Tíminn - 02.05.1982, Blaðsíða 16

Sunnudagur 2. mai 1982
■ Fyrr i vctur flutti Kristján Aibertsson ioks heim til islands eftir að hafa dvalið
mestanpart ævi sinnar I útlöndum. Kristján var skóiapiltur I Reykjavik árin fyrir
fyrra striðið, sigldi til Kaupmannahafnar 1917 oghefur sfðan verið meðannan fótinn
erlendis — i Berlin, Paris, New York og fleiri heimsborgum. Menn eru stundum
kallaðir heimsborgarar, Kristján Albertsson hlýtur að vera einn slikur. Og hann
man sannarlega tvenna ef ekki þrenna tima bæði I islandssögunni og Evrópusög-
unni — bjartsýnisöldina fyrir fyrra striðið, upplausnarárin milli striðanna og öld
hraða og múgmennsku eftir seinna striðið. Hann er brunnur af fróðleik og sögum og
getur sagt frá eigin kynnum af ótal andans mönnum og öðru stórmenni, sem margir
hverjir eru aðeins nöfnogóskýrar myndir isögubókum fyrir mina kynslóð.
Og ekki nóg uin það. Það er mikil hátiö að eiga viðtal við Kristján Albertsson.
Hann er sannur listamaöur liins talaða máls.Nú á tima þegar tafs og humm og ha
er daglegt brauð blaðamanna og málfar fólks verður æ fátæklegra er mikil uppörv-
unaötala viðmann semorðar hugsanir sinar jafnörugglega og skýrt. Ég þurfti ekki
aðhnika til mörgum oröum eða setningum þegar ég skrifaöi viðtalið upp. Andinn er
heill og hraustur þó Kristján sé kominn á niræðisaldur og sjónin farin að daprast
mjög.
Þaðsem hér fer á eftirer aðcins fyrrihluti viðtalsins við Kristján Albertsson. Hér
segir hann meðal annars írá Iffi skólapilta i Reykjavik á fyrstu tugum aidarinnar,
frá stúdentalifi I Kaupmannahöfn, kynnum sinum af Jóhanni Sigurjónssyni, Einari
Benediktssyni, Guðmundi Kamban og grimmum örlögum þess síöasttalda. Siðari
hluti viðtalsins kemur svo á prent eftir viku og þar ber meðal annars á góma feröa-
lög Kristjáns um Evrópu millistriðsáranna, viðkynningu þeirra Maxfms Gorkis,
dvöl Kristjáns i Berlín á tima þriðja rikisins en þar hittí hann Knut Hamsmi þegar
norska stórskáldiö var á leiötil fundar við Hitler. Og þá er aðeins fátt eitt taliö.
— Ætli þaðsé ekki eðlilegast, Kristján, aö
byrja á þinni tilurð eins og sagt er. Þú ert
fæddur á Akranesi sumariö 1897, ekki satt?
Jú, foreldrar minir bjuggu þar og ég
fæddist þar og var þar fyrstu árin. Til
Reykjavikur kom ég svo fjögra ára gamall
og man eiginlega ekki neitt að ráði eftir
mér annars staðar, þannig að ég tel mig
vera alinnuppIReykjavik. Einsog lög gera
ráð fyrir var ég þar i barnaskóla og slðar I
Menntaskólanum gamla i Reykjavlk og
varö stúdent þaðan 1917. Um þessi ár er
ekki annað aö segja en það að þau voru
mjög ánægjuleg ár, að öðru leyti en þvl að
ég missti fóður minn ungur, 1911, sama ár
og ég var nýgenginn inn I skóla. A skóláár-
unum átti ég marga góða vini, bæði I minni
ætt og lika af minum skólabræðrum og
skólasystkinum, svo ég tel mig hafa átt
mjög ánægjulega ævi á þeim tima.
„Mér fannst ég finna til”
— Hverja manstu helsta af þlnum
bekkjarfélögum úr Menntaskólanum?
