Morgunblaðið - 08.10.2005, Blaðsíða 45

annars staðar þar sem hann tók til
hendi skaraði hann fram úr með
næmi sinni og garpskap. Sjálfur var
hann gæðingur.
Valdimar Jóhannesson.
Fallinn er nú frá kær félagi og ná-
granni. Við fjölskyldan á Grjóteyri
kynntumst Stjána fyrir 17 árum þeg-
ar hann flutti að Flekkudal. Frá
fyrstu kynnum varð þessi nágranni,
okkar besti vinur. Stjáni hafði mikinn
áhuga á skepnum og ræktun þeirra
hestum og kindum og þó sérstaklega
smalahundum, það var aðdáunarvert
að fylgjast með honum stjórna hund-
unum. Við nafnarnir áttum margar
smalaferðirnar saman og hann vissi
nákvæmlega hvaða hundi var treyst-
andi í ólík verkefni smalamennskunn-
ar. Hann þekkti greinilega lundarfar
og sérkenni hvers og eins. Þegar
Stjáni hafði gefið þeim skipanir tyllti
hann sér oft á stein, tók vindilinn úr
vasanum og kveikti í á meðan hund-
arnir leystu verkefnin sín.
Vandamálin flæktust ekki fyrir
honum, þau voru leyst yfir kaffibolla í
góðu spjalli með bros á vör. Hann var
greiðvikinn með afbrigðum og gekk í
öll sín verk með áhlaupi, hlífði sér
aldrei hvort sem hann var að störfum
fyrir sjálfan sig eða aðra.
Hann var söngmaður mikill, hafði
gaman af kveðskap og átti auðvelt
með að kasta fram stöku eða jafnvel
semja heilu bálkana ef mikið stóð til.
Hann var mjög orðheppinn og
skemmtilegur og gerði ekki síst grín
að sjálfum sér, alltaf var stutt í brosið
og glettnin skein úr andliti hans. Sér-
staklega þótti okkur vænt um ræðuna
er hann flutti í afmæli okkar hjóna,
þar sem grínið og glettnin bergmálaði
í hverju orði.
Dauðsfall Stjána bar brátt að í
faðmi náttúrunnar við þær aðstæður
sem hann hefði helst kosið sér, bless-
uð sé minning hans.
Með þessum fáu orðum þakka ég
góðum vini og öðlingsmanni frábær
kynni og samfylgdina þessi ár sem
aldrei bar skugga á.
Elsku Guðný, Jói og aðrir aðstand-
endur, ég færi ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur, hvíl í friði,
Kristján á Grjóteyri.
Hann var allra manna skemmtileg-
astur, handlaginn, myndarlegur,
hraustur og hjálpsamur. Fasmikill og
hrókur alls fagnaðar. Hann var þessi
alvöru íslenski víkingur. Hestamaður
mikill og fjárhundaræktandi. Lífið í
Kjósinni verður ekki samt án hans.
Við kynntumst Kristjáni Mikkaels-
syni fyrst fyrir um 15 árum eða svo.
Það hafði gert óveður og þak af úti-
húsum hjá okkur fauk af. Daginn eftir
hringdu þeir félagar Gísli á Meðalfelli
og Kristján í Flekkudal til að tilkynna
komu sína. Þeir höfðu frétt af tjóni
okkar og ætluðu að hjálpa okkur að
lagfæra skemmdirnar. Kristján
þekktum við þá nánast ekkert en það
skipti hann engu. Hann taldi ekki eft-
ir sér að sjá af einni helgi við smíðar
fyrir okkur. Síðan höfum við verið
vinir, þó ekki þvældumst við hvert
fyrir öðru.
Það var alltaf svo hressandi að hitta
Kristján. Hann hafði frá svo miklu að
segja og hann kunni að segja frá.
Hann hafði þetta einstaka lag á að
glæða allar sögur svo miklu lífi. Svo
var hann einstaklega vel hagyrtur
eins og oft kom fram á mannfögnuð-
um í sveitinni.
