Morgunblaðið - 18.10.2005, Blaðsíða 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 18. OKTÓBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Magnús Krist-ján Jónsson
fæddist í Bolungar-
vík 10. febrúar
1920. Hann lést á
Landspítala Foss-
vogi 23. september
síðastliðinn. For-
eldrar Magnúsar
voru Jón Valdimar
Bjarnason, f. í
Reykjafirði við Ísa-
fjarðardjúp 29.
september 1888, d.
20. apríl 1963, og
Kristín Margrét
Guðmundsdóttir, f. í Miðhúsum 7.
febrúar 1891, d. 15. október 1951.
Bræður Magnúsar eru Guðmund-
ur Björgvin, f. 1917, d. 1996;
Bjarni, f. 1922, d. 1999; Anton
Kristinn, f. 1924; og Gunnbjörn, f.
1931, d. 2005.
Magnús kvæntist árið 1946
Guðbjörtu Magnúsdóttur, f. 31.
maí 1924. Þau skildu. Dóttir
þeirra er Þórdís Sandra, f. 24.
maí, 1945. Hún gift-
ist Hafsteini Guð-
varðarsyni. Þau
skildu. Börn þeirra
eru Perla, f. 1970,
sonur hennar er
Bjarki, f. 2003;
Harpa, f. 1971, gift
Birgi Runólfssyni,
dætur þeirra eru
Rán, f. 1998 og Ið-
unn, f. 2003; og Val-
ur, f. 1975.
Seinni kona
Magnúsar var
Kristín Guðmunds-
dóttir, f. 3. ágúst 1919, d. 21.
ágúst, 1996. Þau giftust árið
1967.
Magnús starfaði lengi á ýmsum
skipum frá Reykjavík, m.a. Þor-
steini Ingólfssyni og Narfa. Hann
vann einnig lengi í Vélsmiðjunni
Hamri og Fiskiðjuveri BÚR.
Útför Magnúsar var gerð frá
Áskirkju 14. október, í kyrrþey
að ósk hins látna.
Elsku Maggi frændi.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
(Vald. Briem.)
Alltaf hefur þú verið inni í
myndinni, hjá okkur krökkunum í
Hafnarfirði. Þið pabbi voruð alltaf
svo nánir og góðir vinir, eins og
konur ykkar. Nú eruð þið saman á
ný, ásamt Guðmundi og Bjarna, í
faðmi horfinna ástvina.
Ef við gætum nú bara farið í
smiðju til þín með kveðskapinn.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Sandra, Harpa, Perla,
Valur og fjölskyldur. Megi Guð og
allir englarnir vaka yfir ykkur og
allt um kring. Okkar innilegustu
samúðarkveðjur, sendum við ykk-
ur.
Kristín Gróa,
Sigfús Brynjar,
Jón Valdimar, Sólbjörg,
Kristbjörg og Guðjón Heiðar
Gunnbjörnsbörn.
Með fyrstu minningum okkar
systra um Magga frænda eru
heimsóknir okkar til hans þegar
við fórum til að kveðja gamla árið
og fagna því nýja, þá var gengið
inn trjágöngin sem lágu að húsinu
hans og Stínu konu hans í Miðtúni
sem voru eins og göng í ævintýra-
landi þegar maður var barn, og
þar fyrir innann fundum við hlý-
legt andrúmsloft heimilis þeirra
sem bauð okkur öll velkomin.
Maggi hafði gaman af allri list-
sköpun og hvatti til þess að við
börnin reyndum fyrir okkur í að
skapa eitthvað sjálf, hvort sem það
var með orðum, að búa til vísur og
ljóð eins og Maggi hafði svo gam-
an af, eða að láta hugarflugið
reika, og leika sér við að finna og
skapa kynjamyndir í grjótinu sem
umlukti arininn, teiknaði hann svo
myndirnar fyrir okkur í sjávar-
grjótið. Ekki var farið heim fyrr
en búið var að njóta góðra veit-
inga, fara á brennu og kveðja
gamla árið með blysum, flugeldum
og álfasöng, þá var kátt á hjalla
bæði hjá börnum og fullorðnum.