Bekkjarfélagar minir urðu eiginlega
flestir merkir menn, þetta var dálítið
merkilegur bekkur. Viö vorum þarna
saman I bekk Vilhjálmur Þ. Gíslason,
seinna útvarpsstjóri sem kunnugt er, Skúli
Guöjónsson sem varð prófessor I Dan-
mörku, Gústaf Adolf Jónasson sem varö
lögfræðingur, Emil Toroddsen sem var
bæði málari og tónlistarmaður og mikill
listamaöur, Jón Thoroddsen yngri, sonur
Skúla Thoroddsen, Gunnar Viðar, seinna
bankastjóri, Svavar Guömundsson sem
varð bankastjóri lika, Arni Guðnason sem
var dúxinn I bekknum alla tið og um langan
aldur einn af bestu enskukennurum I
Menntaskóla Reykjavikur. Fleiri ágætir
menn voru þarna, þetta var ákaflega á-
nægjulegur hópur af góðum mönnum sem
urðu mér samskipa I þessum bekk.
Nú, af öörum skólabræörum minum man
ég ákaflega vel eftir Sigurði Grimssyni,
hann var mikill vinur minn og mesta ljóð-
skáld Menntaskólans á þeim tlma og gaf
seinna Ut litla kvæðabók, þótt kannski yrði
minna úr skáldgáfu hans en efni stóðu til.
— Þaö var Siguröi Grimssyni sem
„fannst hann finna til” og þú gagnrýndir
þessa ljóðlínu hans I ritdómi?
Menn skrifa óvarlega og kannski full
harðort eða neyðarlega þegar þeir eru
ungir, samanber það sem fornskáldið seg-
ir: „Ungur var ég harður i tungu.” Siðar
þótti mér frekar leiöinlegt að hafa skrifað
þennan ritdóm og mér skilst að Sigurður
hafi tekiöþetta nærri sér. 1 ritdóminum var
lika margt lofsamlegt, en það er eins og
menn muni það eitt að ég gerði dálítið skop
að þessum orðum hans — „mér fannst ég
finna til.” Aðöðruleyti bar ég verðskuldaö
lof á hann og mat hann sem ungt skáld og
góöan félaga.
Auðvitað voru þarna fleiri menn, það
voru margir góðir menn I skóla þá. Og þaö
var mikiö félagsllf, sérstaklega i Framtlð-
inni, mikiðum ræðuhöld og ræðuskörungs-
skap, ljóð flutt og sögur lesnar upp á fund-
um og svo framvegis. Ég held yfirleitt að
þessi ár hafi veriö mjög fjörmikill tlmi I
öllu félagsllfi. Ég var kosinn formaður
Framtiðarinnar og gegndi þvl embætti á
timabili og ég man aö við lögöum ákaflega
mikið upp úr þvi að það jafngilti eiginlega
einum bekk i skólanum að vera félags-
maður I Framtiðinni og æfa sig þar við
ræðuhöld og opinbera framkomu. Þegar ég
tók við formennsku i Framtiðinni hélt ég
eins konar stefnuskrárræðu um þaö hvaöa
notvið ættum að hafa af félaginu, hvað það
væriáríðandi aðvenjasigá frjálsmannlega
og opinbera framkomu og tala I heyranda
hljóði og eins snjallt og menn gætu. Þetta
held ég hafi veriö góö lexia útaf fyrir sig.
Hversu sem hún hefur nú dugað okkur éöa
ekki síöar á lifsleiðinni.
Gróandi í andlegu lífi
— Hvað unduð þið ykkur skólapiltar svo
helst við fyrir utan sjálfan skólann?
Við vorum náttúrlega mikið saman á
kvöldum.sérstaklega þegar tók að vora, og
á sumrin þegar góöviðrið kom og lágnættiö
fórum við i langar kvödgöngur. Langar
göngur, og eins og alltaf er hjá ungum
mönnum miklar rökræður um alla skapaða
hluti, ekki sist bókmenntir. Við vorum á-
kaflega uppteknir af bókmenntum, lásum
töluvert og hneigðumst mjög tilbókmennta
og andlegs lífs. Við sem erum ungir menn á
fyrstu tveimur áratugum aldarinnar öl-
umst upp á mjög merkilegum tíma I þjóð-
arsögunni og I andlegu lífi þjóðarinnar. A
tveimur fyrstu áratugum aldarinnar mæt-
um við ungir og uppvaxandi drengir á
götu mönnum eins og Benedikt Gröndal,
Matthiasi Jochumssyni, Steingrími
Thorsteinssyni, Einari Benediktssyni,
Hannesi Hafstein, Þorsteini Erlingssyni,
Einari Hjörleifssyni Kvaran, Jóni Trausta,
svo við nefnum aðeins skáldin. Af öðrum
listamönnum má telja Einar Jónsson frá
Galtafelli, Asgrim Jónsson málara, Kjar-
val smám saman, tónskáldin Arna Thor-
steinsson, Jón Laxdal og Sigfús Einarsson.
