Fréttablaðið - 14.12.2007, Qupperneq 50

BLS. 8 | sirkus | 14. DESEMBER 2007
Það geislar af Söru þegar við hitt-umst á einum af smartheitabör-um borgarinnar. Vodkakokkteil-
ar með reghlífum eru látnir eiga sig
enda er varla kominn hádegismatur
þegar viðtalið á sér stað. Sara hefur átt
annasamt ár, bæði í leikhúsinu og í
sjónvarpinu, því á árinu lék hún bæði í
Næturvaktinni og í Pressunni og á
sviði Borgarleikhússins. Í sjónvarps-
þáttunum Pressa er hún í hlutverki
blaðakonunnar Láru sem er einstæð
móðir. Það er ekki margt líkt með
þeim Söru og Láru nema það að sú
fyrrnefnda ætlaði að verða blaðamað-
ur þegar hún var unglingur. Hún
stundaði nám á fjölmiðlabraut Fjöl-
brautaskólans í Breiðholti og ætlaði
sér stóra hluti á fjölmiðlasviðinu og sá
sjálfa sig fyrir sér með myndavél um
hálsinn úti í hinum stóra heimi. „Við
eigum það sameiginlegt að hafa þenn-
an blaðamannaáhuga en minn hefur
reyndar dvínað aðeins með árunum.
Lára er einstæð móðir og mér finnst
hún verða hörð að utan en mjúk að
innan. Ástríðan knýr hana áfram en líf
hennar er allt annað en auðvelt og
hún er í stöðugum barningi að púsla
móðurhlutverkinu og vinnunni
saman. Það reynir á að hlutirnir séu
vel smurðir, en það er ekki alveg
þannig hjá henni. Hún er svolítið hvat-
vís og að reyna að fóta sig í lífinu en
kraftinn vantar ekki né neistann.“
Pressan er spennuþáttaröð úr smiðju
Óskars Jónassonar og Sigurjóns Kjart-
anssonar en þeir fengu glæpasagna-
höfunda til liðs við sig eins og Árna
Þórarinsson og Yrsu Sigurðardóttur til
að skrifa nokkra þætti. Hún segir að
vinnan við þættina hafi verið mjög
skemmtileg og hláturtaugarnar hafi
verið í stöðugri þjálfun þótt um glæpa-
þætti hafi verið að ræða. „Í Pressunni
eru þónokkrar bílatökur og ég naut
þess að keyra glannalega yfir hraða-
hindranir og svona, Obbosí, ætti
kannski ekkert að vera að auglýsa
það,“ segir Sara og hlær.
Háskaför með Hrafni
Sara var rétt skriðin yfir tvítugt þegar
hún lék í kvikmyndinni Myrkrahöfð-
ingjanum eftir Hrafn Gunnlaugsson.
„Þegar ég var nýbúin að fá hlutverkið
hnaut ég um gamalt tímaritaviðtal við
Hrafn þar sem hann sagði að hver
mynd sem hann gerði væri ákveðin
helför og samstarfsmenn hans þyrftu
að vera tilbúnir til að ganga þann veg
með honum. Þegar ég las þetta fannst
mér hlutverkið mitt verða enn þá
meira spennandi. Ég þroskaðist ótrú-
lega mikið á þessum tíma en ég upp-
lifði mig þó mjög mikið sem áhorf-
anda. Það var alltaf eitthvað að gerast,
fólk að slasa sig og sjálf lenti ég í mikl-
um háska. Einu sinni vorum við að
ríða út í Kúðafljót. Ég sat fyrir aftan
einn reiðmanninn á meðan hann reið
með mig út í. Þegar við komum út í
fljótið þandi merin sig svo mikið því
fljótið var svo straumhart og kalt að
hún sprengdi gjörðina. Þegar við
vorum komin út í fljótið hélt hnakkur-
inn ekki. Reiðmaðurinn hvíslaði að
mér að gjörðin væri farin og ég mátti
ekki sýna nein viðbrögð því það var
verið að taka upp. Þetta fannst mér
ekkert leiðinlegt og var með hjartað í
buxunum meðan á þessu stóð,“ segir
hún og brosir við upprifjunina. Hlut-