Kristján var þannig gerður að mað-
ur fékk það á tilfinninguna að ekkert
ynni á honum. En það skiptir víst
engu máli hversu hraust og kát við er-
um, dauðinn er óumflýjanlegur hluti
lífsins. En Kristján eins og svo marg-
ur annar kvaddi þetta líf allt of
snemma. Hann er farinn á fund for-
feðra sinna sem taka honum fagnandi
líkt og við sem nutum samvista hans í
þessu lífi.
Guðný, Jóhannes og öll fjölskylda
Kristjáns, við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Guð veri
með ykkur.
Guðríður og Björn, Þúfu í Kjós.
Góður vinur og einn okkar besti ná-
granni er látinn. Kristján Mikkaels-
son í Flekkudal fór í sína síðustu
smölun síðastliðinn laugardag þegar
kallið kom óvænt og vægðarlaust.
Hrifinn burt frá fjölskyldu og vinum
sem eftir sitja með spurn á vörum.
Það eru ljúfar minningar sem við
fjölskyldan í Eyjum II eigum um vin
okkar Kristján Mikkaelsson. Sixpens-
ari, vindlareykur, sposk augu en ein-
beitt, yfirvaraskegg, höndin traust og
hjartað hlýtt. Allt voru þetta einkenni
vinar okkar. Kristján kom að Flekku-
dal er hann kynntist Guðnýju og setti
strax sterkan og skemmtilegan svip á
okkar litla samfélag.
Kristján var mikill hestamaður og
ávallt vel ríðandi. Guðný og Kristján
höfðu komið sér vel fyrir í Flekkudal
og voru þar með hrossarækt, sauð-
fjárbúskap og Kristján var að rækta
upp afbragðs góða smalahunda.
Kristján var því orðinn eftirsóttur
smali og því má segja að fráfall hans
hafi verið táknrænt fyrir hann, um-
vafinn því sem átti hugann allan.
Ég mun aldrei gleyma tryggð hans
við mig og fjölskyldu mín er vindar
blésu um okkur fyrir nokkrum árum.
Kristján hafði þær einstöku gáfur að
hann átti samleið með öllum. Hann
var því eins og brú milli ólíkra heima,
kynslóða og skoðana. Kristján var því
vinsæll og aufúsugestur á hverjum
bæ hér í sveit. Kristján var laghentur
og góður iðnaðarmaður sem átti
einkar auðvelt með viðgerðir. Þannig
bjargaði hann mörgum granna sínum
úr nauðum er vélar biluðu um hey-
skapartímann og þá var hann ekki
lengi að beygja blikk á stafn eða hurð-
arkarm ef svo bar undir. Að verki
loknu var svarið jafnan; „borgun nei,
nei, ég á bara inni greiða“ eða „hve-
nær á ég að taka þann skjótta“.
Þorrablótsundirbúningur með
Kristjáni og Guðnýju ásamt fleiri góð-
um Kjósverjum var einstakt tilhlökk-
unarefni því Kristján var mikill húm-
oristi og vel hagmæltur en þó mun ég
minnast hans helst fyrir annað, því
sýning Kristjáns og túlkun á súlud-
ansi mun sennilega engum gleymast
sem þau tilþrif sáu og þá ekki bún-
ingur meistarans, alveg ógleyman-
legt. Kristján var félagi í Karlakór
Kjalnesinga, góður bassi og oft var
sungið „Nú máttu hægt“ eða „ Þú
komst í hlaðið“ við ýmis tækifæri þó
sérstaklega á hlaðinu í Flekkudal í
hestaferð kórsins í Kjósina á vorin.
En Guðný og Kristján tók af mynd-
arskap á móti karlakórnum í mörg ár
og fyrir það viljum við þakka nú.
Umhyggja Kristjáns og aðstoð við
foreldra mín er þeim minnisstæð og
þau minnast góðs vinar og nágranna
með mikilli hlýju. Kristján reyndist
þeim hinn besti nágranni hvort sem
var á degi eða nóttu, ávallt tilbúin til
hjálpar auk þess sem kaffispjall með
Kristjáni átti sér ekki hliðstæðu því á
einu andartaki breyttist kyrrlát vetr-
arkvöld í ævintýraheim þar sem frá-
sagnarlist „lífskunstnersins“ var eins
og pensill listmálarans sem birti ótal
nýjar myndir.
