Tíminn - 20.03.1993, Blaðsíða 19

Laugardagur 20. mars 1993
Tíminn 19
fyrir hönd nemenda sinna og bar
þá mjög fyrir brjósti. íslensku-
kennslan og Iesgreinar svo sem
landafræði og íslandssaga voru
henni einkar kær námsefni og
henni þótti mjög þokast aftur á
bak ef slegið var af kröfum og tími
þeirra skertur. Hún unni Ijóðum
og sagnahefð, talaði mjög gott
mál, sprottið upp úr gamalgróinni
bændamenningu.
Undir borðstofuglugganum á
Smiðjugötu 5 vex stór rósarunni.
Á hverju sumri verður hann al-
þakinn rauðum rósum. Þennan
runna, þá smáanga í potti, hafði
einn nemenda Sigríðar fært henni
að gjöf. Við unnum saman í garð-
inum hennar eina bjarta vornótt
fyrir nokkrum árum og ég minnist
þeirrar ástúðar í orðum og svip
þegar hún talaði um þessa gjöf
sem gladdi hana svo mikið. Nátt-
úruverndarmál stóðu hjarta henn-
ar nærri. Hún var stofnfélagi og í
stjórn Náttúruverndarsamtaka
Vestfjarða og þegar konur fóru að
láta til sín taka í stjórnmálum og
stofnuðu Kvennalistann þá studdi
hún það af miklum áhuga og ósér-
hlífni. Þannig mætti lengi telja.
Nú hafa leiðir skilist um hríð. Á
rúmu ári lagði illvígur sjúkdómur
vinkonu mína að velli. f fyrstu
voru góðar vonir um að tekist
hefði að sigra vágestinn, en það
fór á annan veg. Ásgerður systir
hennar og börnin þrjú stóðu við
hlið hennar uns yfir lauk heima á
Smiðjugötu 5.
Nú eru þau aftur hönd í hönd,
Sigríður og Ragnar, á nýjum og
björtum brautum. Þar eru nóg
verkefni ekki síður en hér, slíkum
eldhugum. En fyrst langar mig að
hugsa mér þau á hestbaki á leið
frá Gautlöndum, niður með blá-
um straumum Laxár, í átt til
Ljótsstaða. Það er sumarnótt,
skógurinn að laufgast og yfir
grænum brekkunum á móti vakir
austanheiðríkjan. __
Ása Ketilsdóttir
Hvernig getum við minnst Sig-
ríðar J. Ragnar, án þess að heiðra
minningu Ragnars um leið? Þau
verða ekki í sundur skilin í minn-
ingu okkar sem tókum við þau
ástfóstri.
Þau voru eitt. Sameiginlega voru
þau næstum fullkomin. Hún var
tuttugu og þremur árum yngri en
hann. Menn sem eiga ungar konur
geta ekki Ieyft sér að eldast, segir
Bryndís. Kannski það sé rétt hjá
henni. Allavega sannaðist það á
Ragnari. Hann var síungur.
Samband þeirra var fallegt —
næstum göfugt. Það var ekkert
smátt í fari þeirra. Engin ómerki-
leg dægurmál náðu að trufla sam-
hljóminn. Milli þeirra ríkti þögult
trúnaðartraust. Við námum það í
augnatillitinu milli þeirra. Þannig
var samvera þeirra eins og sígild
tónlist — hvergi falskur tónn.
Við vorum um þrítugt þegar náin
kynni tókust með okkur Sigríði og
Ragnari. Hún var þá að nálgast
fimmtugt, hann var rúmlega sjö-
tugur. Þau voru á þeim aldri þegar
venjulegt fólk fer að draga sig í hlé
— finnst farið að halla undan fæti.
En ekki þau. Þau voru í fullu
fjöri. Lífsþorstinn var óslökkv-
andi, starfsgleðin smitandi,
vinnuþrekið óbilandi. Við fundum
engan aldursmun á okkur. Börn
þeirra Siggu og Ragnars, Anna Ás-
laug, Sigríður yngri og Hjálmar
Helgi, voru öll í tónlistarnámi í
útlöndum, þegar hér var komið
sögu. Þau komu og fóru, eins og
farfuglarnir. Kannski var það þess
vegna sem Sigga og Ragnar gengu
okkur eiginlega í foreldra stað. Að
minnsta kosti eigum við engum
óvensluðum jafnmikla þakkar-
skuld að gjalda.
Skóli Ragnars og Siggu — Tón-
listarskóli ísafjarðar — á ekki sinn
líka í íslenskri skólasögu. Skólinn
sá fannst ekki í símaskránni, því
hann átti sér hvergi hús eða götu-
númer. Eiginlega var hann eins
konar hugboð. Heimili Siggu og
Ragnars var allt í senn: skóli, tón-
leikahús og hótel — fyrir lista-
menn.
Nemendurnir voru á öllum aldri,
frá fjögurra ára og fram yfir fer-
tugt. Kennslan var sniðin að þörf-
um hvers einstaklings, eins og í
almennilegu konservatoríum.
Þegar makráðir menn tóku sér
hvíld frá amstri hversdagsins, til
að njóta hvfldardaganna um helg-
ar, þá var allt á fullu í Tónlistar-
skólanum.
Þá voru samæfingar. Hver einasti
nemandi mætti og spilaði fyrir
meistarann. Ragnar og Sigga
fylgdust persónulega með iðni,
ástundun og framförum hvers ein-
asta nemanda frá viku til viku. í
þessum skóla var komið fram við
hvern einstakling eins og um full-
veðja listamann væri að ræða.
Boðorðið var hvergi skráð, en allir
vissu samt af því: Gerðu þitt besta
— minna er ekki nógu gott.
Hver var hlutur Siggu í þessu
sköpunarverki? Hann var sá, að án
hennar hefði þessi skóli ekki getað
verið til. Hún var hin ósýnilega
hönd að baki öllu. Hún skipulagði
skólastarfið, úthugsaði einstak-
lingsbundnar stundaskrár, laðaði
að kennara og hélt þeim ánægðum
í starfi. Hún færði bókhald og
annaðist fjárreiður. Og kenndi
fullan vinnudag með. Þannig gekk
þetta fyrir sig og virtist ganga eins
og fyrirhafnarlaust. Skipulagið
var svo gott að það tók enginn eft-
ir því.
Hver sá um að sæti væru til reiðu
fyrir á annað hundrað manns?
Hver sá um að kaffi með vöfflum
og rjóma væri á boðstólum handa
öllum? Hver gætti þess að enginn
