Morgunblaðið - 16.12.2005, Síða 53

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. DESEMBER 2005 53
MINNINGAR
starfsmaður minn hjá Hagfræðideild
Reykjavíkurborgar. Hann var þá
starfsmaður Rafmagnsveitu Reykja-
víkur og þar hafði hann staðið sig vel,
eins og hann gerði raunar hvar sem
var fyrr og síðar.
Vel má vera, að hann hafi verið bú-
inn að frétta af samdrætti okkar Sig-
urlaugar, konu minnar heitinnar, um
þetta leyti og hugsað sem svo, að úr
því að hún þyldi mig hlyti hann að
geta gert það líka. Svo var mál með
vexti, að Reynir og Guðríður kona
hans höfðu kynnst Sigurlaugu á
menntaskólaárunum og þekktu hana
af góðu einu. Hvað um það. Reynir
var fljótur að hugsa og leyfði mér að
stela sér frá Rafmagnsveitunni í
óþökk allra, sem þar höfðu unnið með
honum.
Í hönd fóru fjögur viðburðarík og
skemmtileg starfsár frá hausti 1973
til ársloka 1976. Fræðilega stóð Reyn-
ir mun betur að vígi en ég, og svona
móralskt séð hefðum við fljótlega átt
að hafa hlutverkaskipti, en hann
kærði sig kollóttan og ég bar mig vel.
Óhjákvæmilegt er að geta hér
tveggja samstarfsmanna okkar, Sig-
urðar heitins Sigmundssonar og
Hilmars Bierings sem enn er á lífi, því
við orðuðum það jafnan þannig, að
Reynir reiknaði, ég hugsaði og Sig-
urður og Hilmar sæju um rest.
Það verður að segja hverja sögu
eins og hún er. Þannig er mál með
vexti, að ég hafði lengi verið illa hald-
inn af gyllinæð. Þetta spurðist fyrst út
meðal skipsfélaga minna á Hval 5. Þá
var einmitt verið að sýna átakanlega
mynd með Frank Sinatra í einhverju
kvikmyndahúsanna í Reykjavík, ,,The
man with the golden arm“. Samúðin
meðal skipsfélaganna á Hval 5 reynd-
ist nú ekki meiri en svo, að þeir tóku
að kalla mig ,,The man with the gol-
den tharm“. Reynir hafði ekki lengi
verið í þjónustu hagfræðideildar, þeg-
ar ,,hugsandi yfirmaður hans“ átti
þess kost að fá bót sinna meina, sem
hann og gerði. Og viti menn! Barst þá
ekki einmitt inn á borð hagfræðideild-
arinnar verkefni, sem tengdist alveg
nýrri leið á Íslandi til fjáröflunar
vegna framkvæmda. Það er skemmst
frá því að segja, að það var gæfa
beggja, að Reynir skyldi bera hitann
og þungann af þessu verkefni, sem
hann lauk með miklum sóma. Oftar en
einu sinni og oftar en tvisvar varð ég
vitni að því, hvernig hann leiðrétti á
sinn hægláta hátt útreikninga sjóaðra
starfsmanna fjármálafyrirtækja í
fremstu röð í Bandaríkjunum.
Reynir var alltof öflugur til að í-
lendast hjá mér, en þegar hann lauk
störfum í hagfræðideildinni var hann
orðinn ,,Reynir afi“. Eldri sonur okk-
ar Sigurlaugar, Tómas Guðni, var þá
óðum að ná tökum á málinu, ríflega
tveggja ára og bróðir hans Eiríkur
Áki, fæddur 1977 sá ekki ástæðu til að
breyta neinu, þótt afarnir væru á
tímabili þrír.
Eiginkonur okkar tóku oftast ýms-
um þreytandi uppátækjum okkar af
stökustu þolinmæði, en meðal þess
sem við gerðum okkur til dundurs á
ferðalögum var að þýða íslenzk ör-
nefni á ensku og láta viðstadda síðan
ráða í heitið. Stoltastir vorum við af
þýðingunni á Veiðileysufirði, ,,The
firth of the angle in the arse“, kannski
vegna þess, að við komum báðir oftar
en aðrir úr veiðiferðum með öngulinn
í rassinum.