Sæmundur bróðir var heimagangur
í Flekkudal þar sem hann og Jói eru
æskuvinir og hafa brallað margt sam-
an. Kristján og Guðný voru því stund-
um í uppeldishlutverkinu og lögðu
þeim félögum lífsreglurnar sem þeir
fóru misvel eftir. Kristján naut sín vel
hvort sem var við taflið eða í hróka-
samræðum og smástríðni við þá félaga
og var þá aldursmunur ekki til. Sæ-
mundur minnist því Kristjáns sem
góðs vinar og félaga er gott var að eiga
að.
Já, Kristjáni fylgdi ávallt birta og
gleði þó svo að hann hafi kynnst mót-
læti í lífinu og sjálfsagt oft þurft að
bíta á jaxlinn. Kristján gerði Kjósina
að betri sveit og hún verður fátækari
án hans.
Við kveðjum vin okkar með söknuði
og þakklæti fyrir allt það góða sem
hann gaf og stóð fyrir um leið og við
lútum höfði í bæn og biðjum guð að
styrkja fjölskyldu hans, þeirra missir
er mestur og sárastur. Elsku Guðný
og Jóhannes, fjölskylda Kristjáns,
megi algóður guð gefa ykkur styrk í
sorginni og blessa minningu Krist-
jáns Mikkaelssonar.
Fyrir hönd fjölskyldunnar Eyjum
II, Kjósarhreppi.
Ólafur M. Magnússon.
Það er ótrúlegt að komið sé að
kveðjustund því mér finnst ég eigin-
lega nýbúin að kynnast þér sem al-
vöru afa. Þó svo ég hafi alltaf þekkt
þig og vitað af þér. Þér fannst ég nú á
yngri árum frekar baldin af stúlku að
vera, atorkumikil og uppátektarsöm í
meiralagi, frekar lítið pen og prúð.
Þessir eiginleikar mínir eru nú
kannski einmitt það sem þú kunnir
best að meta núna í fari mínu, sem ný-
lega fermd, oftast pen og prúð stúlka,
með hesta- og hundabakteríu og gott
ef ekki kjaftinn fyrir neðan nefið, þeg-
ar tækifæri gefst. Ekki leiðum að líkj-
ast eða hvað? Enda hafðir þú orð á því
er við hittumst síðast í Blönholtinu
hjá Stínu og Gulla að þér fyndist ég
hafa ýmsa góða kosti og marga þeirra
frá þér, ég hafði gaman af þessari
samverustund og gerði ráð fyrir því
að þær yrðu brátt fleiri. Allt frá því á
hestamannamótinu á Hellu 2004, er
ég hitti ykkur Gunnsu óvænt, höfðu
böndin milli okkar styrkst og við gert
ýmis plön varðandi Þjasa, hestinn
sem þið Gunnsa gáfuð mér í ferming-
argjöf. En líkt og vinur þinn og Einar
afi minn kveður þú þennan heim
skyndilega og fyrirvaralaust þegar
lífið virtist leika við þig. Þá er víst ekki
annað að gera en að kveðja líka.
Ég berst á fáki fráum
fram um veg.
Mót fjallahlíðum háum
hleypi ég.
Og golan kyssir kinn.
Og á harða, harða spretti
hendist áfram klárinn minn.
(Hannes Hafstein.)
Vonandi er eitthvað gott þarna
hinumegin sem gerir þér kleift að
þeysast áfram. Við Þjasi þeysumst
svo saman á landsmót einhvern dag-
inn.
Fyrir mína hönd og Sindra bróður
míns kveð ég og segi elsku afi, takk
fyrir mig og góða ferð, þín sonardótt-
ir.
Andrea Ósk.
Af hverju þurfa hlutirnir að breyt-
ast? Af hverju getum við ekki haft allt
það sem er okkur kært? Af hverju eru
vinir teknir frá okkur? Margt er það í
þessu lífi sem okkur finnst ósann-
gjarnt, en vonandi er einhver ástæða
fyrir öllu þó að við komum ekki alltaf
auga á hana.
