Morgunblaðið - 08.04.2006, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. APRÍL 2006 43
MINNINGAR
✝ Jónatan Jónssonfæddist í Sand-
vík á Eyrarbakka 3.
desember 1921.
Hann lést á Land-
spítalanum 28. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Guðrún Guð-
mundsdóttir, f. 24.
september 1880, d.
15. júní 1961, og Jón
Guðbrandsson skó-
smiður, f. 21. júlí
1866, d. 25. maí
1928, þau bjuggu
alla sína hjúskapartíð í Sandvík á
Eyrarbakka. Jónatan var yngstur í
sjö systkina hópi sem nú eru öll lát-
in. Systkinin voru: Guðmunda Júl-
ía, f. 1902, d. 1972; Ingimar, f.
1904, d. 1927; Sighvatur, f. 1905, d.
1936; Sigrún, f. 1908, d. 1993; Þór-
unn Ólöf, f. 1911, d. 1999 og Guð-
rún, f. 1913, d. 1996.
Hinn 18. desember 1954 kvænt-
ist Jónatan eftirlifandi eiginkonu
sinni, Sigrúnu Ingjaldsdóttur hús-
móður, f. 10. nóvember 1932. For-
eldrar hennar voru Guðrún Lilja
Jónatan, f. 20. febrúar 1979, og
Friðrik, f. 24. júní 1986. Sambýlis-
maður Guðrúnar var Haraldur Að-
alsteinsson. 4) Ólöf, f. 20. apríl
1959, gift Brynjari Eiríkssyni.
Börn þeirra eru: Jakob, f. 14. ágúst
1982, sambýliskona Karina Fløtre
Waaland, f. 1986, Sigurbjörg Guð-
rún, f. 14. mars 1986, Sigrún
Tinna, f. 16. ágúst 1988, Sara
Hrund, f. 28. maí 1991, og Ólöf
Brynja, f. 6. júní 2000. 5) Gíslína
Sólrún, f. 24. mars 1962. 6) Eyrún,
f. 5. október 1966, var gift Arnari
Sigmarssyni. Dætur þeirra eru
Karen, f. 16. maí 1989 og Eva Rún,
f. 28. júlí 1996.
Frá unga aldri starfaði Jónatan
við sjómennsku en lenti í eldsvoða
um borð í mb. Stíganda árið 1943
og dvaldi í tvö ár á sjúkrahúsi
vegna alvarlegra brunasára er
hann hlaut í því slysi. Hann starf-
aði eftir það um árabil sem leigu-
bílstjóri en er hann flutti til Eyr-
arbakka starfaði hann sem
vélgæslumaður við Hraðfrystistöð
Eyrarbakka og sem starfsmaður
Olís við bensínafgreiðslu. Jónatan
og Sigrún fluttu til Reykjavíkur
árið 1985 og starfaði Jónatan sem
vélstjóri hjá Goða, Kirkjusandi, til
starfsloka.
Útför Jónatans verður gerð frá
Eyrarbakkakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Guðmundsdóttir, f.
1903, d. 1993, og
Ingjaldur Tómasson,
f. 1902, d. 1985,
lengst af búsett að
Baldurshaga á
Stokkseyri. Jónatan
og Sigrún stofnuðu
heimili í Heiðmörk á
Eyrarbakka þar sem
þau ólu upp börn sín
sem eru: 1) Bjarni
Þór, f. 18. desember
1950, kvæntur Jónu
G. Ingólfsdóttur.
Dætur þeirra eru:
óskírð dóttir, f. 17. mars 1976, d.
31. mars 1976, Sigrún, f. 30. sept-
ember 1985, og Lilja, f. 30. sept-
ember 1985. 2) Lilja Inga, f. 24.
janúar 1956, gift Guðmundi H.
Guðnasyni. Synir þeirra eru: a)
Guðni, f. 9. desember 1980, kvænt-
ur Berglindi Sigurðardóttur, f.
1982, dóttir þeirra Emilía Hlín, f.
2004, og b) Sigurður Tómas, f. 19.
október 1982, sambýliskona Katla
Ásgeirsdóttir, f. 1983. 3) Guðrún, f.
19. júní 1957, var gift Jóni Bjarna
Emilssyni. Synir þeirra eru:
Pabbi minn er nú horfinn á braut
og minnist ég hans með söknuði.
Dugnaðarforkur, þrjóskur en léttur í
lund. Aldrei kvartaði hann yfir ör-
lögum sínum og veikindum nú hin
síðustu ár en tókst á við verkefni
dagsins með brosi á vör á meðan
fært var. Ég er stolt og þakklát fyrir
að hafa átt slíkan pabba, og trúi að
honum líði nú vel í Guðs örmum og
hafi fengið hvíldina og sé laus við all-
ar þrautir. Ég bið þess að Guð gefi
mömmu og fjölskyldunni styrk á erf-
iðum tímum.
