Fréttablaðið - 14.12.2007, Síða 24

Fréttablaðið - 14.12.2007, Síða 24
24 14. desember 2007 FÖSTUDAGUR Vegirnir í gömlu Austur- Barðastrandarsýslu hafa verið nefndir af ráðherrum sem verstu vegir landsins og vegleysa. Jón Sigurður Eyjólfsson ákvað þó að leggja í hann en tók fyrst hús á sveitungum sem búa við vegleysuna. Þeir sögðu honum sögur, sýndu honum kartöflubyssur og gáfu holl ráð við holunum. Kristján L. Möller samgönguráð- herra sagði á Alþingi fyrr í þessum mánuði að líklegast væru vegirnir í gömlu Austur-Barða strandar- sýslu verstu vegir landsins. Einar K. Guðfinnsson sjávarútvegsráð- herra gekk öllu lengra og kallaði veginn vegleysur enda sjálfsagt orðinn þreyttur á að hossast á honum á leið sinni heim til Bolungarvíkur. En vegleysurnar hafa haft mikil áhrif á líf þeirra sem nálægt þeim búa. Blaðamaður ákveður að taka hús á nokkrum þeirra áður en haldið er yfir Klettsháls sem bíður eins og kónguló, tilbúin að festa vegfarendur í hvítum og ólgandi vef sínum. Það er ekki snjóþungt en kafaldsbylur hylur hæð og lægð. Úti í hríðinni á stuttermabolnum Fyrsti áfangastaðurinn á ferðinni um þennan veg er á Brekku þar sem Theódór Guðmundsson býr. Hann vann við vegavinnu frá því 1985 og þar til hann fór á eftir- laun fyrir þremur árum. En þótt hann sé hættur að hrófla við veg- leysunni er hann enn til þjónustu reiðubúinn fyrir þá sem um þær fara. Þegar blaðamann bar að garði voru nágrannar hans frá Múla í Kollafirði í heimsókn; hjónin Magnús Helgason og Ingrid Odds- dóttir. „Þau eru að fara suður en hundurinn þeirra, hann Spori, verður hjá mér á meðan,“ segir Dóri eins og hann er oftast kallað- ur meðan hann klappar svörtum og hvítum hundi. En það eru ekki aðeins ferfætl- ingar sem fá að halla höfði á Brekku. „Það er venjulega mjög gestkvæmt hérna og margir hafa það fyrir venju að hringja í mig áður en þeir leggja í hann á þess- um árstíma þegar oft er óvíst um færð,“ segir Dóri. „Nú og svo koma þeir við á leiðinni og þiggja kaffisopa. Og ef vegurinn er ekki álitlegur þá fá þeir bara að gista. Það gerist nú kannski ekki svo oft nú orðið enda er þetta ekkert miðað við það sem áður var þegar allt fór á kaf undir snjó en Kletts- hálsinn getur enn þá reynst mönn- um erfiður yfirferðar.“ Það er engu líkara en Dóri sé sífellt á vakt við veginn þótt minna reyni á þjónustulund hans nú en áður. „Maður fór oft upp um miðja nótt til að draga menn sem sátu fastir. Það eru ekki svo mörg ár síðan að mæðgur urðu næstum því úti á heiðinni þegar bíllinn sat fastur um miðja nótt en þau komust köld og hrakin gangandi á næsta bæ. Svo eru aðeins nokkrir dagar síðan ég kom einum til hjálpar því það hafði tekið niður hjá honum. Ég verð líka var við sífellt fleiri útlendinga á sumrin og þetta er eflaust afar erfiðar aðstæður fyrir þá og það skoppar alltaf einn og einn útaf sem þarf svo að draga upp á veg aftur.“ Það er engu líkara en þeir sem fari um veginn reglulega hafi lært á leyndardóma hans. „Ég man til dæmis eftir honum Bía heitnum á mjólkurbílnum, hann lét ekkert stoppa sig. Hann sat kannski fastur smástund en þá fór hann bara út á stuttermaboln- um í hríðinni með skófluna og bjargaði málunum.“ Hlaupið reyndist vel í holunum Ragnheiður Katrín Ólafsdóttir og maður hennar, Hallgrímur Valgeir Jónsson, ráku lítið útibú frá Kaup- félaginu skammt frá heimili sínu á Skálanesi. Það hefur eflaust verið kærkomin hvíld fyrir margan ferðalanginn að koma við í Kötu- búð eins og þetta litla Kaupfélag var oftast kallað eftir að hafa hoss- ast í holunum. Enda var Kata, eins og hún er oftast kölluð, með ráð undir rifi hverju. „Jú, það kvörtuðu margir út af veginum sem getur verið ein- staklega holóttur þó allt sé þetta að skána,“ segir hún. „En ég var með þykkt og mikið hlaup til sölu sem ég ráðlagði mönnum að hafa upp í sér meðan þeir færu yfir hol- urnar svo þeir skelltu ekki tönnum,“ segir hún og hlær við. En fleira var hægt að kaupa og gera sér til gamans í Kötubúð. „Það voru margir hrifnir af óbarna harðfisknum sem ég var með. Svo fóru þeir með hann að steini einum fyrir ofan veginn og börðu hann sjálfir með hamri sem þeir fengu lánaðan hjá mér.