Tíminn - 10.03.1973, Blaðsíða 10

10
TÍMINN
Laugardagur 10. marz 1973
á sllku — og það ókeypis.
— Hvernig þótti ykkur
kaupstaðarferðin — eins og búða-
ráp heitir á máli okkar, sveita-
karlanna?
— Það var ákaflega gaman að
ganga um og verzla. Verðmæti
gjafanna jafngildir alveg heils
mánaðar launum hjá Jónu. Satt
að segja erum við bæði undrandi
og hrifin af þeim höfðingsskap,
sem okkur hefur verið sýndur, og
við biðjum fyrir kærar kveðjur og
þakkir til þeirra, sem að þessu
hafa staðið. Þetta hefur verið
ógleymanlegur dagur.
Að svo mæltu yfirgefum við
ungu hjónin, þar sem þau sitja við
matborð sitt á Loftleiðahótelinu.
Vissulega eru þau ung að árum.
Þau eru jafngömul, bæði nitján
ára. Bæði hafa þau hlotið uppeldi
sitt hér i þéttbýlinu. Hann fæddist
og ólst upp i Kópavogi, hún i
Reykjavik, en niu ára að aldri
fluttist hún i Kópavog.
Enn er of snemmt að spá neinu
um það, hvar þau muni hasla sér
völl i framtiðinni, utan það, sem
ráða má af námsvali hans. En ósk
okkar er sú, að sólin megi jafnan
á þau skina, hvar sem heimili
þeirra á eftir að standa, og hver
sem störf þeirra kunna að verða.
-VS.
an við gengum i það heilaga.
Ljósmyndastofurnar senda
blööunum myndir af brúðhjónum,
við áttum ekki neinn hlut að þvi,
þótt okkur væri að visu kunnugt
um þann hátt dagblaðsins Timans
að láta draga um brúðhjón mán-
aðarins og gefa svo þeim heppnu
rausnarlega brúöargjöf . En þaö
hafði aldrei hvaflað að okkur, aö
slikt happ myndi falla okkur i
skaut.
— Þið hafið auðvitað orðið
harla glöð, þegar ykkur barst
fréttin?
— Nærri má nú geta! Já, hvort
þaö var.
— Voruð þið lengi að hugsa ykk-
ur um, hvað þið vilduð kaupa?
— Nei, ekki svo mjög.
— Greindi ykkur ekki á um val-
ið?
— Nei, nei. Við vorum strax
sammála.
— Ágætt — það var góð byrjun.
Ykkur kemur kannski vel saman,
svona yfirleitt?
til kvöldverðar, en hann skyldi
snæða að Hótel Loftleiðum.
Að Hótel
Loftleiðum
Allir dagar eiga kvöld, og þessi
lika. Við erum búin að fylgjast
með ungu hjónunum, þar sem þau
óku á milli búða og völdu sér
girnilega hluti til búsins. Og við
höfum setið með þeim drjúga
stund suður á Loftleiðahóteli, not-
ið þar góðs matar og heyrt
Brúðarmarsinn leikinn. Þá er
ekki annað eftir en að leggja fyrir
þau síðustu spurningarnar:
— Jón! Hvernig er maturinn á
Loftleiðum?
— Hann er alveg ljómandi góð-
ur. Við erum búin að borða hér
humarkokkteil, spergilsúpu og
Vinarschnitzel, auk borðvins og
kaffis. Það er sannarlega ekki á
hverjum degi, sem maður á kost
Setiö aO snæðingi á Hótel Loftleiöum.
Næst var farið til Jóns Lofts-
sonar á Hringbraut 121, og þar
skoðuð mörg útvarpstæki og góð.
Var nú kaupstaðarferðinni iokið
og ekki annað eftir en að búa sig
— Já, já. Alveg ágætlega. Við
höfum bæði mikinn hug á þvi að
laga til i kringum okkur og að
skapa okkur fallegt heimili, en
fjárhagurinn setur okkur þröngar
skorður enn sem komið er. Það er
ekki við þvi að búast, að maður
geti keypt allt sem hugurinn girn-
ist, svona fyrst i stað. Auk þess er
takmarkað, hvaö maður getur
leyft sér mikil umsvif, þegar ekki
er búið i eigin húsnæði, heldur
leigt.
Gengið i búðir
Þegar unga frúin hafði svo
mælt, var haldið af stað i bæinn til
þess að kaupa brúðargjafirnar.
Fyrst var farið niður á afgreiðslu
Timans i Bankastræti, en þaðan
til Halldórs á Skólavörðustignum,
þar sem frúnni var gefinn falleg-
ur hringur, einn af mörgum, sem
þar eru á boðstólum.
Þá var ekið inn i Brautarholt 2
og gengið um garða hjá Hús-
gagnaverzlun Reykjavikur. Hér
voru hillurnar valdar, og auk þess
var hann Guðmundur I Hús-
gagnaverzluninni svo höfðingleg-
ur að gefa ungu hjónunum fall-
egan skáp með glerhurðum, og
var það umfram hina fyrirfram-
ákveðnu brúöargjöf .
Hjónin Jón Búi Guölaugsson og Jóna Kristbjörnsdóttir á heimili sinu, Bakka við Fifuhvammsveg.
Hillurnar hjá Húsgagnaverzlun Reykjavikur skoöaöar.