Fréttablaðið - 13.04.2008, Síða 74

18 13. apríl 2008 SUNNUDAGUR
Í FYRSTA SINN SEM ÉG FÓR Í LJÓS …
Friðrik Ómar Hjörleifsson
… þá brann ég svo illa að ég varð að fara heim úr vinnunni áður en
vinnudeginum lauk. Ég hafði notað hádegishléið til að prufa ljósabekk-
inn og ég var svo illa leikinn að ég komst ekki út í búð til að kaupa
eitthvað til að bera á brunann. Ég bað því systur mína að skreppa fyrir
mig og hún var að flýta sér svo mikið í einhvern saumaklúbb að hún
rétt kom við til að henda í mig einhverri túpu. Ég leit ekki einu sinni á
túpuna heldur bar á mig allan og eftir fimm mínútur fór mig að svíða
svona líka rosalega og skoðaði því túpuna betur og þá
var þetta Hawaiian Glitter Sun – og gerði
ekkert fyrir mig nema setja
glimmer áferð á brunann. Ég dreif
mig í bað og hélt ég myndi fá lost í
baðkerinu. Ég hef því ekki farið í ljós
síðan. Enda mun viðkvæmur fyrir
sól með minn húð- og háralit og
mun því ekki liggja í sólbaði í
Serbíu.
Í fyrsta
sinn...
Allt er einhvern tímann fyrst. Einhvern tímann
kyssum við fyrst, höldum í fyrstu bíóferðina okkar
eða bökum kanilsnúða í fyrsta skipti. Júlía Margrét
Alexandersdóttir fékk nokkra vel valda menn og
konur til að deila eftirminnilegri „fyrstu reynslu“.
Í FYRSTA SINN SEM ÉG SÁ KVENNALISTAKONUR …
Oddný Sturludóttir
… í sjónvarpinu, fimm ára
gömul, vissi ég að ég var
pólitísk. Þetta var í fyrsta sinn
sem þær buðu fram til Alþingis
og þær vöktu óskipta athygli
mína. Fram að þeim tíma höfðu
gráklæddir jakkafatamenn
þusað um pólitík í sjónvarpinu
og mér fannst þeir allir eins.
Kvennalistakonurnar töluðu um
hluti sem voru áhugaverðir –
meira að segja fyrir fimm ára
gamla stelpu í Árbænum.
Kvennalistakonurnar lifa ansi
sterkt í minningunni og ég man
hvað mér þótti hárið á Sigríði
Dúnu æðislegt. Við mamma
skeggræddum um hvaða
Kristín væri okkar „uppáhalds-
Kristín“ og það
var oft úr
vöndu að
velja! Það
verður aldrei undirstrikað nægilega hvað fyrir-
myndir eru mikilvægar. Í mínu tilviki, og margra
annarra stelpna og kvenna, var tilkoma Kvennalist-
ans upphafið að pólitískri vakningu.
Í FYRSTA SINN SEM ÉG HÉLT AÐ ÉG MYNDI DEYJA …
Páll Ásgeir Ásgeirsson
… var í nóvember 1978 eða ’79 djúpt úti af Hornafirði
í suðaustan ofsaroki og rigningu um borð í Guðmundi
Kristni SU. Við vorum að draga línuna. Ég stóð við
rúlluna og reyndi að slæma goggnum í þessa fáu fiska
sem sveifluðust á krókunum í veðurofsanum. Það var
komið myrkur og veðrið versnaði stöðugt og ég
minnist þess að hafa litið upp og séð grænan brim-
skafl rísa lóðrétt yfir höfði mér og falla svo eins og
fossandi skriðu yfir bátinn. Ég beygði mig niður og
tók eins fast og ég gat um rör undir lunningunni en
fann hvernig þilfarið hallaðist sífellt meira undir
fótum mér uns ég hékk alveg á rörinu því báturinn
var lagstur á hliðina undir brotinu. Það var sjór allt í
kringum mig en mér var ekki kalt. Ég man að ég
hugsaði að ef bátnum hvolfdi myndum við sennilega
lenda undir honum sem væri ekki gott og
kannski ætti ég að reyna
að komast yfir
lunninguna. Mér fannst heldur ekki góð tilhugsun að flækjast í línunni
með sínum beittu krókum. Ég hef heyrt um að við þessar kringumstæð-
ur renni ævi manna fyrir hugskotssjónum þeirra á örskotsstund eins og
kvikmynd. Stutta stund var eins og dallurinn vægi salt á hliðinni en svo
sleppti sjórinn takinu og gamli Gvendur valt rólega á réttan kjöl aftur. Ég
missti af myndinni ef hún hefur þá verið sýnd.