Samstarfsmaðurinn Reynir hvarf
til nýrra viðfangsefna, sem hann topp-
aði með aðild sinni að Hvalfjarðar-
göngunum, en vinirnir Reynir og
Guðríður urðu eftir hjá okkur. Við átt-
um þau svo sem ekki ein. Ég held að
færri hafi komist að en vildu. Guð-
ríður má vita það, að hún getur leitað
til okkar feðga hvenær sem þarf lítils
við og Ingibjörgu, Nínu, Þorbjörgu og
Gísla sendum við okkar einlægustu
samúðarkveðjur.
Eggert Jónsson.
Hálfur annar áratugur af nánu og
góðu samstarfi um margskonar og
miserfið verkefni gerir menn að vin-
um.
Ég verð víst að þakka norsku
stjórnarmönnunum í Járnblendifélag-
inu að leiðir okkar Stefáns Reynis
lágu saman. Þeir stálu fjármálastjór-
anum mínum og þrátt fyrir glæsilegar
auglýsingar fékk ég ekki umsóknir
um starfið, sem mér þóttu nógu góð-
ar. Ég fór að ráðgast við vini mína og
kollega. Þegar ég hafði heyrt sama
nafnið þrisvar hringdi ég í Stefán
Reyni, þar sem hann var við einhver
störf á Akureyri, og réð hann gegn-
um síma.
Hann varð mér og Járnblendi-
félaginu mikill happafengur. Hann
var eitursnjall, vel að sér, fljótvirkur,
stundum dálítið fljóthuga en aldrei
svo að það kæmi að sök og saman tók-
um við á verkefnunum sem að okkur
bar, bæði þegar vel gekk og illa.
Þegar leiðir skilur eins og nú hefur
gerst er orða vant og raunar ekkert
að gera annað en þakka fyrir elsku-
lega viðkynningu við góðan dreng.
Það geri ég fyrir mína hönd og konu
minnar og tel mig geta sömuleiðis
gert það fyrir hönd allrar áhafnar
Járnblendifélagsins á þeim tíma sem
hér var frá sagt.
Eins verkefnis, sem Stefán Reynir
vann fyrir Járnblendifélagið, ber að
geta. Félagið var meðal frumkvöðl-
anna, sem unnu að því að grafa jarð-
göngin undir Hvalfjörð, og tók Stefán
Reynir að sér að vera í fyrirsvari í því
efni af félagsins hálfu. Ég tel mig
geta fullyrt að sú bráðsnjalla lausn,
sem fannst á fjármögnun þess verk-
efnis og gerði það yfirhöfuð mögu-
legt, hefði aldrei orðið til, ef ekki
hefði notið við framlags þriggja
manna, Erlendar Magnússonar, sem
nú mun starfa hjá Íslandsbanka og
þá vann hjá japönsku fjármálafyrir-
tæki í London, Stefáns Reynis og
Gylfa Þórðarsonar, þáverandi fram-
kvæmdastjóra Sementsverksmiðj-
unnar. Hlutur Stefáns Reynis í því
vel heppnaða ævintýri, sem þetta
mannvirki er, má ekki gleymast.
Að lokum sendum við hjónin Guð-
ríði og fjölskyldunni okkar einlæg-
ustu samúðarkveðjur í von um að
þeim gefist styrkur til að takast á við
þá sorg, sem að þeim hefur borið.
Jón Sigurðsson.
Fallinn er frá góður kunningi og
náinn samstarfsmaður um árabil eft-
ir harða baráttu við illvígan sjúkdóm
undanfarin ár.
