Morgunblaðið - 18.05.2006, Blaðsíða 40

40 FIMMTUDAGUR 18. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ GuðmundurÁgúst Krist-
jánsson fæddist á
Ísafirði 1. nóvem-
ber 1935. Hann lést
á líknardeild Land-
spítala háskóla-
sjúkrahúss 6. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Kristján Gíslason, f.
11. nóvember 1877,
d. 20. maí 1963, og
Margrét Jóhanna
Magnúsdóttir, f. 1.
júní 1889, d. 1. maí
1979. Systkini Guðmundar eru
Magnús, f. 1918, d. 2004, Svein-
björn, f. 1920, d. 1981, Þóra
Kristín, f. 1922, Hjörtur, f. 1925,
d. 1992, Sveinbjörg, f. 1927, Ólöf,
f. 1928 og Svava, f. 1929, d. 2001.
Guðmundur kvæntist hinn 30.
þeirra er Þórhallur, b) Ásdís, í
sambúð með Stefáni Ragnarssyni,
sonur þeirra er Stefán Sölvi, og
c) Ísak. 4) Böðvar, f. 1965, kvænt-
ur Nönnu Sif Gísladóttur. Börn
þeirra eru Gísli Rúnar, Guð-
mundur Ágúst og Ester Ýr.
Ungur að árum fór Guðmund-
ur til náms í Héraðsskólanum á
Laugarvatni. Hann varð búfræð-
ingur frá Hvanneyri 1953 og út-
skrifaðist sem bifreiðasmiður frá
Iðnskólanum í Reykjavík 1962.
Hann starfaði sem bifreiðasmiður
allt til dauðadags, fyrst hjá Agli
Vilhjálmssyni, svo hjá Saab-verk-
stæðinu, var svo verkstjóri á bif-
reiðaverkstæði hjá Toyota-um-
boðinu og frá árinu 1986 rak
Guðmundur sitt eigið verkstæði,
Réttingarverkstæði G.Á.K. í Dal-
brekku 4 í Kópavogi og allra síð-
ustu ár ALP-GÁK í Kópavogi í
samvinnu við Böðvar son sinn.
Guðmundur var virkur meðlimur
í Lionsklúbbi Kópavogs og vann
ýmis trúnaðarstörf fyrir klúbb-
inn.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Digraneskirkju í Kópavogi í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.
nóvember 1958 Ás-
dísi Sveinsdóttur, f.
29. júní 1936. Börn
þeirra eru: 1)
Sveinn, f. 1958, sam-
býliskona Arnbjörg
Sveinsdóttir. Börn
þeirra eru Hjördís
Lilja og Lena Dröfn.
2) Hrönn, f. 1959,
gift Hirti B. Jóns-
syni. Börn þeirra
eru: a) Hákon, sam-
býliskona Eyrún
Hafþórsdóttir, dóttir
þeirra er Emma
Hrönn, b) Hrafnhildur Hlín, sam-
býlismaður Ólafur Guðmundsson,
og c) Sigurhanna Björg. 3) Þór-
halla, f. 1961, gift Þórhalli
Tryggvasyni, börn þeirra eru: a)
Tryggvi, sambýliskona Ellen
Dögg Sigurjónsdóttir, sonur
Þegar ég sest niður til að skrifa
minningarorð um hann föður minn,
Guðmund Ágúst Kristjánsson, sem
lést á líknardeild Landspítala hinn 6.
maí síðastliðinn, þá rennur þetta síð-
asta ár fyrir hugskotssjónum mín-
um. Fyrir rúmu ári greindist þú með
illvígt krabbamein sem talið var að
ekkert væri hægt að gera við. Þess-
ar fréttir voru slíkt reiðarslag fyrir
okkur fjölskylduna, við héldum allt-
af að þið mamma yrðuð bæði með
okkur í mörg ár í viðbót. Okkur leið
eins og við hefðum lent framan á
hraðlest á fullri ferð, því þú og
mamma voruð að koma úr tveggja
vikna skíðaferð þar sem þú hafðir
skíðað eins og unglingur og stóðst
þér yngra fólki framar í getu og
krafti. Hverjum hefði dottið í hug að
þú værir með banvænan sjúkdóm?
