Tíminn - 16.10.1977, Síða 23

Sunnudagur 16. október 1977.
23
Dúmbó og
Steini
Út er komin ný hljómplata
með hljómsveitinni Dumbó og
Steini frá Akranesi. Er þetta
fyrsta stóra plata þeirra félaga
en reyndar hefur starfsemi
hljómsveitarinnar legið alger-
lega niðri nú i nokkur ár, eða
þar til þeir komu saman i júli
s.l. til þess aö hljóðrita þessa
plötu i Hljóðrita i Hafnarfirði.
1 kjölfar útgáfu plötunnar hef-
ur hljómsveitin siðan leikið á
nokkrum skemmtunum. Lögin
eru öll með islenzkum textum
eftirýmsa höfunda mörg þeirra
eru tekin af „prógrammi”
hljómsveitarinnar meðan hún
starfaði af fullum krafti eftir
miðjan og undir lok siðasta ára-
tugs, en önnur eru samin vegna
plötugerðarinnar, þ.á.m. tvö
eftir gitarleikarann Finnboga
Gunnlaugsson.
tJtgáfudagur plötunnar var 6.
október og seldist fyrsta upplag
hennar upp samdægurs, auk
þess sem stærsti hluti annarrar
sendingar var pantaður á öðr-
um degi. Þetta eru tvimælalaust
beztu móttökur sem nokkur is-
lenzk plata hefur fengið i ár og
litur út fyrir að vinsældir
Dúmbó og Steina hafa sizt
minnkað þó þeir hafi horfið af
sjónarsviðinu i nokkur ár.
Hljómsveitina Dúmbó og
Steina skipa: Sigsteinn Hákon-
arson — söngur, Finnbogi
Gunnlaugsson — gitar, söngur,
Jón Trausti Hervarsson — tenor
sax,söngur,Reynir Gunnarsson
— tenor alto, bariton-saxar og
flautur, Asgeir J. Guðmundsson
— pianó, rafpianó, Trausti
Finnsson — orgel, bassagitar,
Brynjar Sigurðsson — bassagit-
ar, Ragnar Sigurjónsson —
trommur, slagverk, en Ragnar
stjórnaði jafnframt upptöku
plötunnar. Útsetning strengja
var I höndum Karls Sighvats-
sonar. Útgefandi er Steinar h.f.
Allar
konur
fylgjast
Timinn er
• peningar j
j Auglýsicf
: iTimanum i
>»MMMM»MM»MMMM>»>>

SÚSANNA LENOX
giftingarhringinn, sem hún hafði alls ekki munað eftir
hingaðtil, og þeytti honum frá sér. Fáum mínútum síðar
þerraði hún augun og stóð upp. Komumenn voru að
hverfa, þarsem hún hafði fyrstorðið þeirra vör.
11
Nú gat hún farið hvert sem hún vildi. Hún gekk þangað,
sem hún hafði látið eggin. Það var þeim megin á gníp-
unni, er sá niður að læknum. Hún lagðist á hnén til þess
að taka þau upp, en í sama bili barst henni til eyrna söng-
ur neðan úr dalnum. Hún leit f ram af og skyggndist nið-
ur að læknum. Rétt í sömu andrá kom í augsýn maður
með veiðistöng og poka um öxl. Hann var í gráröndóttum
buxum og hafði brett skálmarnar upp að hnjám. Barða-
stór stráhattur, er hann hafði á höfðinu, sat aftur á
hnakka, og hárið var Ijóst og hörund hans bjart. Röddin
var skær og þróttmikil, og sönginn, sem henni barst að
eyrum, hafði hún aldrei heyrt fyrr. Það var ítalskur
söngur. Hún hafði ekki gert sér nema litla grein f yrir út-
liti mannsins, er hún áttaði sig og hörf aði sem skjótast úr
augsýn. Hún lagðist niður í grasið og skreið f ram á brún-
ina. En um leið og hún gægðist fram, varð honum litið
beint til hennar.
,,0-hó!" hrópaði hann. „Er þetta Nellý?"
Súsanna dró sig til baka. Blóðið dunaði fyrir eyrum
hennar. Eftir andartaksþögn heyrðist hlátur að neðan.
Hún beið góða stund, gægðist svo aftur f ram milli stórra
grastoppa. Maðurinn var horf inn. Henni fannst ekki ráð-
legt að reyna að komast niður, fyrr en hann væri kominn
alllangt framhjá, svo að hún lá kyrr, þar sem hún var
henni þótti líka notalegt að baða sig þarna í kvöldsólskin-
inu og hlusta á söng fuglanna. Skyndilega heyrði hún
mann segja einhvers staðar rétt fyrir aftan sig:
„O-hó, Nellý. Ég er að koma".
Hún spratt á fætur og leit við. í sömu svipan bólaði á
stráhattinum í skorningi, þar sem greiðast var uppgöngu
á stapann. Hún átti sér ekki undankomu auðið, og uppi
var enginn felustaður. Nú klöngraðist maður upp á grún-
ina og blés mikinn.
„Þvílík f jallaferð í öðrum eins hita", hrópaði hann.
„Hvar ertu?"
í sama bili sá hann Súsönnu, ekki tuttugu skref f rá sér.
Hún stóð þarna, eins og albúin til að verjast. Hann góndi
á hana og tók ofan. Hárið var hrokkið og snöggklippt, og
augu hans voru grá, eins og augu Súsönnu, en þó Ijósari.
