Tíminn - 11.04.1976, Blaðsíða 20

20
TÍMINN
Sunnudagur 11. apríl 1976.
Sunnudagur 11. aprfl 1976.
TÍMINN
21
MAÐUR ER NEFNDUR Guð-
laugur JúnsNon. Hann var um
áratuga skcið lögreglumaður i
Reykjavik, en um þau mál verður
fátt rætt i eftirfarandi spjalli,
enda er það inála sannast, að
Guðlaugur hefur frá mörgu
skemmtilegra að segja en þvi
sem aö ölluni jafnaði drifur á
daga þeirra, sem gæta eiga laga
ogalntenns velsæmis. Samkvæmt
eöli málsins liljóta þeir sem þau
verk vinna að sjá og heyra margt,
sem almenniugi er hulið — og
sem allur þorri manna hefur ekk-
ert gott af að þekkja.
Sveitapiltur úr
Kolbeinsstaðahreppi
Viö Guölaugur Jónsson ætlum
að byrja á þvi að spjalla um
heimahaga hans, en þeim hefur
hann sýnt meiri áhuga og ræktar-
semi en almennt gerist. Að þvi
komum við, þegar liða tekur á
viðtalið.
— Er það ekki rétt, Guölaugur,
sem ég liygg vera, að þtí sért
vestan úr Kolbeinsstaðahrcppi?
— Jú, rétt er þaö. Ég fæddist að
ölviskrossi i Kolbeinsstaðahreppi
31.marz 1895 og átti þar heima til
fermingaraldurs.
— f>ú hefur auðvitað vanizt öll-
unt algengum sveitastörfum eins
og önnur börn á þeirri tið?
— Ég tel vist, að svo hafi verið,
að minnsta kosti vann ég þau
verk, sem mér voru fengin, en
sinn er siður i landi hverju, sinn
siöur í hverri sveit, og jafnvel á
hverjum bæ, svo hér á ekki hið
sama við um alla. Ég sat til
dæmis yfir kviaám i þrjú sumur,
mér til sárra leiðinda. Ærnar
voru um þrjátiu, ég var með þær
uppi i fjalli, þvi um annað land
var ekki að ræða, en ég hafði
aldrei neinn hund, og mun það
hafa verið heldur sjaldgæft um
kvíasmala á Islandi. Ef til vill
hefur hundinum litizt svo illa á
mig, að hann hefur ekki viljað
fara með mér, ég man það ekki,
en svo mikið er vist, aö einn var
ég og hundlaus allan minn hjá-
setuti'ma.
— Hvernig voru heyskapar-
skilyrði, þar sem þú ólst upp?
— Þar var ekki um annað að
ræða entúnblettinn i kringum bæ-
inn, og svo reytingssama bletti
hér og þar i búfjárhögum. Sam-
fellt engi var ekki til.
Leizt ekki á
Reykjavik
— Hvenær var þaö svo, sem þú
hleyptir heimdraganum og flutt-
ist til Reykjavikur?
— Þaö varð ekki fyrr en ég var
oröinn nærri hálfþritugur. Ég átti
heima i sveit minni þangaö tíl ég
var tuttugu og fjögurra ára, og
það, að ég fluttist i burtu, átti sér
alveg sérstakar orsakir, er segja
má að kæmu af sjálfu sér, en voru
ekki i neinum tengslum við
langanirfrá minni hálfu, hvað þá
ákvarðanir. Mér datt sizt i hug,
að leið min myndi liggja til
Reykjavikur, þvi' ef nokkuð var,
leizt mér fremur illa á þann stað,
það litið ég þekkti til hans.
— En samt varð nú raunin sú?
— Já. Ég kom til Reykjavikur i
fyrsta skipti á ævinni i byrjun
vetrarvertiðar 1911, þá tæplega
sextánára gamall. Ég var á leið-
inni suður á Garðsskaga, „til
sjóvar”, eins og það var kallað
heima i gamla daga. 1 annað sinn
kom ég til Reykjavikur upp úr
vertlðarlokum um vorið, á leið-
inni heim úr verinu. 1 bæði þessi
skipti áttiég um það bil vikudvöl i
borginni, á meðan ég beið skips-
ferðar, en hundleiddist, einkum
um vorið, og varð þeirri stund
fegnastur, þegar ég komst aftur i
fásinnið heima i sveitinni, enda
þekkti ég varla nokkurn mann i
borginni og skorti bæði fé og
kunnáttu til þess að notfæra mér
þá dægradvöl, sem þar var að fá.