Og þetta Iekki stærri bæ.Þegar ég er ungur
eru ekki nema tiu þúsund ibúar I Reykja-
vik, þannig aöóhætt erað fullyrða að þarna
hafi veriö samankomið afar merkilegt úr-
val af andans mönnum. Og viö drögum
náttúrulega dám af þessu og hneigjumst
fljótt til áhuga á þessum mönnum og öörum
sem eru sómi landsins og fremd I andlegum
efoum.
— Hverjir voru helstu áhrifavaldar ykkar
menntskælinga á þessum árum, hvaða höf-
undar þóttu merkastir?
Snemma þótti okkur Einar Benediktsson
vera stórfuröulegastur af öllum skáldum
sem þá voru i blóma lífsins. Af sagnaskáld-
um þótti okkur bæði Jón Trausti og Einar
Hjörleifsson Kvaran ákaflega merkilegir
brautryðjendur I islenskri sagnagerö og
með fyrstu höfundum á nýrri tímum sem
lögðu fyrir sig sagnagerð, þannig að nokkur
bragur var á. Á efri skólaárum mlnum
koma svo fram menn eins og Jóhann
Sigurjónsson, Gunnar Gunnarsson,
Jónas Guðlaugsson og Guðmundur
Kamban. Þeir eru af þeirri ungu kyn-
slóð rithöfunda sem þá er fyrst að gera
vart við sig, ekki aöeins á íslandi,
heldur einnig erlendis, fyrstu höf-
undar islenskir sem vekja athygli úti I lönd-
um og skrifa bækur sinar jöfnum höndum á
dönsku og islensku. Þetta þótti ákaflega
merkur áfangi i þróun andlegs lffs á
Islandi, að allt i einu skyldu Islenskir rit-
höfundar ekki láta sér nægja lengur að
skrifa eingöngu á Islensku fyrir fámennan
islenskan lesendahóp. Þarna náði ísland I
fyrsta sinn áheyrn I öörum löndum meö
skáldveikum sem þar vöktu athygli.
Jóhann Sigurjónsson
— Já, það var einmitt á þessum árum að
Jóhann Sigurjónsson geröi garðinn frægan I
leikhúsum á Noröurlöndum og vlðar.
Jóhann Sigurjónsson var fyrir okkur ein-
hver mesti furðumaöur sem fram kom á
Islandi á þeim tlma. Áður en hann kom til
sögunnar hafði varla nokkurn mann
dreymt um að islenskt leikrit yrði leikið
erlendis. Við vorum nú ekki lengra komnir
en það i leikritagerð. Hvwki Matthíasi
Jochumssyni né Indriða Einarssyni, sem
voru brautryðjendurnir, haföi lánast aö fá
verk eftir sig leikiö I útlöndum. Það tekst
aftur á móti Jóhanni Sigurjónssyni fyrstum
manna og verður frægur undireins. Fjalla-
Eyvindur er leikinn I fyrsta sinn I útlöndum
Imaí 1912 og þá er það fræg norskleikkona,
Jóhanna Dybvad, sem fer með hlutverk
Höllu og ber leikritið fram til mikils sigurs
og þaö vekur mikla athygli og fær góöa
dóma. Þetta þóttu náttúrlega stórtföindi á
Islandi. Sumarið 1912kemur Jóhann Sigur
jónsson svo heim til tslands, þá sá ég'hann I
fyrstasinn. Þetta sumar var ég þingsveinn
og einn mcx-guninn um tíuleytið er ég stadd-
ur i sal neðri deildar á Alþingi þegar
Sigurður Eggerz, sem þá var orðinn
alþingismaður, kemur til mln og með hon-
um annarmaöur. Sigurður kallar á mig og
spyr hvort ég vilji fara með skilaboð fyrir
sig til _ Sigurðar Björnssonar
brunamálastjóra, um aö Jóhann Sigurjóns-
son komi ekki i hádegisverðinn, hann ætli
að borða meö sér, Sigurði Eggerz. Þegar ég
heyrði þetta nafn og áttaði mig á því hvaða
maður var kominn þarna glápti ég á hann
orðlaus ogannars hugar og var því fremur
heillaður af persónunni sem Jóhann var á-
kaflega fallegurmaðurogeinhverjir töfrar
sem léku um andlit hans. Ég man að
Sigurður Eggerz segir þá við mig:
„Heyröu, þingsveinn, skildirðu hvað ég var
að segja?” Og ég segi: „Já, ég skildi það,
ég skal fara undireins.” Þarna sá ég Jó-
hann Sigurjónsson fyrst.