Frá öllum heimsins hörmum,
svo hægt í friðar örmum
þú hvílist hels við lín. –
Nú ertu af þeim borinn
hin allra síðstu sporin,
sem þér unnu og minnast þín.
Ég minnist bernsku minnar daga
og margs frá þér, sem einn ég veit.
Ég fann nú allt að einu draga,
og á mig dauðans grunur beit.
En eftir stutta stundarbið
þá stóð ég þínar börur við.
Ég fann á þínum dánardegi,
hve djúpt er staðfest lífs vors ráð.
Ég sá á allrar sorgar vegi
er sólskin til með von og náð.
Og út yfir þitt ævikvöld
skal andinn lifa á nýrri öld.
(Einar Benediktsson.)
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Þín dóttir,
Eyrún.
Hinn 28. mars síðastliðinn lést
tengdafaðir minn Jónatan Jónsson á
85. aldursári, eftir erfið veikindi.
Leiðir okkar lágu fyrst saman fyrir
tæpum 32 árum þegar ég fór að
venja komur mínar á Bakkann með
Lilju elstu dóttur hans og hans góðu
konu Sigrúnar. Ég held nú að þeim
hafi alls ekki litist alls kostar best á
þennan síðhærða slána í byrjun, en
aldrei nokkurn tíma var tekið öðru-
vísi á móti mér en með kostum og
kynjum. Í Heiðmörk var gestrisnin
eins og hún gerist best. Ekkert var
nógu gott fyrir nýja tengdasoninn og
þannig hefur það haldist allar götur
síðan.
Tonni, eins og Jónatan var oftast
kallaður, var mjög viðræðugóður
maður, áhugasamur um flesta hluti
og vel að sér á flestum sviðum. Það
má segja að hann hafi verið frétta-
fíkill, hvort sem þær fréttir komu úr
fjölmiðlum eða frá öðrum aðila svo
sem eins og gæja eins og mér.
Landafræði, hvort sem hún var inn-
lend eða erlend, var honum mjög
hugleikin. Þau hjónin ferðuðust mik-
ið innanlands með allan krakkaskar-
ann, mest í Taunusnum hvíta árgerð
1961, X-507, en þann bíl átti Tonni í
u.þ.b. 25 ár, en síðustu árin höfðum
við þá eðalkerru til afnota. Ýmist
voru farnir lengri túrar með tjald og
rússað um landið. Þá var farið um
alla firði, allar kirkjur skoðaðar, ár
og fjöll tekin í ítarlega skoðun. Tonni
var mikill bílstjóri, gat keyrt heilu
dagana án þess að þreytast. Síðast
sl. sumar, þá sárlasinn, keyrði hann í
einum rykk til Ísafjarðar og sagði
sér ekki hafa liðið betur lengi.
Verklaginn og verkfús var hann
svo eftir var tekið. Allt lék í höndum
hans þó ekki væru þær nú alveg
heilar. Pípulagnir, smíðar, múrverk,
flísalögn, bara að nefna það og hann
var mættur, kom fyrstur og oftar en
ekki þurfti að reka hann heim.
Hann hafði áhuga á bílum og sá
um að viðhalda þeim sjálfur lengst af
framan af. Hann nostraði við þá líkt
og við annað sem hann gerði, en um-
fram allt vildi hann hafa sína bíla
hreina og bónaða, og þykist ég vita,
þó aldrei hafi hann nefnt það, að hon-
um hafi stundum þótt nokkur mis-
brestur á því hjá tengdasyninum.
Við höfum svo sem alltaf deilt þessu
áhugamáli, farið á bílasýningar sam-
an og horft á Formúluna saman.
Föður sinn missti Tonni 4 ára
gamall, en þá var móðir hans Guðrún
orðin ein með 7 börn og oft þröngt í
búi. Það þótti því sjálfsagt að fara
ungur til sjós og leggja mömmu lið. Í
dag hefði Tonni áreiðanlega gengið
menntaveginn því hann var afar
fróðleiksfús maður og vel heima í
flestum málum. Hann slasaðist al-
varlega í bátsbruna árið 1943 og
hætti á sjónum eftir það, en hann
gafst ekki upp, það var ekki til í hans
orðaforða. Eftir rúmlega 2ja ára vist
á Landspítala við Hringbraut ók
hann leigubíl um skeið en flutti aftur
á Bakkann þar sem hann vann allan
þann tíma sem hann bjó þar hjá
Hraðfrystistöð Eyrarbakka. Árið
1985 fluttu þau hjónin alfarin af
Bakkanum til Reykjavíkur þar sem
hann lauk starfsferlinum hjá Goða á
Kirkjusandi árið 1991.