Þó að við Stefán Reynir værum
nánast jafnaldrar, vissum við varla
hvor af öðrum fyrr en hann tók að sér
starf fjármálastjóra hjá Íslenska
járnblendifélaginu hf. fyrir tæpum
aldarfjórðungi. Þegar það gerðist
hafði myndast góð samvinna á milli
forsvarsmanna Járnblendiverksmiðj-
unnar og Sementsverksmiðjunnar
sem átti eftir að aukast verulega á ár-
unum sem í hönd fóru.
Viðamesta og árangursríkasta
samstarfið tengdist undirbúningi og
gerð Hvalfjarðarganga. Járnblendi-
menn höfðu um árabil velt fyrir sér
hugmyndum um hvernig stytta mætti
leiðina fyrir Hvalfjörð. Haustið 1988
stóðu verksmiðjurnar, ásamt fleiri að-
ilum, að gerð skýrslu um hagkvæmni
jarðgangagerðar undir Hvalfjörð. Það
má segja að þessi skýrsla hafi velt
boltanum af stað sem endaði með því
að Spölur hf. var stofnaður í janúar
1991.
Að undirlagi Jóns Sigurðssonar,
framkvæmdastjóra Járnblendiverk-
smiðjunnar, atvikaðist svo að við Stefán
Reynir vorum tilnefndir fulltrúar verk-
smiðjanna í stjórn félagsins. Með því
hófst mikið og einstaklega gott samstarf
sem stóð allar götur síðan.
Það tók 5 ár að koma verkefninu á
koppinn og gekk á ýmsu á þeim tíma
enda margir sem þurftu að reka hornin í
það og jafnframt að láta vita að þeir sem
stóðu helst í eldlínunni fyrir félagið
væru að minnsta kosti ævintýramenn
ef ekki meira.
Stefán Reynir lék stórt hlutverk í
undirbúningi og við samningagerð.
Hann bjó yfir mikilli reynslu úr öðr-
um störfum, einkum er varðaði fjár-
málasamskipti við erlenda aðila, sem
nýttust afar vel í þeirri miklu vinnu sem
þarna átti sér stað. Hann var afar tölug-
löggur og dró hvergi af sér við að reyna
að finna lausn á hinum ýmsu vanda-
málum sem upp komu. Það var því
mjög vel við hæfi að ráða Stefán
Reyni sem fyrsta framkvæmdastjóra
Spalar ehf. í aðdraganda opnunar
ganganna árið 1998.
Stefán Reynir var hlédrægur að
eðlisfari, forðaðist að vera í sviðsljós-
inu og vildi láta það öðrum eftir. Hann
virkaði á flesta frekar hrjúfur við fyrstu
kynni en reyndist vera einstakt ljúf-
menni þegar menn náðu að komast inn
úr skelinni. Hann fór hratt yfir, vildi
láta hlutina ganga og hafði illan bifur
á alls konar kerfiskörlum, en á þeim
var enginn skortur við undirbúning
Hvalfjarðarganga.
Atvikin haga því svo að ég verð er-
lendis þegar útför Stefáns Reynis fer
fram.
Ég og annað samstarfsfólk og
sambýlingar á skrifstofunum á Akra-
nesi senda Guðríði og fjölskyldu inni-
legar samúðarkveðjur.
Ég þakka Stefáni Reyni árangurs-
ríkt samstarf og önnur samskipti
sem aldrei bar skugga á.
Blessuð sé minning hans.
Gylfi Þórðarson.
Það kom ekki á óvart að sjá til-
kynningu um andlát Stefáns Reynis
Kristinssonar. Síðast þegar að fund-
um okkar bar saman, snemma á
þessu ári, sagði hann mér af heilsu
sinni og þá mátti ljóst vera hvert
stefndi.
Fyrstu kynni okkar Stefáns Reyn-
is voru fyrir rúmlega tveimur áratug-
um síðan, þegar fyrirtæki þau sem
við störfuðum hjá áttu í viðskiptum.