Það sýndi best hvern mann þú hafð-
ir að geyma því þó þú værir búin að
fá greiningu frá tveimur læknum
vildir þú fá álit frá einum enn, þú
vildir ekki gefast upp. Uppgjöf hefur
aldrei verið til í þínum huga. Þriðji
læknirinn sem þú hittir taldi eftir
viðtalið að heilmikið væri eftir í þér
og ákveðið var að reyna lyfjameð-
ferð sem gæti tafið fyrir meininu og
gefið okkur einhvern tíma í viðbót.
Fyrir það erum við þakklát því með-
ferðin gaf okkur rúmt ár með þér
sem við nýttum eins vel og við gát-
um.Við fórum meðal annars öll sam-
an á ættarmót sem var okkur mjög
mikils virði. Þú varst búin að taka
saman fróðleik um ættina þína sem
þú fórst með eftir borðhaldið. Við
vorum öll svo snortin yfir þessu,
þarna stóðstu á miðju gólfi og vegna
þess að enginn hljóðnemi var í saln-
um þurftir þú að fá algert hljóð því
röddin var svo óstyrk. Það var ynd-
islegt að sjá þá virðingu og þá vænt-
umþykju sem allir sýndu þér, það
heyrðist ekki múkk í nokkrum
manni né barni á meðan þú fluttir
töluna.
Ég ætla ekki að rekja lífshlaup
þitt hér, það geta aðrir gert, en ég
geymi minningar um yndislegan föð-
ur í hjarta mér og þær getur enginn
tekið frá mér. Á þessari stundu er
mér efst í huga innilegt þakklæti
fyrir það að hafa verið svo heppin að
vera dóttir þín. Ég er þakklát fyrir
að hafa alist upp við þann kærleik,
ást og það frjálsræði sem við ólumst
upp við. Það eru ákveðin forréttindi
að alast upp við slíkt atlæti eins og
við systkinin ólumst upp við. Það var
svo gott að finna hvað þú varst stolt-
ur af okkur öllum, börnunum þínum,
konunni þinni og svo seinna barna-
börnum og barnabarnabörnum.
Þegar þú kynntir okkur fyrir ein-
hverjum þá var eins og þú bólgnaðir
út af stolti.
Ég er líka þakklát fyrir að hafa
fengið að vera með ykkur mömmu á
þessum erfiðu tímum og sjá þá
væntumþykju og þá virðingu sem
þið báruð hvort fyrir öðru og aðrir
ættu að taka sér til fyrirmyndar. Við
systkinin þurftum stundum að líta
undan og blikka augunum svo þið
sæjuð ekki tárin sem við fengum í
augun þegar við sáum þessa um-
hyggju. Elsku pabbi, þó okkur börn-
um þínum og barnabörnum finnist
við hafa misst mikið þá er nú miss-
irinn mestur fyrir mömmu sem er
ekki bara að missa eiginmanninn
sinn og lífsförunaut, heldur líka sinn
allra besta vin. Um hana ætlum við
að standa vörð.
Ég kveð þig að sinni elsku pabbi
með þessu ljóði og bið þess að þú
megir hvíla í friði.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hrönn Guðmundsdóttir.
Pabbi minn, þú kvaddir okkur að
morgni 6. maí, um leið og sólargeisl-
arnir brutu sér leið í gegnum gard-
ínuna. Það voru augljós merki um að
þér leið betur. Kominn á þann stað
þar sem þú getur fylgst með okkur
og leiðbeint okkur í gegnum lífsins
ólgusjó.
Það sem einkendi þig var glað-
værð, kærleikur, hjálpsemi og þú
varst með það stórt hjarta að það
var pláss fyrir okkur öll í stórfjöl-
skyldunni og meira en það. Þú tókst
marga upp á þína arma og hjálpaðir
á einn eða annan hátt. Ef það er eitt-
hvað sem lýsir þér og mömmu best
þá er það ást og virðing og kær-
leikur. Vinátta ykkar mömmu og
samheldni í gegnum lífið hefur
margoft verið umtöluð í mínum vina-
hóp og af ættingjum. Þið voruð ein-
stök sem hjón, foreldrar, afi og
amma og vinir. Þú hafðir einstakt
lag á að mynda tengsl við barna-
börnin. Alltaf þegar eitthvað var um
að vera hjá þeim, sama hversu
merkilegt það var, varst þú mættur
til þess að taka þátt. Þessi þátttaka
þín var ætíð svo einlæg og verður
dýrmæt minning fyrir okkur öll.