Í öll þessi ár hef ég aldrei heyrt
hann hækka róminn, ekki einu sinni
þegar við vorum á Bakkanum heilu
helgarnar með púkana okkar tvo,
litla og óstýriláta. Lilja fullyrðir að
hún hafi aldrei heyrt hann byrsta sig
við þau krakkana. Þetta þýðir ekki
að hann hafi verið skaplaus, þvert á
móti, hann gat verið mjög fylginn sér
og vildi að sér væri hlýtt, en hann
notaði bara aðrar aðferðir. Tonni var
mikið ljúfmenni, húmoristi og gat
verið meinstríðinn en eins og annað í
hans lífi var því í hóf stillt. Hann var
mjög barngóður og nutu barnabörn-
in þess sérstaklega hversu natinn
hann var við þau.
Síðustu 25 árin hefur Jónatan
þurft að sækja sér þjónustu á Land-
spítala við Hringbraut oftar en flest-
ir, og þangað fannst honum alltaf
gott að koma. Við viljum þakka öllu
því starfsfólki sem hefur aðstoðað
Jónatan gegnum árin, sérstaklega
öllum á 13-D. Þar var síðasta lega
hans sú áttugasta í röðinni.
Dýrðlegt er að sjá,
eftir dag liðinn,
haustsól brosandi
í hafið renna.
Hnígur hún hóglega
og hauður kveður
friðarkossi
og á fjöllum sezt.
Gráti því hér enginn
göfugan föður,
harmi því hér enginn
höfðingja liðinn.
Fagur var hans lífsdagur,
en fegri er upp runninn
dýrðardagur hans
hjá drottni lifanda.
Stríð er starf vort
í stundarheimi,
berjumst því og búumst
við betri dögum.
Sefur ei og sefur ei
í sortanum grafar
sálin, – í sælu
sést hún enn að morgni.
(Jónas Hallgrímsson.)
Blessuð sé minning Jónatans
Jónssonar.
Guðmundur.
Þá hefur hann tengdafaðir minn
kvatt þetta líf. Ekki svo að skilja að
honum hafi þótt vera kominn tími til
þess þrátt fyrir áratuga baráttu við
krabbamein. Nei, hann var tilbúinn
til að berjast áfram, en líkaminn
sagði hingað og ekki lengra. Það var
ekki fyrr en nú síðla vetrar að ljóst
var orðið hvert stefndi og má með
sanni segja að hann hafi staðið á
meðan stætt var.
Jónatan eða Tonni eins og hann
var kallaður af vinum og fjölskyldu
var einstaklega vel gerður maður.
Hann var skarpgreindur, handlag-
inn og heiðarlegur og bjó yfir mikl-
um persónutöfrum. Lífið var honum
ekki alltaf auðvelt. Hann kvartaði þó
aldrei heldur tók því sem að höndum
bar með aðdáunarverðu æðruleysi.
Ekki varð hann þess aðnjótandi að
ganga menntaveginn frekar en
margir af hans kynslóð en víst má
telja að hann hefði getað orðið af-
burða námsmaður á hvaða sviði sem
er.
Leiðir okkar lágu fyrst saman fyr-
ir 30 árum þegar ég kom í mína
fyrstu heimsókn á Bakkann. Var
mér, norðanstelpunni, strax tekið
opnum örmum sem kærkominni við-
bót við dætrahópinn. Ferðirnar aust-
ur á Bakka áttu síðan eftir að verða
margar á meðan Sigrún og Tonni
bjuggu þar. Oft var þétt setinn bekk-
urinn um helgar þegar börnin sem
flutt voru að heiman komu austur,
oftar en ekki með vini sína með sér.
Alltaf var jafngott að koma þangað
og njóta þeirrar einstöku gestrisni
sem einkennir þetta fólk.
Eitt af því sem var áberandi í fari
Tonna var hve eftirtektarsamur
hann var og minnugur. Ef hann hafði
farið um eitthvert landsvæði gat
hann lýst öllu sem fyrir augu hafði
borið í smátriðum og talið upp nöfn á
kennileitum. Reyndar var það oft
þannig að það virtist ekki nauðsyn-
legt að hafa sjálfur verið á staðnum
því hann gat gert sér nákvæma
mynd af staðháttum með því einu að
skoða landakortið. Þessi eiginleiki
gat stundum gert okkur unga fólkið
hálfvandræðalegt þegar við komum
úr ferðalögum, hvort sem var innan-
lands eða utan. Gat hann átt það til
að ræða í smáatriðum um þá staði
sem við höfðum verið á. Sáuð þið
ekki þetta? … og þegar þið fóruð
þangað, var þá ekki? … og veðrið, já,
hann vissi líka alltaf hvernig veðrið
hafði verið.