Svo var það nokkrum kvöldum slðar að
Fjalla-Eyvindur var leikinn til heiðurs hon-
um I Iðnó gömlu og náttúrulega fullt hús.
Ég var þarna líka barnungur, þó ég hefði
séð leikritið áöur, og ég man að það var
stórkostleg stund þegar Jóhann kom fram á
leiksviðið eftir leikslok til að taka við lófa-
klappi áhorfenda með Höllu á aðra hlið og
Fjalla-Eyvind á hina. Þegar hann hneigði
sig fyrir áhorfendum fannst mér þakið ætla
að fara af húsinu, svo mikill var fögnuður-
inn.
Hannes Hafstein og
sambandsmálið
— Þú minntist á að þú heföir verið þing-
sveinn árið 1912.
Já, þá var ég i þinginu daglega og hafði
færi á að fylgjast með ýmsum merkum
þingskörungum sem þá voru, og þá ekki
sist Hannesi Hafstein sem á þessu þingi.
varð ráðherra ööru sinni. Ég talaði
reyndar ekki við hann nema I eitteimsta
skipti og ekki var það nú mikið. Hann
kallaði á þingsvein og bað mig að rækja
erindi fyrir sig I slma, slma með skilaboð
upp i Stjómarráð, en mér er minnisstætt
hvað hann var lltillátur og ljúfmann-
legur I tali við þennan litla þingsvein
,sem stóð á gólfinu fyrir framan hann,
elskulegur maður og mikill töframaður
I allri framkomu. En þetta var eina
skiptið sem ég talaöi við Hannes Haf-
steiri, skömmu si'ðar missti hann heilsuna
sem kunnugt er og hvarf smátt og smátt inn
i sitt heilsuleysi. En ég held hann hafi
aldrei umgengist ftílk I Reykjavik að ráði,
nema þá sem hann þurfti að umgangast
vegna sinna stjórnmálastarfa og kannski
örfáa vini aðra. Hann sást mikið einn á
gönguog ég held hann hafi ekki haft mikla
þörf fyrir að vera mikiö með öðru fólki. Ég
sá hann margsinnis á götu þegar hann gekk
sina löngu túra, kannski inn eftir öllum
Laugavegi og til baka eða langt út eftir
Suöurgötu og niður að sjó.
„HERR KAMBAN ER L
- VIÐTAL VIÐ KRISTJÁN ALBERTSSON,
■ Einar B e n e d i k t s s o n .
„Snemma þótti okkur Einar vera
stórfurðulegastur af öllum skáld-
um sem þá voru i blóma Iifsins.”
■ Jóhann Sigurjónsson. „Já, við
skulum borða saman, við skulum
borða á ódýrri knæpu, ég elska að
borða ódýrt,” sagði Jóhann.
■ Hannes Hafstein. „Mér er
minnistætt hvað hann var litillát-
ur og ljúfmannlegur i tali jafnvel
við ungan þingsvein...”
■ Björn Jónsson. „Björn var
farinn aö heilsu og orðinn hálf
ruglaöur, synir hans komu þvi
svo til leiðar að hann hætti þing-
mennskunni.”
■ Guðmundur Finnbogason
landsbókavörður. „Guðmundur
hló og sagði: „Það eru allir vel-
komnir sem vilja heiðra skáldið
og þið eruð velkomnir.”
Sunnudagur 2. mai 1982
17
UDT”
FYRRI HLUTI
— Þetta er að mig minnir taliö heldur
sögulegt þing, 1912.
