Réttur - 01.10.1933, Blaðsíða 5

Og til þess að fullkomna þetta allt saman má ekki
gleyma því, að Alþýðuflokkurinn styður þennan fisk-
hring og hælist um, að Ólafur Thors neyðist til að
framkvæma ,,sosialismann“. Öllu má nú nafn gefa.
En það sem J. J. kallar ,,samvinnu“ kalla kratabrodd-
arnir ,,ríkisrekstur“ eða ,,jafnaðarstefnu“ — en það
er ekkert annað en alræði f jármálaauðvaldsins.
J. J. og samvinnumenn hans hafa eflt alla bankana,
taka meginþáttinn í stjórn þeirra, bera ábyrgð á öll-
um þessum gerðum þeirra, enda telur J. J. þá einn
aðalþáttinn í öllu ,,lýðræðisskipulagi“ samvinnunnar.
Eðli þessarar „samvinnu“ afhjúpar sig því betur og
betur. Hin „hagnýta, friðsamlega þróun“ J. J. sýnir
sig einmitt meir og meir sem þróun íslenzka auðvalds-
skipulagsins yfir á síðasta og versta skeið sitt, skeið
fjármálaauðvaldsins, alræðis örlítillar klíku yfir öll-
um íjármálum þjóðfélagsins. Og þetta skeið er um
leið hnignunarskeið íslenzka auðvaldsins og tímabil
iskörpustu kúgunar gagnvart verkalýð og allri alþýðu.
Kúgun bankaauðvaldsins.
Hér fyrr á tímum, þegar „Mogginn“ ennþá neitaði
því að auðvald væri til á íslandi, kvað blaðið kúgun
atvinnurekenda hvergi koma fram, heldur björguðu
þeir þvert á móti „veslings verkalýðnum“ með því að
„veita honum vinnu“. En „Mogginn“ var þá sem kunn-
ugt er helsti málsvari auðvaldsins og þótti þessi að-
ferð hans all-hláleg.
Nú kemur Jónas frá Hriflu, einmitt þegar banka-
auðvaldið er orðið hið drottnandi auðvald á íslandi,
og neitar því að bankaauðvald sé til á íslandi og spyr
hvar kúgun þess komi eiginlega fram. Hér séu bara
þrír „bláfátækir bankar“ og allir vilji fá lán hjá
þeim. Og J. J. hefir auðsjáanlega alveg sömu hug'-
mynd um bankana og „Mogginn" um einkaatvinnu-
rekendur, sem allir vilja fá vinnu hjá — að þeir séu
bara að starfa fyrir þá, sem lánin ,,þiggja“ og
197