Hann var mjög bjartur i andliti og svipur hans gáf ulegur
og hýrlegur. Þrátt fyrir hattinn, bláa baðmullarskyrtu
og buxurnar, sem hann hafði brett upp um sig, svo að
skein á bera, sólbrennda fótleggina, var enginn afdala-
bragur á honum.
„Fyrirgefið", kaliaði hann ofurlítið glettnislega. „Ég
hélt, að þetta væri Nellý frænka".
„Nei", svaraði Súsanna og mildaðist heldur við
kurteislega og f rjálsmannlega f ramkomu hans, „það er
ekki hún".
,, Ég ætlaði ékki að gera neinn átroðning". Hann brosti
glaðlega, og hvítar tennurnar komu í Ijós. „Ég sé það al-
veg á svipnum á yður, að þetta er yðar ríki".
„Ne-nei — nei, alls ekki", stamaði Súsanna.
„Jú, það er ekki efamál", svarði hann. „Má ég hvíla
mig hér stundarkorn? Ég hljóp hérna fyrir öxlina og
flýtti mér eins og ég gat hingað upp".
„Jú, það skuluð þér auðvitað gera", sagði Súsanna.
Ungi maðurinn settist í grasið rétt þar sem henni hafði
skotið upp og krosslagði langar býfurnar. Stúlkan stóð
álengdar og horfði agndofa á hann. „Viljið þér ekki
setjast líka?" spurði hann, er hann hafði virt hana fyrir
sér litla stund.
Súsanna hikaði við og færði sig svo í skuggann af litlu
tré ekki langt f rá honum. Hann veif aði hatti sínum fyrir
framan andlitið á sér. Skyrtuhálsmálið flakti frá hon-
um. Neðan við sólbrenndan hálsinn var hörundið hvítt og
fallegt. Nú var hún fundin, hugsaði hún, og þá eins
hyggilegt af henni að vera vingjarnleg í viðmóti. „Það er
fagurt veður í dag", sagði hún svo hátiðlega, að honum
var meira en lítið skemmt.
„Og ekki gott fiskiveður", sagði hann. „Ég veiddi ekki
eina einustu bröndu. Eruð þér ókunnug hér?"
Súsanna skipti litum og það brá fyrir ótta í augum
hennar. „Já", tuldraði hún. „Ég — ég er á ferðalagi".
Ungi maðurinn gat varla varizt brosi. Súsanna roðnaði
aftur —ekki vegna þess að hún tæki eftir svipnum á hon-
um, því að hún horfði alls ekki á hann, heldur vegna
hræðslunnar sem hafði gripið hana. Sjálfri virtist henni
svar sitt ankannalegt og hljóta að vekja grunsemdir.
„Þér haf ið náttúrlega farið hingað upp til þess að njóta
útsýnisins", sagði maðurinn. Hann skimaði í kringum
sig. „Það er líka víðsýnt héðan. Þér eruð líklega ekki á
leið niður í Lækjarbyggðina?"
„Nei", svaraði Súsanna og herti upp hugann. Hún
ætlaði að leiða talið að öðru. „Hvaða lag var það sem ég
heyrði yður syngja áðar?"
„Ó, heyrðuð þér mig syngja?" sagði hann hlæjandi.
„Það var söngur hertogans úr ,, Rigoletto"."
„Það er ópera — er þaðekki? Eins og Troubadur".
„Já, ítölsk ópera eftir sama höfund".
„Þetta er fallegt lag". Það var auðséð að hana langaði
til þess að biðja hann að syngja það aftur. Hún kunni vel
við sig í návist hans, hann var svo blátt áf ram og f rjáls-
mannlegur.
„Getið þér sungið?" spurði hann.
„Nei, í rauninni ekki", svaraði hún.
„Ég get sagt það sama. Ef þér viljið syngja fyrir mig,
þá skal ég syngja fyrir yður".
Súsanna leit f lóttalega í kringum sig. „Æ-nei — gerið
þér það ekki", sagði hún snöggt.
„Hvers vegna ekki?" spurði hann forvitinn. „Hér er
ekki nokkur sál á ferli".
„Nei veitég það. En — þér megiðekki gera það".
„Jæja", sagði hann, þegar honum skildist að kvíði
hennar stafaði ekki af því að hann hafði beðið hana að
syngja. Þau sátu nú þegjandi um stund. Hún starði út í
bláinn, en hann veifaði hattinum sínum og virti f yrir sér
unglegt og fagurt andlit hennar. Hann var á að gizka
tuttugu og f imm ára og skarpskyggn maður myndi hafa
ályktað að hann hefði meira en meðalreynslu í ýmsum
efnum, jafnvel af laglegum og f jöllyndum pilti á hans
aldri að vera.
Hann rauf hina löngu þögn. „Ég er blaðamaður frá
Cincinnati. Ég vinn við „Frjálsa verzlun". Ég heiti
Roderick Spenser. Clayton Spenser hérna í Lækjar-
byggðinni er faðir minn" — hann benti í suðaustur —
„þarna hinum megin við hæðina niðri við fljótið. Ég er
hér í leyfi". Svo þagnaði hann og leit spyrjandi á hana.
Hún vissi ekki hvernig hún átti að komást hjá því að
segja honum einnig höf uðdrættina í lífi sínu. Það var svo
sjálfsögð kurteisisskylda. Hún drúpti höfði neri saman
höndunum í keltu sinni og vissi ekki sitt rjúkandi ráð,
fremur en lítil telpa. Aftur varð löng þögn og aftur varð
hann fyrri til þess að rjúfa hana. „Fyrirgefið, þó að ég
haf i orð á því — þér eruð mjög ung".