Tíminn - 11.04.1976, Síða 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 11. aprfl 1976.
Aðrir dvergar komu
nú hlaupandi með sterka
fjötra úr basti og bundu
þau systkinin á höndum
og fótum. Þeir tóku sið-
an Berit og drógu hana
að trjástofni, reistu
hana upp við stofninn og
reyrðu hana við tréð,
svo að hún gat hvorki
hreyft legg né lið. Þeir
létu hana snúa andlitinu
að bálinu. Á meðan
dvergarnir voru að
binda Berit, sá hún út
undan sér, að þeir grófu
djúpa gröf, og undraðist
hún með sjálfri sér,
hvað þeir ætluðu að gera
með hana. En allt i einu
brá henni svo, að henni
fannst sem hjartað hætti
að slá i barmi sér. Hún
sá, að þeir þrifu Árna,
með hendurnar bundnar
aftur fyrir bak, og drógu
hann að gröfinni, án
þess að hann gæti
nokkra vörn sér veitt, og
renndu honum ofan i
gröfina mokuðu svo ofan
i aftur og létu aðeins
höfuðið standa upp úr.
Er þeir höfðu lokið
þessu, var fram borið
áfengt pálmavin i skál-
um, sem búnar voru til
úr þurrkuðu ávaxtahýði.
(Eins og appelsinubörk-
ur væri skorinn i helm-
inga og notaður fyrir
drykkjarskálar). Þegar
þeir höfðu tæmt skál-
arnar hófst sigurdans-
inn i kringum bálið.
Fyrst dönsuðu þeir
hægt, með skringilegum
fettum og brettum, en
eftir hverja drykkjar-
krús varð dansinn
villtari og ópin og öskrin
tryllingslegri. Þeir
dönsuðu alltaf eftir
sama laginu, og virtist
systkinunum sömu tón-
arnir endurtaka sig aft-
ur og aftur. Alltaf varð
dansinn trylltari og
trylltari. Þeir þyrluðust
umhverfis bálið eins og i
hvirfilvindi. Þetta var
hreinasti djöfladans.
Árni og Berit störðu á
þetta allt eins og i
draumi. Þau voru eins
og i hræðilegri martröð.
Þegar nokkuð var liðið
á dansinn, reis höföing-
innúr rotinu. Hann hafði
i raun og veru ekkert
meiðzt við höggið heldur
fengið sér dálitinn
„dauðadúr” og lifnað
við aftur. Það leit svo út,
að dvergarnir hefðu
gleymt föngum sinum.
Enginn virti þau syst-
kinin viðlits.
Þau Árni og Berit nutu
ekki veizlugleðinnar.
Liðan þeirra var hræði-
lega slæm. Þau voru
bundin svo fast, að
böndin særðu þau, og
hvorugtþeirra gat hrært
legg eða lið. En verst af
öllu var þó óvissan um
framtiðina og óttinn við
það, hvað hún bæri i
skauti sinu. Allt benti til
þess, að þetta fengi illan
endi. Þau þorðu ekki að
hugsa hugsunina til
enda, en litu skelfd hvort
á annað.
Árni var á kafi nirði i
jörðinni, og aðeins
andlitið upp úr og sneri
að Berit, sem var bundin
við trjástofninn örfáa
metra frá honum. Þegar
mest gekk á i dansinum
og söngurinn var sem
trylltastur, gátu þau
skipzt á nokkrum orð-
um, án þess að dverg-
arnir yrðu þess varir.
Annars höfðu þau ekki
margt að segja, eins og
nú var komið. Þau
reyndu þó að brosa og
hressa hvort annað upp
með nokkrum sundur-
lausum setningum en
báðum lá þeim við gráti.
Smátt og smátt dofn-
aði yfir dansinum.
Dvergarnir höfðu vist
þegar fengið fullmikið af
pálmavininu. Eins og
flestir villimenn, þá
voru þessir ibúar skóg-
arins óvanir sterkum
drykkjum. Þeir drekka
yfirleitt ekki áfenga
drykki, nema við sér-
stök hátiðleg tækifæri,
eins og þetta kvöld, og
þá verða þeir dauða-
drukknir.
Það leið þvi ekki á
löngu, að þáu þau syst-
kinin yrðu þess vör, að
öll „byggðin” var sofn-
uð, en útlitið virtist jafn
hræðilegt fyrir þvi. Nú
bættist það lika við, að
þegar kyrrðin færðist
yfir og bálið dofnaði,
fóru alls konar skor-
kvikindi á kreik. Þau
réðust á börnin, sem
enga vörn gátu sér veitt.
Þau suðuðu, bitu og
stungu, og mergðin var
óskapleg. Aldrei höfðu
þau systkinin þjáðst
annað eins. Þetta var
næstum ennþá verra en
óttinn um framtiðina, og
böndin særðu þau svo
ægilega.
Þau vissu ekkert hvað
timanum leið, en þeim
fannst þetta heil eilifð.
Þau vorualveg örvilnuð.
Allt i einu varð Árni
þess var, að Vic var
kominn og sleikti hann i
framan. Honum varð
það ósegjanleg gleði, að
finna raka, hlýja tung-
una á Vic. Trygglyndi,
ágæti Vic. í bardagan-
[ALLEN
TESTPRODUCTS DIVISION
á fslandi.