Jú.þaðersögulegtþing. Þátekur Hannes
Hafstein við öðru sinni sem ráöherra og þá
eru menn aö reyna að mynda stóran flokk
um lausn sambandsmálsins sem hafði
strandað 1908, þegar uppkastið svokallaða
sem Hannes barðist fyrir féll. Uppkastið
var á sfnum tima langmesta réttarbót sem
landinu hafði nokkurn tlma boðist og
Hannes Hafstein var fyrsti íslenski stjórn-
málamaðurinn sem lætur sig dreyma um
að fara þess á leit við Dani að ísland veröi
viðurkennt sjálfstætt riki. Þetta er óaf-
máanlegt afrek 1 hans sögu. Fyrst tekst
Hannesi Hafstein 1901 aö fá stjórnina flutta
til tslands og koma i veg fyrir að skipaður
verði sérstakur ráöherra fyrir tsland sem
væri meðlimur i danska ráöuneytinu og
sæti i Kaupmannahöfn. Þá sögðu Hannes
Hafstein og hans menn nei, æðsta stjórn
tslands á að sitja I landinu sjálfu. Það var
stefna Heimastjórnarmanna. Og það tekst
honum þrátt fyrir þráláta andstöðu
Valtýinga.og andstöðuflokksins. Þetta er
fyrsti verúlega stóri áfanginn I sjálfstæðis-
baráttunni eftir stjórnarskrána 1874. Og
næsti áfanginn er 1908 þegar Hannes fær
dönsku stjórnina til að láta undan og viöur-
kenna Island sem sjálfstætt rlki. Það er ó-
afmáanlegt! En svo þykir andstæðinga-
flokknum, af heilindum eöa óheilindum,
ekki nógu vel boöið og vill ekki fallast á
uppkastið nema með miklum breytingum,
breytingum sem allir gátu séð fyrir að voru
óaðgengilegar af hálfu Dana. Svo var upp-
kastiö fellt og þá lánaöist þeim að ná völd-
um af Hannesi Hafstein og fella hann. Þetta
er nú sú saga.
Fundurinn í
barnaskólaportinu 1908
En þaö var gaman aö vera þama I þing-
inu og þar sá ég og uppliföi helstu stjórn-
skörunga þessara tima — Lárus H. Bjarna-
son, sem þá var helsti stuðningsmaður
Hannesar, Jón Magnússon Sigurö Eggerz
og Björn Jónsson, svo nokkrir séu nefndir.
Björn sat reyndar ekki nema fyrstu dag-
ana, hann var farinn að heilsu og orðinn
hálf ruglaður, synir hans komu þvi svo til
leiðar að hann lét af þingmennskunni.
Nokkru siðar dó Björn.
Ég var náttúrulega eins og flestir á þess-
um tima ákaflega pólitiskur, sem kallað er,
hafði mikinn áhuga á stjórnmálum og var
ekki nema smápatti. þegar ég byrjaði að
smeygja mér inná alla póliti'ska fundi. Því
hlustaði ég á alla helstu skörunga þeirra
tima og upplifði margar sögulegar sam-
komur. 1908, þegar ég var ellefu ára,
smeygði ég mér til dæmis inn á fundinn í
barnaskólaportinu, þennan mikla fund
þegar segja má aö fyrst hafi verið skorin
upp herör gegn uppkastinu. Þar hélt Björn
Jónsson mikla ræöu og Einar Hjörleifsson
Kvaran llka. Mér tókst að smjúga inn mjög
nálægt tröppunum sem talaö var af og sá
þessa menn mjög greinilega og man þá alla
tið siðan. Siöarmeir kynntist ég reyndar
Einari Hjörleifssyni vel.
En á þessum tlma var ákaflega sterkur
pólitiskur áhugi og brann lengi við, menn
voru annaöhvort Sjálfstæðismenn eöa
Heimastjórnarmenn og afskaplega haröir I
skoðunum og ósveigjanlegir á báða bóga.
Kannski var þaö vegna þess aö íslendingar
höfðu svo litið tilað hafa áhuga á og tala um
annað en pólitík.
Kaffihúsalíf með músík
— Vlkjum aðeins aftur að skólapiltallfinu
I bænum á sktílaárum þlnum, hvert sóttuð
þið helst ykkar skemmtanir?
Við sátum mikið á kaffihúsum, að
minnsta kosti á laugardögum. Þá fórum
við á kaffihús til hátiðabrigða og I þann tíð
var alltaf músik á öllum helstu kaffihús-
um. Við héldum vanalega til á Hótel
Reykjavik eða Skjaldbreiö, þaö voru vin-
sælustu staðirnir. Þetta þótti okkur dýrleg-
ur mannfagnaður á þeim tima, að sitja aö
kvöldi dags á kaffihúsi við fallega tónlist.