Skíðaferðirnar okkar bæði hér á
landi og erlendis eru okkur í Baug-
húsum þau bestu frí sem við höfum
upplifað. Að fara í frí með ömmu og
afa eru forréttindi fyrir börn í dag.
Tryggvi, Ásdís og Ísak eiga ótal-
margar minningar um þessar ferðir
ekki síður en ég og Þórhallur. Þú
varst eins og unglingur þegar þú
spenntir skíðin á þig og renndir þér
niður fjallshlíðarnar með okkur á
eftir þér. Þér þótti ekki leiðinlegt að
fara í óvissuferðir í fjöllunum með
krökkunum þínum og þá var tekið á
því. Síðasta ferðin okkar saman var í
mars á síðasta ári. Þá fórum við í
Dalina þrjá en þar höfðuð þið
mamma verið áður fyrir mörgum ár-
um. Þessi ferð er okkur ógleyman-
leg. Þú varst búinn að vera eitthvað
slappur fyrir ferðina en um leið og
þú komst í fjöllin bar ekki á neinu.
Þú varst hrókur alls fagnaðar og
ekki má gleyma allri þýskukunnátt-
unni þegar verið var að panta mat
og drykk. Stundum kom eitthvað
öðruvísi en það sem þú hélst og það
var bara gaman. Þarna varst þú á
heimavelli og varst svo stoltur af
okkur. Kallaðir okkur ítölsku stór-
fjölskylduna.
Pabbi minn, í dag fylgi ég þér til
grafar með mikið tómarúm í hjart-
anu og söknuðurinn er ólýsanlegur.
Hvíldu í friði, elsku pabbi, takk fyrir
allt, þú þarft ekki að hafa áhyggjur
af mömmu, hún er í góðum höndum
hjá okkur.
Þín
Þórhalla.
Elsku tengdapabbi, ég kveð þig
nú með miklum trega og virðingu,
því meiri hjartagæsku og góð-
mennsku hjá nokkrum manni á ég
sennilega ekki oft eftir að kynnast
en þeirri sem þú hafðir til að bera.
Við kynntumst fyrir tæpum þrjá-
tíu árum, er ég rændi frá þér prins-
essunni þinni, en fljótlega fyrir-
gafstu mér það og síðan höfum við
verið vinir og félagar.
Þú barðist hetjulega við hinn ill-
víga sjúkdóm og sýndir enn og aftur
að þú gefst ekki upp fyrr en í fulla
hnefana. Þú sagðir svo oft „aldrei að
gefast upp, bara spýta í lófana og
halda áfram“. Þannig varst þú.
Elsku tengdapabbi, heimurinn
verður ekki samur eftir að þú ert
farinn, en ég veit að þú verður alltaf
með okkur og brosir í kampinn þeg-
ar við stórfjölskyldan komum saman
og gerum okkur glaðan dag með þín-
um hætti.
Nú hverfi oss sviðinn úr sárum
og sjatni öll beiskja í tárum,
því dauðinn til lífsins oss leiðir,
sjá, lausnarinn brautina greiðir.
Þótt líkaminn falli að foldu
og felist sem stráið í moldu,
þá megnar Guðs miskunnarkraftur
af moldum að vekja hann aftur.
Í jörðinni sáðkornið sefur,
uns sumarið ylinn því gefur.
Eins Drottinn til dýrðar upp vekur
það duft, sem hér gröfin við tekur.
Sá andi, sem áður þar gisti
frá eilífum frelsara, Kristi,
mun, leystur úr læðingi, bíða
þess líkams, sem englarnir skrýða.
Og brátt mun sá konungur kalla,
sem kemur að fylla von alla.
Hann græðir á fegurri foldu
þau fræ, er hann sáði í moldu.
(Stef. Thor. – Sbj. Ein.)
Megi Guð almáttugur geyma anda
þinn.
Hjörtur Bergmann Jónsson.
Pabbi minn, þú ert farinn. Ein-
manaleiki, tómleiki, söknuður og
sorg, ráðvilltur og reiður, öll þessi
orð og fleiri geta varla lýst því
hvernig mér líður í dag þegar við
fylgjum þér síðustu skrefin hér á
jörðu. Þegar veikindi þín knúðu á
dyr fyrir rétt rúmu ári síðan varst
þú svo ákveðinn og sterkur og varst
ekkert á leiðinni að fara, stundum
held ég að þú hafir gert þetta fyrir
okkur því við vorum ekki alveg tilbú-
in að kveðja þig þá.