Vertiðarkaupið var aðeins tiu
krönur, og þær voru ekki mitt fé.
— Þér hefði ckki litizt á að setj-
ast að i Reykjavik, þótt þér hefði
boöizt það þá?
— Nei, ég hefði áreiðanlega af-
sagt það með öllu, þött mér hefði
staðið það til boða, og það með
álitlegum kjörum. Ég hefði lika
litið á það sem fullkomna fjar-
stæðu, ef mér hefði verið spáð þar
ævidvöl.
Vinnumannsstaðan var
erfið og ófrjáls
— Þú hefur gerzt vinnumaður,
fyrstu árin eftir að þú fórst úr for-
eldra húsum?
— Ég fór að heiman fjórtán ára
gamall, i vist til vandalausra,
einsog það var kallað þá, og var i
vinnumennsku næstu sex árin.
Kaupið voru fimmtiu til hundrað
og fimmtiu krónur á ári, en ekki
var það þó fyrr en siðasta árið,
semkaupið komst upp i hálft ann-
að hundrað króna á ári. Þau ár
mun ég hafa átt svipaða ævi og
aðrir, sem stóðu i svipuðum spor-
um og ég. Heilsan mátti kallast
góð, og þroskinn sæmilegur, til
þess að afkasta ætlunarverkun-
um. Sum þeirra verka eru nú
algerlega úr sögunni i sveitum
landsins, og þótt þau væru enn
iðkuð, myndu þau varla ætluð
unglingum nú á dögum. Ég nefni
til dæmis torfristu og heyband,
bæði vott og þurrt.
— Undir þú samt vinnumanns-
stöðunni sæmilega?
— Nei, mér geðjaðist hún ekki,
fannst hún vera bæði erfið og
ófrjálsleg, þar sem ég varð aö
lúta boði og banni annarra i
hverri grein. Sagði ég þvi skilið
við vinnumennskuna, tvitugur að
aldri, og gerðist sjálfs min herra,
— lausamaður, en að visu utan
viö lög og rétt, þvi að ekki reisti
ég bú, og mig skorti aldur til þess
að leysa út lausamannsbréf. Ég
varð þvi að skrásetjast sem
vinnumaður á bænum, þar sem
ég átti heima, þeim kjörum var
vandalaust að ná gegn þvi að
vinna heimilinu einhvern ákveð-
inn tima. Ég hafði eignazt fáeinar
kindur og einn hest. Þeim fénaði
aflaði ég fóðurs i heimagarði, en
vann annars staðar eftir hentug-
leikum. Þessikjör þóttu mér stór-
um betri en hin fyrri, þau gáfu
sizt minna i aðra hönd, og frjáls-
ræðið var svo miklu meira en áð-
ur, að ég gat leyft mér að vera
„ÞAÐ VARÐ,
SEM MIG
GRUNAÐI SÍZT
rr
segir Guðlaugur Jónsson, sem lenti ungur til Reykjavíkur, ón þess
að ætla það, og vann þar sama starfið í nærri hálfa öld.
Og á efri árum sínum gerðist hann afkastamikill fræðimaður
Guðlaugur Jónsson.
Timamynd GE.
latur með köflum, án þess aö
þurfa að svara til saka frammi
fyrir öðrum en sjálfum mér.
Nú gat ég sannreynt það, sem
éghafðihaft fullan grun um áður,
hvilik fásinna það var aö hafa
vinnudaginn svo langan, að ekki
gæfist timi til nægilegrar hvildar,
en slikt var algengt á þessum ár-
um. Reynsla min var sú, að ég
skilaði stærra dagsverki til jafn-
aðar um sláttinn á tiu klukku-
stundum en tólf til fjórtán klukku-
stundum. Ég hagaði mér sam-
kvæmt þessu, þegar ég réö tima
minum sjálfur, en ekki mun ég
hafa orðið öðrum til fyrirmyndar
i þessu efni, enda varla þess að
vænta. Piltungar á minum aldri,
.Og gof X. '*** ^
'fjeJyey-O. mgsrx/X. ctjZJO ,öéCixjí&Jc-e C Ufypj C, iXloí
3 orj jfzr-rrtcxrí
-bn. /fCox/íboi) <Ot*a. -CJt/ Zo/C 'cL^»-tcxA. -
<y*otu$cuit <■ -cr^. /Lfrict'

/
***/?& -éxx/yt <ounjíLlA, -fcyfoorrt. cry. //Ljjjc/jÍk 'jo<x$-exr*t.
Nokkrar Hnur úr einni af mörgum bókum, sem Guölaugur Jónsson hefur skrifaö meö eigin hendi.