Ekki var síðri ævintýraheimur-
inn sem þau hjónin ræktuðu með
vinnusemi, þrautseigju og alúð
austur í Biskupstungum. Þar sem
nú gnæfa himinhá trjágöng að litla
húsinu í skóginum sem rúmar „allt
sem hjartað rúmar“, og listaverk
um allan skóg. Núna komum við
þarna með okkar börn þar sem
þau upplifa ævintýrin að baki trjá-
ganganna.
Í Hruna er yndislegt að vera. Á
sumrin sést í allri sinni dýrð sá
aragrúi af plöntum sem þau lögðu
alla sína alúð í að rækta og koma
upp. Með alúð og þrautseigju
komu þau þessum litlu hríslum
upp, í landi sem var þakið þúfum
og illgresi, og nú gnæfa þau yfir
okkur í allri sinni fegurð og veita
okkur skjól og gleði. En á dimm-
um haustkvöldum er dáðst að
stjörnum prýddum himninum og
dansað við norðurljósin. Þegar vet-
ur kemur legst Hruni undir hvítan
feld þar til vorsólin kemur upp og
vekur allt aftur með hlýju sinni og
birtu.
Fyrir nokkrum árum urðum við
þeirrar gæfu aðnjótandi að fara
með Magga frænda og pabba til
Bolungarvíkur og fengum við að
heyra fullt af sögum frá því er þeir
voru ungir strákar í Víkinni. Ekki
voru bræður alltaf sammála um öll
atvik eða staðhætti frá æskustöðv-
um, en ákafinn og ánægjan að rifja
upp æskuminningar og koma á alla
þessa staði gerði þá aftur að þess-
um litlu strákum sem þeir voru áð-
ur fyrr. Sáum við í andlitum þeirra
þá gleði og ánægju sem minning-
arnar úr Víkinni þeirra gáfu þeim.
Elsku Maggi, að leiðarlokum
kveðjum við þig og þökkum fyrir
að hafa átt þig að frænda.
Ó Verundarson!
Paradís Þín er ást Mín; endurfundirnir
við mig himneskt heimili þitt. Gakk þar
inn og tef eigi. Þetta er það, sem þér er
fyrirbúið í konungsríki Voru á hæðum
og upphöfnu ríki Voru.
(Úr Huldum orðum Bahá́úlláh.)
Kristbjörg og Sólbjörg.
Þótt skári sláttumannsins mikla
sé misbreiður og misdjúp sárin
sem hann skilur eftir í huga eft-
irlifandi ástvina og vina, má segja
að við burtköllun vinar míns,
Magnúsar Kr. Jónssonar, sé hugg-
un harmi gegn að vita gamlan
mann lausan frá erfiðu stríði án
batavonar.
Þegar ég kom hingað á Hrafn-
istu í Reykjavík fyrir vel átta ár-
um varð ég fljótlega fyrir því láni
að kynnast honum. Atvikin höguðu
því svo að við urðum nábýlingar og
því fljótt málkunnugir sem þróað-
ist til gagnkvæmra vinartengsla og
félagsskapar er hefur haldist óslit-
ið síðan. Dútluðum við saman í
smíðaherbergi í vinnusal hússins,
fórum saman í sund og þjálfunar-
aðstöðu og spiluðum svo til dag-
lega saman amerískan billiard.
Færni hans í bundnu máli vakti
einnig áhuga minn en þar var hann
ærið mikilvirkur og átti í möppum
drjúgt safn frumortra ljóða og
lausavísna. Fór ég lauslega yfir
þetta og tel skaða ef engu af því
verður haldið til haga. Leituðu
þær konur sem hér unnu að fé-
lagsstarfi oft til hans, með góðum
árangri, er þær vantaði framlag
við hinar ýmsu uppákomur er á
dagskrá voru hverju sinni.