Í FYRSTA SINN SEM ÉG HÉLT JÓLIN
Á EIGIN HEIMILI …
Kolbrún Pálína Helgadóttir
… bauð ég allri fjölskyldunni minni og allri
tengdafjölskyldunni sem þá var um fimmtán
manns. Þannig brutum við langa hefð í fyrsta
skipti og fórum að skapa okkar eigin. Síðan þá
höfum við alltaf haft aðra hvora fjölskylduna hjá
okkur og jafnvel báðar. Mér fannst þessi reynsla
mjög merkileg og þetta heppnaðist stórkostlega.
Ég eldaði hamborgarhrygg, enda vön því
heiman frá mér, og allir komu
með eitthvað með sér. Þannig
kom pabbi með rjúpur og allt
með því. Það kom mér reyndar
ekkert á óvart að þessi fyrsta
reynsla af eigin jólum væri
svona ánægjuleg því ég fíla
mig afskaplega vel í
eldhúsinu. Fjölskyldan fer
að vísu alltaf stækkandi og
boðin með. En það
klúðraðist ekkert og
þetta er ein af mínum
bestu „fyrstu reynslu“-
minningum. Allt í lagi
líka að dekra við
foreldrana loksins –
þau eru búin að
dekra við mann frá
því maður fæddist.
Í FYRSTA SINN SEM ÉG KOMST Í BLÖÐIN …
Þorsteinn Guðmundsson
… var þegar það kom forsíðumynd af mér framan á menningarblaði
DV. Ég hafði verið að leika í nokkurs konar leik-
gjörningi í Stúdentaleikhúsinu eftir Jón Tryggva-
son sem gekk út á það að við stóðum í kjólfötum í
kringum borð með stóru pappaspjaldi á, drukk-
um litað jógúrt og skyrptum því út úr okkur um
leið og við fórum með frasa úr leikhúsgagnrýni.
Í lok gjörningsins höfðum við þannig skapað
listaverk úr lituðum hrákanum og gagnrýni.
Mjög sniðugt.
Þetta var auðvitað hrikalega
beitt hjá okkur og við vorum
sannfærð um að við værum
með þessu að breyta þjóðfélag-
inu og hrista upp í listasnobb-
liði bæjarins. (Ég man að
Ragnheiður Skúladóttir,
deildarstjóri leiklistar-
deildar Listaháskólans,
var þarna líka). Ég fór
með blaðið heim til
ömmu minnar og sýndi
henni. Hún áttaði sig
ekki alveg á myndinni
þannig að ég spurði
hana: Sérðu ekki hver
þetta er? „Jú, auðvit-
að,“ sagði hún. „Þetta
er Ómar Ragnars-
son.“
Í FYRSTA SINN SEM ÉG SMAKKAÐI
TÓMAT …
Margrét Pála Ólafsdóttir
… varð ég fyrir óendanlegum vonbrigðum. Ég var
nýflutt til stórborgarinnar Akureyrar, var þar í
fínu fermingarboði og á
smurbrauðs tertu blasti við
mér ótrúlega fallegt, rautt
og girnilegt fyrirbæri. Ég
fékk mér stóra sneið og
stóran bita í kjölfarið en
fylltist skelfingu og
ógurlegum vonbrigð-
um vegna súrheit-
anna og kom mér í
ofboði út í horn til
að spýta vonbrigðun-
um í servíettuna. Svo
tók það drjúga stund
að finna rusladall með mikilli leynd og losa mig þannig við ófögnuðinn. Og ég hef
aldrei fyrirgefið tómötunum eftir þessa reynslu.