GÓÐ TÆ.KI, GÓÐ ÞJÓNUSTA.
ÁNÆGÐIR BIFREIÐAEIGENDUR.
O. FNGILBERTSSON H/F
hefur fekið að sér
einkaumboð ó sölu
ALIEN TESTPRODUCTS
DIVISION ó Islandi.
Við munum veita fullkomna
sölu- og viðgerðarþjónustu
a margvislegum mæli- og
sfillitækjum fyrir bifreiðar.
Aðeins með fullkomnum
tækjum er hægf að veita
fullkomna þjónustu.

o
r • r « *’
• jU
Kv*)kjumalingartMlii ^T22 180
GÓÐ TÆKI, GÓÐ ÞJÓNUSTA, -
ÁNÆGÐIR BIFREIÐAEIGENDUR.
O. SnQÍIbcrt/zon h/f
Auðbrekku 51
Kópavogi, simi 43140
Anton Mohr:
Árni og Berit
Ævintýrdför um Afriku
um við dvergana og mjóu bastþræðina, sem
hræðslunni, sem greip þær voru bundnar með.
þau, höfðu þau alveg Það var eins og hann
gleymt Vic. Dvergamir skildi, að þama væri
höfðu vist ekki heldur ástæðan til þess, að Árni
tekið eftir honum, hreyfði ekki hendumar.
annars hefðu þeir skotið Hann sá lika blóðið, sem
hann. Það var ekki á hafði mnnið yfir úlnlið-
hverjum degi, sem slikt ina, þar sem taugin
sælgæti eins og Vic hljóp hafði skorizt inn i hand-
upp i hendurnar á þeim. legginn. Vic fór að toga i
Ef til vill hefur Vic haft bandið, en þegar það
einhvem gmn um þetta, dugði ekki, fór hann að
af hyggjuviti sinu, og naga það i sundur og
dregið sig þvi i hlé. beitti tönnunum sem
Árni gat hvorki hrært hann gat.
hönd eða fót. Hann gat „Alveg rétt, Vic!
aðeins hvislað með grát- Hertu þig! Hertu þig!
stafinn i hálsinum: Þú ert ágætur, Vic”
„Vic! Vic! Elsku, góði, hvislaði Árni hvað eftir
trygglyndi Vic”. Að hafa annað.
hjá sér lifandi vem sem Hjartað barðist ákaft i
hægt er að treysta, sem brjósti Árna. Skyldi Vic
sýnir ástúð og trygg- skilja það, að hann yrði
lyndi eins ogVic sýndi að naga taugina alveg i
Árna, er mikill styrkur i sundur til að bjarga hon-
raun og eykur kjarkinn. um? Eða skyldi hann
Vic átti þó eftir að bara toga og naga svona
afreka meira en þetta, úti bláinn? Og nú kenndi
Vic var svo vitur, að hann svo hræðilega til,
hann sá strax, að hús- þar sem böndin særðu
bóndi hans og vinur var i hann mest á úlnliðunum.
nauðum staddur. Hann Hann var nokkra
fór þvi að nasa allt i stund i ægilegum
kringum hann og tæta spenningi. Basttaugarn-
upp moldina. Til allrar ar eru seigar og Vic
hamingju var jarðveg- hafði enga æfingu i
urinn sendinn og laus i þessu. Hann var liklega
sér. Ámilifnaði allur við einnig hræddur við að
og hvislaði: Ágætt, Vic! meiða vin sinn og hús-
Drifðu þig. Alveg rétt bónda. Að siðustu fann
hjá þér. þó Árni, að böndin létu
Hertu þig, Vic!” Það undan. Vic hafði beittar
var eins og Vic skildi tennur og dró ekki af
það, að ekki mætti gera sér. Enn leið dálitil
neinn hávaða. Hann stund. Árni fann, að nú
hvorki gelti eða gjamm- var aðeins mjó taug
aði, en herti sig sem eftir. Hann reyndi á
mest að tæta frá mold- taugina af öllu afli.
ina. En það tók mikinn Böndin slitnuðu. Hann
tima og Árni óttaðist hafði frjálsar hendur.
mest, að dvergarnir Það leið dálitil stund,
vöknuðu við þruskið. Að þar til blóðrásin hafði
lokum tókst Vic að grafa jafnað sig. Hann hafði
niður að höndunum á legið svo lengi þræl-
Árna, en þær voru bundinn, að hendumar
bundnar aftur fyrir bak. voru alveg dofnar. Til
Vic skildi, að eitthvað allrar hamingju höfðu
væri hér að dvergarnir ekki rænt
Aldrei hafði hann séð hann neinu, og ekki einu
Árna með hendurnar sinni tekið af honum
óhreyfanlegar fyrir aft- hinn ágæta skeiðarhnif.
an bak. Þetta fannst Vic Árni var nú ekki lengi
einkennilegt. Árni gat að ryðja frá sér mold-
ekki einu sinni strokið inni. Siðan greip hann
um hausinn á honum. skeiðarhnifinn og skar
Hann fékk ekkert klapp böndin af fótum sér.
fyrir dúgnaðinn. Vic var Hann var alfrjáls!
mjög hugsandi. Hann Hann læddist mjög
fór að nasa ofan i mold- varlega þangað, sem
ina kringum hendumar Berit var bundin við
á Árna og kom auga á trjástofninn. Lif þeirra