Ég man að þeir spiluðu lengi á Skjaldbreiö
bræðurnir Þórarinn og Eggert Guðmunds-
synir og yfirleitt ágæta múslk. Ég held við
höfum flestir stundaö nám okkar af eölilegu
kappi, meira eöa minna, en við höfðum
alltaf nægan tima til að vera saman á
kvöldin og um helgar og þá oftast á kaffi-
húsum. Þarna gátum við fengið kaffi og á-
gæt tertustykki fyrir tuttugu aura hvort
tveggja, og það hefur varla verið neinum
ungum manni á þeim tima ofvaxið að veita
sér það við og við. Ég býst við að þá hafi
verið miklu ódýrara en nú þykir aö sitja á
kaffihúsum og yfirleitt aö njóta lifsins, okk-
ur var að minnsta kosti ekki fjár vant til aö
geta haft flest sem við gátum fengið út úr
okkar æsku af ánægju.
Skósólaskáldið
Þórbergur Þórðarson
— Nú hefur einn maöur lýst þessu mann-
lifi betur en aörir og sá setti einmitt hvað
mestan svip á bæinn á þessum tima, Þór-
bergur Þórðarson. Hafðir þú einhver kynni
af honum?
Þórbergur Þtírðarson varkunningi okkar
skólapilta á þessum árum. En þá var hann
ekki orðinn frægur maður, nema kannski
rétt i sinum kunningjahóp. A þessum árum
gaf hann út sinar litlu kvæöabækur, Hálfa
skósóla og aöra af svipuöu tagi, Hvitir
hrafnar held ég hún hafi heitið. En enginn
vissi þá hvað I raun og veru bjó i Þórbergi
eða hvers af honum mátti vænta. Hann lifði
eins og hver annar furðufugl, mjög hag-
mæltur furðufugl, yrkjandi skáldskap
sem menn tóku ekki I fullri alvöru heldur
sem gamanskáldskap og hann hafði ekkert
fast við að vera nema tilfallandi tekjur af
einhverjum afskriftum og stopulum rit-
störfum Þávoru öll ritstörf illa borguö, ekk-
ert blað borgaði neirium manni ritlaun,
blöðin höfðu engin fjárráð til þess. Þannig
aö Þórbergur átti ákaflega örðugt upp-
dráttar fjárhagslega og stundum uröum við
kunningjar hans að hlaupa undir bagga
meðhonum. En einhvern veginn tókst hon-
um þó aö draga fram lifiö, eins og hann
hefur sjálfur lýst i sinum endurminninga-
bókum, Ofvitanum og Islenskum aöli. En
eiginlega vissi enginn hvað úr Þórbergi átti
að veröa, og einhvern veginn slst hann
sjálfur. Hann fékk einhvern styrk til orða-
söfnunar.til aösafna orðum úr alþýðumáli,
en það voru ekki miklir peningar. Þórberg-
ur hafði á þeim tlma ekki það nafn eða álit
að honum væri veittur neinn styrkur svo
um munaði til þessa né annars.
Sjá næstu siðu.
■ Einar Hjörleifsson Kvaran.
„Okkur þótti bæði Jón Trausti og
Einar Hjörleifsson Kvaranákaf-
lega merkilegir brauðtryðjendur
i íslenskri sagnagerð.”
■ Halldór Laxness. „Þvi verður
ekki neitað að Ilalldór Laxness
hefur svolitið skyggt á aðra sam-
timahöfunda... Menn komust ekki
almennilega yfir að dást að fleir-
um en honum.”
■ Þórbergur Þórðarson. „Þór-
bergur dýrkaði I raun engan
neina sjálfan sig, viðurkenndi
engan nema sjálfan sig.”
| Jón Helgason prófessor. „Þeir
sem hafa ort stór kvæði á islensku
eftirtima Einars Benediktssonar
eru kannski fimm samtals eða
sex og einn af þeim er Jón Helga-
son.”
■ Guðmundur Kamban. „Þeir
njósnarar sem Danir höfðu I
kringum Dagmarshus vita
að Kamban sækir þangað peninga
I hverjum mánuði og enginn veit
fyrir hvaö.”