Tíminn - 21.01.1995, Blaðsíða 8

8

Laugardagur 21. janúar 1995
Hagvrbingaþáttur
Kynlegir kýrhausar
Margt er í kýrhausnum kynlegt að sjá,
kostulegt bullið er mönnunum frá.
Þeir vitleysu sá
og vitleysu fá,
en veina ef uppskeran kaffœrir þá.
Helgi
Bragi Björnsson orðar svipaða hugsun á þennan veg:
Linnir ei landsbyggðar nauðum;
lífsmynstrið ruglað og flœkt;
góðærin ganga afþeim dauðum
sem glíma við kartöflurœkt.
Vetur
f
Nú er vetrar kuldakast,
komið frost og snjóar.
Hrella mig og hlekkja fast
hugans gleðiþjófar.
Fennir ofan furðuhljótt,
fjallahlíðar grána.
Drífa kom um dimma nótt,
dró upp vetrarfána.
Pétur Stefánsson
Feluvísa Búa, sem leyndist í síðasta þætti, kemur nú
fram í dagsljósið:
Það er engin þörfað rœða
þetta meir, en verið getur
samt að rnargir kaupi kvœða-
kverið eftir mig í vetur.
(Reyndar er slíkt bókmenntaverk ekki á markaði, því
miður.)
Bjarni Gunnlaugur Bjarnason, Skeiðaháholti, sendi
línu um feluvísur: „Fyrirbærið kannast ég við, en hef
ekki heyrt nafnið áður og tel það vel til fundið. Þetta
form er bráðskemmtilegt og ég fór að spreyta mig á
því: „Orð mín virðast ekki lýsa andagift. Samt liggur
hér undir, falin, ágæt vísa, en enginn virðist trúa
mér."
Sami botnar fyrripart:
Vekja litla von og trú
veikir stjórnarliðar.
Botn:
En varla að Jóa verði sú
er víkur þeim til hliðar.
Kristinn Gísli Magnússon botnar:
Gylliboðin þekkir þú,
þeim var ýtt til hliðar.
eða:
Milli þeirra brestur brú
baráttu og friðar.
Og Kristinn Gísli yrkir tilbrigði:
Oft á þingum, eins og nú,
undirstaðan riðar.
Gylliboðin þekkir þú,
þeim var ýtt til hliðar.
Nýr fyrripartur:
Oft um helgar einhvem bar
á ég til að sœkja.
Hér eru vopnin fengin bæði liðsmönnum og and-
stæöingum Bakkusar. Geta þeir bæði sótt og varist, og
nú er auglýst eftir vopnfimi þeirra en ekki leikslokum.
Skál!
Botnar og vísur sendist til Tímans
Brautarholti 1
105 Reykjavík P.s. SKRIFIÐ GREINILECA
Vandræbagangur
og kossaflens
Meðal þeirra kennslugreina, sem
Heiðar tekur nemendur í, er fram-
koma og sómasamleg hegöun í
samskiptum við fólk. Það er til lít-
ils að ganga í fínum og vel pass-
andi fötum með flotta hár-
greiðslu, með skartgripi sem bera
verðmiðana utan á sér, og vera
með kórrétta snyrtingu og parf-
um, ef maður kann svo ekki sjálf-
sögðustu mannasiði. Skortur á
siðlegum samskiptareglum eða
vanþekking á þeim gerir fólk
kauðskt í framkomu og verði ein-
hverjum á þeirri messu í mann-
fagnaði, kemur fyrir lítið að
ganga á fírtommuhælum undir
Gucciskóm, sem greitt var fyrir
með krítarkorti hjá Harrods eða
Bloomingdales. Það eykur bara á
vandræðaganginn. <
Oft kemur upp hálfhallærislegt
ástand þegar fólk kemur inn í
veislur, svo sem í tilefni brúð-
kaups, afmælis, fermingar eða
jaröarfarar. Á að heilsa öllum
eins, ganga um og leita alla gesti
uppi til að taka í hönd þeirra? Á
að kynna sig fyrir þeim sem mað-
ur þekkir ekki, eða kannski veit
hver er, en hefur ekki talað við
áður? Og hvernig á að yfirgefa
samkvæmið?
Hvernig eiga húsbændur að
hegða sér þegar gestir koma inn?
Svar: Vandræðagangurinn er
vegna þess hve miklar breytingar
hafa orðið í öllu samfélaginu. í
dag eru ekki neinar fastar reglur
um hvernig fólk hegbar sér í sam-
kvæmum. En ef boðið er fá-
mennt, við getum miðað við t.d.
tóif manns eða þar um bil, heilsar
þú hverjum fyrir sig. Ef gestir eru
orðnir mikið fleiri, þá eiga gest-
gjafar að sjá um að kynna fólkið
sem inn-kemur. Þá er ekki hægt
að ætlast tii að farið sé að taka í
höndina á öllum og troðast um
til ab ná til gestanna, hverjir sem
þeir kunna að vera.
Þá kemur að landlægri óstund-
vísi okkar íslendinga. Gestgjafar
hafa í mörg horn að líta og hafa
ekki tíma til ab sinna þeim, sem
koma of seint, sem skyldi. Þeir,
sem koma hálftíma of seint eöa
síöar, geta ekki búist vib að gest-
gjafar geti gengið með þeim um
allt og kynnt þá fyrir hverjum
gesti fyrir sig.
Þegar boðib er komið vel af stað
og allir farnir að spjalla, þá virkar
þab einfaldlega truflandi ef ein-
hverjir fara að ryðjast um og
heilsa og kynna sig meö vibhöfn.
Þá er best að kinka kolli og brosa
sætt framan i fagnaöinn. Svo má
vinka kurteislega til þeirra sem
maður kannast við.
Svo kemur að því að kveðja. Þá
gildir það sama. Þegar maður fer