Ég kynntist Stefáni hins vegar mun
betur árið 1992 þegar Nomura Bank,
sem ég starfaði þá hjá í London, tók
að sér ráðgjöf um verkefnisfjár-
mögnun Hvalfjarðarganganna. Stef-
án Reynir sat þá í stjórn Spalar, sem
á þeim tíma var fyrst og fremst félag
um hugmynd forsvarsmanna nokk-
urra fyrirtækja og sveitarfélaga um
byggingu og rekstur jarðganga í
einkaeign undir Hvalfirði, hugmynd
sem ýmsum fannst ævintýraleg og
jafnvel óraunhæf í þá daga. Stefán
var sá stjórnarmanna Spalar sem
hélt utan um fjármögnunarmál, en
hans aðal starf á þeim tíma var að
stýra fjármálum Íslenska járnblendi-
félagsins á Grundartanga.
Næstu fjörur árin má segja að vart
hafi sá vinnudagur liðið að við Stefán
Reynir ættum ekki samtal í síma eða
hittumst á fundum á Grundartanga, í
Reykjavík, London, Kaupmanna-
höfn, Stokkhólmi eða Boston. Oft
náðu vinnudagar okkar langt fram á
rauða nótt og það þurfti úthald og út-
sjónarsemi til þess að komast
framhjá hverri hindruninni af ann-
arri, svo að hugmynd Spalarmanna
gæti orðið að raunveruleika. Hvers
vegna tók þetta svo mikinn tíma og
krafðist svo mikillar vinnu? Jú, við
vorum, ásamt nokkrum öðrum góð-
um mönnum, að vinna að verkefni
sem átti sér enga beina fyrirmynd.
Það þurfti því að sannfæra marga og
skýra út fyrir þeim af hverju þessi
viðskiptahugmynd ætti að geta geng-
ið upp. Sagan hefur síðan sýnt að sá
þétti hópur sem stóð að Speli hafði
rétt fyrir sér og meira til, því það eru
fá verkefni á sviði samgöngumála í
Evrópu allri sem hafa skilað jafn-
miklum ávinningi og Hvalfjarðar-
göngin hafa gert.
Þegar menn vinna náið saman að
úrlausn verkefna eins og við Stefán
Reynir gerðum í nokkur ár, fer ekki
hjá því að menn kynnist persónu
hvors annars nokkuð vel. Það var
ávallt gott að starfa með Stefáni
Reyni og það bar aldrei skugga á
samstarf okkar. Stefán var bráð-
greindur, einlægur og heiðarlegur í
öllum verkum sínum. Hann hafði
einnig gott auga fyrir hinu skoplega í
umhverfinu, sem hafði jákvæð áhrif á
þá sem með honum störfuðu. Allir
þeir sem sátu við samningaborðið
með honum, hverrar þjóðar sem var
eða hverra hagsmuna þeir voru að
gæta, báru virðingu fyrir Stefáni
Reyni.
Stór verkefni eins og bygging
Hvalfjarðarganganna verða aldrei
einum manni þökkuð. Slík verkefni
verða aðeins að raunveruleika leggi
margir hönd á plóginn. Ég leyfi mér
hins vegar að fullyrða að Stefán
Reynir hafi verið einn af mikilvæg-
ustu mönnum sem að því verki komu
og mér er ekki grunlaust um að án
hans aðkomu væru jafnvel enn í dag
engin jarðgöng undir Hvalfirði, svo
mikilvægan þátt átti hann í mótun og
gerð þess verkefnis.
Ég votta eiginkonu hans, dóttur og
öðrum aðstandendum einlæga sam-
úð mína. Megi Stefán Reynir hvíla í
friði.
Erlendur Magnússon.
Okkur félögunum í gönguklúbbn-
um Smá-Speli langar í nokkrum orð-
um að minnast góðs vinar og félaga
Stefáns Reynis Kristinssonar fram-
kvæmdastjóra Spalar ehf.
Reynir var nýorðinn sextugur þeg-
ar hann lést og flest okkar höfum
verið vinir hans frá unglingsárum,
eða á fimmta áratug. Við höfum deilt
saman lífinu í sorg og gleði. Gildi vin-
áttu sem verður til á unglingsárum
og hefur einungis aukist og dýpkað í
áranna rás er okkur ómetanleg. Við
fráfall hans er höggvið stórt skarð í
hópinn.