verk Söru vakti mikla athygli ekki síst
þar sem hún þurfti að koma nakin
fram. „Merkilegt hvað fólk virðist allt-
af hafa mikinn áhuga á nektinni. Svo
er kannski sama fólkið að fárast yfir
nekt í bíómyndum en leyfir svo börn-
unum sínum umhugsunarlaust að
horfa á hálfberar stúlkur „dilla“ sér
fyrir framan karlmann sem er að
syngja um hórur. Stelpur fá oft og
tíðum ekkert sérlega uppbyggjandi
skilaboð fyrir sjálfsmyndina í samfé-
laginu í dag, eiginlega bara frekar
brengluð. Svo er mikil áhersla lögð á
að þær séu undirgefnar kynverur eins
og í öllum þessum tónlistarmynd-
böndum. Auðvitað hefur þetta áhrif á
óharðnaðar unglingsstelpur. Ég meina
það hefur áhrif á mann sjálfan. Maður
fer bara að hugsa, hmm, ætti ég
kannski að fara drífa mig í ræktina, ég
er ekki nógu svona eða hinsegin.
Maður gæti alveg farið þarna ef maður
leyfði sér það, en þá kemur að sjálf-
stjórninni. Ég væri að ljúga því ef ég
segði að það hefði ekki verið neitt mál
að vera nakin í vinnunni, ég þurfti
alveg að bíta á jaxlinn. En það var ekki
af því mér fyndist eitthvað að því,
meira að velta því fyrir mér „hvað á
fólk eftir að segja“. En ég tók líka
ákvörðun, ég ætlaði ekki að láta það
stoppa mig. Ég vissi að ég myndi læra
meira af þessu en egóið mitt myndi
tapa. Stundum er nekt óþörf og manni
finnst hún jafnvel neydd upp á mann.
En svo getur hún verið óskaplega
falleg, já eða ljót, allt eftir því hvað við
á, og hjálpað verkinu sem hún er í,
hvort sem það er myndlist, kvikmynd
eða leikhús. Maður þarf bara að meta
það í hvert og eitt skipti eins og maður
setur spurningar við aðra hluti sem
karakterar gera. Það er hægt að upp-
lifa sig nakta í fötum. Það getur tekið
mun meira á heldur en að bera líkam-
ann sem við öll höfum jú sameiginlegt
að vera í, þótt þeir séu ólíkir. Þá meina
ég að bera sjálfan sig að einhverju leyti
eins og sál sína eða tilfinningar sínar,
ljótleika sinn eða fegurð. Persónulega
finnst mér þetta áhugaverðara heldur
en hvort það sést í brjóstin eða boss-
ann á einhverjum. Það er stundum
hálf smáborgaraleg umræðan um
þessa blessuðu nekt. Eina sem er fyrir-
staða er ef börnin manns verða fyrir
aðkasti út af því, því maður getur séð
um sjálfan sig en svo geta börn verið
grimm hvert við annað og strítt, það er
erfitt.“
Vildi upplifa meira
Meðan á tökum á Myrkrahöfðingjan-
um stóð sótti hún um í Leiklistarskól-
anum. Þegar hún var komin í 30
manna úrtak hætti hún við því henni
fannst hún ekki vera tilbúin. „Ég
hringdi þarna niður eftir og sagði að
ég væri hætt við. Leikarar verða að
hafa einhverju að miðla og mér fannst
ég þurfa að upplifa meira áður en ég
færi í leiklistarskóla,“ segir hún. Nokkr-
um árum seinna, þegar hún var búin
að skoða heiminn, dvelja í Frakklandi
og upplifa marga spennandi hluti sótti
hún um og komst inn árið 2001. Þegar
Sara er spurð að því hvenær hún hafi
áttað sig á því að hún vildi verða leik-
kona segir hún það hafi verið þegar
hún var í sálfræði í Háskólanum og
samhliða því verið að vinna við Myrk-
rahöfðingjann. „Hef alltaf heillast af
manneskjunni og hvernig hún virkar.