Ein eru sú saga af Tonna sem ég
held mikið upp á. Það er sagan af því
þegar hann sótti gleraugun sín á
Strandirnar. Þau hjónin höfðu farið í
sumarleyfisferð í Strandasýslu eitt
árið. Í þessari ferð var oft áð á fal-
legum stöðum sem eru margir á
þessum slóðum. Eitt sinn höfðu þau
farið út úr bílnum til að skoða fallega
burknabrekku, sem blasti við frá
veginum. Tonni var með gleraugun
sín í skyrtuvasanum eins og hann
var vanur. Síðar þegar til gler-
augnanna átti að taka kom í ljós að
þau voru ekki á sínum stað og höfðu
líklega dottið úr vasanum á fyrr-
nefndum stað. Ekki þýddi að fást um
það að sinni og var ferðinni haldið
áfram. Gleraugun hafði hann þó ekki
gefið upp á bátinn. Árið eftir tók
hann sér á hendur ferð með vinnu-
félögum sínum á sömu slóðir. Ferða-
félögunum þótti skrítið þegar hann
bað bílstjórann að stoppa á einhverj-
um „óskiljanlegum“ stað því hann
þyrfti að skreppa og ná í gleraugun
sín. Og viti menn, hann kom að
vörmu spori til baka, með gleraugun!
Þessi saga hefur mér alltaf þótt lýsa
honum vel.
Nú, þegar komið er að leiðarlok-
um, kveð ég tengdaföður minn með
söknuði og jafnframt þakklæti fyrir
allt sem hann var mér og mínum.
Jóna Guðbjörg.
Kæri móðurbróðir. Mig langar að
kveðja þig með þessu ljóði og þakka
þér samfylgdina gegnum öll árin.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Megi hið eilífa ljós lýsa þér.
Sigrún.
JÓNATAN
JÓNSSON
Mig langar með
fáum orðum að minn-
ast fyrrverandi
tengdaföður míns,
Davíðs Kr. Jenssonar, sem hefði orð-
ið áttræður í dag, 8. apríl 2006. Hann
lést á nýársdag 2005.
Það var mér mikill heiður að kynn-
DAVÍÐ KR.
JENSSON
✝ Davíð KristjánJensson fæddist
í Selárdal í Arnar-
firði 8. apríl 1926.
Hann andaðist á
heimili sínu að
morgni nýársdags,
1. janúar 2006, og
fór útför hans fram
frá Bústaðakirkju 7.
janúar.
ast Davíð, þvílíkan
öðling er erfitt að
finna í dag. Hann var
mér vinur og félagi og
átti alla mína virðingu.
Þegar tengsl mín við
fjölskylduna minnk-
uðu vegna nýrra
kringumstæðna þá
saknaði ég Davíðs
mikið, það var og er
enn svo margt sem ég
tengi við hann á mín-
um lífsferli.
Margar voru þær
stundirnar sem við
vorum að smíða eitthvað heima hjá
mér eða í Langagerði. Brjóta eitt-
hvað niður og byggja nýtt eða dytta
að bílnum í skúrnum hjá Davíð. Svo
komu ferðirnar á Þingvöll, að Móum,
þar sem alltaf var eitthvað að gerast.
Ég gæti talið upp ótal stundir og
tímabil sem mér eru minnisstæð en
það eru minningar sem ég á með
Davíð og ég þakka fyrir að hafa öðl-
ast. Davíð var mjög samviskusamur
og nákvæmur maður og skilaði öllu
frá sér þannig að allir væru sáttir.
Aldrei reiddist hann nokkrum
manni, sama hve mikið gekk á og
aldrei heyrði ég hann segja styggð-
aryrði um neinn. Auðvitað varð hann
sár þegar svo bar undir og skap hafði
hann en góðmennskan var honum
alltaf nærtækust og vilji til að gera
gott var hans sterkasta skapgerð.
Fróðleikur Davíðs og verklagni hef-
ur komið mér og mínum að góðum
notum á lífsleiðinni og vil ég þakka
honum af einlægni fyrir allt og allt.
Megi góður guð, sem hann trúði
svo fallega á, gæta hans þar sem
hann er núna. Vertu blessaður, kæri
vinur, við hittumst síðar.
Haraldur Eggertsson.
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku afi. Við kveðjum þig
með þessari bæn og þökkum
þér fyrir kærleika þinn og
umhyggju fyrir velferð okk-
ar og biðjum Guð að blessa
þig og varðveita.
Karen og Eva Rún.
Ég kveð þig, hugann heillar
minning blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Lilja og Sigrún.
HINSTA KVEÐJA
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is
(smellt á reitinn Morgunblaðið í fliparöndinni – þá birtist valkosturinn „Senda
inn minningar/afmæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast fyr-
ir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er tak-
markað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur renn-
ur út.
Minningargreinar