Í dag erum við að kveðja kæran vin,
vin sem við ætluðum að heimsækja í
Flekkudal í kvöld, það var ákveðið í
síðastliðinni viku þegar við ræddum
lengi saman í síma. Hann ætlaði að
smala í dag og sagðist verða þreyttur
en aldrei svo að hann gæti ekki talað
við okkur.
Það var alltaf glatt á hjalla þegar
Kristján var nálægur og ekki skorti
umræðuefni, ekki vorum við alltaf
sammála um þau málefni sem bar á
góma, en aldrei brá skugga á vinskap-
inn þrátt fyrir það.
Sl. vor fór Guðmundur austur að
Daðastöðum að ná í hvolp til Gunnars,
sauðburðurinn var að byrja svo við
áttum ekki bæði auðvelt með að fara
að heiman, hringdum í Kristján til að
vita hvort hann væri til í að skreppa,
og viti menn það stóð ekki í honum að
vera ferðafélagi Guðmundar í þessa
tvo daga.
Kristján hafði óbilandi áhuga á
Border Collie smalahundum, og
kynntumst við honum í gegnum starf-
semi Smalahundafélagsins þar sem
hann var í stjórn síðustu árin.
Skarðið sem Kristján skilur eftir
sig er stórt, það var svo gott að geta
slegið á þráðinn og rætt málin, og allt-
af hittum við vel á.
Hver óttast er lífið við æskunni hlær
sem ærslast um sólríka vegi,
og kærleikur útrás í kætinni fær,
sé komið að skilnaðardegi.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson.)
Með þessum orðum langar okkur
hjónin að votta ykkur öllum samúð
okkar og vonum við að Guð styrki
ykkur í þessari miklu sorg.
Unnur og Guðmundur.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. OKTÓBER 2005 45
MINNINGAR
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Önnumst alla þætti útfararinnar
Þegar andlát ber að höndum
Arnór L. Pálsson
framkvæmdastjóri
Ísleifur Jónsson
útfararstjóri
Frímann Andrésson
útfararþjónusta
Svafar Magnússon
útfararþjónusta
Hugrún Jónsdóttir
útfararþjónusta
Guðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
Halldór Ólafsson
útfararþjónusta
Ellert Ingason
útfararþjónusta
Þökkum innilega ausýnda samúð og vinarhug við
andlát og útför elskulegs bróður okkar,
GUNNARS GUNNLAUGSSONAR
frá Syðri Sýrlæk,
Suðurengi 1,
Selfossi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Neyðarlínunar,
sjúkraflutningamanna og starfsfólks Sjúkrahúss
Suðurlands.
Ásgeir Gunnlaugsson,
Óttar Gunnlaugsson, Sigríður Þorgeirsdóttir,
Ingvar Gunnlaugsson,
Sigrún Gunnlaugsdóttir.
Innilegar þakkir til allra þeirra, er auðsýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og útför elskulegs
eiginmanns míns, stjúpföður okkar, tengdaföður
og afa,
ÞORKELS MÁNA ÞORKELSSONAR,
Ránargötu 44,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar 7A Landspí-
tala Fossvogi fyrir einstaka umönnun og hlýlegt viðmót.
Kristín Jóhannesdóttir,
Róbert E. Rader, Priss Rader,
Dónald R. Jóhannesson, Helga Mattína Björnsdóttir,
Margrét Ann Rader,
Kristinn Máni Þorfinnsson
og barnabörn.
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug
við andlát og útför eiginkonu minnar, móður
okkar, dóttur, tengdamóður og ömmu,
HAFDÍSAR MATTHÍASDÓTTUR,
Leirubakka 14,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk á deild 13G á
Landspítalanum fyrir þeirra hlýju og ummönnun.
Guð blessi ykkur.
Bjarki Friðgeirsson,
Lilja Ólafsdóttir,
Friðgeir Bjarkason, Ingibjörg Zoëga,
Ísabella Björk Bjarkadóttir, Reynir Þorsteinsson,
Viktor Elvar Bjarkason,
Magnús Bjarkason, Þorbjörg Traustadóttir
og barnabörn.