Hvernig
á ég ab
vera?
Heiðar jónsson, snyrtir,
svarar spurningum lesenda
úr boði, kvebur maður og þakkar
gestgjöfum fyrir sig og er þá bú-
inn að kveðja þá sem maður
þekkir náið. En það er engin
ástæba til ab fara ab tilkynna
brottför sína með viöhöfn eða
kveðja alla. Það er hreinlega ekki
til siðs.
Ab gleyma og læra
Svo eru það faðmlögin og koss-
arnir. Sumir eru sífellt að kyssa
alla þegar þeir koma og fara, og
finnst einhverjum þetta sjálfsagt
og eblilegt, en öðrum heldur mið-
ur og kæra sig ekkert um kossa-
flens og faðmlagakreistingar. Orð
um þetta.
Heibar: Það er gamall sibur okkar
íslendinga ab kyssast í kveðju-
skyni og eru sumir útlendingar
hissa á þessum aðförum okkar, en
svona kossaflens tíbkast raunar
meira og minna út um allan
heim.
Ég hef nú alltaf verið heldur
hlynntur þessu kossaflensi innan
hóflegra marka. Það er innan fjöl-
skyldu og vinahóps þeirra sem
þekkjast vel.
En það er eitt sem konur þurfa
að læra í sambandi við þessa
kossa, og það er að kyssa hver
aðra á franskan máta. Þessar elsk-
ur eru alltaf með varalit og þegar
þær smella kossi á andlit annarra
verður raubur blettur eftir. Þær
verða að læra aö láta kinnar snert-
ast og kyssa meö vörunum út í
loftið.
Og þegar konur eru aö kyssa
menn svona kurteisiskossa, verða
þær líka að snúa varastútnum út í
vindinn. Það er afskaplega hvim-
leitt fyrir bæði menn og konur að
vera með varalit á vitlausum stöö-
um út um allar trissur.
Annars get ég varla gefið ákveb-
in ráð um þetta. Þar sem ég ólst
upp var þaö siður að fjölskyldu-
meblimir og nánir vinir kysstust í
kveðjuskyni en ekki þar fyrir ut-
an.
Þegar ég var að alast upp í sveit-
inni og fólk kom til kirkju, þá
kysstust allir, hvort sem það var
fólk nýflutt í sveitina eba þeir
sem þekkst höfðu alla ævi. Þetta
var kannski fullmikið og þessi sið-
ur mátti svo sem missa sig.
Nú eru tímar þar sem náiö sam-
neyti er talið tortryggilegt og
vafasamt. Menn um fimmtugt
skilja þetta varla. Þeir eru enda
aldir upp við að það hafi verið
sjálfsagt að karlar kysstust þegar
þeir hittust eða kvöddust og að
allir kysstu alla við kirkju eða í
réttum.
En kossaflensið í kveðjuskyni er
að minnka og þeir, sem ekki
kæra sig um slíkt, eiga að vera
fljótir/fljótar til að rétta fram
hönd og snúa sér kurteislega und-
an þegar rembingskoss er í upp-
siglingu.
Svo er þetta yfirspilað og
stundum halda konurnar að
þetta sé kynferðisleg áreitni og
allt lendir í misskilningi og ka-
os. Meira um það seinna.