Ótalið er þó það sem ég er hon-
um mest þakklátur fyrir en það
voru hinar tíðu ökuferðir með hon-
um um borgina, hafnarsvæði, ná-
grenni hennar og samliggjandi
bæjarfélaga. Svo og tíðar helgar-
ferðir austan heiða, vítt og breitt
um Suðurland, uppsveitir þess,
þéttbýlisstaði og hálendisvegi hér í
grennd. Hafði hann ferðast mikið
um landsbyggðina og suma há-
lendisvegi og kunni glögg skil á
öllu því markverðasta og lét vel að
miðla þeim fróðleik til mín og ann-
arra. Urðu mér þessar ferðir dýr-
mæt upplifun og opinberun á áður
óþekktum slóðum. En því miður
lögðust þessar ferðir niður fyrir
um þremur árum vegna sjóndepru
hans, það mikillar að hann gat
ekki notið lesmáls eða ekið bíl.
Bætti hann sér þann missi að
nokkru upp með því að hlusta á
upptökur af spólum með völdu
efni.
Magnúsi voru einnig kunnir
margir frægir ferðamannastaðir
vítt og breitt um hinn stóra heim
og má vera að sjómannsferill hans
hafi átt sinn þátt í því. Mátti heita
að sama væri hvar niður var borið,
víðast hafði hann komið og kunni
glögg skil staðar og umhverfis,
einkum ef það hafði merka sögu að
geyma. En þrátt fyrir víðförli sína
hafði hann ekki komið í heima-
byggð mína, Árneshrepp í
Strandasýslu, en bættist það upp
skömmu eftir að kynni okkar hóf-
ust. Dvaldi hann nokkra daga á
fyrrum býli mínu, Krossnesi, hjá
syni mínum og tengdadóttur, fór
um sveitina, sumpart einn eða
undir leiðsögn sonar míns. Naut
hann þar ómældrar sumarblíðu
með tilheyrandi miðnætursólar-
dansi og hreifst af hinni fjöl-
breyttu og tignarlegu fjallaum-
gjörð og fegurð sem hann taldi
vart eiga sinn líka. Útsýnið frá
Krossnesi varð honum hugstætt en
þaðan blasir við miðsveit hrepps-
ins handan fjarðar og sjónvídd til
hafsins yfir Húnaflóa, Fljótafjöll
og jafnvel enn austar. Orti Magn-
ús um býlið þekkilega hugnæmt
ljóð.
Ekki verður skilið við minningu
um Magnús án þess að geta list-
fengis hans en með tálguhníf sín-
um skóp hann listaverk af mönn-
um og dýrum, sum eftir
fyrirmyndum og einnig hugverk
frá eigin brjósti. Var hann sér-
stakur eljumaður sem sjaldan féll
verk úr hendi. Mörg þessara verka
gaf hann eða setti á basara hér á
staðnum og átti þó stórt safn
þeirra á hillum í herbergi sínu.
Hann var járnsmiður að iðn og
skóp úr þeim málmi einnig hug-
verk og mun eitt þeirra prýða
heimabæ hans, Bolungarvík.
Magnús hafði misst konu sína
nokkru áður en kynni okkar hóf-
ust. Mun hún hafa fylgt honum á
ferðum um landið og ytra. Áttu
þau sumarbústað efst í Biskups-
tungum og munu hafa notið þar
góðra stunda saman. Iðjulaus mun
hann ekki hafa verið þar og byggði
með eigin höndum smábústað og
ræktaði allmikinn skóg umhverfis
hann. Bústaðinn seldi hann, eða
gaf, bróður og bróðursyni sínum
skömmu eftir að okkar kynni hóf-
ust og mun þar nú risinn veglegri
bústaður.
