Tíminn - 13.02.1977, Blaðsíða 32

32
Sunnudagur 13. febrúar 1977
Anton Mohr:
Árni og Berit
barnatíminn
Ævintýraför um
„En getum við þetta,
Árni? Eigum við ekki
helzt að þakka þessar
ágætu móttökur og
halda svo af stað?”
Þannig ræddu þau
systkinin um þetta
vandamál, og voru dá-
litið áhyggjufull.
Að halda áfram. En
hvert átti að halda, og
hvernig áttu þau að
komast áfram? Árni fór
að athuga stórt hnattlik-
an, sem stóð i einu horni
stofunnar.
„Berit, sjáðu”, sagði
Árni. „Teheran liggur
vist enn lengra frá
Hawaiieyjum er jafn-
vel Kongófljótið”. Syst-
kinin litu hvort á annað.
Þetta var þá árangurinn
af meira en ársferða-
lagi. í hvaða átt ættu
þau nú að halda? Það
var aðalvandamálið.
Frú Curgon hafði sagt
það strax, að hún gæti
ekki stanzað i Teheran
nema nokkra daga, en
þa ætlaði hún landleið-
ina til borgarinnar. Bat-
um við Svartahafið og
þaðan með skipi til
Konstantinópel. Þaðan
gat hún alltaf fengið
skipsferð til Port Said og
áfram til Indlands. Hún
ráðlagði Árna og Berit
Asíu
*
að fara sömu leið. Hún
sagði þeim, að þegar
komið væri til Indlands,
gæti maðurinn sinn
áreiðanlega útvegað
þeim skipsferð til
Hawaii. En hvað sem
þvi liði, væri sjálfsagt
fyrir þau að vera sam-
ferða sér til Konstan-
tinópel. Þaðan væru all-
ar leiðir opnar. Þaðan
gætu þau áreiðanlega
fengið beina skipsferð til
Ameriku, eða farið með
járnbraut til éinhverrar
af hafnarborgum Vest-
ur-Evrópu, og svo áfram
með skipi til New York.
Konstantinópel sagði
hún,að væri miðdepill-
inn og þaðan væri hægt
að velja um leiðir á
áfangastaðinn. Þess
vegna taldi hún mest um
vert að komast þangað
sem fyrst.
Árni vissi það, að frú
Curgon var bæði greind
og veraldarvön kona, og
vafalaust vildi hún vera
þeim heilráð. En var
þetta rétt hjá henni?
Hann fór aftur að athuga
hnöttinn. Hann sá, að
Teheran lá 52. gráðu
austlægrar lengdar, en
Honolulu á Hawaiieyj-
um á 158. gráðu vest-
lægrar lengdar. Ef þau
færu i vestur yfir At-
lantshafið til Hawaii, þá
yrðu þau að fara yfir 210
lengdarbauga, en ef þau
færu i austurátt aðeins
150 lengdarbauga. Sú ieið
væri um einum þriðja
styttri. Það gat lika
munað nokkru.
En ef Árni hefði haft
meiri lifsreynslu og ver-
ið reyndur ferðamaður,
þá hefði hann vitað það,
að það er ekki alltaf
vegalengdin, sem mest
munar um á langferð-
um, heldur hvernig
samgöngurnar eru. Eitt
hundrað kilómetra
vegalengd i Sahara
eyðimörk eða á Græn-
landsjöklum, er marg-
falt erfiðari en mörg
þúsund kilómetrar i
Vestur-Evrópu. En Árni
hafði litla lifsreynslu og
þess vegna batt hann sig
við vegalengdir, en leit
ekki á hvemig sam-
göngum var háttað.
Hann gætti þess ekki, að
austurleiðin var marg-
falt erfiðari, þótt hún
væri allmiklu styttri.
Úrslitin ultu þó á þvi,
að Berit var alveg á
sömu skoðun og Árni,
þótt ástæðan væri allt
önnur. Ástæðan var
Alexej. Hann hafði heyrt
um ferðaáætlun frú Cur-
gon, að hún myndi
leggja upp strax eítir
helgina. Hann var ekki
ánægður með það.
Vitanlega mátti frúin
fara sina leið, en það var
Berit, sem hann vildi
ekki missa. Honum leið
svo vel I návist þessarar
ungu stúlku, að hann gat
naumast hugsað sér að
dvelja i Teheran án
hennar. Auk þess hafði
hann allt aðra ferða-
áætlun i huganum fyrir
þau systkinin en frú
Curgon, og hún stefndi
lika i þveröfuga átt.
Eins og fyrr er frá
sagt, hafði Alexej erft
feikna auðæfi eftir föður
sinn. Meðal þessara
auðæfa voru sykurakrar
og sykurverksmiðjur i
Úkrainu, oliunámur við
Baku og baðmullar-
svæði i Asiu. Þessi
baðmullarhéruð voru
aðallega á sléttunum við
Aralvatnið, en hann átti
lika itök austur i Samar-
kand og Tashkent. Alex-
ej hafði aldrei komið á
þessar slóðir og aldrei
litið með eigin augum
eignir sinar i Asiu, en
hann hafði einmitt nú
hugsaðsér að fara þang-
að. Og þar sem þau syst-
kinin, Árni og Berit,
voru á austurleið, þá
gæti hann boðið þeim að
vera sér samferða aust-
ur að Kaspiskahafinu,
svo langt, sem járn-
brautin náði þá, og svo
gæti hann fylgt þeim
norður að rússnesku
járnbrautinni, sem lægi
austur alla Siberiu til
Wladivostock, og þaðan
gætu þau svo haldið
áfram ferð sinni til Jap-
an og austur yfir Kyrra-
hafið.
Með sjálfum sér varð
Alexej að viðurkenna
það, að þessi ferðaáætl-
un sem fyrst og fremst
var gerð til þess, að
hann gæti verið sem
lengst samvistum við
Berit, en slikt lét hann
ekki uppi. Hann lét þess
lika getið, að hann væri
laus úr þjónustu rúss-
nesku stjórnarinnar eft-
ir hálfan mánuð og þá
gæti hann strax lagt upp
i ferðalagið.
Allt þetta útskýrði
hann nákvæmlega og
gerði ferðaáætlun með
þeim systkinunum.
Lýsti hann því, hvernig
leið þeirra lægi fyrst í
gegnum Elbrusfjöllin og
siðan um frumskógana
við Kaspiskahafið.
,,Þarna eru lika ljóm-
andi veiðilönd”, sagði
hann við Árna. „Sjáðu!
Þetta er alveg eins og i
hitabeltinu. Þarna eru
bæði hlébarðar og tigris-
dýr. Ég hef rétt til veiða
i ágætum veiðisvæðum.
Ég get fullvissað vkkur
um, að þarna lendum
við i æsandi ævintýrum,
og skemmtum okkur
eins og greifar. Þykir
þér ekki lika gaman að
svona ævintýrum,
Berit?” Og ekki stóð á
Berit. Hún var alltaf
samþykk þvi, sem
Alexej sagði. Hans gleði
var hennar þrá. „Og
svo fljúgum við yfir
Kaspiskahaf ið, ’ ’ bætti
Alexej við.
,,En eru nokkrar
áætlunarflugvélar á
þessum slóðum?”
spurði Árni.
,,Nei, en ég á flugvél
austur við Kaspiska-
haf”, svaraði Alexej.
Systkinin urðu undr-
andi. Að eiga einkaflug-
vél! Það var nú betra en
ekkert. En Alexej hafði
tekið flugmannspróf
fyrir ári siðan og oft
stjórnað flugvél.
„Þegar við komum
austur yfir hafið, get ég
áreiðanlega fengið fyrir