Tíminn - 11.04.1976, Síða 8

TÍMINN
Sunnudagur 11. apríl 1976,
Hvers vegna deyr heil-
brigt fólk, án þess að
hægt sé að finna eðlilega
orsök fyrir þvi? Nýjustu
visindarannsóknir gefa
svar við þvi.
1 nóvember 1958 var nýr sjúk-
lingur tekinn inn á taugadeild há-
skólasjúkrahússins I Giessen.
Hún var 22 ára gömul ógift og
starfaði sem erlendur fréttamað-
ur.
Stúlkan þjáðistaf vannæringu á
háu stigi. Hún vóg ekki nema 35
kilógrömm og var 170 sentimetr-
ar á hæð.
Sjúklingurinn öðlaðist ekki
bata. Hún vildi ekki neina hjálp.
Hún tók ekki þau meðul, sem
henni höfðu verið gefin, og borð-
aði svo að segja ekki neitt. Máttur
hennar þvarr smám saman.
Kvensjúkdómafræðingar og
innyflasérfræðingar gátu ekki«-
komið neinu til leiðar.
Hér þurftiað leita til sálfræðings.
Á taugadeildinni tók Dr. Eck-
hardt Sperling við henni. A fjórða
degi tók hann hana til viðtals i
herbergi sinu. Hann grunaði ekki
hversu sorgleg áhrif þetta viðtal
ætti eftir að hafa. Sjúklingurinn
talaði frjálslega um allt almennt
og óviðkomandi. Ef talað var um
móður hennar svaraði hún út i
hött. Hún gat ekki fyrirgefið
henni að hafa gifzt, eftir að faöir
hennar dó, hún hafði meira að
segja átt bam eftir það.
Þegar læknirinn sagði, að van-
næring hennar stafaði ef til vill af
tilraun, óafvitandi — til þess að
vekja athygli móðurinnar á sér
með veikindum, sagði sjúklingur-
inn ekkert i langan tima.
Það var ekki fyrr en talað var
um framtiðina að aftur liðkaðist
um málbeinið. Hún var ákveðin i
þvi að giftast kærasta sinum. Og
hvenær? Ekki fyrr en hún hafði
unnið sér nógu mikið inn til þess
að kaupa sér húsgögn.
Þegar hér var komið i viðtalinu
gerði Dr. Sperling skyssu, sem
hafði ógurlegar afleiðingar. Hann
segir svo frá: „Ég gerði þau
tæknilegu mistök, að segja á
þessu stigi málsins, að maður
hefði á tilfinningunni að innst inni
vildi hún alls ekki verða fullorðin
og giftast.
Þessi vanhugsuðu orð urðu til
þess að koma örlagarikri keðju-
verkun af stað. Með tilliti til
þeirra tima þekkingu, gat læknir-
inn alls ekki gert sér grein fyrir
þvi.
— Eftir að ég hafði sagt þetta,
lokaði sjúklingurinn augunum,
setti upp fráhrindandi svip og
sagði: — Nú, ef svo er. Siðan
spenngi hún greipar og það var
ekki hægtað tala meira við hana..
Læknirinn gat ekkert annað
gert en farið aftur með hana inn i
herbergi sitt. Ástand hennar
breyttist ekkert þar, — hún lá
róleg, andardrátturinn var reglu-
legur, augun voru lokuð.
Viljinn getur verið svo
sterkur að hann láti
hjartað hætta að slá
Þetta var eftir hádegi, skömmu
fyrir klukkan tvö. Enginn gat
imyndað sér i hvaða hættu stúlk-
an var.
Dr. Eckhardt Sperling segir i
skýrslu sinni:
— Um það bil tuttugu minútum
seinna fékk stúlkan alvarlegt
hjartaáfall. Henni hrakaði greini-
lega. Það var ekki hægt að finna
púlsinn lengur. Þrátt fyrir að
henni væru stöðugt gefin lyf til að
styrkja blóðrásina og henni væri
gefið i æð, komst hún ekki aftur til
meðvitundar. Hún dó skömmu
fyrir niu, þrátt fyrir súrefnisgjöf.
Ótrúlegt tilfelli. Innan sjö
klukkustunda dó manneskja, án
þess að hægt væri að finna nokkra
orsök fyrir þvi. Krufning likisins
gaf ekki neitt til kynna, eins og
Dr. Sperling skrifar. — Fyrir utan
vannæringuá háustigi var ekkert
sérstakt að finna. Umfangsmikl-
ar efnarannsóknir útilokuðu
möguleika á eitrun.
Raunverulega dánarorsökin
var eins og óvenjuleg eins og allt
tilfellið.
Stúlkan gat ekki komizt yfir
sambland af ást og hatri, sem hún
bar til móður sinnar. Af þeim
ástæðum vildi hún ekki lifa leng-
ur. Viljinn var svo sterkur að
hann lét hjartað stöðvast! Dr.
Sperling var valdur að dauðanum
með þvi að gera vitleysu. Sam-
kvæmt álitihans hafði hann „gef-
Brostið hjarta,
glatað líf