Tíminn - 10.03.1973, Blaðsíða 6

6
TÍMINN
Laugardagur 10. marz 1973
y,.te
ar einhver segist halda eitthvað i
Norðurmýrinni, er það liklega
það sama og vita það upp á hár i
öðrum hverfum. Þetta er virðu-
legt hverfi og veðbókarvottorðin
eru hrein, eins og mjöllin á þök-
unum, og menn fullyrða ekkert
um náungann við ókunnuga.
‘/ :,ý/' ’ • 'v ’-1 /i.■’ ív''.'V,
/*•;■'/'•, 4*. •!, . '
VJ-U iW..M VvV^i'í
il"ir ;t«•'<*»*•<"
i
Athyglisverð bókaskreyting. HúsiO mun vera alþingishúsið, en „myndirnar” af fólkinu eru annars eftir
Jörund Hundudagakonung, og settar þarna f ákveðnu augnamiði.
— Gylfi Gíslason? segjum við i
dyrunum og það hljómar eins og
Livingstone sé búinn að finna
guðspjallamanninn, og hann
kinkar kolli vinalega. Við erum
komnir i hús reiða mannsins.
Gylfi Gislason? Það hljómar
kunnuglega, en við finnum að þar
vantar þornið milli nafnanna,
eins og öxul milli þungra hjóla.
Það hlýtur að vera hræðilegt fyrir
listamann að eiga frægan social-
demokrat fyrir alnafna. Það er
næstum eins og að vera búinn til i
verksmiðju, þar sem allir hlutir
eru eins og heita sama nafni.
Engir tveir menn ættu að heita
sömu nöfnum. Það er eins og að
láta tvo menn eiga sama al-
reiða
mannsins
NORÐURMÝRIN var
byggð um það leyti, sem
þeir voru að vinna bug á
berklaveikinni og húsin
bera dökka skugga i
gráum andlitunum.
Viö þekkjum ekkert fólk hér, og
húsin eru á kafi i snjó og eru sokk-
in í nakin tré, sem hlykkjast eins
og taugakerfi I flóknu dýri. Hér er
engin umferð, engin börn sjáan-
leg, en samt bera húsin inn á sér
einhverja von, sem þú getur að-
eins skynjað, en færð ekki skýrt.
Við finnum ekki hús reiða
mannsins, sem við erum að leita
að, og við reynum að spyrja til
vegar. — Ég held það sé hérna,
sagði svartklæddi maðurinn og
virtist vera að dauða kominn og
hann benti okkur á stórt hornhús
hinum megin götunnar — og þeg-

klæðnaðinn, sem þeir verða að
bera til skiptis og híma svo naktir
bak við tré þess á milli. En þetta
venst og smám saman ferð þú að
greina þá i tvo menn, social-
demokratinn, rólegan og virðu-
legan, og skeggjaða uppreisnar-
manninn, með púður i sálinni —
reiða manninn.
Gylfi Gíslason er reiður, og
hann hefur vakið á sér talsverða
athygli fyrir teikningar sínar og
skapsmuni, og fyrir útvarpsþátt-
inn „gluggann”, sem hann sýöur
saman ásamt öðru ungu fólki.
Hann er svartlistarmaður, eins
og það heitir á fagmáli.
□ □ □
□ □□

□ □□□□
m

\ \ \

öskudagur i Reykjavík. Myndin er bókarskreyting og skýrir sig sjálf.
Við sátum i húsi reiða mannsins
og það var kalt.
Þetta er þakloft, valmi og það
er lágt undir loft og bætifláki yzt.
Það var samt eitthvert svif i þak-
inu og vistarveran hefði allt eins
vel getað verið vinnupallur undir
kirkjurjáfri, sem byggður er það
nærri að þú getir snert húsaviðina
með fingrunum. Þetta er fyrst og
fremst vinnustofa.
1 hús reiða mannsins kemur
ekki litur. Aðeins hvitur pappir og
svart blek. Sama er að segja um
húsnæðið. Allt er hvitt eða svart,
og ég spurði hann fyrst, hvort
hann þyrði ekki að nota liti, eins
og annað fólk, en hann hristi að-
eins höfuðið.
Hann teiknar mjög vel og
teikningarnar eru flestar „póli-
tiskar”, þvi hann aðhyllist póli-
tiska list. Reynir að sýna okkur
hvernig glæpirnir leynast undir
vinalegu yfirborði og öfugt.
— Nei ég fæst ekki við lit, sagði
hann brosandi. Það er samt ekki
af ótta. Ég hef bara ekki aðstöðu
til þess hér. Ég veit hins vegar
um marga máiara, sem mála af
þvi að þeir geta ekki teiknað, seg-
ir hann dálitið ismeygilega. Þeir
sjá ekki að teikning hafi neitt gildi
fyrir málverkið, þvi þeir sjá að-
eins form og lit. Þessvegna lita
þeir niður á teikninguna. En þetta
er alvarlegt mál, þvi mennirnir
hafa tekið fyrir kverkarnar i
myndlistinni, svo hún er hætt að