“ Nágrannar sem blaðamaður talaði við sögðu marga sakna reykta rauðmagans sem góður rómur var gerður að í Kötu- búð. Hallgrímur hefur síðan komið mörgum vegfarandanum til hjálp- ar eftir að vegleysan var búin að jafna um fararskjótana. Gunni Kalli kokkur og kartöflu- byssan Í vegavinnuskálunum á Skála- nesi, rétt við túnfót þeirra Kötu og Hallgríms, halda til vaskir vegavinnumenn þær fáu frístund- ir sem þeir hafa. „Við erum hérna ellefu daga en fáum svo þrjá daga í frí,“ segir Ottó Valdimarsson þegar blaðamaður náði á þá í kaffitímanum. „Við vinnum 12 tíma á dag sem er fínt, maður hefur ekkert betra að gera þegar maður er hérna en að vinna.“ En af uppátækjum Gunnars Karls Garðarssonar að dæma er engu líkara en hann hafi nokkurn tíma aflögu. Hann vann áður í vegavinnuhópnum en hefur nú hlaupið í skarðið fyrir kokkinn sem hélt til annarra starfa fyrir skömmu. „Kíktu á þetta,“ segir hann meðan blaðamaður hnýtir skóþveng sinn. Hann dregur fram allsvakalega byssu og leiðir blaða- mann út á hlað. „Þetta er kart- öflubyssa sem ég hannaði. Ég set kartöfluna hérna í hlaupið svo sprauta ég svolitlu af gasi úr þessum hárspreybrúsa sem ég keypti hjá henni Guðbjörgu á Bíldudal og svo hleypi ég bara af.“ Við það þýtur kartaflan eina 300 metra en mikill hvellur dynur við. „Já, það er hávaði í þessu. Einu sinni laumaðist Ottó með hana inn í sjónvarpsherbergi og hleypti af, öllum af óvörum. Menn segja að verkstjóranum hafi brugðið svo að hann hentist upp í metrahæð þar sem hann lá í hægindastólnum.“ Gunni Kalli, eins og hann er kallaður, á það sjálfur til að hrekkja félaga sína. „Eitt sinn tók ég leirköggul og setti inn á gólfið á salerninu og síðan klíndi ég smá úr honum á setuna. Það leit út eins og einhver hefði ekki hitt alveg í klósettskálina. Þeir urðu alveg vitlausir þegar þeir komu inn og ætluðu að gera þarfir sínar,“ segir Gunni Kalli og skellir upp úr. Áður en blaðamaður verður að fórnarlambi hrekkjóttra vega- vinnumanna ákveður hann að etja heldur kappi við kafaldsbylinn á Klettshálsi. Ef hann lætur í minni pokann í þeirri viðureign þá má alltaf leita til sveitunga, kaldur og hrakinn, með skottið milli lappanna. Til þess kom þó ekki, þökk sé vel búnum bíl og vest- firskri þrjósku. jse@frettabladid.is Hið besta fólk við verstu vegi landsins THEÓDÓR MEÐ HJÓNUNUM FRÁ MÚLA Það var gestkvæmt hjá Dóra á Brekku þegar blaðamann bar að garði. Það er reyndar ekkert nýtt enda þurfa margir að leita skjóls hjá honum þegar ófærð klekkir á vegfarendum. Þau hjón Magnús og Ingrid, sem sitja við borðið, voru hins vegar ekki föst í ófærð heldur voru þau að koma með hundinn Spora í pössun. FRÉTTABLAÐIÐ/JÓN SIGURÐUR KATA OG HALLGRÍMUR Eflaust sakna margir Kaupfélagsins á Skálanesi þar sem Kata réð ríkjum. Hún lumaði líka á mörgum góðum ráðum sem auðvelduðu mönnum ferðina eftir holóttum veginum. Hallgrímur kom mörgum til hjálpar sem sprengt höfðu á dekkjum eða fengið gat á pönnuna. GUNNI KALLI KOKKUR MEÐ KARTÖFLUBYSSUNA Það eru margir hrekkjalómar í vegavinnuskálanum á Skálanesi. Þessi kartöflubyssa hans Gunna Kalla hefur reynst ágætlega við að stytta mönnum stundir, stundum á kostnað annarra. En ég var með þykkt og mikið hlaup til sölu sem ég ráðlagði mönnum að hafa upp í sér meðan þeir færu yfir holurn- ar svo þeir skelltu ekki tönnum. RAGNHEIÐUR KATRÍN ÓLAFSDÓTTIR SKÁLANESI
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104
Síða 105
Síða 106
Síða 107
Síða 108
Síða 109
Síða 110
Síða 111
Síða 112

x

Fréttablaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fréttablaðið
https://timarit.is/publication/108

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.