Timamynd GE.
og auk þess á lausum kili, gátu
ekki orðiö ráösettum bændum
fyrú-mynd.
Eyrarvinna
i Reykjavik
A þessum árum var það al-
gengt, að ungir menn, og jafnvel
hinir eldri lika, færu til sjávar
seinnihluta vetrar, eða stunduðu
eyrarvinnu i Reykjavik til ver-
tiðarloka eða lengur, stundum
fram að slætti, þeir sem ekki
þurftu nauðsynlega að sinna vor-
verkum heima. Algengast var
þetta þó auðvitað um lausingja
eins og mig.
Einstaka maður var svo lán-
samur að komast á togara, sem
þótti hið æskilegasta, þvi að hvort
tveggja var, að sú atvinna þótti
gefa meira i aðra hönd en önnur
störf, og sá sem var svo heppinn
að fá hana, átti virðingu sina visa
á eftir. Almenningur til sveita
virtist hafa það fyrir satt, að ein-
ungis úrvalsmenn að dugnaði
væru hlutgengir á togara, og vel
má vera að sú skoðun hafi verið á
nokkrum rökum reist.
En þegar kom fram á
styrjaldaárin 1914-1918, tóku þeir
einnig að veröa nokkuð drjúgir i
aflaföngum, sem stunduðu eyrar-
vinnu i Reykjavik. Vinna var oft
mikil, einkum við togarana, og
hinum vinnuvönu sveitamönnum
óxekki i' augum að leggja nótt við
dag i nokkrar vikur, þegar tæki-
færi gafst, lifa á skrinukosti og
liggja i lélegu húsnæði á milli
vinnuhrotanna, oftast við litil
þægindi, i íélagsskap við starfs-
bræður sina, sem áttu við sömu
kjör að búa.
Þetta var að jafnaði ódýrt, en
aftur á móti talsvert fé i aðra
hönd, þegar eftirspurn var mikil
um vinnuafl. Þetta, meðal ann-
ars, varð til þess að vekja og við-
halda þeirri skoðun hjá sveita-
fólki, aö reykviskir verkamenn
hlytu að lifa við góðan efnahag, ef
þeir aðeinsnenntuaðvinna. — Ég
minnist þess, aö rétt um þaö leyti
sem ég var að yfirgefa vinnu-
mennskuna, heyrði ég á tal bónda
nokkurs, sem átti son sinn i
eyrarvinnu i Reykjavík. Hann
sagði: Það kvað vera mikil vinna
á eyrinni i Reykjavik núna, þeir
ku hafa sextiu til sjötiu krónur á
viku. — Þessi frétt lét i minum
eyrum eins og fagnaðarboðskap-
ur, sem nærri má geta. Og ég
flýtti mér til Reykjavikur og
hinnar arðsömu eyrarvinnu. Það
var ekki amaleg tilhugsun að geta
nú á tveimur vikum ausið upp
álika fjárupphæð og hafði kostað
mig heils árs erfiði, næstum þræl-
dóm, að undanförnu.
Og vinnan reyndist vissulega
fyrir hendi: Tilfærsla á salti og
kolum, uppskipun úr togurum og
flutningaskipum.
— Hvernig líkaði þér svo þessi
nýja vinna?
— öll þessi störf þóttu mér
leiðinleg, og mörg þeirra mjög
óþrifaleg. En verst var þó að vita
aldrei að kveldi hvar ég yrði að
vinna morguninn eftir. Eftir
stuttan tima yfirgaf ég þvi eyrar-
vinnuna með litilli eftirsjá, og réð
mig i byggingarvinnu. Þau skipti
þóttu mér góð, þótt litið brygði til
batnaðar með erfiðið. Það var
hreint ekkert dútl að hræra
steypublönduna með skóflum og
handlanga hana siðan i blikkföt-
um upp i mótin. Vinnutiminn var
tiu klukkustundir á dag, og mig
minnir að kaupið væri fjörutiu og
fimm aurará klukkustund. Þetta
hefði mátt telja nægjanlegt dag-
legterfiði, en þó létum viðvinnu-
félagarnir stundum undan ásókn
verkstjóra við höfnina, þegar
vantaði verkamenn þar, og hlup-
um i að afferma togara á kvöldin
og fram á nótt. — Mér finnst nú,
að þeir aurar, sem ég fékk með
þessum hætti, hafi verið of dýru
verði keyptir.