Svo áttaði ég mig á því að fyrir mig lá
sálfræðin í leiklistinni. Svona „hands-
on“ sálfræði ef svo mætti segja. Þar
hafði ég fundið farveg fyrir sálfræðip-
ælingar og sköpun í bland. Það á betur
við mig en þurrar kenningar og slíkt
sem er víst nauðsynlegt til þess að
geta farið að vinna sem sálfræðingur.
Þannig ég hugsaði með mér að ég
gæti vel tengt sálfræðina inn í leiklist-
ina, hún er jú hálfgerð sálfræði og
setti það á „hold“ að bjarga heimin-
um. Nema svo hef ég áttað mig á því
betur og betur að það er hægt að
hjálpa fólki á margan og misjafnan
hátt,“ segir hún og bætir því við að
leikhúsið búi yfir remedíum fyrir sál-
ina. „Það getur lyft manni í hæstu
hæðir, glatt og hreinsað þegar það er
upp á sitt besta. Og þar liggur löngun
mín núna, að gefa, en að sjálfsögðu
þigg ég líka, það er bara lögmál! En
það var þar sumsé sem ég fattaði það,
þurfti bara að lifa svolítið áður en ég
færi í skólann, svo ég hefði einhverju
að miðla í leiklistinni. Spáði reyndar
svolítið í arkitektúr líka en það hvarf
þegar ég loksins horfðist í augu við að
ég gæti ekki bælt leiklistarþrána niður.
Því ég reyndi það alveg. Maður verður
að vera viss um að maður hafi ástríðu
fyrir því sem maður er að gera. Sér í
lagi þegar maður velur sér sköpunar-
vinnu, þú gerir hana ekkert með hang-
andi hendi.“ Það er ekki annað hægt
en að hrífast með því Sara talar af svo
mikilli sannfæringu. En er leikara-
starfið sveipað ævintýraljóma? „Já, en
að sjálfsögðu er þetta líka vinna og
getur alveg orðið svolítið puð. Ástríð-
an er samt svo mikilvæg því sköpunin
má aldrei vera hversdagsleg. Hvers-
dagsleikinn er ekki í boði ef hún á að
skila sér í töfrum.“ En er þetta ekki
LEIKKONAN SARA DÖGG ÁSGEIRSDÓTTIR LEIKUR AÐALHLUTVERKIÐ Í NÝRRI ÍSLENSKRI SPENNUÞÁTTARÖÐ, PRES
HÚN MYNDARLEGA STARFSMANNASTJÓRANN Í NÆTURVAKTINNI. MARTA MARÍA JÓNASDÓTTIR HITTI HANA OG F
ÚR SVEITINNI Í SVIÐSLJ
Uppáhaldsmatur: Sushi og hvítvín, rauðvín og ostar, kjötbollur og mjólk.
Ég get haldiið endalaust áfram. Bara ekki hrogn, lifur og rækjur!!!
Geisladiskurinn: Í augnablikinu eru það Interpol;Our love to admire.
Lhasa; La Lorna, þetta eins og allt annað getur breyst á morgun.
Skemmtunin: Faðma tré og hoppa í pollum. Það er lífsins ómögulegt að
gera það með fýlusvip.
Uppáhaldsverslunin: Ætli það sé ekki Nóatún á Selfossi á leið út í sveit,
matur, matur, matur allt um kring, dásamlegt!
Draumahlutverkið: Er heilluð af Karítas hennar Kristínar Maríu(marju)
Baldursdóttur. Átti einmitt sjálf að heita Karítas, gaman að segja frá því.
Flott þroskasaga og spennandi karakter. Það væri gaman að gera
bíómynd um hana. Bíð spennt eftir að fá framhaldið í jólagjöf.
Besta jólagjöfin: Hef fengið margar og góðar gjafir, en einhvernveginn
hefur engin þeirra náð að toppa sjálft jólaandrúmið sem er þykkt og mjúkt
eins og flauel.