Ég nefni tómleika pabbi, við höf-
um staðið hlið við hlið frá því ég man
eftir mér. Bifreiðasmiður, það kom
ekkert annað til greina hjá mér enda
var ég ekki hár í loftinu þegar ég fór
að vinna með þér á verkstæðinu
þínu. Allt sem ég kann hefur þú
kennt mér og ég held að það hafi nú
tekið svolítið á þolinmæði og annað
að koma því til skila því ekki var ég
auðveldasta barn eða unglingur sem
hægt var að hugsa sér. Jú, jú, stund-
um ruglaðist þú á aldri mínum og
lést mig gera hluti sem hentuðu ekki
16 ár unglingi, en allt fór nú vel. Ég
furða mig oft á því í dag, ábyrgðinni
og traustinu sem þú lagðir á mig, en
þú vissir greinilega hvað þú varst að
gera og hvar þú hafðir strákinn.
Þegar aldurinn fór að segja til sín og
þú ákvaðst að leggja niður verk-
stæðið þá hvattir þú mig áfram til að
opna mitt eigið verkstæði. Þetta
hefði ég aldrei getað gert nema með
stuðningi og hjálp frá þér pabbi
minn. Og þegar okkur systkinunum
fannst nú tími til komin að þú færir
að taka lífinu rólega og njóta lífsins
með mömmu upp í sumarbústað, nei
nei, áður en maður vissi af varst þú
komin í skítagallann og farin að
hamast uppi á verkstæði eins og tví-
tugur unglingur. Þú sagðir að það
væri svo gaman að fá að koma og
vinna með ungu strákunum, sér-
staklega barnabörnunum þínum
þeim Gísla og Guðmundi, sem hafa
einnig fengið bíladelluna og ætla að
feta í fótspor afa síns og föður.
Elsku pabbi, ég kveð þig með sorg
í hjarta, en fallegar og góðar minn-
ingar. Takk fyrir allt.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Elsku mamma og systkini, stönd-
um sterk saman.
Böðvar Guðmundsson.
Mig langar að kveðja tengdaföður
minn og þakka honum fyrir sam-
verustundirnar. Guðmundur Ágúst,
mér finnst ég hafa verið heppin að fá
að kynnast þér og vera tengdadóttir
þín síðastliðin 20 ár.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Ásdís, Sveinn, Hrönn, Þór-
halla og Böðvar. Ég sendi ykkur
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Guð veiti ykkur styrk og kraft á
sorgarstundu.
Nanna Sif Gísladóttir.
Elsku afi, nú ertu farinn eftir
stranga og hetjulega baráttu við ill-
vígan sjúkdóm. Það er erfitt að
kveðja þig núna því ég hélt að ég
hefði þig hjá mér í nokkur ár í við-
bót, heilbrigðari og reglusamari
mann var vart að finna. En ekki er
alltaf spurt að leikslokum. Það sem
eftir lifir eru frábærar minningar
um yndislegan og hjálpsaman afa
sem ekki verða teknar frá mér. Allt-
af var hjálparhönd útrétt, bæði hér
áður fyrr og einnig eftir að ég eign-
aðiðst fjölskyldu. Ekki skipti máli
hversu margir héldu í hönd þína,
stolt þitt, áhugi og hjálpsemi gagn-
vart okkur barnabörnum og seinna
barnabarnabörnum var ómetanleg
og alltaf stóðstu sterkur á bak við
okkur öll.
Allt þetta ber að þakka.
En elsku afi, loksins fékstu hvíld-
ina sem var best fyrir þig úr því sem
komið var því erfitt var að horfa upp
á þvílíkan öðling og hraustmenni
þurfa að herja þessa baráttu. En þú
barðist til síðasta blóðdropa eins og
þín var von og vísa. Sárt er að
kveðja þig og þá kannski mest fyrir
hana ömmu sem við ætlum okkur öll
sem eitt að styðja við bakið á, því
hún missti svo mikið.
Fel þú, Guð, í faðminn þinn
fúslega hann afa minn.
Ljáðu honum ljósið bjarta,
lofaðu hann af öllu hjarta.
Leggðu yfir hann blessun þína,
berðu honum kveðju mína.