Magnúsi veittist auðvelt að ná
sambandi við aðra og var vel fær í
viðræðulistinni. Átti hann hér stór-
an hóp góðra kunningja meðal
vistfólks og þó hvað mest hjá
hjúkrunarliði og öðru starfsfólki.
Ég lýk svo þessum fátæklegu
minningarbrotum um góðan dreng
og þann vin sem úr hópi annars
samferðafólks, mér óvandabundnu,
hefur staðið mér einna næst. Ást-
vinum votta ég innilega samúð
mína.
Eyjólfur Valgeirsson.
MAGNÚS KR.
JÓNSSON
Elsku Inga, þegar
ég kom frá Bandaríkj-
unum í vor (í apríl) var
ég ekki búin að vera
lengi heima, þegar ég
frétti að Inga Dan væri dáin og meira
að segja búið að jarðsetja hana.
Þetta var áfall, að geta ekki verið
við útför þína og eða sett minning-
argrein í blaðið.
Í tilefni afmælisdagsins 18. október
langar mig samt að setja nokkur
kveðjuorð á blað.
Minningarnar streyma fram, alltaf
var fjör í Brekkunni og bara í Vest-
urbænum, þegar ég var stelpa, aldrei
sagðir þú styggðaryrði við okkur
stelpurnar, alveg sama hver uppá-
tækin okkar voru.
Að ég tali nú ekki um allar ferð-
irnar sem við Hraunprýðikonur fór-
um, alltaf var sama fjörið í ykkur
þessum eldri, þið slóguð okkur yngri
stelpunum við, með alls konar uppá-
komum úti um allt land. Allir fundir
og basarar, sem og aðrir atburðir
hefðu ekki haft þennan sjarma yfir
INGIBJÖRG
DANÍELSDÓTTIR
✝ Ingibjörg Daní-elsdóttir fæddist
í Reykjavík 18. októ-
ber 1924. Hún lést á
St. Jósefsspítala í
Hafnarfirði 8. apríl
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Hafnarfjarðar-
kirkju 15. apríl.
sér, ef þið hefðuð ekki
verið.
Ég man svo vel, þeg-
ar þú varðst sjötug,
varst ekki heima og ég
setti Hraunprýðifán-
ann og fánastöngina,
með korti á, í póstkass-
ann hjá þér og fánan-
um var stolið úr kass-
anum, stöngin og
kortið náðust svo ekki
upp úr kassanum, en
við björguðum því auð-
vitað.
Það var svo gaman
þegar þú varst að baka fyrir okkur og
koma með, fyrir kaffisöluna 11. maí.
Það hýrnaði yfir öllu þegar þú komst í
salinn í Hjallahrauninu og ekki vant-
aði kátínuna þegar rifjaðar voru upp
sögur frá fyrri tíma.
En nú ertu farin, Inga mín, búin að
hitta Adda og allar vinkonurnar, sem
farnar voru á undan þér. Nú er líka
komin lítil Inga Dan, sem ég óska
innilega til hamingju með nafnið,
nafnið sem ég hef þekkt næstum alla
mína ævi.
Að leiðarlokum þakka ég allar okk-
ar stundir.
Aðstandendum öllum votta ég okk-
ar dýpstu samúð.
Megir þú hvíla í friði.
Kristín Gunnbjörnsdóttir,
formaður Slysavarnadeild-
arinnar Hraunprýði
í Hafnarfirði.
Það hefur aldrei
verið auðvelt að
kveðja þig, elsku amma mín, og þessi
hinsta kveðja er þar engin undan-
tekning.
Ég minnist þín glaðværrar í
gamla Fíatinum með afa og lítill
strákhnokki svo kátur í aftursætinu
því ég var svo heppinn að fá að fara
með ömmu og afa til Reykjavíkur.
