Tíminn - 17.03.1973, Síða 14

14
TÍMINN
Laugardagur 17. marz 1973
Laugardagur 17. marz 1973
TÍMINN
15
VERKIN LOFA MEISTARANN
Hér heldur Siguröur á hrossagauksegginu, sem hann renndi i gamla bekknum heima, þegar hann var barn.
þetta, en ég hef lengi veriö
þeirrar skoöunar, aö þaö ætti aö
vera hægt aö búa til húsgögn —
já, kannski ekki sem listaverk,
en aö einhverju leyti I listrænum
stil.
— Ertu húsgagna- eöa húsa-
smiöur aö mennt?
— Nei, hvorugt. Ég hef aldrei
lært neitt 1 smiöum, aö undan
teknu þvl, sem ég sá fyrir mér
hjá eldri bræörum mínum,
Bjarna og Finni.
— Hvert hefur þá þitt aöalstarf
veriö um dagana?
— Þaö varö — þvl miöur —
skrifstofuvinna. Ég stundaöi
hana hvorki meira né minna en 37
ár I einni lotu. Þaö þótti mér
sannarlega of mikiö, enda varö
ég feginn, þegar ég mátti hætta
og gat farið að leika mér.
— Þú hefur kannski byijað á
smiðunum fyrir alvöru eftir þaö?
— Já, þaö má segja. Annars var
ég búinn aö fikta dálitið viö þetta
nokkuö lengi I frlstundum
minum, en þaö var ekki nema rétt
til gamans. Þetta var ekkert aö
ráöi fyrr enég fór að geta gefið
mig aö þvi eingöngu.
— Fórstu snemma á ævinni aö
gripa I þetta, þegar þú haföir
tima til?
— Ég held, að ég geti næstum
sagt, aö ég hafi alla ævi notaö
flestar minar fristundir til ein-
hvers konar smlðaföndurs, þótt
auövitaö hafi það veriö fjarska-
lega ófullkomiö, lengi vel. Þó held
ég nú, aö ég hafi varla smiöaö
sjálfstæöa hluti, fyrr en ég var
kominn fast aö fermingaraldri. ,
— Hvaö er þetta?
— Þaö er hrossagauksegg. Ég
renndi það úr birkikubbi I gamla
rennibekknum heima á Kols-
stöðum.
— Hefuröu ekki selt gripi þina?
— Þaö er mjög lltiö. Þetta eru
mest tilraunir, sem ég er aö
glima viö, eftir þvi sem mér
dettur I hug. Mjög mikið af tlma
minum fer I þaö aö breyta, brjóta
niöur og setja annaö I staöinn.
Teiknar lltið
— Teiknaröu hlutina, áöur en
þú byrjar aö smiöa?
— Ég geri lítið af þvi, enda
kann ég ekkert aö teikna, aö
heitiö geti. Oftast læt ég mér
nægja aö hlaupa hérna út I komp-
una mina, taka mér spýtur og
setja þær einhvern veginn saman
til þess aö reyna aö gera mér
grein fyrir þvl, hvernig þær fari
skást.
— Þú sagðist hafa rennt hrossa-
gaukseggið I gömlum rennibekk
heima hjá þér. Attu ekki mikið af
fullkomnum tækjum núna?
— Ég á dálltiö af góöum verk-
færum, rafknúnum, til dæmis
hjólsög, bandsög, þykktarhefil —
og rennibekk. Og svo auðvitaö
mikiö af hinum smærri tækjum.
— Svo hefur þú auövitað mikið
verkstæöi fyrir allt þetta?
— Þvíer nú miöur, aö þaö er litiö.
Bllskúrinn, sem fylgir íbúöinni
hérna — hann er eina húsnæöiö,
sem ég hef til þessara hluta, og
þaö er vissulega allt of lltiö.
— He'r er nú einn geysimikill stóll
og lesgrind hjá. Varstu ekki lengi
aö smíöa þetta?
— Jú, ég var lengi aö smiöa
þetta. Ef ég færi aö tína þaö til I
klukkustundum, frá þvi aö ég
Hefur aldrei auglýst verk
sín
— Hafa menn ekki komið til þln
og falazt eftir hlutum?
— Þetta er allt lokaö inni. Ég hef
aldrei auglýst mig neitt, og þegar
ég fæ svona heimsókn, eins og
ykkur núna, þá verö ég bara
feiminn og veit ekkert hvaö ég á
aö segja. Ég hef aldrei lært neina
auglýsingatækni.
— Þú hefur þá losnaö viö allan
átroöning, en llka fariö á mis viö
markaö?
— Ef maður sækist eftir markaöi,
veröur maöur lika aö vera fær um
aö fullnægja eftirspurn, eöa aö
minnsta kosti aö hafa jafnan
eitthvaö til þess aö láta á
markaöinn. En þaö er nú farið aö
halla undan hjá mér, hvað árin
snertir, og ég veit vel, að ég er
ekki lengur sá afkastamaöur aö
ég geti framleitt I stórum stíl, til
dæmis tuttugu eða þrjátlu stykki i
einu, eöa staöiö I öörum þeim
stórræöum, sem óhjákvæmilega
fylgja svo mikilli framleiöslu.