Varstu svo lengi I byggingar-
vinnun ni?
— Tilfállandi veikindi urðu til
þess, að ég varð ekki fær til úti-
vinnu. Þess vegna leitaði ég eftir
einhvers konar vinnu, sem hvorki
hafði kulda né vosbúð i för meö
sér. Af þessum sökum komst ég i
kynni við handverk, sem stóð með
talsverðum blóma um þessar
mundir. Það var tunnusmiði.
Vegna styrjaldarástandsins var
ekki hægt að flytja inn tunnur, en
þeirra var mjög mikilþörf i landi,
bæöi undir lýsi og saltkjöt. Þá
tóku menn það til ráðs að nota
miklar birgðir af oh'utunnum,
sem höfðu safnazt fyrir i landinu,
ogsmiða upp úr þeim tunnur und-
ir lýsi og kjöt.
Að þessari tunnusmið vann ég i
Reykjavik, á meðan til entist, en
um leiö og styrjöldinni lauk var
farið að flytja inn tunnur með
eðlilegum hætti,og þá tók auðvit-
að fyrir þennan iðnað. Hlutu þá
allir,sem að tunnusmiðinni höfðu
unnið, og þar á meðal ég, að leita
sér annarrar atvinnu.
Lögregluþjónn
næstum hálfa öld
— Ilvað var nú til ráða?
— Ég var atvinnulaus i Reykja-
vik frá þvi á haustnóttum 1918 og
fram yfir hátiðar. Það var vi'st
rétt upp úr hátiðunum þann vet-
ur, sem ég sá auglýstar tvær lög-
regluþjónsstöður I Reykjavik, og
af einhverri rælni sótti ég um
aðra þeirra.
Svo var það einhvern tima síðla
i marzmánuði 1919, að ég fékk
bréf frá borgarstjóranum i
Reykjavik, þar sem hann kunn-
gerði mér, að bæjarstjórn
Reykjavikur hefði skipað mig
lögregluþjón frá og með fyrsta
april næst komandi, og jafnframt
var tekið fram, að árslaun min
væru ákveðin átján hundruð
krónur á ári, hækkandi annað
hvert ár um tvö hundruð krónur,
þangað til komið væri i tvö þús-
undogátta hundruð krónur. Ég
heyrði það sagt siðar, að þrjátiu
og tværumsóknir hefðu borizt um
þessar tvær stöður. Næstu daga
gekk ég svo á fund skraddarans
til þess að fá saumaöan á mig ein-
kennisklæðnað, og skraddarans
pund er mikið, eins og allir vita.
Siðastadag marzmánaðar 1919
fékk ég heimsókn af þáverandi
yfirlögregluþjóni bæjarins, Páli
Árnasyni. Hann færði mér eitt
eintak af sérprentaðri lögreglu-
samþykkt Reykjavikur, ásamt
stuttri og snoturlega gerðri lög-
reglukylfu úr þungum harðviði,
og handjárn til þess að setja á
fanga, ef þörf gerðist. Þar með
höfðu mér verið fengin i hendur
öll þau vopn og verjur, er lög-
reglustjórnin veitti liðsmönnum
sinum til þeirrar viðleitni að
halda almenningi til hlýðni við lög
ogreglur. —Aðminnsta kosti þær
reglur, er um gat i lögreglusam-
þykktinni, og um aðrar reglur
vissi égharla litið þangað til sið-
ar. Jaínframt færði yfirlögreglu-
þjónninn mér þau fýrirmæli, að
ég skyldi ganga á lögregluvakt
klukkan átta að kveldi þess sama
dags, og vera til staðar á götu-
horninu við Laugavegog Smiðju-
stig. Þar myndi ég hitta nætur-
vöröinn, Guðmund Stefánsson, er
hafði verið til þess valinn að setja
mig inn i starfið og leiðbeina mér
eftir þörfum. Allt þetta hafði
framgang, svo sem f'yrir hafði
verið mælt, og leiðsögn Guð-
mundar reyndist mér vel, svo
langt sem hún náði. — Það var
naumast að haldið var upp á af-
mælisdaginn minn i þetta sinn, ég
varð tuttugu og fjögurra ára 31.
marz 1919.