Ég man hvað þú hafðir gaman af því
að segja þessa sögu þegar pollinn í
aftursætinu bað þig að prjóna trefil
handa krumma. Þú taldir þig sleppa
létt frá þessu því þú hefðir ekki
prjónana með en þá heyrðist úr aft-
ursætinu. „Ekkert mál, amma mín,
ég tók prjónana með,“ og þú varðst
að gjöra svo vel að prjóna alla leið í
bæinn.
Já, það var oft gaman hjá okkur,
oft var tekið í spil það voru ófáir
slagirnir teknir á Laugarnesvegin-
um. Þú varst nokkur keppnismann-
eskja og varst ekki alltaf sátt ef þú
tapaðir en það risti ósköp grunnt því
þú samgladdist manni alltaf fölskva-
laust.
Ég minnist þess aldrei að hafa
heyrt styggðaryrði frá þér þótt
stundum hafi svolítið farið fyrir
stráknum. Sjálfsagt hefur þú átt þín-
ar erfiðu stundir en þú lést aldrei á
þeim bera og aldrei fann ég fyrir því
að þú værir döpur. Kveðjustundirn-
ar voru þær einu sem ég fann fyrir
því að þú værir ekki sátt því þú varst
aldrei sátt við að kveðja nokkurn
mann en að taka á móti fólki kunn-
irðu svo sannarlega. Þú tókst á móti
þínum gestum eins og það væru
kóngar og drottningar, svo innilega
tókstu á móti okkur með faðminn út-
breiddan og gleðin leyndi sér ekki.
Mig langar að þakka þér fyrir árin
SIGURBJÖRG G.
GUÐJÓNSDÓTTIR
✝ Sigurbjörg Guð-leif Guðjóns-
dóttir fæddist á
Raufarfelli í Austur-
Eyjafjöllum 19.
febrúar 1916. Hún
andaðist á Landspít-
alanum við Hring-
braut 26. september
síðastliðinn og var
jarðsungin frá
Laugarneskirkju
30. september.
á Laugarnesveginum.
Þú tókst mig og litlu
fjölskylduna mína inn
á þitt heimili, ég ekki
fullharðnaður og
kunni illa að fóta mig í
lífinu en þú gafst mér
tíma til að hugsa mitt
ráð. Með þínu sér-
staka umburðarlyndi
og ljúfmennsku
kenndirðu mér að
virða fólk og hluti.
Ég veit að þú
kveiðst þeirri stund að
kveðja þitt fólk, mér
er sagt að stundin hafi verið friðsæl
og falleg og þannig held ég að þú
hafir helst viljað kveðja, með frið og
ró í þínu hjarta.
Elsku amma mín, ég elska þig og
mun varðveita minningarnar um þig
og það gera Lauga og strákarnir
líka.
Þinn
Leifur.
Elsku Leifa mín, nú ertu búin að
kveðja. Mikið sakna ég að sjá þig
ekki trítla gangana á Hrafnistu á leið
í mat. Þú varst alltaf svo fín og
hugguleg. Það var svo gaman að
ræða við þig um daginn og veginn og
alltaf varstu svo elskuleg. Þú varst
sérstök manneskja og mikil hand-
verkskona. Prjónuðu sokkarnir þínir
voru alltaf svo fallegir og geymi ég
tvenn pör handa lítilli dömu. Ég
minnist jafnframt afmælanna hjá
Kollu, þú varst alltaf svo skemmti-
leg. Þú sýndir henni svo mikla góð-
vild og hlýju og spurðir frétta af
fólkinu hennar. Nú er góði Guð bú-
inn að fá þig til sín og megi englarnir
varðveita þig.
Leið mig eftir lífsins vegi,
ljúfi Jesús, heim til þín.
Gæfubraut að ganga ég megi,
grýtt þó virðist leiðin mín.
Þolinmæði í þraut mér kenndu,
þá má koma hvað sem vill.
Helgan anda af himni sendu,
hjartað krafti þínum fyll.
(Á. H.)
Guð blessi fjölskyldu þína og
styrki.
Sigrún Pálsdóttir (Rúna).