— Mér sýnist nú líka útlit þeirra
hluta sem hér eru, vera slikt, að
fremur sé um aö ræöa listiönaö en
fjöldaframleiöslu.
— Getur veriö. Ég er ekki dóm-
bær um þaö. Hitt er vlst, að mér
er mest viröi gleöin fyrir þvl aö
skapa eitthvaö frumlegt. Sú
gllma getur oft veriö erfiö, og
sjálfsagt mistekst manni
stundum meö þaö sem maöur er
aö reyna, en mér hefur nú skilizt,
að það sé nú einmitt þaö, sem
gefur llfi okkar I tilverunni gildi.
Framhald á bls. 27.
Hann er til margra hluta nytsamlegur, hvlldarstóllinn sá arna. Og bókin í iesgrindinni biður hús-
bóndans eins og tryggur vinur, þegar hann fleygir sér niöur i vinnufötnum og lætur liöa úr bakinu.
byrjaði á stólnum og þangaö til ég
var búinn með hann — allar
breytingar með taldar — já, þá
yröi þaö nokkuö há tala. Annars
langar mig aö geta þess, aö ég
fekk hugmyndina að þessum
stól, þegar ég hafði séö mynd af
stól eftir franskan húsgagnaarki-
tekt, en sá stóll var allur úr stáli
og miklu vandaöri en þessi.
— Það er vlst ekki ónotalegt aö
sitja I honum, þessum?
— Nei, nei, það er ósköp gott
hvort heldur sem maöur vill sitja
I honum við lestur, sjónvarpsgláp
eöa eitthvaö annaö. Þaö er meira
að segja mjög gott aö sofa I
honum, og þaö geri ég oft.
— Teiknaðir þú hann upp áöur en
þú byrjaöir á honum?
— Það var lltiö, en þó ekki alveg
fyrir þaö brennt. Ég fékk mér
stóra masonit-plötu og teiknaði
dálitiö á hana I fullri stærö
stólsins, eins og ég ætlaöi aö hafa
hann. Annars var aðferðin llk og
venjulega: Ég tlndi saman dálitiö
af spýtum og raöaöi þeim saman,
eins og ég taldi bezt fara, tók þær
I sundur, raöaöi þeim saman aft-
ur, og svo framvegis.
Þannig fara
Finnar að
— Ætlí aö sú aöferð sé ekki held-
ur óvenjuleg?
— Mér hefur verið sagt, aö
finnskir arkitektar gera lítið af
þvi að teikna, heldur fari þeir á
verkstæöin, taki spýturnar þar og
leggi þær saman, til þess aö átta
sig á þvl, hvernig linurnar eigi aö
liggja.
— En þegar þú teiknar, notar þú
þá fulla stærö, eöa útreiknuö hlut-
föll?
— Ég teikna yfirleitt alltaf i fullri
stærö. Mér finnst ég sjá
byggingarlagiöbetur með því. En
annars vil ég endurtaka þaö, sem
ég sagöi áöan, aö ég kann ósköp
litiö aö teikna og geri þaö sjaldan.
— Hvaöa einstakur munur
gætiröu imyndaö þér aö hafi
kostaö þig mesta fyrirhöfn?
— Ég held nú, að þaö sé ruggu-
stóllinn þarna, eöa þá svefn-
stóllinn, sem viö vorum að tala
um. Annars hafa ýmsir hlutir
veriö mér talsvert erfiöir eins og
til dæmis skrifborösstólarnir
tveir.
Stóll og borð, sem auðsýnilega eru „sköpuð hvort fyrir annað”.
Þessi loftljós verða undrafögur, þegar búið er aö kveikja á perunni inni
i þeim. Timamyndir Róbert.
Tveir stólar og borð. Lampinn á boröinu er gerður af ærnum hagleik, en þvl miður sést það ógreinilega.
HÉR Á eftir verður rætt
við húsgagnasmið í
Reykjavík, sem þó hefur
aldrei lært þá iðn, og
kannast varla við það, að
hann sé smiður, því að verk
sitt kallar hann ,,föndur",
„dútl" og öðrum álíka
nöfnum. Má og segja, að
orðið smíði sé naumast
réttnefni, og væri nær að
tala um listiðnað í því
sambandi, enda eru slíkir
eiginleikar ríkir hjá ætt-
ingjum hans, og hafa
meðal annars birzt í einum
af fremstu listamönnum
þjóðar vorrar.
En svo að öllu rósamáli sé
sleppt, þér er hér átt við Sigurö
Sveinsson I Skaftahlíö 28 I
Reykjavlk. Hann smlöar hús-
gögn og gerir þaö á nokkuö annan
hátt en flestir menn aörir. Þvl
veröur hann fyrst spuröur eftir-
farandi spurningar:
— Hvenær byrjaöir þú á þvi,
Siguröur aö smlöa húsgögn á
þann hátt, sem þú gerir?
— Það eru ekki nema eitthvaö
þrjú eöa fjögur ár, síðan ég
byrjaöi fyrir alvöru aö fást viö
Nokkrir af stóluni Sigurðar Sveinssonar.