— Kntistþú svo eitthvað að ráði
I þessu nýja slarfi?
— Já, þó nokkuð. Sú vist entist i
fjörutiu og sjö ár, nákvæmlega.
Ég hætti 1. april 1966, þá orðinn
sjötugur.
Hefur skráð sögu
margra jarða
— Nú erum við að taka upp
þetia sþjall á l'yrsta degi april-
inanaðar 1976, nákvæmlega tlu
áruin el'tir að þú hættir binu opin-
bera starfi þinu. Eittbvað hlýtur
þú að liafa gert þessi tlu ár, svo
hress og hraustlegur sem þú ert?
— Sjálfsagt hef ég notað
þennan áratug mest til þess sem
éghef veriöeðlisbundinnalla ævi,
og það er að vera latur. En svo-
litið hef ég þó gert mér til
skemmtunar, og það sem helzt
hefur oröið mér fyrir hendi er að
grúska dálitið i sögulegum fróð-
leik. Það sem mest hefur heillað
mig eru sögur einstakra merkis-
bæja i heimasýslu minni, og ég
held að mér sé óhætt að segja, að
á þeim vettvangi hafi mér orðið
nokkuð ágengt. Svo mikið er að
minnsta kosti vist, að ég er
sjálfur orðinn miklu fróðari en ég
var, meira að segja um mina
eigin sveit, og þá einkum kirkju-
staðinn þar, Kolbeinsstaði, sem
ég vissi harla litið um áður, en
staðurinn reyndist þvi merki-
legri, sem saga hans var lengur
könnuð.
— Hefur þú rakið sögu þessara
bæja langt aftur i aldir?
— Ég hef yfirleitt byrjað þar
sem sögur greina fyrst, og ég veit
um. Þaðgetur vitaskuld náð mis-
jafnlega langt aftur, en stundum
allt aftur til landnámsaldar. Það
vill nú lika svo til, að margir
þessara staða eru landnámsbæir,
og þar með eru oft einna beztu
heimildirnar um þá einmitt frá
sjálfri landnámsöldinni. En þeg-
ar fram kemur á aldir, fylgi ég
kirkjubókum og yfirleitt öllum
heimildum, sem hægt er að festa
hönd á. Hitt er annað mál, að
seint eða aldrei er hægt að
fullyrða að tekizt hafi að finna
allt, sem skiptir máli.
— Svo skrifar þú auðvitað þá
sögu, sem þér lýkst upp við leit-
ina ?
— Já, ég skrifa þetta allt eins
vel oggreinilega og mérer unnt. í
sumum tilfellum verður það æði-
langt mál, mislangt þó.
— Þú færir þetta inn I bækur?
— Ég veit ekki hvort ég á að
vera svo hátiðlegur að kalla
þetta bækur, ef til vill er mappa
réttara orð. En það er sjálfstæð
ritgerð um hverja jörö, og aðeins
ein jörð i hverri möppu. Þessi
bréfabindi min eru orðin eitthvað
tiu eða tólf, en auk þess á ég tals-
vert meira i handriti en þessa af-
mörkuðu þætti.
— Handskrifar þú þetta allt?
— Já, það verð ég að gera, þvi
að ég hef aldrei lært að fara með
ritvél, en hins vegar var mér
kennt að draga til stafs á meðan
enn varlögö áherzla á að ungling-
ar fengju sæmilega rithönd. Með
þessuerég ekki aðsegja að skrift
min sé neitt sérlega falleg, en ég
held þó, að engum verði vorkunn
að stafa sig fram úr þessum blöð-
um minum eftir minn dag.
— Hefur þú ekki stundum rek-
izt á skemmtilegar sagnir, þegar
þú liel'ur verið að rekja þig eftir
gömlum beimildum um einstaka
bæi?
— Það, sem ég held, að mér
hafi þótt einna merkilegast, er
vitneskja, sem ég komst að og
tengd er Kolbeinsstöðum i' Kol-
beinsstaðahreppi. Þar er hópur
jarða, — svokallaöar Kolbeins-
staðaeignir, — sem hafa fylgzt að
i einu lagi i eigu eins og sama
manns á hverjum tima i sex
hundruð ni'utiu og fjögur ár, að
þvi er mér telst til. Og af þessum
tima ganga eignirnar frá manni
til manns sem beint erfðafé i
meira en fimm aldir. Þetta er
ákaflega merkilegt atriði, og
áreiðanlega mjög óvenjulegt.