Reynir hafði sérstaka nærveru,
var áhugasamur og góður hlustandi,
laus við dómhörku. Þetta skynjuðu
börn vel enda kölluðu þau hann
Reyni afa. Hann var einstaklega já-
kvæður, hafði ljúfa lund og aldrei var
neinn hávaði eða læti í kringum
hann. Reynir hafði ást á bókum, las
mikið og átti gott bókasafn, en þekk-
ing hans á landi og þjóð, mönnum og
málefnum var mikil. Hann var hrað-
ur, eldfljótur að hugsa, greina og spá
í þróun mála. Í æsku, meðfram námi í
menntaskóla og háskóla vann hann
við mælingar hjá Vegagerð ríkisins
og ferðast víða um land. Eftir þá
reynslu þekkti hann nánast hvern bæ
og hafði á hraðbergi sögur af ábú-
endum og rakti ættir þeirra. Ekki
var Reynir síður vel að sér í alþjóð-
legum og klassískum fræðum. Allt
vissi Reynir. Þegar verið var að ræða
eitthvert málefni sagði hann oft: „Já,
einhvern tíma las ég bók um þetta
mál“. Minninu mátti treysta. Reynir
var ráðgjafi vina sinna og ef hann
taldi aðra geta betur sagði hann oft:
„Ég er með mann í þessu.“
Fyrir tæpum tveimur áratugum
stofnuðum við, ásamt Reyni og Guð-
ríði gönguklúbbinn okkar. Reynir
hafði yndi af útivist, var mikill
göngugarpur og gekk bæði hratt og
lengi. Hann var því oftast fremstur í
flokki í ferðalögum klúbbsins, hvort
heldur var í styttri göngutúrum eða
lengri ferðum innanlands og erlend-
is. Ótal hefðir hafa orðið til í þeirri
samveru og þær lifa áfram með okk-
ur.
Í baráttu Reynis við illvígan sjúk-
dóm kom í ljós hvílíkur kjarkmaður
hann var og æðruleysið ótrúlegt. En
enginn má sköpum renna. Við vinir
hans og félagar stöndum döpur eftir,
en minningin um góðan dreng lifir
um ókomin ár. Elsku Guðríður, miss-
ir þinn er mestur. Missir Ingibjarg-
ar, Gísla, Nínu og Þorbjargar litlu er
einnig mikill og fjölskyldunnar allr-
ar. Megi góður Guð styrkja ykkur í
sorginni og hjálpa ykkur að styrkja
hvert annað. Blessuð sé minning
Stefáns Reynis Kristinssonar.
Álfheiður Steinþórsdóttir,
Hans Agnarsson, Kristjana
Kristjánsdóttir, Nína Birg-
isdóttir, Pétur Lúðvígsson,
Vilhjálmur Rafnsson.
Skarð er fyrir skildi þar sem fall-
inn er nú frá Stefán Reynir Krist-
insson, góður vinur og samstarfs-
maður. Hann er kvaddur með
söknuði og þeirri ómældu virðingu
sem hann verðskuldar af samferða-
fólki sínu. Stefán Reynir verðskuldar
ekki síður aðdáun allra sem fylgdust
með því hvernig hann æðrulaus og
óbugaður til síðustu stundar glímdi
við þann sjúkdóm sem þó að lokum
lagði hann að velli. Þegar öll sund
virtust lokuð var það óvenju sterkur
lífsvilji sem fleytti honum yfir erfiða
hjalla. Þannig var Stefán reyndar í
öllu sínu lífshlaupi, dugmikill, ósér-
hlífinn og viljasterkur maður, skarp-
greindur og snjall í því sem hann tók
sér fyrir hendur.