(L.E.K.)
Hvíl í friði og takk fyrir allt.
Hákon Hjartarson.
Elsku afi, við Böðvarsbörn viljum
í örfáum orðum minnast samveru-
stunda sem við áttum með þér.
Ég, Gísli Rúnar, var ekki hár í
loftinu þegar ég fór á verkstæðið til
afa míns í Dalbrekkunni til að fylgj-
ast með honum og pabba. Mig lang-
aði að gera eins fínt og þeir, laum-
aðist út í horn og fann þessa fínu
hvítu málningu og byrjaði að mála
flottasta bílinn sem ég sá, dundaði
smá stund við verkið fór svo stoltur
til afa dró hann að bílnum til að sýna
honum afraksturinn. Ekki voru við-
brögð afa alveg eins og ég átti von á,
ég var sendur heim á meðan þeir
feðgar börðust við að lagfæra verkn-
aðinn áður en eigandi bílsins kæmi.
Það tókst í tæka tíð og gat afi afhent
bílinn skammlaust. Eins og afa mín-
um er einum lagið skemmti hann sér
vel yfir þessu uppátæki mínu, hló og
sagði að ég yrði örugglega góður
bílasmiður eins og hann.
Ég, Guðmundur Ágúst, átti marg-
ar góðar stundir með honum afa
mínum uppi í sumarbústað. Hann
talaði alltaf um að nú vantaði sig
stóra sterka nafna sinn til að hjálpa
sér við skógarhögg og sláttinn uppi í
bústað, þó svo að sláttuorfið hafi
verið það stórt að ég þurfti að
standa á tá og lyfta höndum upp fyr-
ir haus til að geta slegið, hjálpa
skyldi ég afa. Ég var auðvitað mjög
montinn með að vera kallaður stór
og sterkur og elsku afi minn, nafnið
þitt Guðmundur Ágúst ber ég stolt-
ur.
Ég, Ester Ýr, var oft heima hjá
afa mínum og ömmu, einnig uppi í
sumarbústað. Það var einhvern veg-
inn þannig að ég var svolítið oft sett
í pössun til afa og ömmu og aldrei
sögðu þau nei. Eitt það skemmtileg-
asta sem ég gerði var að teikna og
lita og alltaf þegar ég kláraði mynd
og sýndi þeim sagði afi: „Þessa þarf
ég að eiga, hún er langflottust, þú
verður örugglega fræg listakona
þegar þú verður stór“.
Í lífinu þurfum við fyrst og fremst á því að
halda að einhver fái okkur til að gera það
sem við erum fær um.
(Emerson.)
Takk, elsku afi, fyrir allar sam-
verustundirnar. Elsku Ásdís amma,
guð gefi þér styrk í sorginni.
Gísli Rúnar, Guðmundur
Ágúst og Ester Ýr.
Afi okkar, Guðmundur Ágúst, var
ekki bara besti afi í heimi heldur var
hann frábær vinur. Hann vildi alltaf
allt það besta fyrir fjölskylduna sína
og gerði hvað hann gat til að tryggja
henni góða framtíð, sama hvort það
var með fjárstuðningi, hjálp við lær-
dóm eða bara gott spjall. Það var svo
gaman að spjalla við þig og spyrja
þig spurninga, þú gast alltaf svarað
þeim, hversu erfiðar sem þær voru.
Afi var mikil skíðagarpur, fór oft
til Austurríkis á skíði og fengum við
frænkur að fara með í tvær ynd-
islegar ferðir með honum og ömmu.
Er það algjörlega ómetanleg upp-
lifun að hafa fengið að fara með í
svona ferð og margt skemmtilegt
var brallað. Þú gerðir skíðaferðirnar
okkar alveg ógleymanlegar og að fá
að njóta þess með þér voru algjör
forréttindi. Hvað þér fannst gaman
að bruna niður brekkurnar alveg á
fleygiferð. Við lentum líka oft í því
að týna þér og við vitum ekki hvað
oft við sögðum „hvar er afi, er hann
týndur aftur?“ Manstu þegar við
sátum á fína veitingastaðnum í Aust-
urríki og við fengum þýska mat-
seðla? Þú sagðir að einn rétturinn
væri eitthvað fínt kjöt og það var
GUÐMUNDUR
ÁGÚST
KRISTJÁNSSON