gleymdist og að allir nytu nauð-
synlegrar athygli? Kannski tók
enginn eftir því. Þetta hafði alltaf
verið svona.
Og hver efndi svo til veislu um
kvöldið fyrir konsertmeistara að
sunnan eða kammersveit frá Co-
ventry, eins og hún væri nývökn-
uð eftir síestuna, og var hrókur
alls fagnaðar fram á rauða nótt?
Það var konan sem við kveðjum í
dag og finnst við um leið vera að
kveðja veröld sem var og aldregi
kemur til baka. Það er þetta sem
við meinum þegar við segjum að
Ragnar og Sigríður væru eitt. Við
vissum eiginlega aldrei hvað var
hvors og gátum aldrei hugsað
okkur annað án hins. Er þetta ekki
hin ófullgerða sinfónía mannlífs-
ins, eins og hún getur risið hæst?
Samt voru þau gjörólíkar mann-
eskjur að upplagi, þótt bæði væru
þau Þingeyingar og því framandi í
þessu vestfirska umhverfi. Hann
var eldhugi, örgeðja ákafamaður,
hamhleypa, hispurslaus í fram-
göngu og skoðunum. Hún var ró-
lynd, glaðvær, íhugul, sístarfandi,
praktísk og útsjónarsöm. Kannski
þurfti hún að vera svona af því að
hann var allt öðru vísi.
Ef til vill er óhætt að segja að
Ragnar hafi verið meiri íhalds-
maður í hugsun en hún, en samt
róttækari að eðlisfari. Byltingar-
sinnaður íhaldsmaður? En madam
var meira í anda hinnar þingeysku
félagshyggju, að lengi mætti laga
það sem aflaga færi. Svona skyn-
semistrúaður umbótasinni? Við
hrifumst af byltingarmanninum,
en vorum samt einlægt eitthvað
að bardúsa með umbótasinnan-
um. En þetta tvennt og margt
fleira órætt og þversagnakennt
gekk upp og sameinaðist f þeim.
Við kveðjum Sigríði J. Ragnar
með djúpri virðingu og þökk fyrir
allt það ómetanlega sem hún gaf
okkur af örlæti sínu. Á kveðju-
stundinni leitar hugurinn til
Önnu Áslaugar, Sigríðar yngri og
Hjálmars Helga. Þau eru hólpin að
hafa átt þvílíkan föður og móður.
Bryndís og Jón Baldvin
VÆNGSTÝFÐIR
ENGLAR?
Eru foringjar BSRB og KÍ eins og
vængstýfðir englar? Það segir Tím-
inn.
Hafa Ögmundur og Svanhildur af-
neitað þeim bláköldu staðreyndum
að félagsmenn þeirra treysta þeim
ekki fyrir verkfallsheimild?
Heftir venð lýst vantrausti á for-
ystusveit KÍ og BSRB? Það segir
Tíminn.
Stendur bunan út úr Ögmundi og
Svanhildi um lýðræði? Það segir
Tíminn.
Ég er að vitna í grein merkta OÓ í
Tímanum, þegar úrslitin lágu fyrir í
atkvæðagreiðslu BSRB og KÍ. í
framhaldi af þessu leyfist mér
kannski að benda á að atkvæða-
greiðslan snerist ekki um verkfalls-
heimild heldur um verkfall. Það er
ekki þeim Svanhildi og Ögmundi að
kenna að svo er um hnútana búið.
Það kveður á um það í landslögum
að verkfall sé unnt að ákveða með til-
teknum hætti. Það er ekki gert ráð
Lesendur skrifa
fyrir verkfallsheimild til forystunnar,
eins og gerist í almennu verkalýðsfé-
lögunum. Opinberir starfsmenn búa
við óþolandi og fráleitt kerfi að þessu
leyti. En það er ekki þeim að kenna,
Ögmundi og Svanhildi.
En í tilefni af grein OÓ spyr ég Tím-
ann:
1. Til hvers er Tíminn gefinn út?
2. Er hann gefmn út til að berjast
gegn ríkisstjóminni eða með ríkis-
stjóminni?
3. Er Tíminn gefinn út til að rægja
þá fáu leiðtoga íslensks launafólks,
sem þora að standa uppi í hárinu á
stjómvöldum?
4. Er Tíminn aukablað Morgun-
blaðsins?
Satt að segja er ég svo foxill yfir
rógsgreininni um þau Ögmund og
Svanhildi að ég hef ekki getað skrifað
Tímanum fyrr. En ég vona að þessi
grein birtist, því ég veit að það eru
fleiri lesendur Tímans en ég sem em
ævareiðir yfir þessum árásum Tím-
ans á þessa leiðtoga íslenskra launa-
manna. Þá vildi ég heldur eiga tutt-
ugu svona leiðtoga heldur en einn
eins og þennan OÓ, hver sem hann
annars er.
Bestu kveðjur,
Jóhanna D. Haraldsdóttir,
félagi í BSRB
Með sínu nefi
I þættinum í dag verða gefnir hljómar við lög, sem myndu falla undir að vera ætt-
jarðarlög, þó það sé raunar nokkuð vafasöm nafngift fyrir fyrra Iagið sem er erlent.
Auk þess verður endurbirt lag úr sfðasta þætti, „Hættu að gráta hringaná", þar sem
í prentvinnslu og umbroti höfðu fallið út hljómar sem voru í handriti og því ógem-
ingur að spila eftir þeirri uppskrift sem gefin var. Fyrsta lagið heitir „Hlíðin mín
fríða“, ljóðið er eftir Jón Thoroddsen en lagið eftir Flemming. Seinna lagið er eftir
Emil Thoroddsen við ljóð Huldu, en það er „Hver á sér fegra föðurland".
HLÍÐIN MÍN FRÍÐA
F
C7
G?
C
F C7
Hlíðin mín fríða
F B F C
hjalla meður græna,
F A
blágresið blfða,
Dm A
berjalautu væna.
F C7
Á þér ástaraugu
F G7 CG7C
ungur réð ég festa,
F Dm B FC7F
blómmóðir besta.
2.
Sá ég sól roða
síð um þína hjalla
og birtu boða
brúnum snemma fjalla.
Skuggi skaust úr lautu
skreið und gráa steina,
leitandi leyna.
HVER Á SÉR FEGRA FÖÐURLAND
C G C
Hver á sér fegra föðurland,
F G C G C
með fjöll og dal og bláan sand,
G C G D G C
með norðurljósa bjarmaband
E A G D G
og björk og lind í hlíð,
C G C
með friðsæl býli, ljós og ljóð,
F C G C
svo langt frá heimsins vígaslóð?
Am Em F G Am G C
Geym, drottinn, okkar dýra land,
F C C GC
er duna jarðarstríð.