Fyrir tæpum 18 árum, í þá daga
sem Stefán Reynir var fjármálastjóri
Íslenska járnblendifélagsins hf. lágu
leiðir okkar fyrst saman í þeim hópi
manna sem lét sér detta það í huga
að gera göng undir Hvalfjörðinn. Áð-
ur hafði ég heyrt af Stefáni sem öfl-
ugum fjármálstjóra Járnblendi-
félagsins og tryggum vörslumanni
hafnarsjóðs Grundartangahafnar, en
hugmyndin um neðansjávargöng
sem vegfarendur greiddu fyrir með
veggjaldi varð hins vegar sá þráður
sem tengt hefur okkur og aðra öfluga
samverkamenn traustum böndum
um langa og viðburðarríka tíð. Ekki
verður sagan um tilurð og byggingu
Hvalfjarðarganga sögð hér, en það
eitt sagt að þar var Stefán Reynir
óbilandi og ómissandi liðsmaður, sem
lagði mikilvægan skerf af mörkum til
að verkefnið fengi þann framgang
sem raun hefur orðið. Margir vilja þá
Lilju kveða sem Hvalfjarðargöng eru
og margir eiga þakkir skildar fyrir
liðsinni við verkefnið, en Stefán
Reynir er í hópi þeirra sem svo sann-
arlega geta kallað til höfundarréttar
í því efni. Þegar sá dagur kom að
ráða skyldi framkvæmdastjóra fyrir
Spöl ehf. árið 1998 var enginn betur
til þess fallinn en Stefán að taka það
sæti og því starfi gegndi hann til
hinsta dags. Fyrir nokkrum árum
kenndi Stefán veikinda, sem gengu
hart að heilsu hans. Ótrauður hélt
hann þó verki sínu áfram og nú í
byrjun þessa árs lukum við saman
því verkefni ásamt góðum samverka-
mönnum að endurfjármagna lán
Spalar ehf. og lækka verulega gjald-
skrá félagsins. Það verkefni var ekki
vandalaust, en aldrei kom Stefáni
Reyni annað til hugar en ljúka því
verki með heiðri og sóma þótt þrek
hans færi minnkandi – rétt eins og
þeim öðrum verkum sem honum á
lífsleið sinni var falið að leysa.
Það er með djúpu þakklæti og
virðingu sem ég og annað samstarfs-
fólk hans hjá Speli ehf. kveðjum Stef-
án Reyni hinstu kveðju. Hann naut
vináttu, virðingar og umhyggju
starfsmanna sinna hjá Speli ehf. og
hjá stjórn félagsins. Á þeim árum
sem liðin eru frá því leiðir okkar lágu
saman hefur það verið heiður og
ánægja, sem á stundum er yfir æv-
intýraljómi, að hafa fengið tækifæri
til að vinna með Stefáni Reyni. Fyrir
hönd stjórnar og starfsmanna Spalar
ehf. færi ég Guðríði, eiginkonu Stef-
áns, Ingibjörgu dóttur hans og fjöl-
skyldunni allri innilegustu samúðar-
kveðjur og bið þeim styrks og
huggunar. Með Stefáni Reyni er
genginn góður drengur, vinur og
samverkamaður til margra ára. Megi
blessun fylgja minningu hans um alla
framtíð.
Gísli Gíslason, formaður
stjórnar Spalar ehf.
 Fleiri minningargreinar um
Stefán Reyni Kristinsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Atli
Rúnar Halldórsson; Jón Hálfdán-
arson; Sigurður K. Þórisson; Helgi
Þór Ingason.
Innilegar þakkir sendum við öllum sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför eigin-
konu minnar, móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
ÁSRÚNAR MAGNÚSDÓTTUR,
Dælengi 1,
Selfossi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heilbrigðisstofnun-
ar Suðurlands og göngudeildar krabbameinslækninga, Landspítala, fyrir
góða umönnun. Gleðileg jól.
Skúli Guðjónsson,
Magnús Skúlason, Sigríður Sigurjónsdóttir,
Kolbrún Skúladóttir, Sigurbergur Brynjólfsson,
Aðalbjörg Skúladóttir, Bárður Árnason
og barnabörn.