Verkefnið má
heita ótæmandi
— Hneigðist hugur þinn
snemma að þjóðlegum fróöleik,
eða tókst þú þér þetta fyrir hend-
ur aðeins til þess að gera eitt-
hvað, eftir að opinberum störfum
þinum lauk?
— Ég hafði alltaf gaman af
sögulegum fróðleik og las yfirleitt
allt sem ég náði i af þvi tagi. Hins
vegar hafði ég auðvitað engan
tima til þess að sinna þessu að
neinu ráði fyrr en ég var hættur
aðalstarfi minu. Að visu hafði ég
oft áður gripið ýmislegan fróðleik
sem á vegi minum varð, og ég gat
með góðu móti haldið til haga og
geymt. Og sá fróðleikur kom
vitanlega að góðu haldi siðar,
þegar ég fór að sinna þessu að
ráði.
— Fleira munt þú hafa gert,
sem til bókiðju má telja. Hefur þú
ekki lesiö heilmikið inn á segul-
band fyrir Blindrafélag tslands?
— Ekki veit ég nú hvort við
eigum að kalla það „heiímikiö”.
Jú, það er rétt, aö ég las
Drauma Hermanns Jónas-
sonar frá Þingeyrum fyrir
Blindrafélagið, og eitthvað fleira
las ég inn á segulbönd. Annars er
mér þessi lestur ekki neitt sérlega
minnisstæður. Ég gerði þetta að-
eins vegna þess að ég vildi veita
Blindrafélaginu lið, af þvi að ég
ber mikla virðingu fyrir starf-
semi þess, en ekki af neinni fræði-
mannlegri ástriðu. Svo hef ég
skrifað bækurnar Bóndinn á
heiðinni (kom út 1950) og Bif-
reiðar á Islandi (1956) en af henni
er aðeins fyrsta bindið komið út,
og enn fremur sögu Strætisvagna
Reykjavikur.
— En svo við snúum okkur
aftur að handskrifuöu bókununi
þinum: Ilvaða bæir eru þetta,
sem þú hel'ur skrifaö um?
— Ég er nú ekkert viss um að
ég muni að telja þá alla upp,
svona á stundinni. En við skulum
sjá, eitthvað man ég. Það eru:
Kolbeinsstaðir, Ytri-Rauðamel-
ur, Skógarnes, Miklaholt — og
nokkru leyti, — Hofstaöir i' Mikla-
holtshreppi, Hraunhöfn og Búðir i
Staðarsveit, Ingjaldshóll á Snæ-
fellsnesi, Brimilsvellir, Mávahlið
og Bjarnarhöfn. Inn i þetta flétt-
ast svolengri eða skemmri kaflar
úr sögu annarra staða, þvi eins og
nærri má geta er það fátitt, að
jarðir séu svo lokaður heimur, að
saga þeirra snerti ekki sögu fleiri
eða færri jarða i héraðinu. Sann-
leikurinner þvisá, að ég veit ekki
sjálfur, hversu marga staði frá-
sagnir minar snerta, ef allt væri
talið.
— Hefur þérekki dottiö i hug að
gel'a þennan fróöleik út?
— Nei, ég hef ekki haft i
frammi neina tilburði i þá átt.
Hins vegar er þetta safn mitt orð-
ið svo mikið að vöxtum, að mér er
orðið dálitið annt um það. Ég
myndi þvi vilja ráðstafa þvi á ein-
hvern skynsamlegan hátt, áður
en ég er allur, svo að það glatist
ekki eftir minn dag.
— Hel'ur þú ekki hug á að halda
þessu áfram og gera fleiri bæjum
svipuð skil?
— Ur þvi sem komið er, býst ég
varla við að ég sleppi við þetta
áhugamál, á meðan ég held
sæmilegri heilsu til likama og
sálar. Hins vegar hef ég ekki gert
neina áætlun um framhald á
þessu. Eins og stendur er ég langt
kominn með seinasta verkefnið
sem ég tók mér fyrir hendur. Það
er Ingjaldshóll á Snæfellsnesi.
Hitt er jafnvist, að verkefnið er
engan veginn tæmt. og má i raun-
inni segja að það sé otæmandi.
— YS
Hallkelsstaöahliö I Hnappadalssýslu