( 1 U

( 1 ( M >
X 3 2 0 1 0
A
m
A
E7
( >
( » ( l

< > < ► < >

E7
Hver á sér meðal þjóða þjóð
er þekkir hvorki sverð né blóð,
en lifir sæl við ást og óð
og auð, sem friðsæid gaf?
Við heita brunna, hreinan blæ
og hátign jökla, bláan sæ
hún unir grandvör, farsæl, fróð
og frjáls — við ysta haf.
Ó, ísland, fagra ættarbyggð,
um eilífð sé þín gæfa tryggð,
öll grimmd frá þinni ströndu styggð
og stöðugt allt þitt ráð.
Hver dagur líti dáð á ný,
hver draumur rætist verkum í,
svo verði íslands ástkær byggð
ei öðrum þjóðum háð,
svo aldrei framar íslandsbyggð
sé öðrum þjóðum háð.
9.

Dm
X 0 0 2 3 1
Em
< >
( X >

c »( >

HÆTTU AÐ GRÁTA HRINGANÁ
C G Am
Hættu að gráta, hringaná;
G
heyrðu ræðu mína;
C F C G Am
ég skal gefa þér gull í tá,
G C
þó Grímur taki þína.
2.
Hættu að gráta, hringaná;
huggun er það meiri;
ég skal gefa þér gull í tá,
þó Grfmur taki fleiri.
G
D