sjúkrahúsinu
á Sauðárkróki 29.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Þorbjörn
Björnsson frá
Veðramóti, bóndi á
Geitaskarði og Sig-
ríður Árnadóttir
frá Geitaskarði og
síðar húsfreyja þar.
Árni var kvæntur Sigrúnu
Sigríði Pétursdóttur, húsfreyju
og skrifstofumanni, frá Sauðár-
króki, f. 21. júní 1922, d. 31. maí
1987. Sonur Árna og Maríu J.
Sveinsdóttur, frá Arnardal, hús-
freyju í Kópavogi, f. 14. feb.
1915, d. 24. ágúst 2001, var Stef-
án sjómaður, f. 30. jan. 1938, d.
6. júlí 1979. Kjör-
sonur Árna og Sig-
rúnar Sigríðar,
konu hans, var
Þorbjörn lögfræð-
ingur, f. 25. júlí
1948 d. 17. nóv.
2003. Barnabörn
Árna og Sigrúnar
eru Árni Þór lög-
fræðingur, f. 16.
mars 1970, Helga
Hrönn viðskipta-
fræðingur, f. 16.
des. 1973 og Atli
Björn lögfræðing-
ur, f. 20. des. 1976, Þorbjörns-
börn.
Árni var stúdent frá MR 1936
og cand. jur. frá Háskóla Íslands
1941. Hann rak lengst af lög-
fræðiskrifstofu og var kennari á
Sauðárkróki. Hann sat í bæjar-
stjórn Sauðárkróks 1958-1968.
Útför Árna fór fram frá Sauð-
árkrókskirkju 9. júlí, í kyrrþey.
Hann fór ekki alltaf um á tánum
hann Árni móðurbróðir minn, sem
nú er allur, saddur lífdaga held ég,
enda kominn á tíræðisaldur. Og
ekki var hann allra. Veit raunar
ekki hvernig ég vann til þess,
hversu elskulegur hann var alla tíð
við mig. Gaf mér m.a. flotta veiði-
ÁRNI
ÞORBJÖRNSSON
✝ Valborg Ólafs-dóttir fæddist í
Reykjavík hinn 9.
janúar 1920. Hún
lést á Landspítal-
anum 28. júní síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Elínborg Kristjáns-
dóttir, f. 10.9.
1898, d. 4.5. 1975,
og Ólafur Sveins-
son, f. 1.11. 1890,
d. 19.2. 1966.
Systkini hennar
eru: Sveinn, f. 5.12.
1917, d. 3.8. 1996; Kristján Agn-
ar, f. 24.12. 1922, d. 12.2. 1996;
Stefán, f. 21.7. 1924, d. 17.1.
1975; Anna Þórborg Þorkels-
dóttir, hálfsystir sammæðra, f.
6.9. 1939; Sigríður Ása Ólafs-
dóttir, f. 1.9. 1943; Jóhanna Val-
gerður Ólafsdóttir, f. 14.8. 1950,
d. 9.2. 1971, hálfsystur sam-
feðra.
Hinn 11. júlí 1942 giftist Val-
borg Gísla Jónssyni frá Stokks-
eyri, f. 7. febrúar 1917, d. 20.
maí 2001. Foreldrar hans voru
Jón Kristjánsson, f. 7.5. 1885, d.
7.5. 1925, og Jóna Jónsdóttir, f.
24.9. 1891, d. 31.8. 1978. Val-
borg og Gísli eign-
uðust fimm dætur.
Þær eru: 1) Svava
Björg (f. 27.11.
1943), maki Er-
lingur Snær Guð-
mundsson (f. 3.9.
1939). Þau eiga
fjögur börn. 2)
Hrafnhildur Jóna
(1.3. 1945), maki
Sigurgeir Gunn-
arsson (f. 19.6.
1944, d. 4.6. 2000).
Þau eiga tvö börn.
3) Elínborg (f.
15.2. 1947), maki Sigurður Egg-
ertsson (f. 22.7. 1942). Þau eiga
tvö börn. 4) Friðborg (f. 19.1.
1949), maki Birgir Kristjánsson
(f. 24.7. 1942). Þau eiga þrjú
börn. 5) Anna Bjarndís (f. 27.6.
1953), maki Emil Hákonarson
(f. 20.9. 1947). Hún á eina dótt-
ur.
Valborg ólst upp í Reykjavík
og lauk prófi frá Húsmæðra-
skóla Laugarvatns. Valborg var
lengstum heimavinnandi hús-
móðir.
Útför Valborgar var gerð í
kyrrþey hinn 6. júlí frá Foss-
vogskapellu.
Nú er komið að kveðjustund. Að
kvöldi 28. júní lauk móðir okkar
ævigöngu sinni. Okkur langar til
að þakka henni með nokkrum orð-
um fyrir samfylgdina. Fyrir rúm-
um 60 árum giftist hún pabba okk-
ar, Gísla Jónssyni, fæddum á
Stokkseyri. Þau hófu búskap sinn
á Grettisgötu 44a og ólumst við
allar fimm þar upp. Þau voru af-
skaplega samrýnd alla tíð og
reyndist það mömmu mjög þung-
bært þegar pabbi okkar féll frá 20.
maí 2001. Á Grettisgötunni bjó
stórfjölskyldan í húsinu sem
amma okkar, Elínborg Kristjáns-
dóttir, átti. Margar góðar minn-
ingar eigum við þaðan, sérstak-
lega þegar mamma spilaði og söng
með okkur á kvöldin, enda var hún
mjög tónelsk og spilaði jafnt á pí-
anó og gítar. Lagði hún sig fram
við að kenna okkur góða siði og
kurteisi.
Ekki spilla minningarnar heldur
um dvöl okkar í sumarbústað fjöl-
skyldunnar sem pabbi byggði í
Lögbergslandi. Þar var oft glatt á
hjalla og fjölskyldan flutti þangað
á vorin og aftur til Reykjavíkur að
hausti er skólarnir hófust. Svona
liðu árin, bæði í gleði og sorg.
Jólaboðin hjá mömmu og pabba
voru miklar gleðisamkomur, mikið
hlegið og gott að borða enda var
mamma annálaður kokkur. Einu
sinni sem oftar bakaði mamma
súkkulaðitertu. Til að skreyta
hana keypti hún tertuskraut að
hún hélt en það reyndist vera
þurrkaðar hvítlauksflögur. Var
mikið hlegið þegar tertan var bor-
in á borð.
Foreldrar okkar höfðu mjög
gaman af að ferðast og ferðuðust
víða innanlands sem utan. Þau
voru einnig mikið útivistarfólk
enda afreksfólk í íþróttum á sínum
yngri árum. Meðal annars átti
mamma nokkur íslandsmet í sundi
og skíðaíþróttin var líka mikið iðk-
uð. Þegar við vorum litlar gerði
hún okkur stelpurnar afskaplega
stoltar þegar hún synti tignarlega
í Sundhöllinni.
Mamma dvaldist þrjú síðustu
æviárin á Hrafnistu í Reykjavík
og viljum við þakka starfsfólki og
heimilismönnum á þriðju hæð fyr-
ir frábæra umönnun og hlýju í
hennar garð.
Elsku mamma, guð geymi þig.
Hvíl þú í friði.
Þínar dætur,
Svava, Hrafnhildur, Elínborg,
Friðborg og Anna.
VALBORG
ÓLAFSDÓTTIR